Σέ 22 λεπτά.

Μόλις πρίν από λίγο. Μέ τά γυαλιά ηλίου, ελαφρώς ιδρωμένος. Άγγιξα ένα πεύκο. Όχι, δέν ευρέθην στήν εξοχή· σέ ένα πολυκατάστημα ήμην. Έσκυψα, κύτταξα τά αποσμητικά αυτοκινήτου. Άδραξα δύο. Τό ένα θά υπέβαλλε – οσονούπω - σέβη στήν πρασινομάτα, τσιμπουκοχείλω ταμία. Τό έτερον θά ζητούσε από τά κλειδιά μου χώρο νά κάνουν, νά χωρέσουν στήν τσέπη τού κοτλέ παντελονιού.

Τό ματαίωσα· δέν εχώρει στό θυλάκιον τής περισκελίδος μου. Δέν εδυνάμην όμως νά φύγω άνευ απαλλοτροιώσεως οιουδήποτε αντικειμένου. Ένα ράφι χαμηλότερα παίζαν πολλά αποσμητικά. Κάποιο, σέ μορφή κονιορτού, πρασίνου μήλου αρώματος σέ ένα κυτίο αποτελουμένου από 5 ασημοχαρτονάυλον συσκευασίες.

Μόλις πρίν από λίγο. Άνοιξα τό κυτάκι, αφήρεσα μιάν συσκευασία. Τό ίδιο καί σέ ένα άλλο. Τό ιδιέτερο (σίκ) καί σέ ένα άλλου άλλο. Τά φόρτωσα στήν τσέπη καί υιοθέτησα άνετον ύφος ενόσω προσέγγιζα τά πεδία τής λυπητερής. Καθώς έβγαζα χαρτονόμισμα από τήν τσέπη έχωσα αυτού, τά λάθρα αποσμητικάκια. 17 είς τήν μείον δευτέρα γραμμάρια ιδρώτος μούσκεψαν τό μινέρβα σώβρακό μου αλλά τό ύφος, ύφος. Οι ήχοι τής ταμειακής μηχανής επέτειναν έναν ελάττονα εκνευρισμό αλλά τελικά όλα πήγαν όπως έπρεπε. Ησθάνθην τά μάλα τέρψα (σίκ) καθώς εξερχόμην. Κύτταξα γύρω, εντόπισα έναν απομεμακρυσμένον κάδον απορριμάτων. Έφθασα εκεί καί άνευ δευτέρας σκέψεως, πέταξα τά τρόπαιά μου. Μεταβόλαρα καί πάλι μέσα γιά έναν δεύτερο γύρο. Θά συνέχιζα αυτές τίς δόλιες αφαιρέσεις. 5-1. Τέσσερα.


Τά αφήνω όλα τέσσερα μέσα στά κουτάκια τους, γιά σένα τεσσεράκι.

Τί νά τρατάρουμε;

Eπέτειεεεε!; Γιούχου...!;;;! Είσαι εδώ...;!;;;;

Πόσες λέξεις καί παραγράφους καί σελίδες καί κεφάλαια αφιερώνει τό ρεπούσειον πόνημα στήν άλωση τής Πόλης;

1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15.....................

Πού νά μετράω ο μαλάκας τώρααααααααααααααααα!

Βαριέμαι...

Ναί, ναί, βαριέμαι...

Δέν θέλω νά μετρώ...

Θά ήθελα νά...

Εκτός από μιά μακαρονάδα...

Θά ήθελα μιά...

Κεφάρω μιά βυζομαλακία...

Κι άν γινόταν νά τήν συνδυάσω μέ οθωμανικό...

Πασάς!

Άσε ελεύθερο τόν εαυτόν σου καί πές μας.

Τά γκαφρά πού είναι νά δωθούν στόν Ριβάλντο ισούνται μέ μία - δύο σπουδαίες μετεγγραφές μπομπάτων, ντουζενιάτων, φυσεκλίδικων παικτών. Συνεπώς...

