Mέχρι πρὶν τὸ ἀγγούρι φθάσει πίσω μας

Φυσικὰ καὶ δὲν πρέπει νὰ ἐξισώνουμε τὰ δύο ἄκρα· τὸ ἀριστερὸ εἶναι πιὸ σιχαμένο κι ἀπὸ ἐνενηντάχρονου μύξα, διότι πάντα στέκεται ἱεροεξεταστικὰ καὶ κρίνει αφ’ ὑψηλοῦ κάθε διαφορετικό του. Εἰδικὰ γιὰ τὴν δεξιὰ (καὶ τὴν ἀκροδεξιὰ) τὸ κάνει πολὺ μανταμσουσούδικα, ἄσε δὲ ποὺ μετέρχεται τῶν ἴδιων μέσων μὲ αὐτὰ ποὺ στηλίτευε – ἡ στηλίτευση αὐτῶν εἶναι ἄλλωστε ἡ γενεσιουργὸς αἰτία ὕπαρξής της. 
 
Πέρα πάντως ἀπὸ σιχαμένοι καὶ ἐπικίνδυνοι, εἶναι καὶ ἀστεῖοι. Τὸ γνωστὸ ῥητὸ ἀριστερὸς εἶμαι, δὲν εἶμαι μαλάκας, διαμορφώνεται κάπως διαφορετικὰ μὲ τὴν περίπτωση κάποιας συριζαίας (μὲ ὅ,τι κάλο στὸν ἐγκεφαλικὸ φλοιό, τοῦτο συνεπάγεται) εἶναι ἀλληλέγγυα σὲ καταλήψεις γιὰ πρόσφυγες καὶ λαθρομετανάστες ἀλλὰ μόλις ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἡ κατάληψις χῶραν λαμβάνει σὲ (δικό της ἑπταώροφο τοὐλάχιστον κτήριον – πτώχεια κατηραμένη) φωνασκεῖ (τονίζει μάλιστα ὅτι θὰ ἤπρεπε οἱ καταληψίες νὰ παγαίνανε πιὸ κάτω, νὰ κατελάμβαναν ἄλλα κτήρια, ὄχι τὸ δικό μου, γαμῶ τὴν ἰδεολογική μου συνέπεια!) ποῦ τὸ κράτος, ποῦ ἡ ἐφαρμογὴ τῶν νόμων καὶ τὰ ῥέστα. ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΡΕ ΜΟΝΙΑ! 
 

Γαμάει τὸ λίνκ!

κολλήματα εἶναι αὐτά, τί νὰ κάνωμε...;

Ποζάρει σὲ φῶτο (λόγῳ τῆς ἰδιότητος βεβαίως) μὲ ὅλο τὸ ὑψηλῶς ἱστάμενο τοῦ πλανήτου παπαδαριὸ (ὅπως θὰ ἀποκαλοῦσε τὸ ῥάσο κάποιος ἀθεοταλιμπὰν) ἀλλὰ ἐμμένει στὴν αὐνανεία του νὰ μὴν φορᾷ γραβάτα, διότι ἡ γραβάτα θὰ σημάνῃ συμβιβασμό...

