Διαβάζοντας τό σχεδόν πλήρες, ευδιάρθρωτο, ευχάριστα αναγνωσιάρικο
πόστ τής κομποζισιόν ντόλλ γιά τόν Τσέ, στάθηκα κυρίως σέ αυτό:
Τα χρόνια που ακολουθούν ο Che στηρίζει τον Fidel, βοηθώντας από όποια θέση του ζητηθεί: πρόεδρος της Εθνικής Τράπεζας της Κούβας , Υπουργός Βιομηχανίας, διοικητής στο στρατόπεδο La Cabana (όπου εμφανίζονται οι πρώτοι λεκέδες στο τι-σερτ, όταν του αποδόθηκαν τα διόλου κολακευτικά γαλόνια του “supreme prosecutor” με βάση τον ενεργό ρόλο που έπαιξε στις διαδικασίες “επαναστατικής τιμωρίας” των αιχμάλωτων στρατιωτών και υποστηρικτών του Batista που συνοπτικά εκτελέστηκαν ως εγκληματίες πολέμου).
Θυμόμουν επίσης, αμυδρά πάντως, κάποια περί διώξεων τού Γκεβάρεως πρός τούς ομοφυλόφιλους.
Πέρα από τούς λιβανωτούς, πέρα από τήν θεώρηση κάποιου ώς αλανθαστούχου, νομίζω ότι πάντα όλο καί κάπου θά υπάρχουν κηλίδες. Είναι απίθανο, είναι αδύνατο κάποιος νά μήν διαθέτει αρνητικά καί νά συναγωνίζεται σέ αψεγάδιαστη αριστάδα τόν άγιο Χαράλαμπο (ώπα! Λανθασμένο παράδειγμα!) σέ αψεγάδιαστη αριστάδα τόν Άρη Βελουχιώτη! Τόν Νίκο Μπελογιάννη! Τόν Χαρίλαο Φλωράκη! Άς είναι... Καίτοι η συνεπής ιδεολογική του στάση διαθέτει πάρα πολλούς θαυμαστές καί στήν άκρα δεξιά, δέν ανήκω καί πάααρα πολύ σ’αυτούς.
Τσέ Γκεβάρα, η άλλη όψη τού μύθου. Ο Φιντέλ Κάστρο αναφερόταν αδιάκοπα στήν Γαλλική Επανάσταση: τό Παρίσι τών Ιακωβίνων είχε τόν Σαίν Ζύστ, η Αβάνα τών ανταρτών είχε τόν Τσέ Γκεβάρα της, τήν λατινοαμερικανική εκδοχή τού Νετσάγιεφ.
Γόνος εύπορης οικογένειας, γεννημένος στό Μπουένος Άιρες τό 1928, ο Ερνέστο Γκεβάρα οργώνει από πολύ νεαρός τήν Λατινική Αμερική. Αυτός ο νεαρός αστός, μέ τήν εύθραυστη λόγω χρόνιου άσθματος υγεία, τελειώνει τίς σπουδές του στήν ιατρική ύστερα από μιά περιήγηση μέ ποδήλατο ανάμεσα στήν πάμπα καί τήν ζούγκλα τής Κεντρικής Αμερικής. Στίς αρχές τής δεκαετίας τού’50, έρχεται σέ επαφή μέ τήν αθλιότητα τής Γουατεμάλας τήν εποχή τού προοδευτικού καθεστώτος τού Γιάκομπο Άρμπενς, πού ανατρέπεται από τούς Αμερικανούς. Ο Γκεβάρα μαθαίνει νά μισεί τίς ΗΠΑ. «Ανήκω, χάρη στήν διαμόρφωση τής ιδεολογίας μου, σέ εκείνους πού πιστεύουν ότι η λύση τών προβλημάτων αυτού τού κόσμου βρίσκεται πίσω από αυτό πού κάποιοι αποκαλούν σιδηρούν παραπέτασμα», γράφει τό 1957 σέ έναν φίλο (επιστολή στόν Ρενέ Ράμος Λατούρ, παρατίθεται από τήν Ζανίν Βερντές – Λερού, όπ.