Ο μόνος λόγος πάντως, γιά τόν οποίον θέλω (θέλω, τό'χω ανάγκη πολύ!) τήν απόκτησή του είναι επειδή βλέπω κάτι τέτοιες αντιδράσεις:

Σε αυτό τό φύλλο δέ:


ο Κώστας Νικολακόπουλος έγραψε:

"Μωρέ εντάξει να πάνε καλά τα πράγματα και αύριο να πει «ναι» ο Τουντζάι στον Ολυμπιακό και «όχι» ο Ριβάλντο στην ΑΕΚ. Τι θα γίνει, όμως, εάν πει «όχι» ο Τούρκος στον Κόκκαλη και «ναι» ο Βραζιλιάνος στον Ντέμη… "

Μονόδρομος λοιπόν, πρέπει νά αποκτηθή ο Βραζιλιάνος.

Ούτε ο Σαμαράκης..

Καταρράκτη έχω δηλαδή εγώ, πού τό βλέπω από καραδύσκολο έως αδύνατο;

Kαιρός ήταν!

Στίς 11 Απριλίου τού πέρυσι είχα ένα ποστάκι κλάψ γιά τήν αδυναμία ευρέσεως τού The Killing.

Καί σήμερα, η γκρίνια τού τών απορριμάτων κάδου μέ ώθησε νά ελέγξω μέσω μιάς φευγαλέας ματιάς τά ένθετα τών εφημερίδων.

Καί στήν δεκάτη έκτη ιλουστρασιόν σελίδα τού περί τών τηλεοπτικών ενθέτου τών Νέων τό είδα!

Είδα ότι άνοιξαν επιτέλους φύλλο καί κυκλοφορεί σέ ψηφιακό δίσκο ο έργος ούτος!

Αντιγράφω τήν παρουσίασιν τού Παύλου (τί ωραίο όνομα!) Θ. Κάγιου:

Μετά τήν αποφυλάκισή του από τό Αλκατράζ, ο Τόνι Κλέι σχεδιάζει μιά πολύπλοκη απάτη στόν χΙππόδρομο μέ σκοπό τήν κλοπή δύο εκατομμυρίων δολλαρίων χωρίς νά πάθη κανείς κακό. Λογαριάζει όμως άνευ τής συζύγου ενός έκ τών συνεργατών του καί τού εραστού της, οίτινες έχουσιν τά δικά των σχέδια... Είναι ασύλληπτον τό πόσο κατέσχε τό μέσον ο ιδιοφυής Κιούμπρικ: Τό «The Killing» είναι – μόλις – η δευτέρα ταινία του. Τό «σπάσιμο» τής γραμμικής αφηγήσεως καί τού χρόνου μπορεί νά δείχνη σύνηθες στό σημερινό, συνηθισμένο σέ ανάλογα τερτίπια («Pulp Fiction», «Memento») κοινό, αλλά ομιλούμε γιά τό 1956! Καί οι απόγονοι αυτού τού γυρισθέντος μέ 200.000 δολλάρια νουάρ κουβαλούν ακόμη καί σήμερα τά σημάδια πού άφησε πίσω του τό εξαίρετον αυτό φίλμ, πού δανείζεται στοιχεία από τό γαλλικόν νουάρ, επαναπροσδιορίζοντάς το. Ο έξοχον (σίκ) Στέρλινγκ Χέηντεν, μάλιστα είναι ο πρώτον καταραμένον «κιουμπρικός» ήρως: θά ήθελε νά ζήση έναν ενδεχομένως ενάρετον βίον, αλλά αυτό πού ζητά ευρίσκεται, πρός μεγάλη του οργή καί απογοήτευσι, έξωθεν τής αληθινής φύσεώς του.

Σκηνοθεσία: Στάνλεϋ Κιούμπρικ. Πρωταγωνιστούν: Στέρλινγκ Χέηντεν, Κόλιν Γκρέυ, Τεχνικά χαρακτηριστικά: full frame στά 1.33:1, DD 2.O Διάρκεια: 90 λεπτά (MGM 1956 μ.Χ.)

Ο Στέρλινγκ σέ ταινία τού Κιούμπρικ επίσης, συναντήθηκε στό Dr Strangelove ως Jack D. Ripper.


ενώ έσχε τόν ρόλον τού διεφθαρμένου αστυνομικού Mark McCluskey στό The Godfather.

Δρυός Πεσούσης πάς ανήρ (καί όχι μόνο) ξυλεύεται.