γιὰ σπάσιμο

Θὰ ζήλευε κι ὁ Τσικλητήρας τὸ σιφουνῶδες τέλειωμά μου (ἴσως δὲ καὶ ὁ Peter North ἐὰν τὸ δοῦμε διαφορετικῶς) καθὼς πτεράδην κατέβηκα τὴν κυλιομένην κλίμακα καὶ πετάδην ἐμβῆκα στὸν συρμὸ μέσα ἀπὸ κλείνουσες θύρες. Μόνον καὶ λίγο (αὐτὲς) μοῦ ἔπιασαν τὸ φουλάρι καθὼς ἔκλεισαν, τὸ ὁποῖον ἔμεινε νὰ κρέμεται αὐτοῦ ἀναμένον τὴν ἑπομένη στάσι, μὰ σιγὰ τὴν ἀπώλεια. Ὅλοι οἱ ἐπιβάται (τοῦ συρμοῦ) μὲ κύτταζαν μὲ ὕφος ὁριακῶς ἱλαρὸν (διότι εἶχα γίνει ἐντελῶς Ἰωάννης Μελισσανίδης κι ὅπως οὗτος φιγούρευε στοὺς ὀλυμπαγῶνες τοῦ 96) μὰ τελικῶς ὁ μορφασμός των κατέληγε σὲ συμπαθείας καὶ θαυμασμοῦ μάπα ἐπειδὴ εἶχα περάσει ὡς ἱαγουάρος αἴλουρος μέσα ἀπὸ μιὰ πορτῶν σχισμὴ τόσο δὰ μικρά. Ὅλοι; Ὄχι.
Μόνον μία παρέμενε στὴν θέσι της, κανακεύουσα μάλιστα στὰ σκέλη της ψηλά, προικισμένο βιβλίο οὕτινος τὰ ἑκατοστὰ θὰ ἱκανοποίων πᾶσα μία φερέλπιδα καὶ σεβάμενη ἑαυτόν, γυνή. Πώπω, ἔνοιωσα νὰ μοῦ σκίζῃ, ἡ μάστιγξ τῆς ἀδιαφορίας της, τὰ ἐπηρμένα μάγουλά μου ἀποτροπιάζουσα τὴν γιομάτη οἴησιν μούρη· δὲν ἦταν μάλιστα ἐκεῖ κοντὰ κι ἡ Βουγιουκλάκη νὰ ζητᾷ μελωδιστὶ νὰ μὴν τὸ βαρᾷ - τὸ καμουτσίκι.
Ἔγειανα ὡς Γουλβερὶν τὸ ἄλγος τῶν προσώπῳ αἱματουσῶν ἀμυχῶν καὶ κάθησα ἀπέναντί της. Ἔβηξα. Ἔβηξα ὀλίγον σιχαμένως· μηρύκασα ψήγματα συναχιοῦ καὶ μυξὸς στὸ ὠριλὰ σύστημα. Μαλακία ναί, ποίας ἠ προσοχὴ τσιμπιέται μὲ τέτοια; Τοὐναντίον. Ἄλλαξα πλευρό. Ἔπιασα (γιὰ νὰ τῆς ἕλξω τὴν προσοχὴ) νὰ σχηματίζω ἀνδρικὸ σταυροπόδι ὅμοιο στὴν μπαρμπουτσάδα του μὲ ἐκεῖνα ὀψίμων νιόπλουτων πετρελαιάδων εἰς τὸ Κόρπους Κρίστυ τοῦ Τέχας. Κι ἔτσι λοιπὸν ποὺ ὁ δεξιὸς πόδης μου ξεκίνησε ἀπὸ τὸ πάτωμα γιὰ νὰ φθάσῃ τὸν μηρὸ τοῦ ἀριστεροῦ, κατὰ τὴν φτιάξιν του τόξου στὸν ἀέρα, ἀντὶς μηροῦ βρῆκε (τὸ μύτο τοῦ παπουτσιοῦ μου) τὸ βιβλίον της. Μὲ ἕνα σφαρτσαριστὸ μεστὸ σούτ, ἔστειλα τὸ βιβλίο κάπου ξερωγὼ στὰ μέρη τῆς κοιλιᾶς της, φεύγοντας σκιαχτικὰ ἀπὸ τὰ χέρια της τὰ ὁποῖα τὸ ἐτήρων χαλαρῶς - ἡ περιγραφὴ θὰ ἦτο ἀκριβεστέρα ἐὰν τὸν λόγον ἐλάμβανε ὁ Διακογιάννης.
Τότες μόνον σήκωσε τὸ βλέμμα. Ἀργά. Ἀπὸ ἐκεῖ, ἔνθα εἶχε παραπέσει τὸ βιβλίον πάνω της, ἀργὰ πέρασε ἀπέναντι σὲ μένα (τὸ βλέμμα) καὶ ὡς κλεῖθρον, ἀπὸ χαμηλὰ ἀσποῦμε, μὲ γάζωσε μέχρι τὴν μάπα μου. Ἀργὰ καὶ μὲ ἐλλοχεύουσα πυγμὴ κι ἔριδα τί ἔγινε ῥὲ μάστορα; Μὰ μὲ κύτταξε μόνον. Εἶχα ὕφος - χαμόγελο ἄνθρωπα ποὺ φανερώνει χωρὶς ντροπὴ (διὰ τοῦ χαμόγελου) χρυσᾶ ὀδόντια καὶ ὄφρυες ἀνευ διώρυγος, σμιχτοὶ ἐννοῶ. Καὶ ἔτσι, καμαρωτὰ τῆς εἶχα καρφωμένο καὶ τὸ δικό μου χαμογελαστὸ βλέμμα σὲ ἔκφραση «δὲν σοῦ ζητῶ συγγνώμη, ἄλλες θὰ πλέρωναν γιὰ μιὰν σωματικὴν έπαφὴν μὲ τὸν ἐμένα ἔστω καὶ γι' αὐτὸ τὸ γκολάκι, ζαργάνα μου».
