Θά σβήση κάποτε στό σπίτι τό καντήλι...

Όταν μέ τό καλό, μάς στείλει η φύση κάποια καταστροφή ενώπιον της οποίας ο τού Δευκαλίωνος κατακλυσμός θά είναι μιά τρίχα τού οσχέου της, κάποιοι ειδήμονες επιστήμονες υποστηρίζουν ότι θά επιζήσουν μόνον οι γαρίδες τής στεριάς (πανέξυπνος ευφημισμός).

Τό ενδεχόμενο αυτό τό έχουμε δει σέ περίπου 842 ταινίες (οι άνω των 30 ετών. Οι άνω των 45 σέ 1657, οι άνω των 58 σέ 3849), του Χόλυγουντ βεβαίως, λίγο μετά άπό κάποιους πύρινους λόγους πού εκτοξεύουμε σέ πρώτη ευκαιρία, κατά τής αμερικανικής κουλτούρας καί τού θειου Σαμ.

Σέ μιά τέτοια (πιθανή - επικειμένη) καταστροφή κάποιοι (ίσως νά είναι βλογιζοντες) ελπίζουν σέ κάτι…

Κάθε πρωί, αρκετές στιγμές κατόπιν του ξεθωριασμου της πρωινής κατουροστύσεως, σπεύδουν στο μοναδικό μεσημβρινό δωμάτιο της οικίας των καί δι’ελαιου ανανεώνουν τό καντήλι. Ένα καντήλι αφιερωμένο στον άγιο Δατοστόργιο. Αξίζει τον κόπο νά αναφερθούμε σέ αυτόν ολίγον τί νά’ούμ’.

Ο Δατοστόργιος ήτο εις ρωμαίος αυτοκράτωρ οστις περιεργοθεραπευθεισων των αιμορροιδωνε του, μεταμεληθείς, ησπασθη τον χριστιανισμό. Όλα αυτά, τό 294 μ.Χ. περίπου. (Ο Μεγας Κωνος είναι μιά εφευρεσις του Χριστοδούλου). Ήταν μιά εμμεσοτάτη αρχή ώστε νά ξεχωρισθή μέσα στα συρτάρια της ιστορίας, η ανατολική καί δυτική ρωμαϊκή αυτοκρατορία· πολύ πιο μετά δέ, τό Βυζάντιο νά δημιουργήση στάτους κβο σκοταδισμού. Τό σκοταδιστικό Βυζάντιο είναι έννοια πιο γνωστή κι άπό τόν Τζέημς Μπόντ, τόν Τζέημς Τζόυς καί τόν Τζέημς Κάγκνευ.

Ο Δατοστόργιος λοιπόν, πιστός χριστιανός πλέον, απεφάσισε νά πράξη κάτι πού θά τόν κρατούσε στον αιώνα τον άπαντα, θυμητήρι. Ξεκίνησε περιοδεία ώς άλλος κυλιόμενος λιθος. Στήν βαρεμάρα του μέσα (η περίοδος εκείνη ητο περίοδος ειρήνης καί προόδου· όσην πρόοδο μπορεί νά εχη ένα έν σπαργάνοις χριστιανικο κράτος). Βαρεθηκε λίαν συντόμως τό μπαρμπούτι, τίς παρτουζες μέ κίναιδους καί μεγαλοβυζες παντρεμένες. Τό γύρισε σέ συλλογή αναπτήρων. Μέ τό ίδιο αποτέλεσμα…

Σέ μιά λαϊκή αγορά, ένα πρωινό – συχνάκις γύριζε μεταμφιεσμένος γιά νά ελεγξη τήν του κόσμου άποψη, άκουσε έναν παππού (μαινόμενο αβέρτα) νά μονολογη:

- Ρέ Βασιλεύ! Τιμές είναι αυτές του μαρουλιού; 75 οβολοί; Αντε γαμήσου πια!

Απεφάσισε λοιπόν νά αρχίση τά ταξειδια. Άνοιξε κάτι ταξιδιωτικούς οδηγούς, συνεβουλευθη μιαν αδελφή κοσμογυρισμένη καί λαοπαρμενη, ρώτηξε καί κάτι καφετζουδες (κι ας μήν υφίστατο καφες τότε) καί έν τελει, επέλεξε νά πάη πρός Ελλάδα.