Συμπληρώνεται σήμερα ένας χρόνος από τήν ημέρα πού πέθανε, σε ηλικία 92 ετών, ο Αρεοπαγίτης Γιάννης Ντεγιάννης, ο οποίος ήταν ο πρόεδρος στήν δίκη τών πρωταιτίων τής Χoύντας. Υπήρξε επίσης βουλευτής τού ΠΑΣΟΚ αλλά καί λογοτέχνης.

Ο Γιάννης Ντεγιάννης γεννήθηκε στους Στρόπωνες του νομού Ευβοίας το 1914 καί σπούδασε στο πανεπιστήμιο Αθηνών. Υπηρέτησε ως δικαστικός λειτουργός από τό 1949 έως το 1981, οπότε καί συνταξιοδοτήθηκε με το βαθμό του αρεοπαγίτη. Στό διάστημα 1967 – 1974, γιά επτά ολόκληρα χρόνια παντελόνιαζε αξιοζήλευτο μισθό από τό καθεστώς τών πραξικοπηματιών καί τό 1975, ξαφνικά θυμήθηκε ότι η επταετία ήταν παράνομη καί προήδευσε του Πενταμελούς Εφετείου που δίκασε καί καταδίκασε εις θάνατον τους απριλιανούς πραξικοπηματίες. Έχουν μείνει αξέχαστες οι στιχομυθίες του μέ τούς αυτιστικούς καί ηλιθίους χουντικούς (οι οποίοι ηλίθιοι χουντικοί βάλαν στόν γύψο γιά επτά χρόνια, πανέξυπνους ελληναράδες) πού ανεδείκνυε τήν ευφυΐα του στήν οποία βεβαίως πάντα συμβάλλει μιά κάποια γκέι φύσις.

Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει τίς ποιητικές συλλογές: Κλεψύδρα (1961), Απόγευμα (1963), Επιστροφή (1978), Προλεγόμενα κάθε μελλοντικής ευτυχίας (1981) ενώ θεωρώντας ότι ο Κάφκα ήταν οδοντόκρεμα μπροστά του, εξεπόνησε τό Η Δίκη (1991).

Μικρά βυζιά; Στήν πυράαααααα!

Δέν καπνίζω καί πάρα πολύ, οπότε δέν ταυτίζομαι ούτε μέ τούς καπνιστάς ούτε μέ τούς αντικαπνιστάς. Ταυτίζομαι όμως μέ τό παρακάτω κείμενο (θά τό βρήτε είς τό xylokopos.blogspot.com, τό βλόγ γαμάει - μέ λίμπιντο καί αντοχές 15ετούς) όπερ πολλά μέ αρέζει:

Ενοχλείσαι; Ατύχησες.

Εδώ και χρόνια ζω σέναν καπνιστικό παράδεισο, οι πάντες καπνίζουν παντού, τα τσιγάρα είναι πάμφθηνα και τα πακέτα χωρίς γκραν γκινιόλ εικόνες με καρκινιασμένα σαγόνια και πεθαμένα έμβρυα. Συνεκδοχικά, παρατηρώ την αντικαπνιστική υστερία που εξαπλώνεται χωρίς ιδιαίτερα ζόρια, αν κι αιστάνομαι έντονη συμπάθεια για όλους τους καπνιστές στη δύση που έχουνε καταντήσει αποδιοπομπαίοι τράγοι, αντικείμενο επιθέσεων από τον κάθε ξενέρωτο και θύματα μιας διογκούμενης αγένειας και πολεμικής. Έτσι είναι, αδέρφια. Στηρίζουμε τους καπνοπαραγωγούς και τις οικονομίες τους, με τους φόρους μας στρώνουμε τους δρόμους και εξοπλίζουμε τα σχολεία τους, αφήνουμε χρήμα στα ταμεία τους και ψαχνό για τις συντάξεις τους, αφού πεθαίνουμε νωρίς και σα να μη φτάνουν όλα αυτά, δε μας αφήνουν το δικαίωμα να καψαλίζουμε τα πνεμόνια μας με την ησυχία μας.