Καὶ μὲ προσκεκολλημένη τὴν ματιά μου πάνω της, σ’αὐτὸ τὸ ἠλίθιο ὕφος, μαγνητῖζον ὡστόσο, διεπίστωσα πώς... Ἦταν μιὰ κλασσικὴ ἐλληνίς. Ἤτοι διέθετε: Ὕφος μπλαζέ, μουστάκι καὶ ἕναν γλόμπο νὰ αἰωρῇται τῆς κεφαλῆς της· φώτιζε ὅταν ἐσκέπτετο κάτι σοφὸν καὶ ἔξυπνον καὶ ἰδιαίτερον καὶ φλεγματῶδες, τέλος πάντων τῆς τὸ εἶχα δεῖ ἀναμμένο κι ὅταν χασμουριόταν – δὲν ἔσβηνε ποτές. Τώρα δὲν χασμουριόταν, ὅμως ἡ ἔκφρασίς της ἦταν σκέτο ταμπάσκο, ἐντελῶς μπούκοβο. Δὲν χρειαζόταν ἐν τούτοις νὰ πῇ κάτι, τὰ ἔλεγαν ὅλα τὰ κεραυνάκια ποὺ μοῦ πετοῦσαν αἱ κόρες της.
Σώπασε κυρὰ Δέσποινα καὶ μὴν πολὺ δακρύζεις, τῆς ἀντέτεινα. Ἕνα σφάλμα ἔκανα, πρέπει νὰ τὸ ξεχάσῃς μὰ δὲν τὸ συνέχισα διότι ἡ ῥίμα θὰ ἔβγαινε πολὺ κλαψοαιδοιάρικη. Συνέχισα ὅμως αὐτὸ ποὺ εἶχε μεγάλη πετυχεσιά, τὸ χαμογελαστὸ βλέμμα μου ἀπέναντί της. Κύτταξα τὸν τίτλο τοῦ βιβλίου καὶ ταυτοχρόνως ἔσμιξα τὰ φρύδια, στράβωσα κι ἔσπρωξα τὸ δέρμα τοῦ προσώπου (ὅσο τὸ δυνατὸν πρὸς τὰ) κάτω καὶ δεξιὰ καὶ κούνησα τὸ κεφάλι χαμηλά – ὅ,τι κάνουμε ἐνώπιον μακαρονάδος μὲ σάλτσα ποὺ δὲν ξέρουμε καθόλου ἀλλὰ φαίνεται ἐνδιαφέρουσα. Ἀντὶ σχολίου γιὰ πράγματα ἐντελὰ τέρρα ἰγκόγνιτα γιὰ μένα, τῆς ἐψιθύρισα πολὺ ἄρλεκιν: «Ξέρω ἕνα μέρος πολὺ σένιο σὲ δυὸ τρεῖς στάσεις ἀπὸ δῶ· πᾶμε νὰ μοῦ πῇς ἂν στὸ βιβλίο διαβάζῃς τὰ ἄσπρα ἢ τὰ μαῦρα στοιχεῖα στὶς σελίδες;»
Δὲν πρέπει νὰ τῆς ἤρεσεν ἡ ἰδέα· ἔκλεισε, χτύπησε (τὸ βιβλίον) στὰ πόδια της, κατάπιε ὅσο σάλιο τῆς ἠμπόδιζεν μιὰν χειμαρρωδῶς ἐπερχομένη εὐδιάρθωτη ὁμοβροντία ψέξεων καὶ μὲ ἔλουσε: “Καὶ δὲν καταπίνω κανένα περίπτερο καλλίτερα; Ἄσε μας ῥὲ λεμέ!” Πρέπει νὰ εἶπε κι ἄλλα ἀλλὰ δὲν τὰ ἤκουσα ἐπειδὴς ὅ,τι εἴχομεν φθάσει στὴν ἑπομένη στάσι (πλέον νῦν) καὶ μόλις ἔσχον μπεῖ κάτι γύφτοι ῥομὰ ἀρχίσαντες νὰ παίζωσιν σὲ κουαρτέττο ἐγχόρδων τὸ παντρεμένοι κι οἱ δυό, γύρνα σοῦ παρακαλῶ.
Ἡ μανταμίτσα σηκώθηκε καὶ λίγο ἤθελε γιὰ νὰ μὲ ἀρχίσῃ στὶς κλωτσὲς (ἡ ἀντεπίθεσις εἰς τὸ δεύτερον ἡμιχρόνιον δέν μοι ἄφηνε πολλὰ περιθώρια ἀντιδράσεως) ἐνῷ τὸ ἰκέτας αἴδου ποὺ τῆς φώναξα δὲν εἶχε καὶ πολλὰ ἀποτελέσματα. Τέλος πάντων, δέν μοι ἔδωκε σημασίαν ἀλλὰ ἐκίνησε πρὸς τὴν πόρτα, πρὸς τοὺς ῥομὰ μᾶλλον, καὶ ἤρχισεν...νὰ χορεύῃ. Νὰ χορεύῃ μὲ κινήσεις πολὺ ἐαρινές, πολὺ ξεσηκωτικές, πολὺ τὴν βαρύτητα (καὶ στοὺς δυό μας) νὰ περιφρονοῦν. Θὰ ἀπέστρεφα τὸ πρόσωπο μακρυὰ ἀπὸ ντροπὴ μὰ αἱ χορευτικαὶ βόλται καὶ αἱ σαλωμικαὶ φιγοῦραι ποὺ ἔκανε στὸ ἐν λόγῳ κυνοκαψουροτσιφτετέλι ἔχουσα συντροφιὰ τὸ φουλάρι μου, παίζοντας, κρατώντας το δικό μου φουλάρι, τὸ ὁποῖον εἶχε σηκώσει ἀπὸ χάμου, μοῦ ἔδωσε περικαλλεῖς ἐλπίδες πὼς κατὰ βάθος γούσταρε νὰ νοιώσωμεν ὁμοῦ καῦμα ἀπριλιοῦ. Μέχρι πρὶν ἀπὸ 214 δευτερόλεπτα πάντως, διάβαζε τὸ Ἐνοφθαλμισμοὶ σὲ Ἐλιὲς μὲ Ἐμμηνόπαυση, πανεπιστημιακὲς ἐκδόσεις Κρήτης.
Γραμμὴ ἐρυθρὰ (σιγὰ μὴν ἦταν κι ἀνεμοβλογιὰ) ἀπρίλιος 2016 ΚΕ (sic)

