... έπεται η αναισχυντία...

Βασικά ήθελα – εδώ καί καιρό - νά εκφράσω απορία γιά τό πουρκουά έχουν αφήσει κενή τήν θέσι τού Χριστοδούλου - εδώ καί έξι μήνες παρακαλώ! αλλά η ειδησεογραφία τών ημερών μέ πρόλαβε. Ο Ιερώνυμος, μητροπολίτης τού κέντρου τής Αθήνας (πιό συγκεκριμένα τού οικοδομικού τετραγώνου πού καβατζώνει η μητρόπολις – εκεί μωρέ, λίγο πιό πάνω από τά σουβλατζίδικα νά'ούμ') ζήτησε από τήν πολιτεία, τά υπουργεία δικαιοσύνης καί παιδείας όπως δημιουργηθή φυλάκα, ειδική φυλάκα γιά παπάδες.

Η οποία φυλάκα δέν θά είναι μαζύ μέ άλλες φυλάκες αλλά σέ μοναστικό εκκλησιαστικό χώρο! Σέ μοναστήρι δηλαδή. Εκεί, εξυπακούεται ότι ο καταδικασθείς παπάς θά δύναται νά ασκή τά θρησκευτικά του καθήκοντα. Ο χώρος αυτός θά διέπεται από τούς νόμους – κανόνες τού ισχύοντος σωφρονιστικού κώδικος. (Πάλι καλά! Πάλι καλά πού μάς κάνει αυτήν τήν χάρη ο κος Λιάπης καί δέχεται ο καταδικασθείς ώς κλεφταράς, παπάς στό μοναστήρι πού θά πάη νά κλειστή ώς «φυλάκα» τά πράγματα νά θυμίζουν ολίγον από φυλάκα!)

Ο μητροπολίτης Αθηνών προσφάτως είχε πεί ότι τό νά μήν μιλά είναι επιλογή του. Συνεπώς η κάθε του φορά πού θά ακούγεται θά είναι καί ιδιαίτερη. Θά ζυγίζη καταστάσεις, συνθήκες καί θά αποφασίζη. Η βαρύτητα λοιπόν θά είναι μεγάλη, η βαρύτητα είναι μεγάλη αυτής τής φοράς. Καί αυτήν τήν φορά ο μητροπολίτης τού χώρου πέριξ τής μητροπόλεως, ζητά από τό κράτος νά κάνη διακρίσεις απέναντι στούς καταδικασθέντες εγκληματίες του. Όλοι καταδικάζονται από τά δικαστήρια, ωστόσο ο μητροπολίτης Αθήνας ζητά προνομιακή μεταχείριση στούς πωγωνοφόρους τε καί ρασοφόρους εγκληματίες.

Αντί ο μητροπολίτης ολίγον από Αθήνα μέ κάποιο υπόμνημά του έστω γιά τό θεαθήναι νά ζητήση μεγαλύτερες καί αυστηρότερες δι’ευνοήτους λόγους, ποινές σέ επιόρκους ιερείς, ζητά ποινές χάδια σέ κλεφταράδες (θά τά πάρη μαζύ του;) αρσενοκοίτες τράγους όπως ο κάποτε Αττικής.

Αυτός ο κύριος λοιπόν, μέ αυτές τίς απόψεις καί απαιτήσεις γιά ατιμωρησία εγκληματιών καί μάλιστα ιερωμένων, είναι ο προκαθήμενος τής ελλαδικής εκκλησίας, ο νάμπερ ουάν πνευματικός ταγός, ο ποιμήν τών χριστιανικών ψυχών, ο έχων απαντήσεις στίς μεταφυσικές ανησυχίες ημών.

Tό χαρτζηλικάκι τής Αλέκας.

