Έλα τώρα, καλέ!

Η ιδέα αυτή, κέντρισε τά μηλίγγιά σου , ξέρεις γιατί; Επειδή είδες εκείνη τήν φώτο κουτό! Η οποία φώτο, μιμήθηκε μιά άλλη δική σου, θερινή... Θυμάσαι; Θυμάσαι! Είναι (κλάιν) μυστικά σημάδια, γνωστά μόνο σέ δύο.... Δέν είναι καί πολύ μυστικιστικό τό «δύο» αλλά σίγουρα κρύβει κάτι. Φανερό είναι τό θέλω θέλω θέλω τού κόσμου αυτές τίς ημέρες πού σφίγγεται-σφιγγόμασταν γιά τό χιόνι. Νομίζοντες ότι η Πίνδος είναι εδώ πάνω μας καί όχι τό Αιγάλεω ή ο Υμηττός, σηκώσαμε τούς υαλοκαθαριστήρες γιά νά μήν παγώσουν υπό τών απείρων κυβικών χίονος τής οπουνάναι στά παπρίζια... Κι όταν τά πρωινά κατηυθυνόμην στό τουτού, βλέπων τούς άλλους νά είναι όρθιοι, φέροντες στύσι 14χρονου, τό γέλιο, η ανάσα αυτού, έβγαζε νέφη τεράστια σάν νά ετοιμάζουν καινούριες χιονοπτώσεις, ελπιδοφόρες όμως χιονοπτώσεις...

Γι’αυτό καί ντύσου, κουμπώσου, κάτσε καί σκέψου...

Υπολόγισε δηλαδή...

18 ημέρες παρμένες από μιά, άς πούμε, βασική εκπαίδευση.

5 εβδομάδες επίλοιπον βασικής εκπαιδεύσεως.

Κάτι επιφυλακές λόγω καιομένου Ταϋγέτου, κάτι χωσίματα από διάφορα ατομάκια, κάτι ιδιαίτερα ερεθίσματα πού ταλαιπωρούσαν κάποιες “αντιστάσεις”.

Πρόσθεσον 8 εβδομάδες ειδικής, κι άλλες 5 βαθμοθηρίας/βαθμοφορίας....

Μάζεψ’τα όλα αυτά, ρίξ’τα σέ ένα κόσκινο φίρμας Μάτα Χάρι καί Τερέζα Ορλόφσκι καί γέμωσε τό ρεζερβουάρ. Άνοιξε τό παράθυρο κι απόλαυσε τήν διαδρομή μέχρι ν’ανέβης. Νά διαβής τό αυλάκι, νά επιστρέψης πατρίδα.

Στά αξιοσημείωτα τού απογεύματος τό ότι τό μπάνιο θά λάβη χώρα σέ μπανιέρα, η κολώνια θά είναι από μπουκαλάκι 100 ml καί τά τσιγάρα ΔΕΝ θά σβήνωνται στήν μέση…

Τό βράδυ θά έχη έδρα κάπου στήν Ζέα. Μέ υγρασία ατμοσφαίρας ανύπαρκτη, αλλά πολλή ενδοσωματική. Κάποιοι καφέδες, κουβέντες, ματιές, τσεκαρίσματα.

Τέλος πάντων. Μήν τά πολυλογώ. Άθροισε τίς σαρκικές ορέξεις πού νοιώθει κάποιος μπόλικες ημέρες (εβδομάδες, ίσως καί μήνες) κλεισμένος κάπου μακρυά από συνήθειες διόλου απωθητικές. Στάσου μπροστά , ώς γνήσιος ματάκιας, στήν στιγμή τής «αγχώλυσης», τήν στιγμή πού ακούγεται τό «αλληλούια», όταν τό «μπιραλάχ» σουβλίζεται από πολλά γούφερ.

Αυτή η καύλα, τήν στιγμή τού χορτασμού της δέν μπορώ νά ξεχάσω. Είναι ένας κάποιος σελιδοδείκτης σέ διαφορά δικά μου πού μοιάζουν μέ καμπανάκια ορίων, ένα σημείο καμπής, αναφοράς, τό Γκρίνουιτς τό οποίο όμως ΔΕΝ συγκρίνεται μέ τήν στιγμή τών 3 λεπτών κι 8 δευτερολέπτων τού warning shots. (Εκεί πού «γυρίζει» κάπως...)

Όταν έρχεται αυτή η στιγμή καί τό ακούω (στό τουτού, σέ κάποιο καφέ, στό σπίτι, στήν δουλειά) πάντα τό παράγγελμα πού δίδω στούς γύρω είναι σκάστε!

Οι απαντήσεις όλες, δέν είναι καί τόσο μέ ευπείθιαν ζωγραφισμένες.

Δηλαδής, τό πιο ευγενές πού είχα ακούσει κάποτες, ήταν ένα : «Ρέ άντε ντρόπ ντέντ ρέ μπαγλαμά πού θά μέ πής σκάσε!»

Γι’αυτό καί ναφθαλίζω τό μαγκιώρικο υφάκι (καί νόμιζα ότι μού πάγαινε ρέ γαμώτη) καί προσπαθώ νά αυτοσυγκεντρώνωμαι εκείνες τίς στιγμές τών 299 δευτερόλεπτων διαρκείας του.

Προσπαθώ.