902!

Παλιὸ ἀλλὰ καλό. Καλότατο, μπορῶ νὰ πῶ...

Διότι δὲν πρέπει ποτὲς νὰ ξεχνοῦμε καὶ τὰ σταλίνια – καίτοι λίαν συρμώδεις οἱ ῥόζ...

ἂ ῥὲ δοκιμαστές...

Διότι Ἀριστερὰ εἶναι...

ὅπως μυτιλήνη

Μετεξεταστέος στη Γεωγραφία

«Φεύγουμε ἀπό τή Γαλλία» εἶπε ὁ Τσίπρας καί πῆγε στό… Στρασβοῦργο

Με τη γεωγραφία φαίνεται ότι δεν τα πάει καλά ο Αλέξης Τσίπρας. Μετά την πρόσφατη «γκάφα» του να αποκαλέσει νησί τη Μυτιλήνη, που την επισκέφθηκε μάλιστα παράλληλα με τη Λέσβο, ο πρωθυπουργός έφυγε χτες από την Γαλλία για να πάει στο Στρασβούργο.

Μετά τη συνάντησή του την Πέμπτη στο Παρίσι με τον Γάλλο πρόεδρο, Φρανσουά Ολάντ, ο πρωθυπουργός ανήρτησε στον λογαριασμό του στο Τwitter το εξής μήνυμα: «Αναχωρήσαμε από τη φίλη της Ελλάδας, Γαλλία, με ικανοποίηση. Το μέλλον της Ευρώπης δεν είναι υπόθεση των τεχνοκρατών». Επόμενος σταθμός του ήταν το Στρασβούργο, έδρα του Ευρωκοινοβουλίου και επίσης γαλλική πόλη...

Πρωθυπουργὸς χώρας, σὲ ἐπίσημης ἐπίσκεψης κόκκινο χαλί, ἔνστολοι στὸ “παρουσιάστε” κι ἡ ἀμφίεση του (μαζὺ μὲ τὴν περπατησιά, τὸν “ἀέρα”) θυμίζει ἀρχοντομαλάκα ποὺ μόλις ἔχει βγεῖ ἀπὸ τὶς νύχτες πρεμιέρας καὶ δὲν βλέπει τὴν ὥρα νὰ πά’νὰ φάῃ τίποτε τηγανητὸ σὲ κἄνα νεοταβερνεῖο, σὲ ντεμεκοτρέντυ συνοικία τοῦ κέντρου.Ῥὲ τί ζόρι πιὰ νἆσαι συμπλεγματικὸς ἀριστερός... 