Ανακοίνωση τής Φιλελεύθερης Συμμαχίας τά λέει όλα καί κάνει μιά πετυχεσιά νά! Τόση μέ τό συμπάθειο! Ή μάλλον, «πετυχεσιά μείον» μιάς καί επειδή χώνει κάργα στό ΚΚΕ πετάει καί μιά μαλακιούλα κατά τής άκρας Δεξιάς ώστε νά κρατήση ισορροπίες...

Το ΚΚΕ κόμμα-επιχειρηματίας, για ένα κόμμα-κράτος σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία σε ανακοίνωση της υποστηρίζει ότι η επιχειρηματική δραστηριότητα του ΚΚΕ θέτει νέα ερωτήματα για τη λειτουργία των πολιτικών θεσμών και της δημοκρατίας στη χώρα μας. Σύμφωνα με το ίδιο το ΚΚΕ, το κόμμα αυτό ασκεί εκτός από τις πολιτικές του δραστηριότητες και επιχειρηματικές δραστηριότητες, σύμφωνα με το άρθρο 45 του καταστατικού του. Τις επιχειρηματικές αυτές δραστηριότητές του το ΚΚΕ αρνείται να τις γνωστοποιήσει και, σύμφωνα με τη κ. Παπαρήγα, μόνο από το… «εργατικό κίνημα» δέχεται να υποστεί έλεγχο για τα κέρδη που αποκομίζει από αυτές και για τον τρόπο διάθεσής τους.

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία θεωρεί την επιχειρηματική δραστηριότητα των κομμάτων ασύμβατη με τον πολιτικό τους χαρακτήρα και θέτει ερώτημα για τα κριτήρια που οι βουλευτές του ΚΚΕ νομοθετούν στη Βουλή, ιδίως στις περιπτώσεις που καλούνται να εγκρίνουν ή απορρίψουν νομοθετήματα που επηρεάζουν, θετικά ή αρνητικά, την κερδοφορία των επιχειρήσεων του κόμματός τους.

Για τη Φιλελεύθερη Συμμαχία η επιχειρηματική δραστηριότητα του ΚΚΕ σε συνδυασμό με το ότι διεξάγεται κρυφά, με μόνη γνωστή την Τυποεκδοτική, αποτελεί ίδιου μεγέθους σκάνδαλο με αυτό του χρηματισμού της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ από την Siemens. Ενός σκανδάλου που αποκαλύπτει ότι τα κόμματα της χώρας αντί να νομοθετούν –και όταν είναι στη κυβέρνηση να κυβερνούν- με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον δρουν προς ίδιον όφελος εξυπηρετώντας «φιλικές» με το κόμμα επιχειρήσεις όπως η Siemens, ή επιχειρήσεις ιδιόκτητες από το κόμμα όπως φαίνεται να ισχύει για την εταιρεία «Γερμανός». Η αντίδραση του ΚΚΕ, με ύβρεις και απειλές, σε όσους θέτουν ερωτήματα για τις οικονομικές του δραστηριότητες δεν μπορούν να συσκοτίσουν την αποκρουστική πραγματικότητα.

Η Φιλελεύθερη Συμμαχία δεν αναγνωρίζει καμιά ασυλία στο ΚΚΕ και δεν διστάζει να το κατατάξει, μαζί με την άκρα δεξιά και εθνικιστικούς κύκλους, στις δυνάμεις του φαιοκόκκινου μετώπου που έχει συμπτυχθεί με στόχο τη κατάργηση τη δημοκρατίας στην Ελλάδα και την αλλαγή του πολιτεύματος σε ολοκληρωτικό όπου Το Κόμμα θα ελέγχει τη διοίκηση, την οικονομία και τη ζωή των πολιτών. Σε αυτό το πλαίσιο, η συμπαράσταση στο ΚΚΕ των πρώην Κνιτών, που αποτελούν τη σημερινή ηγεσία του Συνασπισμού, αποδεικνύει ότι δεν έχουν απαρνηθεί τις ολοκληρωτικές τους ιδεολογικές τους ρίζες.