π.). Μια΄νύχτα τού 1955, στό Μεξικό, συναντά έναν νεαρό εξόριστο Κουβανό δικηγόρο πού προετοιμάζεται νά επιστρέψει στήν Κούβα: τόν Φιντέλ Κάστρο. Ο Γκεβάρα αποφασίζει νά ακολουθήσει αυτούς τούς Κουβανούς πού θά αποβιβαστούν στό νησί τόν Δεκέμβριο τού 1956. χρίζεται διοικητής μιάς ένοπλης μονάδας καί γρήγορα ξεχωρίζει χάρη στήν σκληρότητά του. Ένα αγόρι, αντάρτης τής μονάδας του, πού είχε κλέψει λίγη τροφή, εκτελείται επιτόπου, χωρίς καμιά δικαστική διαδικασία. Αυτός ο οπαδός τού «αυταρχισμού μέχρις εσχάτων», σύμφωνα μέ τά λόγια τού παλιού του συντρόφου στήν Βολιβία Ρεζίς Ντεμπρέ (Loues soient nos seigneurs, Gallimard, 1996, σ.184), πού θέλει νά επιβάλει μιά κομμουνιστική επανάσταση, έρχεται σέ σύγκρουση μέ πολλούς Κουβανέζους διοικητές αντάρτικων μονάδων πού είναι αυθεντικοί δημοκράτες.
Τό φθινόπωρο τού 1958, ανοίγει ένα δεύτερο μέτωπο στήν πεδιάδα τού Λάς Βίγιας, στό κέντρο τού νησιού. Επιτίθεται μέ τρομερή επιτυχία σέ ένα τρένο πού μεταφέρει πολεμικές ενισχύσεις γιά λογαριασμό τού Μπατίστα: οι κυβερνητικοί στρατιώτες τρέπονται σέ φυγή χωρίς νά δώσουν μάχη. Μέ τήν επικράτηση τής επανάστασης, ο Γκεβάρα αναλαμβάνει χρέη «εισαγγελέως» καί αποφασίζει γιά τίς προσφυγές χάριτος. Η φυλακή τής Λά Καμπάνια όπου προϊσταται γίνεται θέατρο πολυάριθμων εκτελέσεων, προπάντων παλιών συντρόφων στά όπλα, πού παρέμειναν δημοκράτες.
Όταν διορίζεται υπουργός Βιομηχανίας καί διοικητής τής Κεντρικής Τράπεζας, βρίσκει τήν ευκαιρία νά εφαρμόσει τό πολιτικό του δόγμα επιβάλλοντας στήν Κούβα τό «σοβιετικό μοντέλο». Περιφρονώντας τό χρήμα αλλά ζώντας στίς ακριβές γειτονιές τής Αβάνας, υπουργός Οικονομικών στερούμενος ωστόσο καί τών πιό στοιχειωδών γνώσεων περί οικονομίας, κατέληξε νά καταστρέψει τήν Κεντρική Τράπεζα. Νιώθει πιό άνετα όταν καθιερώνει τίς «Κυριακές εθελοντικής εργασίας», καρπό τού θαυμασμού του γιά τήν ΕΣΣΔ καί τήν Κίνα – θά χαιρετήσει μέ ενθουσιασμό τήν πολιτιστική επανάσταση. Ο Ρεζίς Ντεμπρέ (όπ.π., σ. 185) παρατηρεί: «Εκείνος ήταν κι όχι ο Φιντέλ πού είχε τήν ιδέα γιά τό πρώτο “στρατόπεδο αναμόρφωσης” (δηλαδή καταναγκαστικών έργων) στήν χερσόνησο τής Γκουανάνια...»