Ετοίμασε τά 102 κυβικών μέτρων συμπράγκαλα καί χωρίς νά χαιρετήση τό υπουργικόν συμβουλίον, τήν έκανε.

Άφησε τό Βυζάντιον, τήν Ανδριανούπολη, έπιασε τήν Εγνατία. Στήν Κομοτηνή έκανε πατητές σέ κάτι ’σικλούδες φοιτήτριες, στήν Κεραμωτή στάση γιά μιά καβουροσαλατα, στάς Σερρας προσκύνησε σέ ένα ναΰδριον μπογάτσας, στήν Θεσσαλονίκη γέμισε τό δισάκι του ματαιοδοξία καί κατήλθε τήν εθνικήν οδόν (τήν οποιαν πουθενά δέν είδε μιας καί τά έθνη είναι τεχνητή επινόηση επιστημόνων/επιστημών όπως χαρακτηριστικά είπε κάποιος γεροντομαλακας, εσχατογερος) τότε αυτοκρατορική. Δέν τό παραδεχόταν αλλά ήθελε νά σταθή στάς Αθήνας αίτινες ναί μέν είχαν χάσει αρκετά άπό τήν Καλημέρα Ζωή του παρελθόντος, αλλά όπως καί νά’ναι έβγαλαν καί έναν Ζάχο Χατζηφωτιου...

Έφθασε ολίγον έξω άπό τήν τέως Κοδρουπολη, καί επέσπευσε τό βήμα. Στά φανάρια τής Κηφισιάς σταμάτησε γιά κατούρημα καί μιά ξεπέτα σέ γνωστό ξενοδοχείον τής περιοχής· ήτο ιδιαιτέρως επώδυνος τόσος καιρός αποχής. Και πήρε πάλι νά κατεβαίνη, νά κατεβαίνη, νά κατεβαίνη. Μήν τά πολυλογούμε, εφθασε στάς Αθηνας, τόν φιλοξένησε ο Πέτρος Κωστόπουλος τής εποχής, στό στήν Ζέα κότερό του τό οποίον δέν έπλεε σέ αλιμούσιο νερό αλλά σέ μιά νιόφερτη λευκή ουσία μέ χημικόν τύπον C₁₇H₂₁NO₄.

Μέ έντονη ευφορία καί ηυξυμένη πνευματική δραστηριότητα ένεκα μιάς βραδυνής «βουτιάς», άρχισε ο Δατοστόργιος κάποιες συναντήσεις, διαβουλευσεις, επαφές, τήν επομένην… Δέν απεκάλυπτε πουθενά τους σκοπούς του, παρά μόνον ανέφερε ότι ο σκοπός της περιοδείας του ήταν η συγκέντρωσης χρημάτων γιά τήν διάσωση τού ρυγχοντικού. Ο ρυγχοντικός ίσον ένα είδος τρωκτικού μέ προτίμηση στήν ανάγνωση αριστερών εφημερίδων. Δέν τό γνωρίζουμε σήμερον, όχι διότι τελικώς δέν διεσωθη αλλά διότι τό ζωάκι αυτό, δέν υπήρξε ποτέ. Ητο μιά δολία επινόησης του Δατοστόργιου γιά βαρυστομαχιαστικη ρεμούλα.

Μεγάλη κουφάλα λοιπόν ο Δατοστόργιος, ο Ανδρεας Παπανδρέου μπροστά του (θά) έμοιαζε μέ τόν Ηλιόπουλο στό «Φωνάζει ο κλέφτης»… Όμως, ακόμη καί έν μέσω πλιάτσικου, είχε ανησυχίες… Ουκ επ’αρτω μόνον ζησεται αυτοκράτωρ! Τον βασάνιζε καί η υστεροφημία του όπως προείπαμε…

Είχε όμως καιρό γιά κάτι τέτοια. Πρός τό παρόν, ήθελε νά γνωρίση τήν πόλη πού έβγαλε έναν Περικλέα, έναν Αλαβανο, έναν Ψινακη… Βγήκε σεργιάνι στό αστυ.