Για τη Φιλελεύθερη Συμμαχία είναι προφανές ότι το σύνολο του πολιτικού συστήματος της χώρας, του ΚΚΕ συμπεριλαμβανομένου, προστατεύει ανοικτά αυτούς που στέκονται εμπόδιο στην πρόοδό της και την ευημερία των πολιτών της. Η Φιλελεύθερη Συμμαχία θα είναι στο πλευρό όλων αυτών, επιχειρηματιών και εργαζομένων, που θα αποφασίσουν να συστρατευθούν πολιτικά για την αντιστροφή της νοσηρής αυτής κατάστασης.

Ψιλαπορώ πάντως μέ τίς ενστάσεις γιά τούς οικονομικούς, χρηματοδοτικούς εναγκαλισμούς τού ΚΚΕ μέ τό Κεφάλαιον. Εντάξει, κατ’αρχήν φαίνεται γελοίον καί παράδοξον, αλλά στό φινάλε, σέ καπιταλιστικό σύστημα ζή τό ΚΚΕ, πόθεν καί πώς θά εξασφαλισθούν πόροι γιά συμμετοχή στίς εκλογές, γιά διαφήμισι τού λαοάρεστου (σίκ) έργου του, συντήρησι τού πανελλαδικού του δικτύου κλπ κλπ; [Άσε πού υπάρχει (Έ, δέν θά υπάρχη; Κάθε σωστό μέ τόν εαυτό του Ορθόδοξον Κομμουνιστικόν κόμμα πρέπει νά τόν διατηρή αλέρτ, παρά πόδα τό G3) κι αυτός ο παράνομος μηχανισμός! Θέλει κι αυτός τό κατιτίς του!].

Μέσα σέ όλα αυτά, δυστυχώς οι μέχρι τό 1990 παχιές αγελάδες, σπεύσαν σέ πρόγραμμα αδυνατίσματος. Γνωστόν γάρ ότι τό έν ελλάδι φραντάιζ τού παγκοσμίου μπολσεβικισμού τά έπαιρνε χοντρά

Ελ. Τύπος 5 Νοεμβρίου 1992

Ελ. Τύπος 14 Νοεμβρίου 1992

από τά Κεντρικά, εκεί ψηλά, λίγο πρίν από τά Ουράλια, μπάς καί καταφέρει νά πραγματώση καί εδώ τήν ευτυχία πού ένοιωθαν οι σοβιετικοί πολίτες.

Ε, τώρα, πού συγχωρέθη η Σοβιετική Ένωσις κάποιος πρέπει νά πάρη τήν θέση της. Κάποιος μέ μπικικίνια κι άς λέγεται καταπιόλας τού αιμάτου τού λαού - σιγά μήν κολλήσουν σέ αρχιδιές τά συντρόφια.

Ουδείς λοιπόν ψόγος γιά τήν πολιτική τών ελληνοφώνων μπολσεβίκων. Ορθώς πράττουν.

Τσιγαράκι ελεύθερο!

Έν τώ μεταξύ, στό διάλειμμα, πάω στό καψιμί νά πάρω κάτι - όχι ότι πεινούσα ή διψούσα ή λαχταρούσα κάτι. Υπάρχει μιά ακαθόριστης προέλευσης προκατάληψη στούς σινεμάδες. Ότι πρέπει ντέ καί καλά νά πάρης κάτι νά γλυψομασησοκαταπιοφάς μαζύ* μέ τό έργο. Πιό παράλογη θά φανή η εικόνα ενός τύπου στήν οθόνη μπροστά, χωρίς κάτι στόν κόρφο του, χωρίς νά τρώη κάτι παρά η φάση κάποιου νά μήν διαβάζη τούς υπότιτλους π.χ. ή νά ράβη ζιπουνάκι ή νά κόβη τά νύχια του. Ντέ καί καλά, πάρε - φάε.

Ε, αυτό τήρησα κι εγώ.