Στήν διαθήκη του, αυτός ο μαθητής τής σχολής τής Τρομοκρατίας υμνεί «τό αποδοτικό μίσος πού μεταμορφώνει τόν άνθρωπο σέ μιά αποτελεσματική, βίαιη, επιλεκτική καί ψυχρή μηχανή πού σκοτώνει» (Ρεζίς Ντεμπρέ, όπ.π., σ.186). «Δέν μπορώ νά είμαι φίλος μέ κάποιον άν δέν συμμερίζεται τίς ιδέες μου», ομολογεί αυτός ο αιρετικός πού βαπτίζει τόν γιό του Βλαντιμίρ*, πρός τιμήν τού Λένιν. Δογματικός, ψυχρός καί άτεγκτος, ο «Τσέ» (αργεντίνικο παρατσούκλι) βρίσκεται σέ απόλυτη αντίθεση μέ τόν ανοιχτόκαρδο καί ζεστό χαρακτήρα τών Κουβανών. Στήν Κούβα, είναι ένας από τούς πρωτεργάτες τής επιστράτευσης τής νεολαίας, προσφέροντάς την έτσι θυσία στήν λατρεία τού νέου ανθρώπου.
Επιθυμώντας νά εξάγει τήν επανάσταση στήν κουβανέζικη εκδοχή της, τυφλωμένος από έναν πρωτόγονο αντιαμερικανισμό, αναλώνεται στήν εξάπλωση τών αντάρτικων σέ όλο τόν κόσμο, σύμφωνα μέ τό σύνθημά του: «Νά δημιουργήσουμε δύο, τρία... αναρίθμητα Βιετνάμ!» (Μάιος 1967). Τό 1963, πηγαίνει στήν Αλγερία, κατόπιν στό Ντάρ-ές-Σαλάμ, προτού βρεθεί στό Κογκό όπου διασταυρώνεται μέ κάποιον Ντεζιρέ Καμπίλα, έναν μαρξιστή πού αργότερα έγινε αφέντης τού Ζαϊρ, καί ο οποίος δέν έχει πρόβλημα μέ τίς σφαγές τών άμαχων πληθυσμών.
Ο Κάστρο τόν χρησιμοποιεί γιά τούς δικούς του σκοπούς. Όταν επέρχεται η ρήξη ανάμεσά τους, ο Γκεβάρα μεταβαίνει στήν Βολιβία. Προσπαθώντας νά εφαρμόσει τήν θεωρία τού foco (εστίας) τής εξέγερσης, καί περιφρονώντας τήν πολιτική τού ΚΚ τής Βολιβίας, δέν βρίσκει καμιά υποστήριξη έκ μέρους τών χωρικών, πού ούτε ένας τους δέν προσχωρεί στό περιπλανώμενο αντάρτικό του. Απομονωμένος καί καταδιωκόμενος, ο Γκεβάρα συλλαμβάνεται στίς 8 Οκτωβρίου 1967 καί εκτελείται τήν επομένη.
Από τήν Μαύρη Βίβλο τού Κομμουνισμού. Κεφάλαιο " Η Λατινική Αμερική στή δίνη τού κομμουνισμού".* άλλος ένας θρίαμβος τού φλεξιμπίλιτυ τού μονοτονικού! (άσχετο)
Καί κάτι άλλο, περί τής ομοφοβίας τού Τσέ. Από : http://heteronmag.gr/9331/
Τού Βαγγέλη Σακαντάρη
Τον Απρίλιο του 1960 ο Ερνέστο Γκεβάρα αναλαμβάνει τη διεύθυνση του τομέα εκπαίδευσης των Επαναστατικών Ενόπλων Δυνάμεων. Αμέσως παρουσιάζει στο Φιντέλ Κάστρο ένα “Γενικό Σχέδιο Φυλακών”, σχέδιο εγκλεισμού και εξόντωσης των πολιτικών του αντιπάλων. Ο Φιντέλ συμφωνεί. Λίγους μήνες αργότερα, ανοίγει στην Κούβα το πρώτο “στρατόπεδο αναμόρφωσης”, στη χερσόνησο του Guanaha. O Ρεϊνάλντο Αρένας αναφέρει σχετικά με τα πρώτα χρόνια της κουβανικής Επανάστασης: “Μία σεξουαλική επανάσταση άνθιζε ταυτόχρονα με την κοινωνική επανάσταση, τον πρώτο καιρό. Αλλά τα τύμπανα των μιλιταριστών προσπαθούσαν διαρκώς να τσακίσουν το ρυθμό της ποίησης, τη χαρά της ζωής”. Ώσπου τα κατάφεραν. “Το στρίμωγμα άρχισε στα σοβαρά. Η φρίκη και η ασχήμια μέρα με τη μέρα αυξανόταν. Αλλά η καταπίεση λειτούργησε σαν ερέθισμα και το σεξ έγινε τρόπος αντίστασης, όπλο ενάντια στο καθεστώς”, μαρτυρεί ο Αρένας.