Ανέβηκε τό Δημοσιον Σήμα, πέρασε τό Διπυλο καί συνέχισε στήν οδό Παναθηναιων. Στήν στοά του Αττάλου σταμάτησε, ηγόρασε 40 δράμια πασατέμπο, έκοψε δεξιά καί ντουγρού. Κόπιασε στό Πρυτανείον, πέταξε τά τσόφλια κάτω καί χασμουρήθηκε. Τεντώθηκε, χέρια ανάτασης, σήκωσε τό κεφάλι του καί πάγωσε τό βλέμμα του σέ κάτι πού (τού) έκοβε τόν ήλιο. Δέν είχε τύχει νά τον ξαναδή (όχι τόν ήλιο!), άσε πού τό όνομα τού έκανε κάτι… Η δωρική του κοψιά, τό βλοσυρόν ύφος, η σχεδόν παγωμένη θωριά του Παρθενώνος δέν ήταν καί στά πολύ αγαπημένα του αυτοκράτορος. Κίνησε μερικά βήματα βορειοδυτικά, βγαίνοντας άπό τό βεληνεκές του αετώματος του μνημείου, έφερε τον ήλιο πάνω του κι αφεθηκε σέ άνευ βλαβερών ακτινοβολιών, χαδάκι. Παρέμεινε σέ αυτήν τήν παθητικήν χαμουρευτική στάση ώρα αρκετή καί δέν πολυκατάλαβε πότε ζαλίσθηκε.

Μέ ξεκάθαρο ύφος «έχω συλλαβει γαμιστερή ιδέα» πήρε τόν δρόμο της επιστροφής πρός τό επίνειον, στο κότερο του Ευπείθου Τιβηρίδη. Συγκέντρωσε κάποιους επιτελείς, σιγουρεύτηκε ότι περίεργοι χαμουτζήδες δέν θά ήκουγαν καί ανέλυσε τό σχέδιόν του, ένα σχέδιο τό οποίον μετά άπό περίπου 7 έτη έγινε πραγματικότης.

.

.

.

Ο επισκέπτης τής συγχρόνου Αθήνας, ένας Σουηδός ή Γερμανός π.χ. τουρίστας άπό τά πρώτα μέρη πού θά επισκεφθή είναι τά σουβλατζίδικα στον χώρο πέριξ τής πλατείας Μοναστηρίου. Εκεί, μουλιάζοντας μουστάκια ή ξυρισμένα πηγούνια μέ μπύρα, θά αφεθή σέ αυτήν τήν μυρωδιά τσίκνας, τήν ίδια κι απαράλλαχτη μυρωδιά η οποία ώθησε τον Πλάτωνα νά αναθεωρήση, τροποποιήση, αναθεωρήση τά τής Πολιτείας καί νά καταλήξη στους Νόμους. Η δευτέρα του κινησις (του τουρίστα κι όχι του συγχωρεμένου Πλατωνος) είναι νά τραβηξη κατά τον ιερόν βράχον.

Θά ανέλθη μέ τό τελεφερίκ καί ξεναγοί θά του περιγράψουν το Δατοστόργιον Πεδίον, εκεί πού κάποτε υπήρξε ο Παρθενων, τά προπύλαια καί όλα τά απαρτίζοντα την αθηναϊκήν ακρόπολη. Θά του μιλήσουν γιά τό επίτευγμα του Δατοστοργίου ο οποίος χριστιανός ων, κατέκαυσε ώς άλλος Πέρσης τόν ειδωλολατρικόν Παρθενώνα καί ανήγειρε στήν θεσι του τό Πεδίον αυτό. Τό υψηλον αντιτιμον δέν θά αποτρέψη τον τουρίστα μας νά επισκεφθη έναν ιδιαίτερο χώρο, τό λεγομένον quarantinted status, τό μεγάλο χωνευτήρι τής αρχαίας, τής ειδωλολατρικής εποχής. Σέ αυτήν τήν μεγάλη δεξαμενή, ο Δατοστόργιος αφού πρώτα χάλασε παν μαρμάρινο, προχριστιανικόν μνημείον σέ οοοοοοολην τήν επικράτεια τής Ελλάδος (μέ τήν ιμπεριαλιστική έννοια Ελλάς· Ανδριανουπολη πχ, Μοναστήρι, Σμύρνη, ανατολική Ρωμυλία…) μεταφέροντάς το στήν Αθήνα επιτέλεσε τό πλήρες σκοταδιστικό του καθήκον γαμώντας κάθε δεσμό μέ τό παρελθόν σέ επιπεδον κιονος.

