Ἕνα τρελλό, μὲ δύσκαμπτο σουξὲ σούσουρο (καὶ) στὸ διαδίκτυο - πρὸ μηνὸς περίπου- τὰ διέθετε ὅλα.
- Εὐδιάρθρωτο στόρυ, μ’ἀρχὴ καὶ τέλος. Τὸ τέλος μάλιστα φλοῦ.
- Καλὸ casting.
- Κοινωνικὸ ὀλιβεροτουιστισμό.
- Ἐπικαιριτισμὸ ἄνευ πιθανότητος «ξεθωριάσματος»
- Δράκο.
- Εὑρὺ τάργκετ γκρούπ.
- Δίπολο καλοῦ κακοῦ καὶ ἄσχημου.
- Πολιτικὴ ὀρθότητα.
Ὁ δόκιμος ἀσκούμενος ἀνθυποβοηθὸς ἐπιστάτου καθαριότητος στὸ βουλκανιζατὲρ τῆς ὁδοῦ Χίου στὰ Καμίνια, Βρασίδας Ζιγκουάλας, τελειόφοιτος πρώτης λυκείου (τεχνικοῦ ἐπαγγελματικοῦ τοιούτου) μὲ μέτριο τσουτσούνι, παρθενία μέχρι τὰ 28 κι εὐστοχία σὲ θηλυκά ποσοστοῦ 9,2%, σμιχτοφρυδία, ὀρθοδοντικῶν ἀνωμαλιῶν, λαθροθήρας καὶ ἔμπορος καρδερινῶν καὶ σπίνων στὸ γιουσουροῦμ Σχιστοῦ, συνδρομητὴς περιοδικῶν σταυρολέξων ἀμερικανικοῦ τύπου, συνεχῶν συμμετοχῶν (φεῦ! ἄνευ διακρίσεων!) στὰ τουρνουὰ ταβλιοῦ τοῦ β΄ δημοτικοῦ διαμερίσματος τοῦ δήμου Ῥέντη καὶ μὲ χριστιανορθόδοξη κατήχηση κατὰ τὰ σχολικά του χρόνια, ἐπηρεασθεὶς κάργα ἀπὸ δηλητηριώδεις ξενοφοβικὲς ἀπόψεις ἀποκτᾷ ἀπέχθεια γιὰ τοῦς μετανάστες συλλήβδην κι ἐνδελεχῶς.
Συγκεκριμενοποιεῖ τὸν στόχο του σὲ ἕναν χαλκόχρωμο νέο ἄρτι ἀφιχθέντα ἐκ Wazirabad Πακιστὰν ὅστις κάποιο πρωινὸ χρησιμοποιεῖ τὸ ἀποχωρητήριο τοῦ βουλκανιζατὲρ ὀλίγον τί ἀνορθόδοξα.
Ἔκτοτε, δαιμονοποιεῖ τὸν δυστυχὴ οἰκονομικὸ μετανάστη καὶ ἐμμονοποιεῖ τὴν ἰδέα νὰ τὸν ἐκδικηθῇ μὲ τρόπο ὁ ὁποῖος.........................................δὲν ἀργεῖ νὰ ἐπινοηθῇ - ὅσο ἀπαιτοῦν 41 τελίτσες.
Σπεύδει στὸ ἀστυνομικὸ τμῆμα τῆς περιοχῆς του. Ὁ πύλαις φέρελπις ἀστυνόμος, γνωστός του ἀπὸ κατάστημα μὲ γοῦφερ στερεοφωνικῶν αὐτοκινήτων, τὸν κατευθύνει προθύμως. Εὐχαριστεῖ χαχόλικα καὶ χάνεται στὸ βάθος μὲ ἀτσαλάκωτο στρατοκαυλῖζον βῆμα. Σὲ περίπου 19 λεπτά, σ’ἀντίθετη κατεύθυνση, ὁ Βρασίδας, ἐξέρχεται τοῦ τεμένους τῆς προασπίσεως τῆς ἐννόμου τάξεως κορδωμένος τε καὶ σαρδονιομειδιαζόμενος.
* * *
* * *
* * *
Γδοῦποι, κρότοι μαζὺ μὲ κλάμματα μωρῶν, στριγγλιὲς παρθένων, οἰμωγὲς γεροντισσῶν. Σκότος τεμαχιζόμενο ἀπὸ πανικόβλητες στενὲς δέσμες φωτός αἵτινες, φωτίζουσαι παντοῦ ἀνάρχως κι ἐπιτείνουν τὸ χάος· ἀδύνατον νὰ γίνῃ ἀντιληπτὸ τί συμβαίνει. Οὔτε κι ὁ Βρασίδας καταλαβαίνει κάτι βεβαίως καθὼς στέκεται παρακολουθών, ὄπισθεν μιᾶς μουριᾶς, ἔξω στὸν δρόμο, ἐλαφρῶς ἀπομεμακρυσμένως τοῦ πεδίου τῆς ταραχῆς - ἐντὸς τῆς γειτονιᾶς ὡστόσο! Ἕνα παλαιὸ κτήριο, κατοικία οἰκονομικῶν μεταναστῶν, ἐργαστῆρι πολυπολιτισμοῦ, ταλαίπωρο μέρος, λῖκνο δυστυχίας, ἀγωνίας καὶ κατατρεχισμοῦ, λαχτάρας τὸ ἑφτὰ νομά.