Εν τω μεταξύ, ο “Τσε”, έχει ήδη στείλει τον αρχηγό της μυστικής αστυνομίας Ραμίρο Βαλντές να μάθει από τον δήμαρχο της Σανγκάης πώς τα κατάφερε να απαλλάξει την πόλη του από τους ομοφυλόφιλους. “Πολύ εύκολο. Χτυπάτε τους στο κεφάλι και πετάτε τους στο ποτάμι”, απαντά ο Κινέζος. Η λύση θεωρήθηκε λίγο παραπάνω…ριζοσπαστική απ’ όσο θα ’πρεπε (βλέπετε όλα μόλις τότε άρχιζαν, επιπλέον η Κούβα δεν διέθετε ποτάμι…).
“Σας ρωτώ. Μπορεί μια χώρα που έχει θυσιάσει τόσους ήρωες στον μακρύ δρόμο για τη λευτεριά, μια χώρα που για αυτήν έδωσαν τις ζωές τους τόσοι εκλεκτοί νέοι άνδρες και γυναίκες, μπορεί να ανεχθεί τόση ασέβεια;” -είναι ο Φιντέλ Κάστρο που ρωτά. “Αυτή η συμπεριφορά τους είναι καθαρά υποπροϊόν του καπιταλισμού και προέρχεται από μια μικρή ομάδα που μοναδικός της σκοπός είναι να συμπαρασύρει τους υπολοίπους. Αλλά εμείς δεν θα τους επιτρέψουμε να εξαπλώνονται και να διαδίδουν τις συνήθειές τους. Σας υπόσχομαι πως θα έρθει η μέρα που θα δούμε τους δρόμους καθαρούς, σας το υπόσχομαι!”.
Έτσι ο Ραούλ Κάστρο, αδελφός του Φιντέλ, αναλαμβάνει να ενημερωθεί από τους Βούλγαρους σχετικά με τις μεθόδους που αυτοί εφαρμόζουν ούτως ώστε “οι δρόμοι της Σόφιας να παραμένουν καθαροί”. “Εμείς έχουμε ανοίξει ένα ειδικό στρατόπεδο για τα αντικοινωνικά στοιχεία, σαν τους ομοφυλόφιλους, που η περίπτωσή τους μας ανησυχεί περισσότερο”, του απαντούν.
Ο Γκεβάρα υιοθετεί τη “βουλγάρικη λύση”. Συλλαμβάνει και φυλακίζει τους “acusados ser afeminados y vagos”, γνωστούς (καλλιτέχνες, συγγραφείς, κλπ) και μη –ακόμη και όσους αγωνίστηκαν στο πλευρό της Επανάστασης. “Περιττό να σας πω, ότι η Επανάσταση δεν έγινε για όλους…”, έγραφε ο Αρένας, πριν τον συλλάβουν.
Στις 23/2/1961 ο Γκεβάρα αναλαμβάνει καθήκοντα υπουργού Βιομηχανίας. Ο Φιντέλ συμφωνεί με την πρότασή του για το άνοιγμα τριών ακόμη στρατοπέδων. Σε ένα από αυτά, το “Nueva Vida”, στο Palos, θα συγκεντρώσουν 500 ανήλικους, έως και μωρά, παιδιά των αντιφρονούντων που είχαν ήδη εκτελεστεί.
