Πορφυρογέννητη Γωνιά

ΑΕΚ - Ἐργοτέλης 3-2 (ΟΑΚΑ) 21/12/2008

Πρωτάθλημα - 15^η Ἀγωνιστικὴ

23 Σάχα, 14 Μπασινᾶς, 7 Χουανφρᾶν (82΄ 9 Ἐντίνιο), 4 Ἄλβες, 25 Κυργιάκος, 8 Ἐνσαλίβα, 1 Καφές, 32 Σκόκκο, 18 Μπλάνκο (72΄ 16 Πλιάτσικας), 10 Τζιμποῦρ, 11 Μαντούκα (39΄ 19 Λαγός)

Σκόρερ: 6΄ Τζιμποῦρ 39΄ Μπλάνκο  85΄ Ἐντίνιο

Κίτρινες:  Μπασινᾶς Ἐνσαλίβα Κυργιάκος

Διαιτητής: Κατσιδώνης

...καὶ τὰ πασχάλια

Ψίτ; Εἶδα τὸν Γαϊτάνο στὴν τηλεόραση. Εἶστε σίγουροι ῥὲ μαλάκες ὅτι ἔρχονται Χριστούγεννα; Μεγαλοβδομάδα ἔχομε ῥὲ σεῖς! Τὸ λεπόν. Ἀρχίζω νηστεία ἔστω καὶ καθυστερημένως. 

Ξανά ποτέ.

Δάκρυ, βλέννα, σίελος μαζὺ σ’ἕνα ὑπόκωφο γαργαλητὸ στὰ μάγουλα καὶ στὰ χείλη, ἡ ἐπιρροὴ τοῦ βραδιοῦ ἐκείνου πού ἀλλοῦ ἔδωσε χαρά. Δάκρυ, βλέννα, σίελος καθὼς ἐπανέφερε ὅ,τι εἶχε αρχίσει νὰ καταχωνιάζεται στὴν λήθη καί στὴν ξεθυμανιά. Δὲν τὸ εἶχα προβλέψει, δὲν τὸ εἶχα φανταστῇ. Τὰ διαδικτυακὰ χνάρια ὅμως πού μᾶς ἀκολουθοῦν καί τὰ (παρ) ἀκολουθοῦμε, δείχνουν κι ἀποδείχνουν ὅτι... Ὅτι ἀπαπά. Μπά... Στὰ ζόρικα γάρ__

Ξανά.

Ἤμαστε ὄρθιοι σέ μιάν ἄκρη καί φλυαρούσαμε γιά τόν καιρό καί τήν ἀνεξήγητα πολλήν ὑγρασία. Κυττοῦσα ἀλλοῦ, ἀπέφευγα τό βλέμμα της, τήν ἄκουγα νά μοῦ λέῃ γιά τήν κίνηση, τόν κόσμο καί ὅ,τι ἐπέτρεπε ἡ χάβρα. Μέχρι πού κάποιος ἦρθε νά περάσῃ ἀπό μπροστά μας· τό στενόχωρο μέρος μέ ἀνάγκασε νά μετακινηθῶ καί ἔπεσα πάνω στά μάτια της.

 

Τήν κύτταξα κατά πρόσωπο, σταμάτησα νά μιλάω, ἴσως νά εἶχα ἀπό πρίν σταματήσει ακούγοντάς την· δέν θυμᾶμαι, τήν κύτταξα κατά πρόσωπο, τήν εἶδα, τήν ξαναθυμήθηκα, εἶδα τά μάτια της καί ξαναταξίδεψα σέ ἐκεῖνο τό ἀνέκαθεν, αὐτό πού πάντα μέ ἔκανε νά ἀπορῶ ἀλλά πρώτιστα νά εὐχαριστιέμαι μέ αὐτήν τήν ἀνεξήγητη οἰκειότητα πού ἔνοιωθα παρατηρώντας την.

 

Σταμάτησα γιά τά καλά, σκάλωσα σέ αὐτήν ἐνθυμούμενος ὅ,τι συνέδεα μέ τήν εἰκόνα της – τίς παλιές στιγμές μας – χαμογέλασα, τῆς χαμογέλασα, παραμερίζοντας κάθε ἄλλο συναίσθημα. Προσπάθησα νά μήν φανερώσω μιά χροιά παράπονου καί νοσταλγίας στό μειδίαμά μου, αὐτό ὅμως κράτησε τόσο πού δέν γινόταν νά μή διαρρεύσῃ τό κάτι διαφορετικό ἐν μέσω μάλιστα μιᾶς σπασμωδικῆς ἀμηχανίας. Τότε, διέκρινα σ’αὐτήν ἕνα ἀλλιώτικο χαμόγελο, δικό μας, ἐκεῖνο πού δέν παραπέμπει σέ τυπικό χαμόγελο π.χ. δύο συναδέλφων σέ μιάν ἐργασιακή ἐκδήλωση. Σχημάτιζε μιάν ἐλαφρῶς πρός τά κάτω καμπύλη, πρόσεξα καί τά μάτια της νά μήν ἔχουν τό ἐπιβλητικό μιᾶς εὐδιαθεσίας ἀλλά τό λιγωτικό τού κάποτε, μιά κωδικοποίηση, ἕνα φιλτράρισμα καί ἕνα πέταγμα σέ κάποια δικά μας μέ κατάληξη τήν πικρία. Ναί, ἦταν η δική μου ~~~~~, συνέχισα νά τήν κυττῶ, τήν ξαναθυμόμουν καί ἀφέθηκα γιά πολύ, πολύ λίγο νά νομίζω ὅτι συνωμοτούσαμε γιά τό μετά. Κάποιο ἄλλο ὅμως παρόν μέ τά νερά του νά κυλοῦν στόν ῥοῦ τῆς πραγματικότητος, μέ συνέφερε καί δέν μοῦ ἐπέτρεψε περισσότερα αἰθεροτάξιδα. 

ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος

Μπορεῖ τὸ ἀντονιόνειο ῥητὸν (πού βάλαμε προχθὲς ἐδῶ) περὶ βίας τῶν καταπιεσμένων νὰ εἶναι ἐλκυστικόν, ἀλλὰ κι ὁ Κλῶντ Ζυλιέν εἶπε κάτι (χωρὶς νὰ ἀποκλείῃται τὸ τοῦ Ἀντονιόνι) νομίζω πιότερο δυνατό:

 

Ἡ βία εἶναι καταδικαστέα ὅταν ἀποτυγχάνῃ. 

Ἡ μεγαλύτερη νύκτα τοῦ ἔτους. 

Ἀπολαῦστε την! 

Καλά Κραshά.

Τό ἔχουν τραγουδήσει πολλοί, τό ἔχουν συνδυάσει μέ τρελλή τεστοστερόνη στίς τέχνες ἀλλά καί στούς δρόμους, τό ἀποκτᾷς πολύ εὔκολα καί τό κουβαλᾷς μαζύ σου ώρα πολλή ἀφοῦ ἔχεις τελειώσει μ’ αὐτό. Εἶναι κολλητικό, πανίσχυρο μπινελίκι μή ἀνεχόμενο ἀπιστίες.

 

Προσπάθησα δέν λέω, προσπάθησα νά τό μάθω, ὅμως ἐρασιτέχνη μέ ἀνέβαζαν, λίγο μέ κατέβαζαν οἱ τσάκαλοι στήν πιάτσα. Κι ὅλα αὐτά ἐπειδή ἔνοιωθα ἀναγούλα στήν σκέψη καί μόνο νά ἀνάψω τσιγάρο, ἐπειδή αἰσθανόμουν μιάν ἀποστροφή στήν θέα κάποιου νά ἀνάβῃ τσιγάρο. Κι ὅταν τούς ἄκουγα τά πρωινά στήν δουλειά, νά τό ζητᾷν λαχταριστί παρέα μέ καφέ, ἔνοιωθα καί τό ἔντερό μου νά χαλαρώνῃ.

 

Παρά ταῦτα, ἔκανα ἕνα δύο. Ἕνα δύο κατά τήν σχόλη ἀπό τήν δουλειά καθ’ὁδόν στούς ζόρικους δρόμους ἐνῶ τζούρωνα καί μερικά, τά βραδάκια ἐπί τοῦ ὑπολογιστοῦ. Τό σύνολον, ἕνα πακέτο ἀνά τέσσερις ἡμέρες περίπου.

 

Αὐτές οἱ ἐπιδόσεις μέχρι προσφάτως. Προέκυψε βλέπετε μιά ἀγωνία μέ ὑγίειας παλινδρομήσεις συγγενοῦς ἡ ὁποία ἀγωνία προσπάθησε νά κατακερματισθῆ στήν πίσσα καί τήν νικοτίνη. Ἔκτοτε τό ἔχω γαμωσυνηθίσει σέ πολύ τράνς βαθμό. Δέν φανταζόμουν ὅμως τόσο κόλλημα, ν’ἀποζητῶ σάν ζάκι νά καπνίσω. (μάλιστα, παρατηρῶ τήν γόπα πρίν τήν σαβουριάσω, νά ἔχω ξεθωριάσει τήν ἄκρη τοῦ πορτοκαλιοῦ φορέματός της).

 

Πρό ἑβδομάδος μάλιστα, ἀνάβοντας ἕνα, τῆ καταπόσει τοῦ καπνοῦ, ἠσθάνθην γεύσιν (ἀλήθεια τό λέω!) μακαρονάδος μέ κυμᾶ (μάλιστα μέ μπόλιασμα στήν σάλτσα μιᾶς στάλας ῥοκφῶρ). Ἦταν μεσημέρι, στομάχι κακομοιριασμένο καί μοῦ φάνηκε νέκταρ τό ἀέριο. Τήν περασμένη Τετάρτη, πάλι σέ τέτοια ὥρα, κατά τήν πρώτη τζουρίτσα, μιά σφήνα ἀνάμνησης φύσηξε τόν καπνό. Διάλειμμα ἀπό στρατιωτικά βασικῆς ἐκπαιδεύσεως γυμνάσια, νά τρῶμε, πειναλέοι καί γιά λύπηση, ζεστό σαντουιτσάκι μέ τυρί καί ζαμπόν τό ὁποῖον μᾶς ἐφαίνετο λουξάτη ἀπόλαυσις τότε. Καί τώρα, τήν περασμένη Τετάρτη ὅπως ἀνέφερα, ἐκείνη τήν γεύσι αἰσθάνθηκα στό στόμα καθώς ἄρχισα νά καπνίζω.

 

Προβληματίστηκα μέ ὅλα αὐτά, μέ τήν ἐπανάληψη τῆς σύμπτωσης - αλήθεια λέωωωωω! Τώρα, κάθε πού σκάω φόκο εἶμαι μέ μιά σκέψη καί ἄγχος. Φοβᾶμαι μάλιστα μή μοῦ σκάσει ἀνάμνησις μητρικοῦ γάλακτος... Θἆναι τελειωτικό στήν ἰσορροπία μου...

Σάββατο 20 Δεκεμβρίου

Γ@μεῖ καὶ δέρνει ὁ Πανοῦτσος...

