Absurdism

Ἕνας θόρυβος – ἕνας θόρυβος ἔρχεται ἀπὸ πάνω.

 

Σὰν τρία χτυπήματα, τρία ποδοβολητά, ναί.

 

Ἐπαναλαμβάνονται μὲ θαυμαστὴ χρονικὴ συμμετρία, ἡ συχνότης των λίαν ἀκριβής.

 

Μὲ ἐνοχλοῦν βέβαια, ἀλλὰ πιότερο μὲ παραξενεύουν.

 

Τρία χτυπήματα, τρία ποδοβολητά, ποδοβολητὰ παιδιῶν.

 

Ἀπὸ πάνω ἔρχεται ὁ θόρυβος, σὰν κάτι νὰ κυνηγᾶνε, σὰν μὲ κάτι νὰ παίζουν.

 

Καὶ ἐνοχλοῦν, μὲ ἐνοχλοῦν, ταράζουν τὴν ἡρεμία μου – τὴν ὅποια ἡρεμία τελοσπάντων... Κάθε πού ἠσυχία, περιμένω τὴν σιγὴ νὰ παραμείνη.

 

Εἰς μάτην.

 

Τρία χτυπήματα, τρία ποδοβολητά, ποδοβολητὰ παιδιῶν σὲ κάποιο παιγνίδι τους. Καὶ τὸ βλέμμα μου, καθαρισμένο ἀπὸ τὴν ἀχλὺ περιέργων ἐνυπνίων, διακρίνει στὸ τραπέζι κάποια ἰατρικὰ ἀποτελέσματα στὰ ὁποῖα μιὰ ἐρυθρλάνη τονίζει : νεκροσπερμία.

 

Τί περίεργη σύμπτωση ποὺ μὲ τὴν σημερινὴ ἀποτελεσματοφορία μὲ χλευάζει ἡ μαρίδα τῆς γειτονιᾶς! Περίεργη! Πολύ! Περισσότερο κι ἀπὸ τὸ ὅτι δὲν μένει κανεὶς ἀπὸ πάνω μου...