Τρεῖς τζοῦρες μετά, τὸν βλέπει. Βγαίνει ἀπὸ τὴν κεντρικὴ εἴσοδο πισθάγκωνα δεμένος συνοδείᾳ τριῶν ἀστυνομικῶν οἱ ὁποῖοι μὲ χειραβροσύνες τοῦ ἐπιτείνουν τὴν ἀπορία. Μπαίνουν στὸ γαλάζιο ξαδελφάκι ἀσθενοφόρου καὶ ἀποχωροῦν καγκούρικα καθὼς ξεθαρρεύουν οἱ μισάνοιχτες πόρτες τῶν γειτονικῶν οἰκιῶν καὶ γίνονται πλέον ἀνοικτές, διαθέτουσες μάλιστα προχείρως ἐνδεδυμένους οἰκοκύρηδες μὲ ἀνήσυχο βλέμμα στὰ προσώπατά των.
Ὁ Βρασίδας Ζιγκουάλας δὲν ἔχει δεῖ κανέναν καὶ τίποτε ἀπὸ αὐτά· φεύγει ἀκριβῶς τὴν στιγμὴ τῆς ἀναχώρησης τοῦ καρακολίου, τὸ ἀκολουθεῖ μάλιστα κατὰ πόδας (σὶκ) γιὰ λίγο ὥστε νὰ βεβαιωθῇ ὅτι ὅλα τσούλησαν καλῶς, πὼς τὰ πάντα στὴν μηχανὴ ποὺ ἐξυφάνθη ἔσχον ζηλευτή κατάληξη. Στρίβει ἀριστερὰ στὴν ὁδὸ Μπελογιάννη καὶ σταματᾷ σὲ ἕνα ψητοπωλεῖο γιὰ τὸν κατόπιν τῶν θεαμάτων, ἄρτον. Παραγγέλλει μιὰν ἄμστελ καὶ δύο σουβλάκια μὲ ντονέρ ἀπ’ὅλα χωρὶς καθόλου τύψεις γενικῶς. Μετὰ ἀπὸ 13 λεπτὰ τελειώσας τὸ γεῦμα του δὲν φεύγει. Παραμένει βλέπων στὴν τηλοψία ἐκπομπὴ ἐπιδόξων τραγουδιστῶν καὶ βαρβαριστὶ προγκᾷ τοὺς κριτάς αὐτῶν. Στὴν ἀνάπαυλα ἀναχωρεῖ καὶ ἐλάχιστα μετά, οἴκοι, ἀναλαμβάνει δικαίου ὕπνον ἐξετελεσθείσης ἀποστολῆς.
Δὲν βλέπει τίποτε, δὲν μαθαίνει κάτι ἀπὸ ὅ,τι συμβαίνει κατόπιν. Οἱ ἀστυνομικοὶ στὸ μέγαρον τάξεως, τῇ ἐπιδράσει κυρίως τοῦ ὕψους τοῦ μισθοῦ των θωροῦν τὸν συκοφαντηθέντα ὡς αἴτιον τῆς μιζέριας των. Τὸν ξυλοφορτῶνουν ἐπειδὴ κάποιος κατήγγειλλε τὰ συνήθη ἐπιλήψιμα τὰ μεγεθυνόμενα ῥαγδαίως στοὺς οἰκονομικοὺς μετανάστες. Χρόνια μισθολογικῆς ἀναπηρίας διοχετεύονται βιαιοπραγικῶς στὸν συλληφθέντα ὁ ὁποῖος τὴν ἑπομένη μεταφέρεται καὶ αφήνεται στὴν ἑστία του ἀφοῦ δὲν προέκυψε κάτι βάσιμο ὥστε νὰ διωχθῇ. Ἡ κατάστασή του βεβαίως εἶναι τραγική. Οἱ ἀνησυχήσαντες γείτονες δὲν ἀντιλαμβάνονται τί λόγῳ κυρίως τοῦ φόβου τοῦ δαρθέντος νὰ δημοσιοποιήσῃ τὸ γεγονός, ξενάκι ὂν λέγω.