Εχω βρει το νεότερο θύμα της αστυνομικής βίας. Αυτόπτες μάρτυρες είδαν μπάτσο να δέρνει έγκυο, που από την κοιλία της ακουγόταν το «μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι». Τώρα μπορώ να αναρωτηθώ κάποια πράγματα; Οπως για παράδειγμα…

Ανάμεσα στη μελούρα και τη σαχλαμάρα, τα σαββοπουλικά «τα παιδιά τα ξέρουν όλα», τις αναπολήσεις των αγώνων με τη Σωτηροπούλου και τον Πέτρουλα, την ανάδειξη του Ιγκόρ και του Αχμέτ σε αγωνιστές του ‘21 και τον λυσσασμένο αγώνα του Διονύση Ελευθεράτου για την ανατροπή της κυβέρνησης Ράλλη, μπορεί κάποιος που κατάλαβε τα νοήματα από τις διαδηλώσεις να τα μοιραστεί με τους υπόλοιπους που είναι στούρνοι;

Για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι εύκολο. Επαιξε στον εναλλακτικό χώρο, που παραδοσιακά είναι δικός του.

Για τους αντιεξουσιαστές επίσης το μήνυμα είναι εύκολο. Πόλεμος κατά της εξουσίας.

Για τους ήρωες του ‘08 επίσης εύκολο. Σαρανταδυάρα Bravia δωρεάν.

Στους μαθητές το μόνο μήνυμα που διακρίνω είναι η διάθεση να διασκεδάσουν ο μικρός Αλέξανδρος από τη Φιλοθέη και η μικρή Νεφέλη από την Κηφισιά ζώντας αυτά που τους λένε οι αρχιτέκτονες γονείς τους ότι έκαναν όταν ήταν και αυτοί μαθητές.

Αν η επαναστατική αλλαγή έρθει από το γυμνασιακό κίνημα, ομολογώ ότι είμαι πολύ μεγάλος για να μετάσχω και υπόσχομαι ότι δεν θα προσπαθήσω να το σταματήσω.

Τώρα για την Αστυνομία. Δημοκρατική κοινωνία είμαστε, εκπροσώπους ψηφίζουμε και έχουμε τη δυνατότητα να λέμε τι θέλουμε να κάνουμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν λέει ότι θέλει να καταργήσει τα ΜΑΤ. Υποθέτω για να μη χτυπάνε κόσμο στις διαδηλώσεις. Αλλά η δολοφονία του Αλέξη δεν θα είχε αποφευχθεί αφού έγινε από ειδικό φρουρό.

Αριστερότερα υπάρχει η άποψη να αφοπλιστεί η αστυνομία. Σε αυτό το σημείο αναφέρεται και η Βρετανία. Από το 1966 όμως και τη Μεγάλη Ληστεία του Τρένου οι περισσότεροι Αγγλοι αστυνομικοί είναι οπλισμένοι. Και να προσθέσω άριστα εκπαιδευμένοι στη χρήση των όπλων και την άοπλη μάχη.

Αν η ελληνική αστυνομία είχε εκπαίδευση αντίστοιχη της αγγλικής, η αριστερά θα έσκουζε. Αλλά και θα έκανε πορείες στην ακριανή λωρίδα του δρόμου, όπως κάνει στη Βρετανία.

Το συμπέρασμα μοιάζει να είναι ότι μας χρειάζεται μια αστυνομία που «να αφουγκράζεται τη νεολαία». Να εκπαιδευτούν οι αστυνομικοί στην ψυχανάλυση και όταν βλέπουν έναν πιτσιρικά να πετάει πέτρες να σκύβουν πάνω από το πρόβλημά του. «Με αυτόν τον τρόπο εκφράζεις την οργή σου για το ότι οι γονείς σου δεν ακούνε τα όνειρά σου;». Και στα περιπολικά να μην έχουν σειρήνες, που έχουν αυτό το κατιτίς το κρατικοβίαιο. Να παίζουν την «Αρκούδα καφέ». Και στη Λιλιπούπολη του Διονύση, της γενιάς των 700, των blogers και του Ιγκορ και του Αχμέτ καθένας θα μπορεί άφοβα να κυκλοφορεί στους δρόμους. Με τανκ.

Από τη δεκαετία του ‘80 που σε παιδικό θέατρο είχε παιχτεί το κλασικό αριστούργημα «Δρακουμέλ και κακός λύκος ενάντια στον Ηρακλή και τα τρία γουρουνάκια» έχει να εμφανιστεί τίτλος τόσο πυκνός σε νοήματα όσο του χθεσινού «Ελεύθερου Τύπου». «Εφηβοι πρωταγωνιστές των επεισοδίων μιλούν για τα όνειρά τους».

Εχει ηλικία, που αυτές τις ημέρες είναι must, και αν πέρασες τα 15 δεν σε ακούει ούτε επαγγελματίας του 090. Εχει γκλαμουριά, που περιμένεις από μαγαζί της Γιάννας με το «πρωταγωνιστές», όχι δηλαδή ότι θα βγάζαμε να μιλήσει και η μπασκλασαρία. Και έχει μπούρου μπούρου και όνειρα, που αν δεν το καταλάβατε από τον Αλαβάνο εκεί έγινε το λάθος και σπάσανε το κέντρο. Καθόταν το παιδί το απόγευμα και έκανε τα όνειρά του και κατά το βραδάκι, όταν ερχόταν ο μπαμπάς, του έλεγε «Να σου πω τα όνειρα που έκανα σήμερα;» και ο κάφρος του απαντούσε «Δεν μας πηδάς, ρε Γιωργάκη, και εσύ και τα όνειρά σου…». Μία, δύο, πέντε το παιδί δεν άντεξε και κατέβασε μια ντουζίνα βιτρίνες για να πει κάπου τα όνειρά του. Εστω στον Σεραφείμ και τη Γιάννα.