Σφίξου λίγο!

Ἔλα Ἀλέξη! Προλαβαίνεις ῥὲ μάγκα! Θὰ τὸν φᾷς τὸν Γιωργάκη, ἀμάσητον θὰ τόνε καταπιῇς.

ἐμφυλιοπολεμικὲς μαλακίες

Εἶναι πολὺ τῆς μοδὸς ἐσχάτως, τώρα δηλαδὴ ποὺ τὰ ἔχει κάνει ἐντελῶς πουτάνα ἡ ἀριστερᾶς κατατάξεως καὶ προελεύσεως, κυβέρνησή μας, νὰ εἰπώνεται:

Αὐτὸ (sic) δὲν εἶνε ἡ Ἀριστερά.

Καὶ ἐντάξει νὰ τὸ πῇ ἕνας ἀριστερός, τώρα ποὺ βλέπει πὼς ὅλο τὸ ἀτρόμητο κι ἀσυμβίβαστο στὰ χρόνια τοῦ ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς θεωρεῖν, ἔχει γίνει σκόνη καὶ θρύψαλα στὸν βωμὸ τῆς καρεκλοκενταυρίασης. Ἀλλὰ τὸ λένε πολλοὶ ῥὲ γαμῶτο, σχεδὸν ὅλοι, ἀκόμα καὶ δεξιοί... Δὲν ξέρω μὲ τί κίνητρα στὸ μυαλὸ πετᾶνε μιὰ τέτοια παρόλα, γιατί τότε δὲν εἶσαι ἀριστερός; Τέλος πάντων, ἀκόμα καὶ τώρα, ποὺ ὁ Σύριζα ἔγινε δεξιὰ (ὅπου δεξιὰ τὸ ἀπόλυτο κακό· ὅταν ἡ ἀριστερὰ ξεστρατεύει, δὲν ξεστρατεύει ἐπειδὴ ξερωγὼ εἶναι στὸ dna της, ἐπειδὴ ἐγγενῶς ὑπάρχει στραβομάρα ἀλλὰ ἔτσι τἄφερε ἡ φάσις) ἔχει τεθῇ στὸ ἀπυρόβλητο τοῦ πολιτικοῦ (ἢ καὶ μικροπολιτικοῦ ἢ πολιτικάντικου) κουσκούς, τὸ ΚΚΕ. Ἄκρως ἐνοχικὴ ἡ δεξιά, ἢ μᾶλλον τὸ ἀστικὸ καθεστώς, θεωρεῖ τὸ κουτσομπακικὸ κόμμα ὡς παρέα ῥομαντικῶν, οἱ ὁποῖοι θέλουν τὸ καλό μας (ἡ θεωρία εἶναι πολὺ καλή, ξέρεις... ἄκουγα πάντα μὴ κομμουνιστὲς φίλους, γνωστούς, συγγενεῖς) καὶ παλεύουν πρὸς αὐτὴν τὴν κατεύθυνση. Ἀλλὰ εἰδικὰ τὸ ΚΚΕ, μέλος αὐτῆς τῆς ἄκαμπτης ἰδεολογίας ποὺ ἑρμηνεύει μὲ τὸν ἴδιον τυφλοσούρτη κάθε κοινωνικὸ φαινόμενο καὶ προτείνει τρόπους δράσεως, εἶναι δοκιμασμένο καραπολλάκις. Μπορεῖ π.χ. γιὰ τοὺς εὐρωκομμουνιστές (τοὺς γιὰ κάποιους, ῥεφόρμες) νὰ μὴν ξέραμε πῶς ἐπ’ἀκριβῶς θὰ δράσουν σὲ περίοδο κρίσεως (μὰ τώρα τοὺς μάθαμε) ἀλλὰ οἱ σταλίνες τοῦ ΚΚΕ ἔχουν δώσει, μέσῳ τόσων πειραμάτων ἀπὸ ἀδελφὰ, δίδυμα, κλωνικὰ κόμματα, τὰ διαπιστευτήριά των, γιὰ τὸ πῶς θὰ ἀντιμετώπιζαν κρίσεις καὶ τὰ ῥέστα. Καὶ πρέπει νὰ τεθῇ στὸ ἴδιο ἐπίπεδο (λέμε τώρα, διότι ὁ σύριζα ἔχει πιάσει στρατοσφαιρικὰ ἐπίπεδα γελοιότητος, ἀσυνεπείας, ξετσιπωσιᾶς) μὲ τὰ δεδοκιμασμένα κόμματα τῆς ἀριστερᾶς. Πρὸς αὐτὸ τὸ σκηνικό, ἐπιτέλους εἴδαμε καὶ ἕνα (πρωτοσέλιδο) ἄρθρο τῆς Ἑστίας [εἶχε καιρὸ ἄλλως τε νὰ μαρτυρήσῃ μιὰν ἂς ποῦμε μάχιμη ἀρθρογραφία – ἐσχάτως μέχρι κείμενο κάποιου κράξαντος τὴν ΑΜ, τὸν Βασιλέα Κωνσταντῖνο γιὰ τὴν βιογραφία Του (sic), ἔβαλε, μὴ γαμήσω!] νὰ ξεμπουκώνῃ πρὸς τὸ ΚΚΕ. 