Σκεφτείτε λίγο αυτή τη σκηνή, υποθέστε ότι με βλέπετε σε ένα εστιατόριο να τελειώνω το γεύμα μου και φεύγοντας, να σταματώ σε ένα τραπέζι όπου κάθεται μια ευτραφής κυρία. Συγγνώμη, της λέω, αλλά δε μπόρεσα να μην παρατηρήσω ότι είστε αηδιαστικά χοντρή. Το γνωρίζετε ότι το βάρος σας και αυτό που κάνετε στο σώμα σας θα σας στείλει στον τάφο; Κι αν δε νοιάζεστε για τον εαυτό σας, τουλάχιστον σκεφτείτε τους γύρω σας. Τι φταίνε να αηδιάζουν βλέποντάς σας να μπουκώνεστε και να τους κόβεται η όρεξη κοιτάζοντας τα κρέατά σας να ξεχυλίζουν απόλες τις πάντες;

Kαι τώρα πείτε μου, τι αντιμετώπιση πιστεύετε ότι θα είχα; Θα με πετούσαν έξω απτο εστιατόριο, θα μούκαναν μύνηση, θα με έβριζαν, θα μούλεγαν, κοίτα τη δουλειά σου ρε αγενέστατο αρχίδι; Κάτι απόλα αυτά, πιθανότατα.

Τώρα, βάλτε στη θέση της πατσοκοιλιάς έναν καπνιστή. Και έχετε κάτι που συμβαίνει συνέχεια, ατιμώρητα, αλοιδώρητα και χωρίς συνέπειες. Μια εκστρατεία δυσανεξείας και επιθετικότητας.

Στο σημείο αυτό, συνήθως πέφτουν τα αντεπιχειρήματα περί του δαιμονικού κακού που είναι το παθητικό κάπνισμα, αλλά δε θα κάνω καν τον κόπο. Η ιδέα ότι ενώ χρειάζομαι χρόνια συστηματικού καπνίσματος για να κάνω κακό στον εαυτό μου, αλλά αρκεί ο διαλυμένος σε ένα τετρακισεκατομμύρια κυβικά μέτρα αέρα καπνός μου για να δημιουργήσει προβλήματα υγείας σε άλλους, είναι καταγέλαστη. Φυσικά καταλαβαίνω ότι τον άλλο τον χαλάει η μυρωδιά του καπνού μου, ότι μπορεί να μυρίζουνε μετά τα μαλλιά και τα ρούχα του και τα ρέστα.

Ατύχησε.

Και μένα με ενοχλεί να μιλάει δυνατά στο τηλέφωνο, να λέει βλακείες μεγαλόφωνα, να μυρίζει από την απλυσιά, τα μούλικά του που στριφογυρίζουν και ένα σκασμό άλλα πράματα, αλλά δε θα ξεκινήσω εκστρατεία εναντίον του. Ενώ θα έπρεπε. Αυτός έχει τις νίκες του, τα σμόουκ φρη εστιατόριά του, τις ελεύθερες καπνού ζώνες στις υπηρεσίες και στη δουλειά και στα αεροδρόμια. Εγώ τι έχω; Που είναι οι απαγορευτικές πινακίδες στα αγαπημένα μου μέρη που αναγράφουν, απαγορεύεται να είσαι κρετίνος, να έχεις αδερφίστικη φωνή, να είσαι χοντρός, να μυρίζεις, να έχεις μικρά βυζιά αν είσαι γυναίκα;

Το κείμενο αυτό δεν είναι υπέρ του καπνίσματος. Είναι κατά της βλακείας.

rip

Πολλά βλόγς ησχολήθησαν, δέν είχα κάτι περισσότερο νά πώ. Αλλά ειδικά σέ κάποιους πού έχουμε ταλαιπωρηθεί από αυτήν τήν αρρώστεια, η είδηση χαμού, βαραίνει ακόμη περισσότερο.

... στά γόνατα, γλύφει ωραία η μικρή.

Μόνο σέ αυτό τό χτικιάρικο μπουρδέλλο.

Μόνο σέ αυτό τό φθισικό κωλοχανείο.

Μόνο σέ αυτό τό βλεννορροιώδες «σπίτι»...

...Πού λέγεται ελληνική δημοκρατία μπορεί νά συμβαίνη κάτι τέτοιο. Νά επιτρέπεται δηλαδή νά καίγεται μόνον η ελληνική σημαία.