Από εδώ και πέρα λοιπόν ξέρουμε. Αποφασίζουμε. Θέλουμε να συνεχίσουμε να το έχουμε γυρισμένο στην καυλάγκα και να συντρίβουμε τα όνειρα των παιδιών μας και αυτά με τη σειρά τους τις βιτρίνες ή κάποια στιγμή να κάτσουμε να τα ακούσουμε να μείνει ήσυχο και το κέντρο τώρα τις γιορτές; Και αν θέλουμε να τα ακούμε, ας ξεκινήσουμε από τα εύκολα, όπως το γράμμα των «φίλων του Αλέξη», που, σύμφωνα με το «Βήμα», στάλθηκε στην ομοσπονδία καθηγητών του πανεπιστημίου. Δημοσιεύεται με αριθμημένες τις παραγράφους για να υπάρξει κριτική προσέγγιση στο θέμα.

1) «Μη ρίχνετε άλλα δακρυγόνα, εμείς κλαίμε κι από μόνοι μας», λένε στο υστερόγραφο της επιστολή τους οι φίλοι του παιδιού, υπενθυμίζοντας σε όλους ότι «δεν είμαστε γνωστοί άγνωστοι ούτε κουκουλοφόροι, είμαστε τα παιδιά σας. Θέλουμε έναν καλύτερο κόσμο».

2) «Βοηθήστε μας. Δεν είμαστε τρομοκράτες, “κουκουλοφόροι”, “γνωστοί άγνωστοι”. Είμαστε τα παιδιά σας. Αυτοί, οι γνωστοί άγνωστοι… Κάνουμε όνειρα -μη σκοτώνετε τα όνειρά μας! Εχουμε ορμή -μη σταματάτε την ορμή μας. Θυμηθείτε. Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς. Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο για τη “βιτρίνα”, παχύνατε, καραφλιάσατε, ξεχάσατε».

3) «Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε. Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε, να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους. Μάταια. Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι και περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε. Δεν φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε, δεν δημιουργείτε! Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε. Υλη παντού. Αγάπη πουθενά. Πού είναι οι γονείς; Πού είναι οι καλλιτέχνες;».

«Γιατί δεν βγαίνουν έξω να μας προστατέψουν; Μας σκοτώνουν. Βοηθήστε μας…».

Και τώρα η απάντηση του πουρού.

Για το 1 δηλώ υπευθύνως ότι ποτέ εγώ, φίλος, γνωστός μου ή ο Καρπετόπουλος δεν έριξαν ή θα ρίξουν δακρυγόνο σε μαθητές. Κύριος λόγος ότι δεν έχω ιδέα πού τα πουλάνε. Δηλώ επίσης ότι αν οι μαθητές ή το παιδί μου θέλουν καλύτερο κόσμο, όταν μεγαλώσουν ας πάρουν ένα συνεργείο από Αλβανούς να του αλλάξουνε τους σοβάδες.

Στο 2 ορκίζομαι ότι ποτέ δεν κακοποίησα, τραυμάτισα ή σκότωσα όνειρο παιδιού. Τα όνειρα των παιδιών είναι ιδιαίτερα βαρετά και περιορίζονται στην εκκεντρική επαγγελματική αποκατάσταση. «Θέλω να γίνω πυροσβέστης», «Θέλω να γίνω χορεύτρια». Ακόμα και αν γίνουμε η μόνη χώρα στον κόσμο που οι μισοί θα είναι πυροσβέστες και οι άλλοι μισοί χορεύτριες, δεν πρόκειται να σκοτώσω κανένα όνειρο. Και αν μερικά αγόρια αποφασίσουν να γίνουν χορεύτριες και μερικά κορίτσια πυροσβέστες, το θέμα αφορά μόνο τον Αλέφαντο. Για το «κυνηγάτε το χρήμα», πράγματι τα παιδιά έχουν δίκιο. Μόνο που οφείλεται σε καθυστέρηση στο λογιστήριο του καναλιού και ο Κάρπετ μού είπε ότι η κυρία που είναι υπεύθυνη θα του απαντήσει αύριο. Για το «Δεν φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε, δεν δημιουργείτε», οι αντίστοιχες απαντήσεις μου είναι «Οχι, ναι, τρόπος του λέγειν».

Για το 3 πρέπει να ομολογήσω ότι υπάρχει κάθε καλή διάθεση, αλλά δεν ξέρω πώς ακριβώς να βοηθήσω. Να σπάσω καμιά βιτρίνα δεν έχω αντίρρηση, φτάνει να είναι κοντά και να μην έχουν πρόβλημα οι ιδιοκτήτες. Αν δεν έχει πρόβλημα ο Γλου, μπορώ να σπάσω τη βιτρίνα του μαγαζιού στο ισόγειο του ΣΠΟΡ FM. Για να πετάξω πέτρες στους μπάτσους, επίσης καμία αντίρρηση, φτάνει οι πέτρες να είναι έτοιμες και οι μπάτσοι κοντά. Επίσης ο μπάτσος που θα με κυνηγήσει να είναι αναλόγου βάρους και ηλικίας και να μην υπάρχει κόσμος να μας κοιτάει και να γελάει.

Οσο για το «παχύνατε, καραφλιάσατε, ξεχάσατε», η απάντηση είναι ότι και αυτά είναι «γεμάτα μπιμπίκια, ηλίθια και σκυλοβρομάνε». Τώρα σας άρεσε που τα ακούσατε; Για το «μόνο πουλάτε και αγοράζετε» δεν καταλαβαίνω την κατηγορία. Δηλαδή τι πρέπει να κάνουμε για να φύγει το «μόνο»; Να δανειζόμαστε; Να ζητάμε barter και leasing; Και για το τελευταίο «ύλη παντού, αγάπη πουθενά» να πω ότι τα παιδιά έχουν δίκιο. Οι γονείς αμέσως να ικανοποιήσουν το αίτημα. Την επόμενη φορά που το παιδί θα πει «Θέλω snickers» ο γονέας να του απαντήσει «Τι να τα κάνεις; Αφού έχεις την αγάπη μου».