Οἱ βλάβες του εἶναι ἀνεπανόρθωτες. Ὁ Βρασίδας Ζιγκουάλας δὲν γνωρίζει ἀσφαλῶς τίποτε. Ὅπως καὶ οἱ γείτονες τοῦ οἰκονομικοῦ μετανάστη – μέχρι ποὺ αὐτὸς δυὸ τρεῖς ἑβδομάδες κατόπιν, ὑποκύπτει στὰ τραύματά του. Τότε εἶναι ποὺ μαθαίνονται τὰ πάντα. Οἱ στὰ πέριξ οἰκοκύρηδες, ἄνθρωποι κατηγορίας ἀγανακτισμένου πολίτη, ἀγανακτοῦν. Ἀγανακτοῦν μὲ τὴν ἀστυνομία ἡ ὁποία αὐθαιρετεῖ, δολοφονεῖ, βασανίζει, κακομεταχειρίζεται, σκοτώνει, κακομεταχειρίζεται, βασανίζει, δολοφονεῖ, αὐθαιρετεῖ, . Ἡ εἴδηση ἀποκρυπτομένη ἀπὸ τὰ μεγάλα δίκτυα, διοχετεύεται στοὺς ἀνεξάρτητους καὶ αὐτόνομους μικροὺς διαύλους ἐνημέρωσης ἀποτελέσματι τὴν ἀφύπνιση κάποιων ἀνθρωπιστικῶν καὶ ἀντιρατσιστικῶν ὀργανώσεων αἴτινες σπεύδουν. Συγκεντρώνονται στὴν γειτονιὰ τοῦ δολοφονηθέντος καὶ διοργανώνουν πορεία ὀργίλης διαμαρτυρίας κατὰ τοῦ ῥατσισμοῦ καὶ τῆς ἀστυνομίας.
Σύμπασα ἡ περιοχὴ συγκλονιζοταράσσεται. Γιαγιάδες ἐξέρχονται τῶν οἰκιῶν των ἀφήνοντας στὴν μέση τὰ ἀπογευματάδικα καὶ μέσα ἀπὸ τὰ (τεχνητὰ) δόντια τους ψιθυρίζουν κατάρες γιὰ τοὺς βασανιστές. Καταστηματάρχαι παρακολουθοῦν σιωπηλοὶ φοβούμενοι ὅτι αὐτοὶ ἴσως νἆναι οἱ ἑπομένοι στὰ πογκρὸμ τῶν μπάτσων σὲ συνεργασία μὲ φασιστικὲς ὁμάδες. Οἰκοκυραὶ ἀναλογίζονται τὴν ὠμὴ ἀστυνομικὴ βία ἐνόσῳ μεριμνοῦν γιὰ καλοψημένο γεῦμα. Μαθηταὶ δημιουργοῦν παρευξ...............
Ἡ πορεία ἀλληλεγγύης στοὺς μετανάστες-θύματα ῥατσιστικῶν ἐπιθέσεων μπορεῖ νὰ τελειώνῃ κάποια στιγμή, ὁ σπόρος ὅμως καὶ ἡ ζωοδότις δύναμις ποὺ θὰ τὸ ἀντριέψῃ μόλις τώρα ξεκίνησε… Ἡ νέμεσις ὡστόσο ἀλληθωρίζει. Κάποια ἔκτροπα φυσικῶς ἐκπορευθέντα τῆς ὀργῆς τοῦ διαδηλωμένου πλήθους ἑστιάζονται στὰ αὐτοκίνητα τῆς γειτονιᾶς. Παμπρὶζ σπᾶνε, πόρτες χαράσσονται, λάστιχα σκᾶνε.
Χαρᾶς εὐαγγέλια γιὰ τὸ βουλκανιζατέρ, μεγάλες πιένες ὁ γιατρὸς τῶν λαστίχων. Χαίρει μαζὺ κι ὁ Βρασίδας Ζιγκουάλας, ὁ δύστυχος! Λὲς καὶ αὐτὸς εἰσπράττει τὰ κέρδητα καὶ τὶς ὑπεραξίες! Ἄμαθος προσέτι σὲ αὐτά, μὲ λειψὴ κι ἀνύπαρκτη γὰρ ταξικὴ συνείδηση…
Θὰ πρέπῃ τὸ δίχως ἄλλο, οἱ καθ’ὕλην ἁρμόδιοι προλεταροπατέρες ὅπως μεριμνήσωσιν γιὰ τὴν διαφώτιση τῆς ἀμόρφου κι ἀδιαπλάστου μάζης, νὰ τῆς σενιάρουν μιὰ κάποια ἀκτιβιζιάρα, μάχιμη, ἀποφασιστικιὰ προλεταριακιὰ ἐπαναστατικιὰ συνείδηση. Ἀλλὰ ποῦ χρόνος γιὰ τέτοια ὅταν ὅλη τους τὴν ἐνέργεια καταναλώνουν γιὰ συσσωμικὲς ὑποεξεγέρσεις...
