Σέ 22 λεπτά.

Μόλις πρίν από λίγο. Μέ τά γυαλιά ηλίου, ελαφρώς ιδρωμένος. Άγγιξα ένα πεύκο. Όχι, δέν ευρέθην στήν εξοχή· σέ ένα πολυκατάστημα ήμην. Έσκυψα, κύτταξα τά αποσμητικά αυτοκινήτου. Άδραξα δύο. Τό ένα θά υπέβαλλε – οσονούπω - σέβη στήν πρασινομάτα, τσιμπουκοχείλω ταμία. Τό έτερον θά ζητούσε από τά κλειδιά μου χώρο νά κάνουν, νά χωρέσουν στήν τσέπη τού κοτλέ παντελονιού.

Τό ματαίωσα· δέν εχώρει στό θυλάκιον τής περισκελίδος μου. Δέν εδυνάμην όμως νά φύγω άνευ απαλλοτροιώσεως οιουδήποτε αντικειμένου. Ένα ράφι χαμηλότερα παίζαν πολλά αποσμητικά. Κάποιο, σέ μορφή κονιορτού, πρασίνου μήλου αρώματος σέ ένα κυτίο αποτελουμένου από 5 ασημοχαρτονάυλον συσκευασίες.

Μόλις πρίν από λίγο. Άνοιξα τό κυτάκι, αφήρεσα μιάν συσκευασία. Τό ίδιο καί σέ ένα άλλο. Τό ιδιέτερο (σίκ) καί σέ ένα άλλου άλλο. Τά φόρτωσα στήν τσέπη καί υιοθέτησα άνετον ύφος ενόσω προσέγγιζα τά πεδία τής λυπητερής. Καθώς έβγαζα χαρτονόμισμα από τήν τσέπη έχωσα αυτού, τά λάθρα αποσμητικάκια. 17 είς τήν μείον δευτέρα γραμμάρια ιδρώτος μούσκεψαν τό μινέρβα σώβρακό μου αλλά τό ύφος, ύφος. Οι ήχοι τής ταμειακής μηχανής επέτειναν έναν ελάττονα εκνευρισμό αλλά τελικά όλα πήγαν όπως έπρεπε. Ησθάνθην τά μάλα τέρψα (σίκ) καθώς εξερχόμην. Κύτταξα γύρω, εντόπισα έναν απομεμακρυσμένον κάδον απορριμάτων. Έφθασα εκεί καί άνευ δευτέρας σκέψεως, πέταξα τά τρόπαιά μου. Μεταβόλαρα καί πάλι μέσα γιά έναν δεύτερο γύρο. Θά συνέχιζα αυτές τίς δόλιες αφαιρέσεις. 5-1. Τέσσερα.


Τά αφήνω όλα τέσσερα μέσα στά κουτάκια τους, γιά σένα τεσσεράκι.