Το γράμμα πάντως στο «Βήμα» από την αρχή κάτι θύμιζε. Δεν χρειάστηκε πολύ για να το θυμηθώ. Ενα αντίστοιχο γράμμα που είχε δημοσιευθεί στην «Ελευθεροτυπία», πάλι για τις μαθητικές διαδηλώσεις, την εποχή που υπουργός ήταν η Γιαννάκου. Το γράμμα που υποτίθεται ότι το είχε γράψει ένα 14χρονο κορίτσι, χρησιμοποιώντας τη λέξη «παραβατικότητα», που είχε φέρει την αντίδραση της υπουργού: «Αν τα παιδιά έχουν τόσο πλούσιο λεξιλόγιο, πάμε καλά».

Ἀντ' ἐμοῦ

Ὑπόβαθρο τζίβ

Μὲ κάμνει ἐντύπωση ποὺ ὅλες αὐτὲς τὶς ἡμέρες, ἐνώπιον καὶ λόγῳ τῶν ἐν Ἀθήναις ταραχῶν, δὲν χρησιμοποιήθηκε τό ἄφθαστο ὑπὸ τοῦ Μικελάντζελο Ἀντονιόνι ῥηθέν:

Ἡ βία τῶν καταπιεσμένων ἔχει ἀπὸ καιρὸ ἀναγνωρισθῇ ὡς νόμιμη – καὶ στὸν διάολο ἡ ἠθική.

...καί οι Oρίζοντες

Τίς τελευταίες ημέρες (νομίζω καμιά εφταριά είναι) μού έχει αλλάξει η γεωγραφία.

 

Όχι ασούμε ότι έχω ξεχάσει ασούμε πόθεν εκβάλει ο Αλιάκμων ή ασούμε ότι ο Αώος είναι ρηβερσάκιας ή ότι δέν πρέπουν ευχαί στόν Όλυμπο νά τά χιλιάση αφού μάς παίρνει μάτι από τά 2.917 μέτρα.

 

Άαααααλλο εννοάω.

 

Εννοώ ότι από τό προηγούμενο ΣΚ κι εδώ μού έχει σκατζάρει τό μέρος στήν ανατομία μου ένθα χώρα λαμβάνει η υπερτάτη ζαλισιάρικη ζητωκραυγή. Από τό υπογάστριον πεδίον δηλαδή, έχει ανέλθει λιγουλάκι. Λιγουλάκι. Ανήλθε μέχρι τήν πλάτη.Τό λίκνο τής τεστοστερόνης, ο χώρος τής δυσκαμψίας, η περιοχή τής αιμάτωσης, απεποιήθησαν τά πρωτοτόκια τής κατοχής τού γενετησίου ενστίκτου καί τά παραχώρησαν στήν πλάτη. Ναί, στήν πλάτη.

 

Τό αντελήφθην τό περασμένο ΣΚ όπως προείπα, τό απόγιομα τού σαββάτου. Γύριζα σπίτι - διά τού λεωφορείου βεβαίως - ήμεθα κάπου στό Αιγάλεω όταν ένα κενό αέρος, αφηρημένος καθώς ήμουν, μέ έσπρωξε, τσούλησα πρός τά πίσω καί άραξα σέ κάτι επίμονο. Γύρισα νά αμολήσω ένα γλοιώδες συγγνώμη αλλά πουθενά κάποιος ο οποίος θά κουνούσε ενοχλημένα τήν κούτρα του.

 

Ήταν απλά, η βάση τών αυλών τών χειρολαβών. Κατάπια τό σάλιο μου, κύτταξα γύρω τούς συνταξιδιώτες. Μία, πού άφηνε προγούλι, τύπισσα επί τής μεσαίας θύρας έψαχνε τήν στάση της, ένα μουρτζουφλιασμένο ζευγαράκι, τρία κινητά τηλέφωνα μέ κάτι, χμ... ναί έφηβοι ήσαν μαζύ τους καί μερικοί παππούδες τών οποίων έφθανε τό τέλος τής διαδρομής.  Όλοι είχαν τήν προσοχή τους αλλαχού, δέν μέ κύτταζε κανείς.

 

Ξανακατάπια τό σάλιο μου καί άρχισα. Άρχισα νά τρίβομαι στήν φλάντζα. Μέ συστολή κατ’αρχάς, θαρραλέα όχι πολύ πιό μετά καί σχεδόν επονείδιστα στό τέλος. Ξεκίνησαν  μάλιστα καί κάποια ρίγη τά οποία θά κατέληγαν τό δίχως άλλο σέ σιβήρια τρέμουλα εάν δέν έβλεπα ότι γιά μιά στάση εκεί παραέξω διέθετα κάποιες τάσεις κτητικές.

 

Στήν βραχεία διαδρομή μέχρι τό τσαρδί μου κάθε αντικείμενο πού αντίκρυζα τό λόγιζα ώς επικουράκι στήν νιόφερτη τερψοκατάσταση. Κάδοι απορριμάτων, τουτού, κλαδόδενδρα, μπάζα... Προσπαθούσα νά διατηρήσω τό βήμα μου σέ ό,τι κατέκτησε η ανθρωπότης από τήν αυγή τού ορθίου εχέφρωνος ανθρώπου, αλλά είς μάτην. Κάτι σάν μέθη δυσκόλευε τό βάδην μου άσε πού καί η ώρα δέν ταίριαζε μέ τά αυτά τά σωματοτυπικά.