Πήγα λοιπόν στό ΚΨΜ, παραμέρισα κάτι μούλικα (δέν έχει σέβας η νεολαία τής σήμερον μαστόρια μου) ηγόρασα μιά υδροπέπωνος μπρήζερ καί ένα νερό (τί μαλακία νά αγοράζης νερό έξω εεε; Προτιμώ νά κορακιάση ο στόμας μου, νά γίνη στεγνός σάν αυγουστιάτικη λαμαρίνα κι ο σίελος νά'χη αφρίση σάν μπουκοφσκική μπύρα, παρά νά δώσω μισό λεπτό τού ευρού γιά νερό). "Τί χρωστάω;" "Τέσσερα ευρώ."

Μάλιστα... Τέσσερα ευρώ. Χίλιες τρακόσιες εξηντατρείς δραχμές. Γιά νερό καί γιά ένα κάτι σάν αφέψημα, τζούφιο άλλοθι γιά ψόφιες γκόμενες καί χέστες σπυριάρηδες εφήβους. 1.363 δραχμές!

Δίνω ταληράκι, μού δίνει τά ρέστα σέ ένα κέρμα, ζητώ ωστόσο ένα ποτήρι μέ λίγο πάγο κι αυτόν τόν επιπλέον χρόνο τής αναμονής καθώς οι ματιές κάνουν ομόκεντρους κύκλους πήρε τό μάτι μου ένα άλλο, όμοιο κέρμα λίγο βορειώτερα -στόν πάγκο- τού δικού μου κέρματος. Κύτταξα τήν καψιμιτζού, αφοσιωμένη στόν τού πάγου κατακερματισμό, είδον καί τά κωλόπαιδα γύρω μου (μόνα τους στόν σινεμά, γυιοί ναυτικών όντες) νά φασαριόζουν μιλώντας στό διπλανό τους κυττώντας όμως 48 μοίρες δυτικότερα, ένα μπάχαλο, μιά ανωμαλία, μιά χάβρα. Τό ξανασκέφτηκα, προσπάθησα νά ανακαλέσω τήν τελευταία μου φορά πού αποτόλμησα κάτι θαρραλέον [ναί ναί, η βούτα ήταν! Αυτή μου η βούτα (ώς σπερματοζωάριο) σέ εκείνο τό θεογαμωσκότεινο – πολυκοσμίααα, φασαρίααα, φωνέεες, σπρωξίματααα – μέρος πού τόσο έζεχνεεεεε!]καί τό απεφάσισα.

Τό'σουρα πρός τά μέ, οικειοποιήθηκα τό ευρουδάκι, τό παντελόνιασα, θόλωσαν πρός στιγμήν όλα όσα έβλεπα (άντε μωρή σαλούφα, φέρεεεε τόν πάγο νά φύγωωωωω) επενόησα μιά δικαιολογία (δέν ήκουσα πόσο χρέωσες, εσύ δέν τό'βγαλες;, γιατί δέν τό πήρε κι ο πραγματικός του ιδιοκτήτης;, γιά ένα ευρώ μωρέεεε, ααααχ, συγγνώμη! δέν τό κατάαααλαβα) κι έφυγα γρήγορα ο γύφτος, μπίπ μπίπ, μέ τό κογιότ πίσω μου!

* Αρχίδια μαζύ! Στά πρώτα 138 δευτερόλεπτα έχω φάει μέχρις εσχάτου κόκκου άλατος τά πεφρυγμένα καλαμπόκια καί φροντίζω γιά τίς γαμωφλούδες στά ενδιάμεσα τών οδόντων μου. Όσο γιά τό αναψυκτικό... Δέν προλαβαίνει ούτε τό καταλάγιασμα τών φώτων στήν αίθουσα...

Άχ, χειμωνούλη μου!

Άχ αυτά τά πρώτα ραντεβού! Προσοχή στίς διαστάσεις τών μπουκιών, μέριμνα γιά τόν προορισμό τής εξόδου (Τράβις, ακούς; Ακούω νά λές!) φροντίδα γιά αποσμητισμένες μασχάλες! Σταδιάλα...

