Πορφυρογέννητος Γωνιὰ

 

ΑΕΚ Ἀστὴρ Τριπόλεως 0-1 (ΟΑΚΑ) 25/8/2011
Πρωτάθλημα – 1^η Ἀγωνιστικὴ

1 Κωνσταντόπουλος, 77 Ἀρκούδας, 2 Κοντοές, 47 Μπουγαΐδης, 91 Κουτρουμπῆς, 3 Γιάγκο, 19 Λαγός, 80 Γροντῆς (81΄ 14 Σταματῆς), 88 Κουρέλλας, 21 Φούντας (68΄ 10 Γκερέιρο), 11 Παυλῆς (68΄ 20 Φουρτάδο)

Σκόρερ: -

Κίτριναι : Κοντοὲς Φουρτάδο

Διαιτητής: Παππᾶς

Count on me!

73,8

Πορφυρογέννητος Γωνιὰ

Ἐφέτος, ὁ Θεὸς βοηθός.

κι αὐτὸ τὸ βῆτα στὸ βοηθός, τὸ Β΄ πόσο μὲ τρομάζει...

εἰκοσάρα (περίπου) ὕπαιθρος

Ὁ Μπερίσας, πρωθυπουργὸς τῆς γείτονος, εὐχαριστεῖ τοὺς ἐν Ἑλλάδι Ἁλβανοὺς μετανάστες διότι τρανέψαν τὴν οἰκονομία τῆς χώρας του (μετὰ φυσικὰ καὶ τὶς δικές του δαιδαλώδεις μπορεῖ καὶ πυραμιδιδώδεις προσπάθειες). Καὶ τὸ δίχως ἄλλο, δημιουργεῖται μεγάλη ἐντύπωση ποὺ οἱ ἐργαζόμενοι αὐτοί, κατάφεραν κάτι τόσο σπουδαῖο σὲ δύο μάλιστα ἐπίπεδα· ἐκτὸς ἀπὸ τῆς πατρίδος των τὴν οἰκονομία, νὰ φτιάξουν καὶ τὴν οἰκονομία τῆς δευτέρας πατρίδος των, τῆς Ἑλλάδος. Ποιός ξεχνᾷ ἄλλως τε τὶς μπαρμπουτοδικαιολογίες τῶν νομιμοποιούντων καὶ τῶν ἀριστερῶν δημοσιοκάφρων παπαγαλακίων τους, πὼς θὰ μᾶς σώσουν τὰ ἀσφαλιστικὰ ταμεῖα, τὴν οἰκονομία ἐν γένει. Καὶ τῷ ὄντι, μᾶς ἔσωσαν (καὶ τὴν οἰκονομία) διότι φαντάζεσαι νὰ μὴν εἴχαμε ὅλους αὐτοὺς τοὺς οἰκονομικοὺς μετανάστες (sic) τί θὰ γινόταν; θὰ ἔτρεχε ὁ πρωθυπουργὸς τῆς χώρας στὶς εὐρῶπες καὶ μεγάλες τῶν εὐρώπων ἐφημερίδες θὰ τὸν χλεύαζαν λέγουσες, γράφουσες πὼς ὁ ἕλλην ζητιάνος περιοδεύει once again στὶς πρωτεύουσες, τρέχει τὸν κόσμον, μὲ ἐξαπλωμένην χείρα ψωμοζητών. Ἐνῷ τώρα...

Πουλιανὸς στὸν Ταχυδρόμο

Πέντε χρονάκια ὑπομονὴ νὰ ἔκανες...

Νὰ σοῦ πῶ ἐκείνη τὴν ἐποχὴ ἤτανε ἡ μόδα ἀσποῦμε αὐτὸ τὸ εἶδος τοῦ τραγουδιοῦ ἔεε ἲ ἒ συγκεκριμένα δηλαδὴ παιζότανε τὰ ἔργα τῆς Ναρκίς...