Επιζήσαντες μαρτυρούν για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης στα στρατόπεδα: για τα κελιά παραδειγματισμού στο Pinar del Rio, γνωστά ως “tostadoras”, την πτέρυγα “Kilo 7” στο Camaguey, τα “gavetas” στο Tres Racios de Oriente -κελιά φάρδους 1 μέτρου και ύψους 1,80- ή τα 5 επί 5 της Nueva Carceral, όπου σε 22 αιώρες στοιβάζονταν 44 κρατούμενοι (σημ.: στο φιλμ “Before Night Falls”, βιογραφικό του Ρ. Αρένας, γίνεται εκτενή αναφορά στα κρατητήρια).
Θα είναι ο Γκεβάρα αυτός που θα επεξεργαστεί, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, τον Κανονισμό των Φυλακών και θα καθορίσει επακριβώς τη “λίστα” βασανιστηρίων. Αυτός και μόνο αυτός που θα αποφασίζει για την τύχη κάθε συλληφθέντος. Αυτός θα υπογράφει τις, χωρίς δίκη, θανατικές ποινές…έως το 1962, οπότε οι ευθύνες περνούν σε χέρια άλλων, των οποίων ηγείται ο Ραούλ Κάστρο. Οι συνεχιστές του εμπνευσμένου Σχεδίου Φυλακών του Τσε συγκροτούν τις Umap, στρατιωτικές φάλαγγες για την προώθηση της παραγωγής.
“Οι Umap επινοήθηκαν επί τούτου για τους ομοφυλόφιλους”, λέει ο σκηνοθέτης Νέστωρ Άλμεντρος. “Ένας διαρκής ομοφοβικός παροξυσμός κατείχε το καθεστώς!..”. Στα κατά τόπους στρατόπεδα των Umap κατανέμονται οι έγκλειστοι ομοφυλόφιλοι της Nueva Carceral de la Havana del Est, της πρώτης φυλακής οργανωμένης αποκλειστικά για την “κατηγορία” από τον Ερνέστο Γκεβάρα, την περίοδο 1961-1962.
Όταν ο Άλεν Γκίνσμπεργκ επισκέπτεται την Κούβα το ’65, οι έγκλειστοι ομοφυλόφιλοι ανέρχονται σε 45 χιλιάδες.
Οι Ραούλ και Φιντέλ Κάστρο δεν υποπτεύονται κάτι για τον ένθερμο αμερικανό υποστηρικτή τους (…δεν κουνιότανε, μάλλον δεν του φαινότανε…), έτσι θεώρησαν σωστό και επιβεβλημένο να τον ξεναγήσουν στα “αγροκτήματα” των Umap και να τον ενημερώσουν εκτενώς για τη ζωή σε αυτά των “έκφυλων maricones”.
“Ήταν ναζιστικά lager”, θυμάται ο Γκίνσμπεργκ, “όπου κάποιος μπορούσε να καταλήξει ακόμη και μετά από μία ανώνυμη καταγγελία”. Το σύνθημα των Umap ήταν “Η εργασία θα σας κάνει άνδρες” (αντίστοιχα, η επιγραφή στην πύλη του Άουσβιτς προειδοποιούσε: “Η εργασία θα σας κάνει ελεύθερους”…).
Ο Άλεν Γιανγκ στο βιβλίο του “Gays Under the Cuban Revolution”, μαρτυρεί πως φεύγοντας ο Γκίνσμπεργκ, εκνευρισμένος, σε απ’ ευθείας συνέντευξή του στην κουβανική τηλεόραση, αναφέρθηκε ξεκάθαρα σε αυτό που ήταν ευρέως γνωστό: τις σεξουαλικές προτιμήσεις δηλαδή του Ραούλ Κάστρο.
Στις 30 Απριλίου 1971, στο πρώτο συνέδριο “Για την εκπαίδευση και τον πολιτισμό” του κουβανικού Κ.Κ., γίνονται αναφορές στην ομοφυλοφιλία ως “…παθολογία μη συμβατή με τις κοινωνικές αξίες της Επανάστασης (…). Αρκετά ανεχτήκαμε υποτροπιάζοντες διεστραμμένους και ανεπανόρθωτα αντικοινωνικούς διεφθαρμένους, γνωστά στοιχεία που επηρεάζουν αρνητικά τη νεολαία μας...”.