 

Μπαίνοντας στό σπίτι, πέταξα τίς τσάντες στό πάτωμα, πέταξα κι ένα ντάρλινγκ... αμ χόμ! χωρίς ωστόσο νά πάρω ρημπάουντ απόκρισης. Τί κρίμα πού η σημέρια τεχνολογία δέν έχει προσθέσει τσιπάκια φωνής κάποιων έστω στερεοτύπων απαντήσεων στίς κούκλες τού μονήρους έρωτος! Η Άννα πάντως ήταν εκεί, στό κρεβάτι, ανάσκελα βεβαίως μέ αυτήν τήν αειθαλή έκφραση θαυμασμού αλλά κι απορίας ή ακόμα καί τού συνδυασμού αυτών, στόμα στρογγυλότατα ανοικτό μέ χείλη αφύσικα ογκώδη καί κατακόκκινα πού αποσπούν τήν προσοχή χωρίς νά θέλεις νά κυττάξεις αλλού. Τής χαμογέλασα, τής μιμήθηκα τήν απορία στρογγυλεύοντας τό στόμα μου, κυττώντας τό κενό γιά δυό δευτερόλεπτα καί στά καπάκια ξέσπασα σέ γέλια. Γέλια ειλικρινή, φυλλοκάρδια, πού κάποιοι κακοπροαίρετοι πάντως θά τά χαρακτήριζαν σχιζοειδή· ακόμα καί τώρα, στίς ευθυμίας στιγμές μου δέν μού ξεθωριάζει καθόλου η περίοδος εκείνη, η ιδρυματική μου περίοδος, όταν από μιά παρεξήγηση καί μόνον, από μιά παρανόηση βρέθηκα – άχ, άς μήν τά σκέφτομαι, είμαι καλά πλέον, πάντα ήμουν καλά δηλαδή, καί εσαεί θά είμαι!

 

Κάθισα στό κρεβάτι καί τήν έφερα στά γόνατα. Τό φιλί μου βρήκε πειθήνιο δέκτη χωρίς η λαστιχίλα νά χαλάσει τά δέοντα τέτοιων στιγμών. Ψέκασα μέ ένα αψύ άρωμα τό μετερίζι τής ψυχικής μου πλήρωσης καί αφιερώθηκα σέ λίγα χάδια. Γι’αυτό τής είχα δωθεί ψυχή τε καί σώματι. Διότι κοντά της ξεχνούσα τά πάντα. Ένας λωτός χωρίς τήν κατάληξη τής σαπρίας. Πόσα λίγα ξέρετε οι αφιερωμένοι σέ έμψυχη παρέα! Πόσο πολύ λαθεύετε στοιχηματίζοντας τό είναι σας σέ ελλοχεύουσες κορεσμούς αλλαξοκαιριές! Πόσα πολλά αγνοείτε, δύστυχοι, καθώς επενδύετε μέλλον σέ πιθανά δάκρυα! 

 

Πάντα κοντά της λοιπόν ξεχνούσα τό κάθε τί. Ακόμα κι αυτό πού μέ συνετάραξε ανακαλύπτοντάς το πρό ολίγου! Σηκώθηκα απότομα, τήν άφησα στό κρεβάτι λίγο άγαρμπα είν’ η αλήθεια καί έσπευσα στήν κουζίνα. Άνοιξα τό ψυγείο καλλιεργώντας μου έναν κάποιο αυτοσχεδιασμό. Έψαξα στά τάπερ, στά ράφια, τίποτε τό ενθαρρυντικό ωστόσο. Παρέμεινα χάσκων γιά κάμποση ώρα στό ανοικτό ψυγείο, ώσπου έσκυψα στόν καταψύκτη, πέρασα κι από τό λουτρό πού επειδή σάς συμπάθησα τό αποκαλώ λουτρό· πρόκειται γιά καμπινέ ο οποίος μάλιστα διαθέτει τούρκικη οπή ανακούφισης καί τελικά επέστρεψα μέ γεμάτα χέρια στήν κάμαρά μου.  

 

Η Άννα ήταν εκεί πάλι ήσυχη κι αμίλητη· μέ αυτό τό ύφος θαυμασμαπορίας τό οποίο όμως αυτήν τήν φορά ήταν σκέτα απορίας μπορώ νά πώ! Τήν κύτταξα πάλι, εστίασα στό ανοικτό της στόμα, αποσχημάτισα τό χαμόγελό μου, πάγωσα τό πρόσωπο, μιμήθηκα τό ύφος της γιά δύο δευτερόλεπτα καί αμέσως ξέσπασα σέ γέλια τά οποία αυτήν τήν φορά κράτησαν λίγο παραπάνω ώσπου ένας βήχας τά διέκοψε.

 

Είναι έκπληξη, έκπληξη, θά δείς, θά σού πώ. Μέ τέτοιες αόριστες κουβέντες τήν γύρισα μπρούμυτα σταματώντας την λίγο πρίν, εστιάζοντας στό νεκρό της βλέμμα. Έψαξα γιά τό πώμα, ποτέ μά ποτέ δέν θυμόμουν πού ακριβώς ήταν - ίσως επειδή μού θύμιζε τά πλαστικά μου πλέον ανεμολόγια - τό άνοιξα καί άρχισα νά τήν γεμίζω μέ παγάκια - πολλά παγάκια - ωμό κρέας καί όσο υγρό σαπούνι είχε τό λουτρό μου. Όταν τήν αισθάνθηκα νά είναι περισσότερο φουσκωμένη τού συνήθους, έκλεισα τό πώμα καί τήν επανέφερα ανάσκελα. Ήταν απορίας τό ύφος της, ναί, είχε μιά απορία κι άς μήν μού έλεγε τίποτε κι εγώ ίσως γιά νά εξηγήσω τής είπα ότι σέ γαργαλούσα, σέ γαργαλούσα δέν τό κατάλαβες; Αφέθηκα σέ γέλια πού τέτοιες στιγμές αποφορτίζουν ερωτηματικά, σέ γέλια πού από τήν πλευρά της ευπροσδεκτίζονται μέ κατανόηση κι όχι γνωματεύσεις γιά σχιζοειδή χαρακτηριστικά από ανθρώπους μέ πείσματα.