 

καινούργια περπατησιὰ

lol

ἒ τί; παίζομε;

Ἡ συνέπεια εἶναι τὸ χαρακτηριστικὸν τοῦ καταστήματος. 

*

*

*

Καὶ ἕνα νόστιμον μπονουσάκι.

 

Εὐχαριστοῦμε Ἀλέξη!

Θἄθελα πολὺ νὰ γνωρίσω αὐτὴν ἐκεῖ στὴν μέση μὲ τὸ μπάνικο μποῦστο.

18μηνίτης

Ἀπὸ τὶς λίγες φορὲς ποὺ ἔχω συμφωνήσει μὲ πρωτοσέλιδο τοῦ Ῥιζοσπάστη. Πρόκληση γιὰ τὸ σύνολο τῶν θυμάτων τῆς ναζιστικῆς ὀργάνωσης ἡ ἀποφυλάκιση Ῥουπακιᾶ, τονίζει ἡ καλὴ ἐφημερίς. Χωμένο κάτω δεξιά, στριμωγμένο ἀπὸ ἄλλες εἰδήσεις, ἀναλόγως σημαντικὲς (ζοῦμε ἄλλως τε, ἰδιαίτερες καὶ φοβερὲς στιγμὲς) δὲν χώρεσε νὰ προσθέσῃ δυὸ τρεῖς ἀράδες περισσότερες ὥστε νὰ καταδειχθῇ ἡ συμπαιγνία μεταξὺ ναζὶ καὶ ἀστικῆς δικαιοσύνης. Διότι πῶς ἀλλιῶς νὰ χαρακτηρίσῃς τὴν φωτογραφικὴ διάταξι-τροπολογία περὶ ἀνωτάτου ὁρίου προφυλακίσεως, ὅταν πουθενὰ ἀλλοῦ στὸν πολιτισμένο κόσμο δὲν ὑφίσταται κάτι τέτοιο; Ἀποκλειστικὰ γιὰ τὸν δολοφόνο τοῦ Φύσσα, ψηφίστηκε ἡ ἔγκρισι τῆς ἀποφυλάκισης.