Κυττωντας τό άπό πάνω (ακούμε τον ξεναγό νά μας περιγραφη) βλέπουμε μιά τεραστία δεξαμενή, μέ εκατοντακις τρισεκατομμύρια κόκκους πεντελικής κυρίως μαρμαροσκονης άπό τά μνημεία όπως προαναφέραμε. Σέ θερμοκρασίες ισημερινώς θερμές η σκόνη αραιωμένη μέ νερό Λουτρακιου προσφέρεται σέ μάτια αρχαιοσκαλωμένων αλλά καί κορμιά τολμηρών νά βουτήξουν καί νά μετάσχουν τής ελληνικής παιδείας. Μέ κάθε τρόπο σήμερα, καταπολεμάται η οστρογοτθικη φύση του σκοταδιστικού Βυζαντίου τό οποίον άφησε μόνο (σέ καλλιτεχνικόν - πολιτιστικόν επίπεδον) ύμνους του Αυνάν καί κατάστρεψε κάθε τί τό αρχαιοελληνικό.

Τό λάδι είναι Κρητικό, ψιλομουργα ελαιόλαδο γιά νά είμαστε ειλικρινείς, αυτό πού στάζουν στο καντήλι κάποιοι βλογερς στο εικόνισμα του Αγίου Δατοστεργιου. Λόγω αυτής τής στον ιερό βράχο δεξαμενής, της εκεί φύλαξης όλων των αρχαίων δεδομένων (έστω καί στα εξ ων συνετεθησαν) ο άγιος αυτός, είναι προστάτης όλων των Δαταστόρατζης, όλων των data storages δηλαδής. (η συνάφεια μέ τό όνομα του αγίου προφανής).

Οι προσευχές τη φωτίσει του καντηλιού πού λέμε, έχουν ένα κάποιο περίεργο περιεχόμενο… Καί επειδή δέν μπορούμε τά χείλη νά διαβάσουμε κατά τήν εκφορά αυτών, διαβάζουμε τά βλογς… Εντρυφώντας σέ κάποια βλογς, θά δούμε πάρα πολύ εύκολα, μιά αχαλινώτου προσπάθεια τών ιδιοκτητών τους νά γράψουν ιστορία. Μέ τήν δική των εκδοχή βεβαίως η οποία μπορεί νά είναι ότι η γη γυρίζει σέ έναν κουβά – γύρο του θανάτου μέ μοτοσικλετιστή τον ληστή μέ τίς γλαδιόλες… Προσεύχονται, ζητούν τήν μεσιτεία του αγίου Δατοστόργιου ώστε νά μήν χαθούν ποτέ τά data storages του βλογερ…Ελπίζουν σέ μιά νυν καί αεί αειθαλή ύπαρξη αυτών, ώστε ακόμη καί μετά άπό 13.427 έτη όταν θά έχουν μεσολαβήσει καμπόσοι κατακλυσμοί, υπερθερμάνσεις τής γής, τά e-γραπτά τους θά παραμένουν αφάγωτοι βράχοι σέ ντεκαφεινέ θαλασσινά ύδατα.

Καί ο άνθρωπος τού μελλοντικού τότε, θά βασισθή σέ κάποια σημερινά πονήματα, ο ιστοριογράφος θά καταλήξη σέ κάποια συμπεράσματα (πλήν αυτών πού ωθούν τήν γενεσιουργό αιτία πού διαστέλλει τήν φλέβα τού πέους δυόμιση εκατοστά τού δευτερολέπτου πρό τής εκσπερματώσεως.) όπως γιά τό ότι δυο πόδια κακό, τέσσερα πόδια καλό.

Οι ελπίδες τών βλόγγερς ότι η ιστορία θα γραφή βάσει τών ιδίων τους.

Ιδέα γιά επόμενο ποστ:

Τί άποψη θά σχηματίσει γιά τήν κουλτούρα τού 2006 μ.Χ (συμβατική χρονολόγησις) κάποιος τού 15.479 βλέποντας ένα ποστ τού xxxxxxxx ή τής yyyyyyyyyy ?