Ἒ εἶναι οἱ μελωδίες οἱ ἀνατολίτικες αυτὲς ποὺ μᾶς ἀγγίζουνε περισσότερο δηλαδὴ         ὅπως καὶ τώρα ἀσποῦμε ἔτσκι στὴν ἐποχή μας πολλἂ τραγούδια ἀκοῦμε τραγουδισμένα ἀπὸ εὐρωπαίους τραγουδιστὲς ἀσποῦμε   γαλλικὰ ἰταλικὰ τὰ ὁποῖα τὰ βάλανε ἀσποῦμε ἕνα ἑλληνικὸ στίχο καὶ τὰ τραγούδησαν δικοί μας συνάδελφοι ναποῦμε καὶ γινήκανε μεγάλες ἐπιτυχίες δηλαδὴ ἤτανε μεγάλες ἐπιτυχίες καὶ γινήκανε καὶ στὰ ἑλληνικὰ

Ναὶ     γιὰ μένα ἤτανε μία ἄσκχημη ἐποχὴ τότε ἀσποῦμε δηλαδὴ ὄχι ἄσκχημη ἒ μοῦ φάνηκε πάρα πολὺ δύσκολο ἀπὸ καθιζμένος στὴν καρέκλα νὰ σηκωθῶ νὰ τραγουδήσω νὰ κάνω ἀσποῦμε τὴν τραγουδίστρια ξαφνικὰ ἀσποῦμε γιατὶ ἦταν μόνον οἱ γυναῖκες σηκωνόντουσαν ὄρθιες καὶ τραγουδούσανε ὁ ἄντρας τὸ εἶχε ὑποτιμητικὸ νὰ σηκωθῇ ὄρθιος στὴ μπίστα νὰ τραγουδήσῃ 

ἕνας χαμένος κόσμος (;)

Δηλαδὴ σὰν νὰ ἀνέβαινα στὴν σοφίτα νὰ κατεβάσω τὰ δέοντα παραλίας σερβίτσια καὶ σὲ μιὰ κούτα, κάτω ἀπὸ φωτογραφικὰ ἄλμπουμς κάποιου σχωρεμένου ἀχώνευτου συγγενοῦς, νά, δὲν ξέρω γιατί, ἔχωνα χέρια νὰ δῶ τί ἀκριβῶς ὑπάρχει καὶ μιὰ μπομπίνα νὰ ἔφερνα στὸ ἡμίφως τοῦ χώρου καὶ νὰ διάβαζα σὲ μιὰν ἐτικέττα της: «The Mountain Eagle» 1926, by Alfred Hitchcock.

Ἢ μετὰ ἀπὸ μιὰ ἐξοντωτικιὰ ἡμέρα, Κυριακὴ ἡμέρα, ξοντωτικὴ ἕνεκα τὸ θαλάσσιο ἐν μέσῳ καύσωνος, μπάνιο καὶ οἱ κατόπιν μάσες, τὰ πιώματα στὸ Σαλαμῖνι ξοχικό, νὰ κινοῦσα μὲ τὶς ἀπορριμάτων σακοῦλες ἐπ’ὤμου γιὰ τοὺς κάδους στὴν γωνιὰ Βασιλέως Κωνσταντίνου καὶ Σμύρνης. Καὶ κεῖ μιὰ ἄγνωστος παρόρμησις, μᾶλλον ῥακοσυλλέκτιος τέτοια νὰ μὲ ἔσμπρωχνε μέσα στοὺς τενεκέδες μπὰς καὶ βρῶ κἄνα γραμματοσηματάκι μὲ τὴν κεφαλὴ τοῦ Ἑρμοῦ. Ἀντὶ θεϊκὲς κάρες τοῦ ἀπατεῶνος Θεοῦ, ὅμως, θὰ ἀπίθωνα μπόλικες κόλλες Α4, λερὲς ἀπὸ σάλτσες σερβιέτας κάποιας ὁσονούπω ἐμμηνοπαυθείσης καὶ καφὲ τερατογενέσεις παχέος ἐντέρου. Θὰ σφούγγιζα τὰ παράσιτα καὶ θὰ ἔβλεπα πρώτη μούρη ἐπικεφαλίδα, «“J. D. Salinger, mourning morning” to be sent to mr tatsopoulos for editing and then to kastaniotis for a brand new issued novel. Pls do it asap!»