Αυτήν τήν φορά, ούτε σέ χασαποταβέρνα, ούτε σέ τσοντοσινεμά αλλά ούτε καί σέ κάνα ανήλιαγό τε κι απομεμακρυσμένο αλσύλιο... Ιούλιος είναι, Κυριακή ήταν, επιλέξαμε θάλαττα.

Έψαξα φυσικά γιά κάποια τρέντυ παραλία, ένα μέρος νά κάνη τό κάτι καί νά σέ (τήν) προδιαθέτη γιά μιά μ’ανοικτό στόμα αποθέωσιν τού ελληνικού θέρους. Ναί, αποθέωσις τού θέρους σέ μέρη πού καί τό χαβανέζικο χούλα χούπ νά σκάη από τήν ζήλεια του! Τό γδούπ τής μπουκαπόρτας τού φέρρυ γιά Παλούκια Σαλαμίνος ήταν τό επιστέγασμα τό δίχως άλλο νά’ούμ’!

Σπεύσαμε γιά τά Σελήνια, καθ’οδόν όντες, τής έδειχνα τό παραδείσιον τού περιβάλλοντος τό οποίον (τό σκασμένο) κρυβόταν καλά όπισθεν ποσταλίων, τάνκερ καί ληγμένων τρατών. Εκείνη (άχ! Εκείνη!) μόρφαζε μέ στύλ ευχάριστο θαρρώ, δέν προλάβαινα ωστόσο νά διακρίνω τά γιούπιιιι της, έπρεπε νά κυττώ μπροστά, οδηγούσα τό ξέχασες;

Αράξαμε στήν πρώτη παραλία πού βρήκαμε. Η πετυχεσιά θά ήταν τέλεια, ακουγόταν Γιώργος Σαλαμπάσης από ένα γειτονικό καφέ (;) κι αυτό ήταν ένα θεϊκό σημάδι. Η αύρα τών σαλαμινομάχων δέν γινόταν νά λάθευε.

Ρίξαμε τίς ψάθες χάμω, ούτς! η μέση μου, τό παράπονο τούτο μ’αποποίησε τών ευθυνών τού στρωσίματος καί τέλος πάντων, καθίσαμε. Μιά βαθιά ανάσα, ένας καλοήθης αναστεναγμός τί ωραία, αγάπη μου,έ;

Όλα φαίνοντο ωραία, ούυυυ, στάνταρ, σημαντική συνεισφορά στήν εκτίμησι ταύτη τό βυζοχώρισμα τής αγάπης μου, χμ... τί τέλειες προοπτικές!

Όλα φαίνοντο ωραία, τό’παμε ναί, αλλά κάπου εκεί η κακιά η μοίρα μου άνευ κουβαδακίων ωστόσο, αφίχθη μεγαλόπρεπη. Αυτά τά πρώτα ραντεβού, άχ! Οι παραχωρήσεις, οι υποκρισίες, η καταπίεσις τού ρεψίματος, τής κλανιάς.

Τό σοκολατί, αψεγάδιαστο καί γραμωμένο (ανεκτά) κορμί μου δέν έχει ανάγκη από περαιτέρω φροντίδα γιά πιότερο σκουροσύνη. Όμως η παρέα μου, οικολόγα πρώτης, τής θρεφτικιάς (πώς ακριβώς τό λέει μωρέ;) διατροφής οπαδός, τού φυσικού ζήν, απεχθανομένη τά μάλα τήν ηλιοθεραπεία στήν εποχή τής οζοντότρουπας κύτταξε ιεροεξεταστικά τό χρώμα τής επιδερμίδας μου. Ήταν φανερό! δέν θά ανέχετο – η σκρόφα – νά εμπιστευθώ τό σώμα μου στά χάδια τού πατρός ηλίου. Θά ήπρεπε νά παστωθώ μέ χίλια μύρια κρεμίδια, μέ λοσιόν, μέ πανοπλιάτα ανθηλιακά. Κι εγώ (ναί μαμάααα!) πειθήνια υπό τού αλεξηλίου, μέ καπέλα καί γυαλιά καί δέν ξέρω’γω τί στόν μπόιτσον άλλο έχουσιν επινοήσει οι ξενέρωτοι γαλακτεροί. Οι παραχωρήσεις τών πρώτων ραντεβού πού λέγαμε.