Ὄχι βεβαίως ὅτι κάποιος σταλινιστὴς χρωστᾷ καλὴ κουβέντα σὲ τρομοκράτη/ἀκτιβιστὴ/χρήσιμο ἠλίθιο ἀλλὰ πολὺ θὰ μὲ ἐνδιέφερε νὰ διάβαζα ἀντίστοιχα σχόλια τοῦ Ῥιζοσπάστου γιὰ τὴν ἴδια (ἐπαναλαμβάνω: ἴδια) περίπτωση ἀποφυλάκισης τῶν Μαζιώτη-Ῥούπα. Ἦσαν τέσσερα χρόνια πρὶν ὅταν, ἐπίσης ἐπειδὴ εἶχε παρέλθει τὸ δεκαοκτάμηνο διάστημα προφυλάκισης, ὡς κύριοι καὶ κυρίες (ἂν καὶ ἐπαναστάται τέτοιου φυράματος δὲν ἀποδέχονται τὸν ὅρο) εἶχαν βγῇ ἀπὸ τὴν φυλάκα. Οἱ Μαζιῶται - Ῥοῦπαι. Φυσικά, κατόπιν ἐξηφανίσθησαν· τί δίκαι καὶ μαλακεῖαι μὲ λὲς σὲ ἀστικὰ δικαστήρια; ἀλλὰ τὸ θέμα ἔγκειται στὴν παρέλευση τοῦ 18μήνου διαστήματος προφυλακίσεως. Τέλος πάντων, δὲν ξέρω τί εἶχε γράψει ὁ Ῥίζος τότες. Ἀλλὰ εἶδα τοῦ κόσμου τὶς μαλακεῖες νὰ γράφωνται τώρα ἐπ'ἀφορμῆς τοῦ Ῥουπακιᾶ, λὲς καὶ δὲν ἔχει παραδεχθεῖ τὴν ἐνοχή του, λὲς καὶ δὲν ξέρουμε τὴν ἀλήθεια, λὲς καὶ δὲν ξέρουμε τὴν ἑτυμηγορία. Καὶ ἐντάξει, νὰ γράφῃ τὴν μαλακία του στὰ σάϊτς κοινωνικιᾶς διχτύωσης, τὸ ἄξεστο χαμουράκι ποὺ στὸ πλαίσιο ἀναζήτησης φαλλοῦ, βάζει τὶς ἀντιφὰ παπαριές του λὲς καὶ ἡ περίπτωση ῥουπακιᾶ δὲν ἀνάγεται σὲ δικανικὸ δεδομένο. Ἀλλὰ νὰ γράφουν περὶ πρόκλησης τὰ τῆς ἀποφυλάκισης τοῦ χρυσαυγίτη, μεγάλες ἐφημερίδες καὶ εἰδησεογραφικὰ σάϊτς,εἶναι τοὐλάχιστον ἀνήθικο καὶ βρώμικο. Διότι, σὺν τοῖς ἄλλοις, εἶχαν (τὴν νῦν φλεγόμενη πένα τους) νὰ ξύνῃ τὶς ῥυτίδες τοῦ παχέος ἐντέρου ὅταν (ἂς τὸ ξαναπῶ) οἱ μαζιωτορουπαῖοι ἐκμεταλλευόμενοι τὸ ἴδιο σκηνικούλι, ἔβγαιναν ἐπίσης ἀπὸ τὴν μπουζού.

(δὲν θεωρῶ πάντως, κρίνοντας ἀπὸ τὸ ἀϊκιοὺ παραμάνας τοῦ μέσου ἀντιφά, ἀπίθανο νὰ θεωρῇ πὼς ὁ ῥουπακιᾶς ἀποφυλακίζεται “γιὰ πάντα”. Ἐκτὸς αὐτοῦ, μιὰ τέτοια θέσις, ὅτι διόλου παράτυπη δηλαδὴ ἡ ἀποφυλάκιση τοῦ χρυσαυγίτου, σὲ κάνει κάνει αὐτομάτως χρυσαυγίτη. Εἶναι οἱ λογικὲς (sic) τῆς μέηνστριμ πολιτικῆς σκέψης σήμερα.)

σχὶτ

Moῦρθε ἡ πρόσκλησις γιὰ τὴν κριτικοπροβολὴ πρὶν ἀπὸ τὴν ἔξοδο στὶς αἴθουσες, τῆς ἀποκαλύψεως τῶν ἔξμεν καὶ σκέπτομαι νὰ τὴν μποϋκοτάρω αὐτὴν τὴν φορά. Δὲν ἀντέχεται τρίτο φὶλμ μὲ μυστὶκ ὄχι τὴν αἰδοιάρα Rebecca Romijn – κι ὅλο αὐτὸ γιὰ μιὰν ὑποφερτή, συνηθισμένη κοπελίτσα, τὴν Jennifer Lawrence…

ἑλληνικὴ διανόησις στὰ νέτια.

Παρακολουθῶ τὴν ἑλληνικὴ διανόηση ὅπως αὐτὴ ζυμοῦται στὸ διαδίκτυον φέρουσα ἄποψιν γιὰ τὸ προσφυγικόν. Κυριαρχοῦν κυρίως δύο θέσεις. Οἱ ἄλφα ταυτίζουν τὴν τρομοκρατία μὲ τοὺς πρόσφυγες καὶ λαθρομετανάστες, οἱ βῆτα τὴν ἀποσυνδέουν ἐντελῶς. Ἐξίσου γελοῖες θέσεις, ἀλλὰ οἱ βῆτα διαθέτουσιν αὐτὴν τὴν ἐσὰνς τοῦ ἀνθρωπισμοῦ (ντεμὲκ φυσικὰ χίλια τὰ ἐκατὸ καθὼς ὅ,τι κάνουν, τὸ κάνουν μὲ ἐμετικὸ ἰδεολογικὸ κίνητρο) καὶ στὸ τέλος φαίνονται πιὸ μοῦρες. ὅσο ὅμως γελοῖο εἶναι νὰ ἀποκαλεῖς πᾶσα ἕνα μουσουλμάνο τρομοκράτη, τόσο χαζὸ εἶναι νὰ προτάσεις φῶτος (μόνον) μὲ κακόμοιρα παιδάκια καὶ νὰ προσπαθῇς νὰ πείσῃς (κυρίως τὸν ἑαυτό σου) ὅτι δὲν ἐπηρέαστηκαν καθόλου τὰ τελευταῖα γεγονότα ἀπὸ τὴν ἐσχάτως προσφυγικὴ κρίσι.