Σέ άλλες περιπτώσεις, οι εισαγγελείς είναι ακριβοδίκαιοι καί παύουν νά τόν παίρνουν.

Τόν ύπνο τού δικαίου.

Δίωξη για το κάψιμο τουρκικής σημαίας

ΞΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Ποινική δίωξη για το κάψιμο της τουρκικής σημαίας μπροστά στο προξενείο της Θεσσαλονίκης από Αρμένιους, άσκησε χθες ο προϊστάμενος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης Β. Φλωρίδης, κατόπιν αιτήματος των τουρκικών αρχών. Οπως έγινε γνωστό, άσκησε δίωξη πλημμεληματικού χαρακτήρα κατά παντός υπευθύνου για το αδίκημα της προσβολής συμβόλου ξένου κράτους και παρήγγειλε στην Ασφάλεια Θεσσαλονίκης να εντοπίσει τους δράστες. Σύμφωνα με πληροφορίες, τα πρόσωπά τους έχουν καταγραφεί από κάμερες. Η τουρκική σημαία κάηκε στις 25 Απριλίου κατά τη διάρκεια διαδήλωσης διαμαρτυρίας Αρμενίων για τη γενοκτονία έξω από το προξενείο της Θεσσαλονίκης, στην οδό Αγίου Δημητρίου.

Δέν κόβουμε είπαμε!

Νοτίως φέρεσθαι.

Πεινάω πολύ. Οι θερμίδες δυό κεμπάπ, μιάς δυόσμου τσίχλας κι τριών μέ γλώττα φιλιών κατεναλώθησαν σέ μιά γύρα γι’αγορά τούτουκαί τούτου:

Βλέπω όμως τόν Λουκιλλιανό, μιά φετεινάρα καρδερίνα να τήν κάνη ταράτσα κι αυτό μου αρκεί! Λουκιλλιανέ μου εσύ!

Τ'ατίθασα!

Τρία γκόλ λέει, χθές. Τό παράκαναν τά παλιόπαιδα! Η καλλίτερη φάση νομίζω στό βού ημιχρόνιο:

Ο Γούντυ Άλλεν έχει χάσει (μέ έναν κάποιο ανορθόδοξο τρόπο είν’η αλήθεια) τήν μάνα του. Εξαντλήσας κάθε περιθώριον αναζητήσεως,προβλεπομένης αναζητήσεως, προσφεύγει σέ λιγώτερο επίγειες λύσεις. Τού συστήνουν λοιπόν, μιάν πνευματίστρια.

Σέ μιά από τίς πολλές επισκέψεις του σ’αυτήν, ένα απόγευμα, ο οιωνεί ορφανός μπαίνει στό καθιστικό καί αφού καλησπερίζει, βλέπει τήν εσχάτη του λύση στραμμένη σέ μιάν καπνίζουσα κούπα:

- Καλησπέρα, τί γίνεται;
- Έλα, πέρασε. Συγγνώμη λίγο καλέ μου, μιλάω σέ έναν πεθαμένο φίλο μου.
- Α, εντάξει...
- (απευθυνομένη στήν γαβάθα) Όπως στό λέω Μάρκ, όπως στό λέω! Κατά τ’άλλα μού έχεις λείψει πολύ. Πολύ τζουτζούκο μου! Θυμάσαι μήπως πόσο...

Κι ο Άλλεν, ευγενής μέσα στήν απόγνωσή του:

- Μήπως θέλεις νά περιμένω έξω, νά τά πήτε μέ τήν ησυχία σας, μέ τήν δέουσα privacy ;

Καί ού φεισόμεθα...

Σάν χθές.

1453: Ο Μωάμεθ Β' προτείνει στόν Έλληνα αυτοκράτορα νά εγκαταλείψη τήν πόλη μέ τόν στρατό του, τήν Αυλή καί τούς θησαυρούς του καί τού προσφέρει σέ αντάλλαγμα τήν ηγεμονία τής Πελοποννήσου. Ο Κωνσταντίνος απαντάει: "Τόν τήν πόλιν σοι δούναι, ουτ' εμόν εστίν ουτ' άλλου τών κατοικούντων έν ταύτη. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν καί ού φεισόμεθα τής ζωής ημών".