Έλα όμως πού δέν είχα στάλα ανθηλιακής κρέμας! Στάλα είπα; Δείγμα, πώς τό λένε, ούτε τήν φιάλη, γιά! Τίποτις! Πράμμα! Παρά μόνον μιά άνευ πώματος τήν οποίαν έσχον γιά νά μαζεύω κοχυλάκια καί βοτσαλάκια... Η οποία σύν τοίς άλλοις έσχε δείκτην προστασίας – ώ Θεοί - 2! Τί νά έκανα, τί νά έκανα;

Πρωτίστως νά κρατήσω τήν μου ψυχραιμία. Όμορφα δέν είναι καλή μου; Έχεις ξανάλθει στήν Σαλαμίνα; Όχι; Όχιιιιι; Όχιιιιιιι! Καί πού πήγαινες καλέ; Δέν ζούσες τά καλοκαίρια; Κάτσε νά σού φέρω έναν τουριστικό οδηγό νά δής πόσο πολύ...

Μάσησα τίς έσχατες λέξεις, ηγέρθην καί έσπευσα πρός τό τουτού καί καλά!

Μέ βήμα ταχύ, άφησα πίσω μου τό τουτού, προσπέρασα κάτι στήν στεριά ψαρόβαρκες καί πέρασα στήν συνέχεια τής πλάζ (σίκ) ήτις δέν ήταν ματοπροσβάσιμος από τήν έτσι μου. Ήλεγξα τήν περιοχή, τόν κόσμο (ουάου! Όλη η Β΄ Πειραιώς εδώ είναι!) καί πήρα ταυρομαχική ανάσα. Προσέγγισα τήν πρώτη παρέα. Ένα μεσήλικο ζευγάρι μέ εντόνους φιλολογικάς ανησυχίας. Ο σύζυγος προσηλωμένος στήν του αθλητική εφημερίδα, η σύζυγος σέ ένα άρλεκιν – όσο τής επέτρεπαν τά ζέλοντα βυζιά της βεβαίως βεβαίως. Ώπα! Εκεί ήταν! Εκεί έχασκε ανοικτό ένα ανθηλιακό! Ωραία! Ένα τό κρατούμενο. Προχώρησα κι άλλο, επομένη στάσις τρείς νεαροί τής εφηβείας φευγάμενοι αλλά μέ σπυράκια τών οποίων τά υγρά γιόμιζαν νταμιτζάνα κρασοπουλιού. Εγέλων φωναχτά, τό χά διεδέχετο τό μαλάκα καί τό χό, τό τί λές τώρα. Κρατούσαν τά τσιγάρα στό στόμα των μπροστά σάν νά’ταν φαγκρί καί παλαμήδα καί τίναζαν συνεχώς τήν στάχτη, υπήρχε δέν υπήρχε. Είς έξ αυτών, έπιασε τό μέ τά τσιγάρα πακέτο καί τόν αναπτήρα – θά τόν έπιανε εάν τόν εύρισκε. Μπαλαμούτιασε μιά τσάντα μέ φίρμα τού συνοικιακού φροντιστηρίου των καί μαζύ μέ τόν αναφτήρα, παρέα έκανε ένα λάδι! Μέσα είσαι δικέ μου, δύο τά κρατούμενα! εσκέφθην καί προχώρησα πλήρης κουράγιου. Παρακάτω ένας παππούς (προφανώς) μέ τόν έγγονα. Ο έγγονας είχε μπροστά του θάλασσα, άμμο βρεγμένη καί στεγνή, κουβαδάκια μέ τόν Μπόλεκ καί Λόλεκ καί φτυαράκια, αλλά τό άτομο προτιμούσε (τί χαλασμένη ψυχή!) νά παίζη (;) μέ τόν παππού του. Ο οποίος παππούς ώς μοναδικόν μέσον αμύνης είχε τό καυλί του. Τί γαμώ τόν πατέρα σου, τί γαμώ τήν μάνα σου, τί γαμώ τήν ψυχή σου, τί γαμώ τήν ζωή σου κάτσε ήσυχος ρέ, γιομάτος ορέξεις (μωρέ μπράβο καύλα ο κωλόγερας!) ήταν μπάς καί νουθετήσει τόν έγγονα (τού παιδιού μου τό παιδί, δυό φορές παιδί μου!). Είδε κι απόειδε ο γέρος (στάθηκα κι εγώ λίγο νά κόψω περαιτέρω κίνηση) ανακάλεσε δυνάμεις εφεδρείας: Έλα Βρασιδάκο! Θέλεις παγωτό; Έλα, πάρε νά αγοράσης, είπε κι έβγαλε πορτοφόλι. Δίπλα στό πορτοφόλι, μαντεύετε εεε; Είχε ανθηλιακό λάδι!