 

Ελαφρύνθηκα από τά ρούχα μου καί ξάπλωσα ανάσκελα, πάνω της, εναποθέτοντας τήν πλάτη μου στά παρηγορίας χέρια, στήθος, λεκάνη της. Κινούμην αργά καί προσπαθούσα νά μήν μοιάζει η κίνησή μου μέ αυτήν τής πλαστικώ αιδοίω διείσδυσης κατά τά μέχρι προσφάτως ειωθότα. Ένοιωθα όχι απλά νά ανατριχιάζω αλλά αντιλαμβανόμουν κάθε τρίχα τού σώματός μου νά επηρεάζεται από αυτήν τήν πρωτόγνωρη ευχαρίστηση. Τό σώμα μου εφιδρωνόταν ελαφρά χωρίς νά κορυφώνεται αυτό, ξαφνικά κι απότομα οι πόροι συστέλλονταν καί έπαυε κάθε υποψία ιδρώτα προκαλώντας μου περισσότερο ρίγος. Κοντά σέ αυτά, τί περίεργο, τό μόριό μου παρέμενε αναιμικό όπως ήταν ακριβώς πρίν αρχίσει τό γαϊτανάκι αυτό. Θυμήθηκα μάλιστα κάτι πού είχα πολύ καιρό ξεχάσει· ανακάλεσα τήν παρθενική μου φορά εκσπερμάτισης κατά τόν πρώτο μου αυνανισμό, μιά σημαδιακή αίσθηση καμπής, μιά συνειδητοποίηση άλλης πραγματικότητας, ένα διαφορετικό, ένα παράλληλο σύστημα ύπαρξης. Ήταν παροξυσμός καί παραλήρημα ό,τι ένοιωθα καθώς συνέχιζα πάνω στήν Άννα. Άκουγα τήν καρδιά μου νά κρεσεντάρει χωρίς ρυθμό, μιά ζάλη διαφορετική αλλά τόσο δυνατή καί μέ συνεχή κλιμάκωση. Τό φώς χαμήλωσε ενώ ταυτόχρονα οι νάυλον ήχοι έσβηναν. Κι εγώ συνέχιζα βυθιζόμενος σέ αυτό πού πάντα επεδίωκα αλλά φοβόμουν νά τό μαρτυρήσω – ακόμη καί σέ μένα.

 

Στήν κάμαρά μου μέ επανέφερε τό ξανά δυνατό φώς ενώ μιά απότομη εφίδρωση χωρίς σταματημό, μού τσαλάκωσε τά μάτια. Μιά μου ανάσα, μιά φωναχτή εκπνοή ακούστηκε στό δωμάτιο καί έγειρα πλάι ηρεμώντας. Διέκρινα πιό έντονη τήν απορία στά μάτια καί στό στόμα τής κούκλας, σέ πρόσωπο στραμμένο πρός τά μένα. Τής χαμογέλασα αλλά δέν είχα πάλι διάθεση νά μιμηθώ τό ύφος της. Μέ μιά χαύνωση, μέ μιά παραίτηση, σταύρωσα τά χέρια μου

 

 

 

 

καί ξεκίνησα νά τής λέω πάλι γιά σένα. 

Absurdism

Ἕνας θόρυβος – ἕνας θόρυβος ἔρχεται ἀπὸ πάνω.

 

Σὰν τρία χτυπήματα, τρία ποδοβολητά, ναί.

 

Ἐπαναλαμβάνονται μὲ θαυμαστὴ χρονικὴ συμμετρία, ἡ συχνότης των λίαν ἀκριβής.

 

Μὲ ἐνοχλοῦν βέβαια, ἀλλὰ πιότερο μὲ παραξενεύουν.

 

Τρία χτυπήματα, τρία ποδοβολητά, ποδοβολητὰ παιδιῶν.

 

Ἀπὸ πάνω ἔρχεται ὁ θόρυβος, σὰν κάτι νὰ κυνηγᾶνε, σὰν μὲ κάτι νὰ παίζουν.

 

Καὶ ἐνοχλοῦν, μὲ ἐνοχλοῦν, ταράζουν τὴν ἡρεμία μου – τὴν ὅποια ἡρεμία τελοσπάντων... Κάθε πού ἠσυχία, περιμένω τὴν σιγὴ νὰ παραμείνη.

 

Εἰς μάτην.

 

Τρία χτυπήματα, τρία ποδοβολητά, ποδοβολητὰ παιδιῶν σὲ κάποιο παιγνίδι τους. Καὶ τὸ βλέμμα μου, καθαρισμένο ἀπὸ τὴν ἀχλὺ περιέργων ἐνυπνίων, διακρίνει στὸ τραπέζι κάποια ἰατρικὰ ἀποτελέσματα στὰ ὁποῖα μιὰ ἐρυθρλάνη τονίζει : νεκροσπερμία.

 

Τί περίεργη σύμπτωση ποὺ μὲ τὴν σημερινὴ ἀποτελεσματοφορία μὲ χλευάζει ἡ μαρίδα τῆς γειτονιᾶς! Περίεργη! Πολύ! Περισσότερο κι ἀπὸ τὸ ὅτι δὲν μένει κανεὶς ἀπὸ πάνω μου...