Πέρυσι επίσης είχαμε τόν χαμό τού Ηλιάκη. Τί κρίμα, τί ύβρις, ο νεκρός νά δέχεται τιμές από κάποιους οι οποίοι είναι έτοιμοι νά συνεκμεταλλευθούν τό Αιγαίο...

non prescription

Όπως στό λέω μάστορα. Νά τόν ακούς τόν γιατρό. Κι εμένα, τόσες ημέρες, τσουρέκια έχουν γίνει μέ τό τσαπιολί. Νά ξέρης όμως ότι ούτε μέ παγάκια, ούτε μέ αγωγή περήφανης πανάκειας, ούτε μέ ομοιοπαθητική θά γειάνης.

Γιατρικό μόνον εάν απόψε προτιμήσης ΕΤ1. Ώρα 20:30, Ιστορίες τής Νέας Υόρκης. Φράνσις Κόππολα, Μάρτιν Σκορσέζε, Γούντυ Άλλεν. Τί Μίλαν, τί Λίβερπουλ, μπάλες, ποδόσφαιρα καί μαλακίες.

Ανατροπή καί μπέναλτυ.

Ίσως νά είναι τό μοναδικό θέμα στό οποίο δίκιο έχουν αί γυναίκαι (σίκ).

Αι οποίαι γυναίκαι, απορίαν - κατ'αρχάς - εκφράζουσιν μέ τό τί βρίσκουν οι άντραι (σίκ) σέ έναν ποδοσφαιρικό αγώνα, στήν παρακολούθηση αυτού. Όσο περνά ο καιρός δέ, διαρρέουν μιάν απέχθεια καί εντελώς πιό μετά, αδιαφορία.

Δέν έχει άδικο ο μοναδικός ομιλών εκπρόσωπος από τά τρία κακά τού κόσμου.

Ένα συνεχές σφίξιμο οκτώ - δώδεκα παικτών στό κέντρο τού γηπέδου, η αποθέωση τής σκοπιμότητος, απάτητο σχεδόν χορτάρι στίς περιοχές, παρθενία τών δικτύων, ατσαλακωσιά τών τερματοφυλάκων. Σχεδόν πάντα δηλαδή παιχνίδι κέντρου. Ανύπαρκτες φάσεις, μηδαμινό θέαμα. Καί όλο τούτο, υποχρεούσαι νά τό υποστής επί 90 λεπτά, χωρίς νά συνυπολογίζωμε δεκαπεντάλεπτον ανάπαυλα, τουλάχιστον πενταλέπτους καθυστερήσεις καί ό,τι άλλο προκύψει.

Οι σχεδόν ζογκλερικές ενέργειες κάποιου ποδοσφαιριστή (74% αθλητικές, 21% ακροβατικές καί 5% καλλιτεχνικές) οι οποίες καθηλώνουν, δέν μού αλλάζουν καθόλου αυτήν τήν άποψη. Είναι σταγόνα στόν ωκεανό αυτές οι φάσεις. Σπάνιες.

Εξαίρεση σέ όλα αυτά αποτελεί η περίπτωση, η μία (έκ τών δύο) ομάδα νά φέρη δικέφαλο αετό στό μέρος τής καρδιάς, σέ φόντο κίτρινης φανέλας. Τότε, εξωραΐζεται κάθε άτεχνος ενέργεια, κάθε άχρωμος, άγευστος, άοσμος προσπάθεια. Η τέρψις προέρχεται μόνον από τήν θέα τού κιτρινόμαυρου. Ίσως αυτό πού διαδραματίζεται στό χόρτο νά φέρνει περισσότερο σέ ξυλίκι, παρά σέ ποδόσφαιρο. Ε, δέν έχει καμία σημασία. Διότι η όποια ευχαρίστηση, τό χί ενδιαφέρον πού μάς δημιουργείται όταν δούμε μιάν ωραία ντρίπλα, κάποιο καλλίγραμο σούτ, είναι μικρότερα από τήν ευαρέσκεια πού μάς προκύπτει καθώς αντικρύζουμε φανέλλες τής ΑΕΚ. Έτσι απλά.