Παραξενευθείς μέ τήν μου καλή μοίρα, τίς ουράνιες συμπτώσεις, έβαλα είς εφαρμογήν τήν βού φάσιν τού σχεδίου. (μά έπρεπε νά κάνω γρήγορα! Τί νά’χη βάλει μέ τόν νού της η αγαπημένη μου; Δέν είχα καθυστερήσει απλώς, έγκυος ήμουν ο δύστυχος!). Πήγα στόν παππού, γειά σας εγώ, γειά σας κι αυτός, ξέρετε χιέ χιέ όχι δέν πουλώ κάτι, απλώς ντρέπομαι τώρα, μού έτυχε κάτι, κάτι τρελλό, συγγνώμη κιόλας πού σάς χαλώ τήν ησυχία (χιέ χιέ) αλλά μήπως θά μπορούσατε νά...

Εντάξει ο παππούς, θετικός ήταν, δέν ζήτησα φράγκα γιά παγωτό άλλωστε, λίγο μιά στάλα, όσο μπορείτε ναί, από τό λάδι του μωρέ. Μέσα τό λάδι! Χαιρέτησα χαμογελαστά, γελώντας χαιρέτησα ειδών τόν έγγονα νά επιστρέφη γλύφοντας. Μήν τά πολυλογώ, πέρασα από τήν καγκουροπαρέα, επεσκέφθην καί τό ζευγαράκι (πρό 30ετίας τά υποκοριστικά) καί πού λέτε, τό μπουκαλάκι μου διέθετε πλέον μιά αξιοπρεπή στάθμη!

Βιαστικά βιαστικά, άλλαξα τήν τροχιά μου, τίναξα από πάνω μου τήν ταραχή καί πλησίασα τήν δικιά μου. Μήν βιάζεστε νά προσάψετε λάθος, είχα περάσει κι απ’τό τουτού παίρνοντας τόν τουριστικό οδηγό.

Οκλαδεύτηκα στήν ψάθα καί έβγαλα τελείως αθώα, ίσως καί επιδεικτικά μηχανικά, αλλά καί φυσικά εντελώς φυσικά τό λαδάκι καί τό ακούμπησα δίπλα στό θερμός.

Τσούπ, η πατσαβούρα, αμέσως έπιασε τήν πλαστική μου αγωνία καί τήν περιεργάζετο.

- Μμμμμ... Μόνο 2 ο δείκτης προστασίας; Μόνο; Μμμμμόνο;

Η οργή όλων τών ωκεανίων καί αλιμουσίων θεών, τών ξωτικών τών βυθών, τών θεοτήτων τών γλυκών νερών, κοκκίνησε στό πρόσωπό μου.

