νιαμοῦ κονδυλοφέροντα.

Στό γελοῖο δίλημμα «πατριωτισμός ἤ ἐθνικισμός;» ὅπου τὸ μὲν εἶναι ἀγάπη, τὸ δὲ μῖσος καί στήν ὑπεραπλουστευμένη καθαγίαση τοῦ ἑνός, δαιμονοποίηση τοῦ ἄλλου, ἕνα –δυό ἐπιτοίχια συνθήματα βάζουν τά πράγματά στήν θέση τους:

Ξεφτίλες πατριώτες καί πατριῶτες, f16 νά εἶναι οἱ ὧρες σας.

Τέτοιες πατριδοφοβικές ἀπόψεις ὡστόσο δέν ἐντοπίζονται μόνον στήν ἄκρα πεζοδρομιακή ἀριστερά ἀλλά καί σέ στελέχη κοινοβουλευτικῶν κομμάτων.

Ὅπως πάντα, ὁ κομμουνισμός ἐπικαλεῖται τά χαμηλότερα ἔνστικτα τῆς μάζας γιά νά πουλήσῃ ὑφάκι: Κάποιος μέ ἄρχικά Ν.Θ. στέλεχος τοῦ ΣΥΝ καί τῆς ἀντιεθνικιστικῆς ὀλίγον ἀπό γιουβέτσι, σέ ἄρθρο του περί τῆς 28^ης Ὀκτωβρίου, στήν Αὐγή, τήν παραμονή τῆς ἑπετείου, προσπαθεῖ ἀπό τό νά προβληματίσῃ μέχρι νά φρικάρῃ τόν μέσο ἕλληνα κάγκουρα. Σέ ὅλον αὐτόν τόν ὀρυμαγδό ἀποδόμησης κάθε τί ἐθνικοῦ τόν τελευταῖο καιρό, ἔρχεται νά προσθέσῃ τήν φωνή του.

Θέμα του τά παρελκόμενα τοῦ ΟΧΙ. Προτάσσει ἀπό τό ἔπος τοῦ 40, τίς ψεῖρες τῶν στρατιωτῶν τοῦ μετώπου, τήν γάγγραινα, τήν ἀσιτία… Οἱ κοσμοθεωριακές προτεραιότητές του εἶναι ξεκάθαρο ὅτι περιλαμβάνουν ἀψεγάδιαστη καθαριότητα τοῦ μαλλιοῦ, ἀπομάκρυνση μάλιστα τῆς ψαλίδας καί καθημερινή φροντίδα τοῦ τριχωτοῦ μέ κοντίσιονερ σαμποῦ οὐδετέρου πεχά. Θέτει στον ὄλυμπο τῶν ἰδανικῶν τό καθαρό κολάρο τοῦ φάνταρου, καί προχωρᾷ:

Κακῶς δέν δώσαμε κῶλο στοῦς ἰταλοῦς, ἰσχυρίζεται, δέν θά παθαίναμε δά καί τίποτε ἐάν αὐτοί κατελάμβαναν κάποια στρατηγικὰ σημεῖα τῆς χώρας ὅπως ἐζήτησαν. Τό ΟΧΙ ἦταν ἀποτέλεσμα ἐθνικιστικοῦ παροξυσμοῦ (προφανῶς θεωρεῖ ἀρνητικό τόν ἐθνικισμό - ἀκούσια βεβαίως στον ἀναγνώστη δημιουργεῖ τά ἀντίθετα ἀποτελέσματα πρός ἀπαξίωση τοῦ ἐθνικισμοῦ) κι ἄλλες παπαριές οἱ ὁποῖες ἀποδεικνύουν πόσο ξένες μέ τήν ἑλληνική κουλτούρα ἦσαν καί εἶναι οἱ δοξασίες τῶν κομμουνιστῶν.

Ὁ συντάκτης περί τής 28^ης Ὀκτωβρίου ἄρθρου στήν Αὐγή, ἀγνοεῖ κάθε ἰδεαλιστικό περιεχόμενο μιᾶς ἔστω ἄσκοπης κίνησης (βραχυπρόθεσμα ἄσκοπης φυσικά) καί ἁπλά προσκολλᾶται σέ ζωώδη ἔνστικτα. Ἐπιστρατεύει παραδείγματα λίαν πιασάρικα σέ μανάδες ἀλλά σέ περιόδους κρίσης τέτοια στάση θεωρεῖται (ἴσως καί ἑσχάτη) προδοσία.

Ἀπό αὐτήν τήν ἄποψη τό ἀρθράκι τοῦ Ν.Θ, πρέπει νά θεωρῇται συλλεκτικό. Διότι κατά τ’ἄλλα, μερικές φορές κι ἐνίοτε, χαλιοῦνται πού τούς ἀποκαλοῦμε προδότες. Ἰδού ἕνα τεκμηριάκι.