Κάπως ἔτσι αἰσθάνομαι ὅταν ἐκδίδεται κάποιο ἄφαντο μέχρι τὰ τότε βιβλίο τοῦ θείου Μίτια. Ἀπὸ τὰ νεανικὰ διηγήματα, στὶς κριτικὲς θεάτρου, σχετικῶς πρόσφατα. Ἔτσι αἰσθάνθηκα καὶ τώρα, μαθαίνοντας ὅτι ἐξεδώθη τὸ ἕνας χαμένος κόσμος, μιὰ γιὰ παιδιὰ νουβέλα του.

Παρὰ ταῦτα, παραμένει ὁ καημὸς γιὰ τὸ εἰσέτι ἀνέκδοτό του, «ὁ καθηγητὴς Λουκᾶς Κατελάνος». Μὰ ἄιντε!

Ζ. Χατζηφωτίου στὴν Ἑστία

Γιὰ τοὺς στὴν ξενητιὰ φίλους, μὴ ἔχοντες δυνατότητα ἀναγνώσεως Ζάχου

Καινούργιο βιβλίο μανθάνομεν, σὲ ὁμοσέλιδη διαφήμιση. Σπεύσατε.

στρατευμένο indeed

Χαχαχα, κύττα τὴν Καρ, γαμῶ ὅ,τι ἔχει ἱερό, ὅλον τὸν οἰκογενειακό της κύκλο μέχρι ἑβδόμου βαθμοῦ συγγενείας, ἡ καριόλα κακὸ 2012 νὰ ἔχῃ, ποὺ νὰ βγάλῃ γιομάτο ὑγρὸ καυλόσπυρο στὸν κῶλο καὶ νὰ μὴν μπορῇ νὰ κλάσῃ ἡ παντζούρω καὶ νὰ φουσκώσῃ ἡ σκατοσακούλα της ἀπὸ ἄκρατη φασιολοφαγία ἀλλὰ νὰ μὴν μπορῇ νὰ κλάσῃ ὅπως προεῖπα διότι θὰ ἔχῃ ἕνα καυλόσπυρο σὰν φακὴ ἐπὶ τῆς κωλοτρυπίδος, καυλόσπυρο ἀποκύημα πολλῶν ἐτῶν ἀγαμίας καὶ ἀποτισιᾶς τοῦ ἐλεεινοῦ ἀχινοῦ της κι ὅλο θὰ ἀναδεύῃται ἡ κοιλιά της ἀπὸ τὴν δυναμικὴ ἐνέργεια τὴν ὁποίαν ἐπιφυλάσσουν τρεῖς συνεχόμενες μερίδες φασόλια γιαχνὶ (σιγὰ μὴν ἔτρωγε λιγότερο ἡ μὶσς Πίγκυ) κι ὅλο θὰ πιέζῃ ἑαυτὸν καὶ τὴν μετὰ καυλοσπύρου κωλοτρυπίδα ἡ ὁποία μιὰ τσιμπητὴ ὄχληση θὰ τῆς ἐμποδίζῃ ἔκλυση πολλῶν χιλιογράμμων μεθανίου, ἄρρωστου ἐντερικοῦ βρωμεροῦ ἀερίου, τὸ ὁποῖον στὴν σκέψη καὶ μόνον νὰ πλησιάσῃ ῥουθούνι, ψοφάει κάθε ἔμβια ζωή.

Ἔχουσα λοιπὸν ἡ χτικιάρα Καρ. τοῦτο ὑπ’ὄψιν της κάθεται μονάχη στὸ σαλόνι, πλαγίως σὲ μιὰν πολυθρόνα ἔχει ἀποθέσει τὸν κῶλο της ποὺ δὲν χωρᾷ στὸ κάδρο ἀνθρώπινης ματιᾶς. Τρίβει λίγο τὰ ἐμετικὰ κωλομέρια της μπᾶς κι ἀνακουφιστῇ ἀπὸ τὸν πόνο ποὺ τῆς προκαλεῖ μιὰ ἀγέννητος εἰσέτι κλανιά. Τὴν προσεγγίζουν τὰ κωλόπαιδά της, πηγαῖντε ἀλλοῦ νὰ παίξετε, στριγγλίζει φοβουμένη τὸ ἐνδεχόμενο νὰ κλάσῃ ναγκασάκειο κλανιὰ ἐνώπιόν τῶν μούλικών της.