Καθ’ὅτι σύσσωμος ἡ μεταναστολαγνικὴ διανόησις ἐξεγείρεται περὶ τοῦ νεκροῦ κι ἀφήνει φλούφλικο τὸ στ’ἅρματα στ’ἅρματα τοῦ Βρασίδα... Ἐρώτηση τοῦ βουλευτοῦ τῆς Συριζᾶ, Κουράκη γιὰ τὸ ἐὰν διελευκανθῇ ἡ ὑπόθεση. Ἡ κίνηση «Ἐνωμένοι ἐνάντια στὸ ῥατσισμὸ καὶ τὴ φασιστικὴ ἀπειλὴ» ξεκινᾷ καμπάνια ὑπογραφῶν γιὰ τὴν ἄμεση τιμωρία τῶν ἐνόχων τοῦ θανάτου τοῦ.... Ὁ/Ἡ/Τὸ ΣΕΚ συνιστῶσα θαρρῶ τοῦ ἀντάρσυα, μπορεῖ καὶ τοῦ Σύριζα, μήπως καὶ τοῦ ΟΜΛΕ;, ἐνδεχομένως τοῦ ΟΚΔΕ, ὄσως τοῦ ΗΣΑΠ ἐὰν δὲν εἶναι τῆς ΕΥΔΑΠ, κάνει λόγο γιὰ «Στην προσφυγομάνα Κοκκινιά, του Μπλόκου και της Αντίστασης ένας μετανάστης δολοφονήθηκε βασανισμένος απάνθρωπα». Σὲ συνέντευξη τύπου ἔξωθεν τῆς οἰκίας τοῦ ἐκλιπόντος, Δρίτσας καὶ Λαφαζάνης, σημαίνοντα στελέχη τοῦ Σύριζα ζητοῦν δικαιοσύνη! Μιὰ κυρὰ ἀπὸ τὸ ἀνοιχτὸ σχολεῖο μεταναστῶν Πειραιᾶ ὑποθετοπαρομοιάζει: ««Ο ...... θα μπορούσε να είναι ένας μαθητής μας που αυτή τη στιγμή ετοιμάζεται για το σχολείο». Τὸ δημαρχεῖο Νικαίας καταλαμβάνεται ἀπὸ ὁμοεθνεῖς τοῦ δολοφονηθέντος μὲ «παράγοντες» τοῦ δήμου νὰ ἐμμεσολαμβάνουν θέση μὴ ἐπιτρέποντες στὴν ἀστυνομία νὰ ἐπέμβῃ. Τὸ κίνημα νέων τοῦ ΠΑΣΟΚ βάζει κι αὐτὸ ἕνα λιθαράκι στὸν καμπινέ: Ο θάνατός του ήταν αποτέλεσμα της κακομεταχείρισής και των βασανιστηρίων που υπέστη από τις δυνάμεις επιβολής της τάξης.
Σύσσωμος ἡ μεταναστολαγνικὴ διανόησις δρᾷ! Σὰν ἕνα τελευταῖο ζέσταμα πρὶν ἀπὸ τὴν δεκεμβριάτικη ἑπέτειο, ὁ νεκρὸς πακιστανὸς τίθεται δίπλα σὲ κάθε ἡρωικὴ προσωπικότητα τῆς Ἀριστερᾶς! Ὁ Μπουρούντι παραμερίζει μιὰ στάλα, ἡ Ῥόζα καθόλου ἐπηρμένη ἀναγνωρίζει τὰ νῦν, ὁ ἀνώνυμος παρτιζάνος κλίνει τὸ γόνυ, ὁ Μπελογιάννης μυρίζει τὸ γαρύφαλλο, ὁ Ἀγιέντε ξεφυσᾷ (σ)τὸ περίστροφό του, ὁ Κουφοντίνας χαμογελᾷ, ἡ Πασιονάρια ξαναφωνάζῃ τὸ νὸ πασαράν, ὁ Τσαουσέσκου χαιρετᾷ κυριλλικῶς τὰ πλήθη καὶ βεβαίως ὁ Τσὲ νοιώθει σὰν τὸν Πόντιο σὲ ἀνέκδοτο· δὲν θά μποροῦσε νὰ ἀπουσιάζῃ ἀπὸ τὸ κάδρο.
Σημαία τοῦ λεβέντικου ἀγῶνος γιὰ τὴν καθαγίαση τῆς μεταναστολαγνείας, ὁ ῥατσιστικῶς δολοφονηθεὶς ἀπὸ τοὺς κωλόμπατσους, ὁ νεκρός!