 

 

Ὑπογράμμιση

Λίαν εὐτυχὴς ἡ συγκυρία ἐφέτος. Ἡ ἑπομένη νὰ μὴν εἶναι ἐργάσιμος καὶ οὕτω, νὰ ὑπερπηδῶνται αἱ τεχνικαὶ (χιχιχιχί) δυσκολίαι τῆς αὐθημερὸν ἐκπληρώσεως ἑνὸς ἀείποτε τάματος. Καὶ ἐκτὸς ἀπ’αὐτό, μιὰ ἀκόμη συμπτωμασιακὴ (σίκ) περίσταση! Ἡ ἐπανάκαμψη ἑνός, στοὺς πολλούς, χαμένου μὲ μιὰ ἀπὸ τὰ παλιά, ἄφιξη, ἄφιξη ἑνὸς τετάρτου αἰῶνος, θαρρῶ. 

Πορφυρογέννη Γωνιὰ

ΑΕΚ  – Πανθρακικὸς 1-0 (ΟΑΚΑ) 7/12/2008

Πρωτάθλημα - 13^η Ἀγωνιστικὴ

23 Σάχα, 16 Πλιάτσικας, 5  Μαϊστόροβιτς, 25 Κυργιάκος, 7 Χουανφρᾶν, 1 Καφές, 8 Ἐνσαλίβα, 32 Σκόκκο (79΄ 9 Ἐντίνιο), 18 Μπλάνκο, 10 Τζιμποῦρ (86΄ 24 Πελλετιέρι), 11 Μαντούκα (64΄ 19 Λαγός)

Σκόρερ: 28΄ Μπλάνκο

Κίτρινες:  Μπλάνκο Πλιάτσικας

Διαιτητής: Παμπορίδης

Ἄρης - ΑΕΚ 1-1 (Γήπεδον Κλ. Βικελίδης) 14/12/2008

Πρωτάθλημα - 14^η Ἀγωνιστικὴ

23 Σάχα, 16 Πλιάτσικας (68΄ 9 Ἐντίνιο), 7 Χουανφρᾶν,  5 Μαϊστόροβιτς, 25 Κυργιάκος, 14 Μπασινᾶς, 1 Καφές, 8 Ἐνσαλίβα, 32 Σκόκκο (40΄ 10 Τζιμποῦρ), 18 Μπλάνκο, 11 Μαντούκα (80΄ 19 Λαγός)

Σκόρερ: 71΄ Ἐντίνιο

Κίτρινες:  Καφές Πλιάτσικας Μπασινᾶς

Διαιτητής: Γ.Δαλούκας

Το ΕΣΡ...

... κάνει συστάσεις.

Σε ανακοίνωσή του, το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης απευθυνόμενο σε ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς τους ζητά (μεταξύ άλλων) :

- Nα αποφεύγεται η υποκατάσταση των αστυνομικών και ανακριτικών αρχών.

 

Πῶωωωωωωωωως; Τώωωωωωρα νὰ σταματήσωμε νὰ ὑποκαθιστοῦμε τὶς ἀρχές; Καλὲ ἤδη έχουμε δικάσει, καταδικάσει, φυλακίσει κάθε ἐμπλεκόμενο, ἔχουμε τελέψει καὶ μὲ τὸν φερόμενο ὡς δράστη.

Ὤπα! «Φερόμενος ὡς δράστης»;

Κάτι μοῦ λέει αὐτὴ ἡ φράσις.

Κάτι μοῦ λέει, εἰδικὰ μαζὺ μὲ μιὰ ἄλλη, πιὸ καλοβαλμένη, τὴν «Τὸ Τεκμήριο τῆς Ἄθωότητας».

Σὲ ἄλλες περιπτώσεις, οἱ ὑπηρέται τῆς ἐνημερώσεως τοῦ λαοῦ, σὲ ἄλλες προηγούμενες περιπτώσεις ἀναλόγως κι ἀναλόγων εἰδεχθῶν ἐγκλημάτων, ἔσκουζαν ἐὰν κάποιος ἀπεκάλει τὸν δράστη, δράστη κι οὐχὶ φερόμενο ὡς δράστη.

Τώρα, ἔχουσιν δικάσει, καταδικάσει, φυλακίσει, μοιράσει συσσίτιο, σοδομίσει τὸν (φερόμενο ὡς) δράστη.

Θὰ τσακώσῃ δὲ καὶ πενθήμερον ἄδεια ὅπου νἆναι! 

Googooκι

Ἦταν, λέει, ἡ μεγαλύτερη καὶ λαμπρότερη πανσέληνος τῶν τελευταίων 15 ἐτῶν.

Ἀσυνήθιστα μεγάλη καὶ λαμπρή, γιὰ τὴν ἀκρίβεια.

Πρᾶγμα τι!

Τέσσερα τάλαρα. Δέν γίνεται παραπάνω! Δέν βγαίνω δηλαδής!

Ἕνα ἀπὸ τὰ καλλίτερα αὐτῶν τῶν ἡμερῶν ποὺ ἀποδεικνύει ὅτι πιὸ πιθανὸ νὰ συντελεσθῇ πολιτειακὴ ἀλλαγὴ λόγῳ δράσεως τοῦ Φάντομ Ντὰκ παρὰ ἀπὸ τοὺς μαγκίτες τῆς μολότωφ εἶναι κάτι ποὺ ἠκούσθη στὴν ΕΤ3.

 

Ὁ πρύτανης τοῦ ΑΠΘ ἀνέφερε ότι μπούκαραν στὴν βιβλιοθήκη τοῦ πανεπιστημίου κάποια μολοτωφοῦχα δεκαπεντάρικα θέλοντας νὰ τὴν κάψουν.

 

Δὲν ἐκάη ὅμως. Δὲν ἐκάη διότι ὁ πρύτανης ἔδωκε απὸ ἕνα 20ευρω στοὺς ἐπαναστάτας ἐφήβους καὶ αὐτοὶ ἀνέκρουσαν πρύμναν σαλπάροντας γιὰ ἄλλους λιμένας μεγαλυτέρων διαστάσεων γιὰ τὸ κάδρο τῆς ἐπινίκειας φωτογραφίας.