«Φύγετε!»

Καὶ φεύγουν.

Ἱδρωμένη, μὲ φούσκωμα ἐγκυμοσύνης  στὴν κοιλιά, μὰ τὴν τσιγκλᾷ τὸ καυλόσπυρο τοῦ ὁποίου τὸ στὴν κρούστα ὑγρὸ τρέμει ἀπὸ τὴν πίεση ποὺ περιοδικῶς στέλνει τὸ σιχαμερὸ κωλάντερό της. Μορφασμοὶ πόνου τῆς χαλᾶνε τὸ γλοιῶδες πρόσωπό της ὅταν στὸ σαλόνι φθάνει ὁ ἄντρας της. Δὲν τὴν ῥωτᾷ φυσικά, τί ἔχει, δὲν ἔχει δεῖ κἄν.

«Κώστα… Κώστα…»

Ἡ ἐκφορὰ τῶν φθόγγων γίνεται δύσκολα πολὺ δύσκολα λὲς καὶ καυλόσπυρο ἔχει καὶ στὴν γλῶσσα της.

«Πεθαίνω…»

Ὁ ἄντρας της, σὲ ἕνα ἔξοχο μουρόχαυλο ὕφος (πρῶτος διδάξας σὲ μουροχαυλίαση ἄλλωστε) τὴν προσεγγίζει καὶ τὴν ῥωτᾶ τί ἔχει. Κι αὐτὴ ἀπαντᾶ:

«Πεθαίνω σοῦ λέω…»

Ἐν μέσῳ ἀναστεναγμῶν καὶ πολλῶν διακοπῶν ἀλλὰ καὶ ντροπῶν, τοῦ ἀποκαλύπτει πᾶσα λεπτομέρεια. Κι αὐτὸς ἕνας τί νὰ λέμε, σύζυγος, σύζυγος τῆς Καρ. δηλαδή:

«Καὶ τί θὲς τώρα; Νὰ κλάσω ἐγὼ γιὰ σένα ἢ νὰ σοῦ σπάσω τὸ σπυρί; Πῶς ὅμως νὰ ἐντρυφοενσκύψω στὴν κωλοτρυπίδα σου; Πρέπει φτυάρι καὶ γκασμὰς καὶ λοστὸς καὶ καλέμι καὶ γρύλος γιὰ νὰ ἀφιχθῶ διὰ τοῦ λίπους καὶ ἑβδομήκοντα στρωμάτων πάχους, στὴν τρύπα σου.»

«Κτῆνος! Ἀλήτη! Ζῶον! Βρωμιάρη! Πεθαίνω σοῦ λέω κι ἐσὺ τὴν εἶδες ναύαρχος καὶ ἀρνεῖσαι! Πεθαίνω! Δὲν ἀντέχω!»

Καὶ ἀπότομα μιὰ ἡσυχία καλύπτει τὸ δωμάτιο ἡ ὁποία ἐξίσου ἀπότομα δίνει τὴν θέση της σὲ ἕναν στριγκό, ξηρὸ παρατεταμένο κρότο. Ἡ ἐλεεινὴ σκαρμούτσα ποὺ ἀκούει στὸ ὄνομα Καρ. νοιώθει μιὰν ἀπίστευτη καὶ πρωτόγνωρη ἀνακούφιση καθὼς ἀφήνει τὴν σούφρα της ἐλεύθερη νὰ χέσῃ μιὰν ἀπίστευτα θορυβώδη ἀλλὰ καὶ βρωμερὴ κλανιά. Ἀλλὰ τοῦτο μόλις γιὰ μία στιγμή. Τὴν ἀμέσως ἑπομένη, ἡ μυρωδιὰ ποὺ φιλοξενεῖτο σὲ κουραδοσάκουλο σιχαμερὰ λεροῦ ὀργανισμοῦ, κατακλύει τὸ σαλόνι καὶ δολοφονεῖ ἐν ψυχρῷ αἵματι κάθε ζώντα ὀργανισμό.