Λέτε τα πράγματα να είχαν κάπως χαλαρώσει; Θα αναλάβει η Κομμουνιστική Νεολαία να επαναφέρει την τάξη. Ακριβώς όπως έπραττε η Χιτλερική Νεολαία καταδίδοντας τους Γερμανούς πολίτες εβραϊκής καταγωγής, η Κ.Ν.Κούβας επιδίδεται σε ένα άνευ προηγουμένου κυνήγι μαγισσών. Οι πιθανότητες για τους νέους έγκλειστους να βγουν ζωντανοί από τα lager του Φιντέλ είναι λιγότερες απ’ ότι στο παρελθόν. Η “βουλγάρικη λύση” ολισθαίνει σε “τελική λύση”. Το μαρτυρούν τα ντοκουμέντα που συλλέγει το Movimiento Libertario Cubano en el Exilio και η Διεθνής Αμνηστία.
Περισσότεροι από 100 χιλιάδες Κουβανοί κλείσθηκαν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας από τη δεκαετία του ’60. Ανεξακρίβωτος παραμένει ο αριθμός των θυμάτων. Υπολογίζεται στις 17 χιλιάδες.
Ο Ποινικός Κώδικας, στο άρθρο “Εγκλήματα ενάντια στη φυσιολογική ανάπτυξη των σεξουαλικών σχέσεων και ενάντια στην οικογένεια, την παιδική ηλικία και την νεότητα” προβλέπει φυλάκιση έως 20 χρόνια για “άτομα τα οποία προβαίνουν σκανδαλωδώς σε ομοφυλόφιλες πρακτικές ή επιδεικνύονται δημοσίως ή παροτρύνουν άλλα άτομα με σκοπό την ικανοποίηση των ομοφυλοφιλικής φύσεως επιθυμιών τους ”. Άλλο άρθρο καθιστά υπεύθυνους τους γονείς για τη διάγνωση, πρόληψη και καταστολή των ομοφυλοφιλικών επιθυμιών των παιδιών τους. Σε περίπτωση ανυπακοής, οι γονείς “υποχρεούνται να τα καταγγείλουν στις Αρχές”. No comment…
Oι “Επιτροπές για την Άμυνα και Προστασία της Επανάστασης” που έχουν συσταθεί σήμερα, έχουν χρέος να εντοπίζουν και να καταγγέλλουν όχι μόνο τους αντιφρονούντες (εάν, βέβαια, κανείς είναι τόσο αφελής ώστε να το δείχνει) αλλά και τους “υπόπτους ομοφυλοφιλικής συμπεριφοράς”… Υπάρχει ένας χαφιές των Επιτροπών στο διπλανό θρανίο, ένας στους δύο συναδέλφους σου στη δουλειά είναι χαφιές, χαφιές αυτός που στέκεται πλάι σου στο μπαρ, στο σινεμά, στην παραλία. Τρεις–τέσσερις, τουλάχιστον, σε παρακολουθούν στην πολυκατοικία…Να προσέχεις, muchacho!…
Ο Ερνέστο “Τσε” Γκεβάρα, πριν φύγει για τη Βολιβία, αρχές Νοεμβρίου του ’66, όπου στις 8/10/1967 συνελήφθη και εκτελέστηκε την επομένη, φωτογραφήθηκε με τη γυναίκα του και τα τέσσερα παιδιά τους. Σ’ αυτά άφησε ένα τελευταίο γράμμα: “Προπαντός να είστε πάντοτε ικανοί να νιώσετε όσο πιο βαθιά γίνεται οποιαδήποτε αδικία, που διαπράττεται κατά του οποιουδήποτε σ’ οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Είναι η πιο όμορφη αρετή ενός επαναστάτη.
Ο μπαμπάς”.
.jpg)