Έτσι λοιπόν, αύριο τό βράδυ δυό – δυόμιση ώρες πρό τού τέλους τής ημέρας, θά προτιμήσω νά δώ κάποια πολιτική συζήτηση στόν 902 γιά τίς ποσοστώσεις τηνέητζερς βοοειδών στήν περιφέρεια δυτικής μακεδονίας ή τηλεπώλησιν καλακονισμένων ξουραφιών γιά τσιάουα στό χάι τσάννελ.

Όσο γιά ευχές, ξόρκια καί μαγγανείες, ευχόμεθα η άμυνα τής Μίλαν νά έχει επίδοση λίγο χειρωτέρα μέ εκείνη τής βραδιάς τού μάτς της μέ τήν Λίλ.

Εκκαθάρισις.

Ξεφύλλισα τό Βήμα, δέν είχε κάτι γιά τήν σημερινή επέτειο, είχε όμως ένα αφιέρωμα στόν σαλονικιό Κεμάλ, αρκετά ενδιαφέρον. Συνεπώς, είχε αφιέρωμα. Τό Βήμα, είχε αφιέρωμα στόν εμπνευστή τών σφαγών τών ποντίων.

Μήπως όμως Πόντιοι δέν υπήρξαν ποτές (σάν τήν Διοτίμα ένα πράμμα) κι όλο αυτό είναι μιά μεγάααααλη συνομωσιολογική απάτη τών εθνικιστών; Διόλου απίθανο.

Οσονούπω, οι σκεπτικιστές ενώπιον κάθε εθνικής ονείρωξεως, θά βάλουν μπροστά, αναθεωρητισμό. (Ο οποίος είναι τζίζ κακό γιά τόν Έρβινγκ π.χ. αλλά επιβάλλεται γιά τόν Δημητρά)

Ο πόντος καί αριστερά έχει ένα λίαν καλόν αφιέρωμα.

Παλιά, στήν Ροδεσία...

Πώπω, τί ωραία! Έχει ησυχία, δροσιά (η οποία απομακρύνει, έστω γιά λίγο, τόν ερχομό τής αποπνικτικής ζέστης) βλέπω σποράκια δίπλα μου κι ένα ταψί αναμένον τσόφλια. Ο Γούντυ Άλλεν προθερμαίνεται στό βίδεο, κάποια παγωτίνια στό ψυγείον μοιρολατρίζουν κυττώντας τό ῥολόι καί τέσσερα περήφανα μαξιλάρια θά μεγιστοποιήσουν τήν συνεισφορά τους σ’αυτό τό απόγευμα Σαββάτου. Η ιδιοκτήτρια σκλαβωτικού στήθους, εδώ, 73 πόντους δεξιά μου, δέν έχει καί πολύ αλέγκρο ύφος, λέω νά τήν μεθύσω μέ φυστίκι.

Τράβις: [Κατευθύνεται πρός τόν Σπόρτ] Hey Sport.
Σπόρτ: Hey, my man. Don't I know you?
Τράβις: How's life in the pimp business?
Σπόρτ: Don't I know you?
Τράβις: Don't I know you? You know Iris?
Σπόρτ: I don't know Iris.
Τράβις: You don't know anybody named Iris?
Σπόρτ: I don't know nobody named Iris! Iris? Come man, go back to your own fucking tribe, before you get hurt. I don't want any trouble.
Τράβις: You got a gun?
Σπόρτ: Get out of here! Get the fuck out of here!
[τού πετά τό τσιγάρο του καί τόν κλωτσά]
Τράβις: Suck on this!
[Εμφανίζει ένα περίστροφον καί πυροβολεί τόν Σπόρτ στό στομάχι, έν συνεχεία απομακρύνεται]

Επίμονος κηπουρός.

Στόν καταραμένο τόπο, βρέχει τόν Μάιο. Δέν είναι όμως καί τόσο άσχημα τά πράγματα.

Βλέπεις, ποτίζεται η (μικρού μεγέθους καρπών) τοματιά

Η γεωμηλιά

Ο δυοσμούλης

Οι φασολιές
Η «νανάκι» 30φυλλιά (σέ όχι μία πόζα)

Καί ένα ρεγάλο πρός τόν BravoYorgo, υποκατάστατο γιά τά κόκοποπς, τό μουρουνέλαιο καί τήν θρεψίνη.