Κι ἂν γιὰ τὸν σχεδὸν ναύαρχο, ξέρουμε ὅτι ὁ θάνατος προῆλθε ἀπὸ ἀσφυξία, γιὰ τὴν καριόλα αἱ ἀπόψεις διίστανται. Ἀπὸ ἀσφυξία ἢ ἀπὸ βιαία διάρρηξη τῆς ἀπολήξεως τῆς κωλοτρυπῖδος; 

Ψάλτου

Λοιπὸν διάβαζα στὰ τρίβια τῆς μαρμοτίου ἡμέρας στὸ imdb, ὅτι ὁ Βασίλης ὁ Μάρεϋς τὴν ἔζησε ἐπὶ 8 ἔτη, μῆνες ὀκτὼ καὶ ἡμέρας 16. Προσπαθώντας νὰ συνειδητοποιήσω τὸ μέγεθος, τὴν φάση νὰ ζῇς τὸ ἴδιο πρᾶγμα, μεγεθυμένο 3100 φορές, μὲ ἔπιασε μιὰ ἀσφυκτιώδης κρίση πανικοῦ. Κι ὅμως κάτι τέτοιο δὲν εἶναι πρωτόγνωρο. Τὸν τελευταῖο καιρὸ διαβάζουμε, κάθε φορά, γιὰ τὶς ἐπανεκκινήσεις ποὺ γίνονται λόγῳ ἐκλογῶν, ὅτι *θὰ* ξεκινήσῃ ἡ ἐφαρμογὴ τῶν ὅρων τῶν δανειστῶν, θὰ πραγματοποιηθῇ ἡ ὀρθολογικοποίηση τῶν δαπανῶν τοῦ δημοσίου, θὰ κινηθῇ κάπως ἡ οἰκονομία. Κάθε φορά. Ἦταν ὁ Παπανδρέου, ἦταν ὁ Παπαδῆμος, εἶναι-τὰ ἴδια λέει κι ὁ Σαμαρᾶς. Καὶ ἐντάξει νὰ λέῃ αὐτὰ ποὺ πρέπει ἕνας πολιτικός. Ὁ σκληρὸς κι ἄτεγκτος δανειστὴς ὅμως ὁ ὁποῖος κανονικὰ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶχε βαρεθῇ καὶ καταλάβει, γιατί συνεχίζει νὰ περιμένῃ ὅτι θὰ ἐφαρμοστῇ τώρα ὅ,τι ἔπρεπε νὰ εἶχε γίνει τόσο καιρό; 

count on me!

73,8

μαζὺ μὲ τὶς οἰκοκυρὲς

Νομίζω ὅτι θὰ μποροῦσε (ἀλλὰ πολὺ ἄνετα λέμε) νὰ πουλήσει σόμπες σὲ Τουαρὲγκ ἁλκοολικοὺς καὶ ψυγεῖα σὲ ἐσκιμώους ἐμποράδες σαφριδιῶν.

Διότι, ἀπὸ τὸ σχεδὸν τίποτε στὸ ὁποῖο κινεῖται ἕνας ἁπλὸς πανεπιστημιακός, στὸ τόσα χρόνια, νὰ εἶσαι ὄλμοστ πάντα ἐνθυμούμενη, ἒ θέλει βαριὲς περγαμηνὲς ἀγοραλογίας.

Κι ἔτσι, πάνω ποὺ οἱ Τοῦρκοι τῆς δυτικῆς Θράκης ἐξέφρασαν τὶς ἐνστάσεις του γιὰ κάποιο ἐκπαιδευτικὸ βιβλίο, τί πιὸ συνειρμικὸ πρὸς τὴν ἐθνοπατερίνα μὲ τὴν εὐαίσθητη κύστι;

Ἡ δίδουσα ἄλλοθι σὲ ὅλους ἐμᾶς τοὺς φασίστες…