- Τί λές μωρή καριόλαααα, μόνο 2;;; 20 ο δείκτης προστασίας από τόν γέρο, 8 από τά καγκούρια, 28! Άλλα 10 από τό ζευγάρι εκεί, ναί εκεί μωρή, 38! Κι άλλα 2 τά δικά μου, 40! Τεσσαράκοντα μωρή! Κι έχεις καί παράπονο;;;

Τουμπεκιασμένος Μάρτιος.

Τραυματισθείς φωτορεπόρτερ, καθηλωμένος οίκοι επειδή τό ποζαράκι του βαβά, μή εφευρετηθέντος εισέτι τού gameboy, τού facebook καί τού cyber sex, περνά τήν ώρα του, κατοπτεύων διά τού παραθύρου του τούς γειτόνοι γειτόνοι η ντάγκλα μάς αγχώνει. Όταν όμως γίνηται αυτόπτης μάρτυς μιάς δολοφονίας εκεί στά πέριξ, αφιερώνεται είς τό νά εξιχνιάση τό έγκλημα μετά τής ερωμένης του.

Ταινία τού 1954 μέ τόν θαυμάσιο Τζέημς Στιούαρτ υπό τήν σκέπη τού Χίτσκοκ. Φιλμάκι τό οποίο επί δεκαετίες δέν ήταν διαθέσιμο στό κοινό ένεκα πνευματικών δικαιωμάτων τού δημιουργού [μαζύ μέ αυτό, «μπαναρισμένα» ήσαν τά The Man Who Knew Too Much, Rope, Vertigo, Trouble with Harry (τά τρία πρώτα επίσης μέ τόν Τζ. Στιούαρτ)].

Παίζεται σέ τρείς (!) αθηναϊκές κινηματογραφικές αίθουσες.

.
.
.
.
.
.
.
.

Ετρεχα νά προλάβω τό βράδυ τού Σαββάτου, (μέ) είδα (ευχάρως) νά φθάνω/προλαβαίνω οριακώς αλλά ο κόσμος πού περίμενε γιά τήν δευτέρα παράστασι τής ενδεκάτης νυκτερινής είχε καλύψει όλη τήν Αποστόλου Παύλου. [κινηματόγραφος (σίκ) Θησείον]. Ούτε στόν παράδεισο τών ανατολικών χωρών (rip) όταν μοίραζαν μέ τό δελτίο αραβοσιτέλαιο δέν ήταν έτσι!

Έδωσα άκυρο (δέν γαμείιιιιιις), κατηφόρισα, κάθησα σέ ένα - από τά πολλά εκεί - γαλακτοπωλείον μέ θέα τόν ιερόν βράχον καί παλαμοκροτήσας, παρήγγειλα κάτι πολύ αρσενικό, ένα λίαν τεστοστερόνικο, μιά σχεδόν στύση στίχου εδεσμάτων. Πέρασα τήν ώρα ασχολούμενος μέ τά ντεκολτέ τών γειτονισσών καί διερχομένων καταπιολών, ωλοκλήρωσα τήν γρανίτα μου ρουφώντας λίαν θορυβωδώς μάλιστα τίς έσχατες ρανίδες στό βάθος τού ποτηριού, ηγέρθην καί κατηφόρισα πρός τόν ηλεκτρικόν αισθανόμενος ρίγος γιά τό επερχόμενο χούφτωμα καί κολλητηλίκι στούς συρμούς. Άαααααχ! Αυτά είναι σαββατόβραδα! Γιαννάκη Τραβόλτα πιάσ'τά τρία μου!

Ξενέρωσα λίγο πού οι κόπανοι γάμησαν τήν αυθεντική ονομασία: Από Σιωπηλός Μάρτυς, σέ Σιωπηλός Μάρτυρας.