Ομάδα Έψιλον.

Δέν έμαθα τό γιατί, είδα όμως ότι τό ξαναέκαναν, προεβλήθη δέ καί σέ πράιμ τάιμ! Θά’χε μεγάλη επιτυχία προφανώς καί σκέφτηκαν νά τό ξαναδιοργανώσουν. Δέν θά υπήρχε ιδιαίτερο πρόβλημα, όλος ο εξοπλισμός ακόμη διαθέσιμος.

Καί επειδή γιά Σάββατο βράδυ, τό πηγούνι τής Μαρίζιας δέν βοήθησε στήν χώνεψη τής μακαρονάδος μέ οικτρή συνέπεια προβλήματα στύσεως δύο χιλιάδες οκτακόκια (σίκ) είκοσι δευτερόλεπτα αργότερα, μέ έπιασε μιά μήνις μυρμιδόνικη.
Έβαλα τά δυνατά μου λοιπόν προχθές, τά πανίσχυρά μου μάλλον, ώστε νά αποτρέψω τήν νίκη τού Βελιγραδίου. Λάδωσα τό μαύρο ζήμενς μου,


κροτάλισα δάκτυλα γιά τήν καλλίστη επίδοση επί τού καντράν καί άρχισα ομοβροντίες υπέρ τής Ουκρανίας καί λοιπών ανταγωνιστών τής νικητρίας τού Σαββάτου.

Είχα φθάσει σέ τριψήφιους αριθμούς κλήσεων/σμσ όταν μέ τράβηξε τό βλέμμα τού Απόστολου. Στεκόταν στό χωλάκι, μόλις είχε βγεί από τό μπάνιο, στέγνωνε τό μαλλί, έσταζε κάτω ασταμάτητα αλλά βλέποντας τά υγρά του μέλη δέν μού έκανε καθόλου καρδιά νά τόν μαλώσω, μέ ρώτησε:

- Τί κάνεις εκεί, Ιλαρίων;
- Προσπαθώ νά διακόψω τόν δημιουργηθέντα από τά βρεγμένα σου κάκαλα αποσυντονισμό μου...

Σήκωσα τό βλέμμα μου πρός τό πρόσωπόν του καί ωλοκλήρωσα:

- Καί νά συνεχίσω νά... Νά...

Κι έδειξα τήν οθόνη τής τουβούλας, ήσαν οι μολδαβοί εκείνη τήν στιγμή.

- Τί νά...; Τί κάνεις Ιλαρίων;
- Θέλω νά τήν θάψω τήν παλιοσέρβα! Ξαναγίνεται σήμερα ο διαγωνισμός καί δέν θέλω νά ξανακερδίση η γναθιάρα! Έχω σκιστεί νά στέλλω σμσ!

Ο Απόστολος κάθησε· απρόσεκτα άραξε τά σφριγηλά, καλοξυρισμένα, ξεσηκωτικά οπίσθιά του στήν πολυθρόνα απέναντί μου. Έδειξε τήν τηλεόραση, κύτταξε εμένα, πήγε νά πή κάτι, σταμάτησε πρίν ν’αρχίση, έκλεισε τά μάτια του, χαμήλωσε τό κεφάλι, τό εναπόθεσε στά πλεγμένα δάκτυλά του καί απότομα τό σήκωσε κυττάζοντάς με κατάματα:

- Επανάληψη είναι...

Ένοιωσα έναν ξυλοκαΐνικο πονόδοντο. Εστράφην στήν τηλεόραση, κύτταξα τό τηλέφωνο, τό έσπρωξα λίγο καί φορτώθηκα ύφος άνετο.

- Τό ξέρω... Αφορμή ήθελα γιά νά’ρθης νά καθήσης απέναντί μου μέ σκέλη ανοικτά. Αυτό κι άν είναι μικρόφωνο γιουροβίζιον! Νά πώ ένα τραγούδι;

Καί σύρθηκα γεμάτος οχείαν πρός πεδίον δόξης λαμπρόν.

Ένα έψιλον πάνω στήν οθόνη, δεξιά δέν είναι κάτι τόοοοοοοοοοσο δύσκολο γαμώτη μου!