Ἄ! καὶ σ'αὐτὴν τὴν φάσι, τὴν μεγαλυτέρα προσφυγικὴ κρίση μετὰ ἀπὸ τὸν βῆτα πιπί, μᾶς ἔλαχε ὁ εἰμαρμένης κλῆρος νὰ ἔχωμε κυβέρνησι ἀριστερά. Συνεπῶς:  

ἐσαεὶ αὐνάνες

Ὁ Καμμένος, ἀπὸ διαπρύσιος μακεδονομάχος, μέσα σὲ βραχὺ διάστημα, τὸ γύρισε σὲ λεκτικὸ λάθος τοῦ ὑπουργοῦ Μουζάλα. Δὲν θὰ μποροῦσαν οἱ κρετίνοι τοῦ σύριζα νὰ εὕρουν πιὸ ταιριαστὸ καραγκιόζη γιὰ νὰ φχιάξωσιν κυβέρνηση. Ἐν τῷ μεταξύ, ὅσο κι ἂν θέλῃ νὰ κρυφτῇ ὁ σύριζας (ἕνεκα τὸ μεταπασόκ, ἡ θέσις του ὡς κυβέρνησις, τὸ στρογγύλεμα τῶν γωνιῶν) πάντα πετιέται τὸ πραγματικὸ ἑλληνοφοβικὸ σύνδρομο παρέα μὲ τὸ μισανθρωπικὸ συστατικὸ τῆς ἰδεολογίας τους. Ὁ ἕνας κάποιος τοῦ Σύριζα, μᾶλλον βουλευτής, δὲν θὰ εἶχε τὸ παραμικρὸ πρόβλημα μὲ τὸ σκέτο μακεδονία - καὶ ὅ,τι λυτρωτικὸ ἔναντι τῆς Ἑλλάδος συνεπάγεται. Εἶναι ὁ ἴδιος πατὴρ τοῦ ἔθνους ποὺ εὐλόγει τὴν 17 νοέμβρη πρὸ μηνῶν.

Συνέπεια

Ἡ πρώτη φορὰ ἀριστερὰ ἔχει γίνει (ὄχι τώρα βεβαίως ἀλλὰ ἐδῶ κάτι μῆνες) τόσο ἀθλία κυβέρνησις ὤστε ἔχει κάνει τὸ ἐγγενῶς ἄθλιο κόμμα τῆς ΝΔ νὰ ἀκούγεται συμπαθές, κάποιες ἐνίοτε παρατηρήσεις του:

Από το γραφείο Τύπου της ΝΔ με αφορμή την 1η Απριλίου, εκδόθηκε ανακοίνωση με τα «10 ψέματα του Αλέξη Τσίπρα που, όμως, δεν ειπώθηκαν Πρωταπριλιά»:

· 1. «Καταργούμε τον ΕΝΦΙΑ»

· 2. «Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη»

· 3. «Θα δώσουμε 13η Σύνταξη»

· 4. «Θα επαναφέρουμε το βασικό μισθό στα 751 ευρώ»

· 5. «Καμία αύξηση στον ΦΠΑ. Δεν πειράζουμε την έκπτωση ΦΠΑ στα νησιά»

· 6. «Θα υπερασπιστούμε το δημόσιο χαρακτήρα των περιφερειακών αεροδρομίων»

· 7. «Θα δώσουμε 2 δις ευρώ για την ανθρωπιστική κρίση»

· 8. «Θα διαγράψουμε περισσότερο από 50% του χρέους»

· 9. «Καταργούμε το Μνημόνιο με ένα Νόμο και ένα Άρθρο. Αυτή η Βουλή δεν υπογράφει νέο Μνημόνιο».

· 10. «Με ΣΥΡΙΖΑ έρχονται καλύτερες μέρες για όλους τους Έλληνες»

κρετιναράδες

Ὅταν γινόσαντε μαλακίες ἀπὸ κάτι ὑπουργοὺς τοῦ Κ. Καραμανλῆ καὶ εἰρωνεύοντο (οὐχὶ ἀδίκως) τὰ μέσα ἐκείνους τοὺς ἀπίθανους, σκεπτόμανε, τί μαλάκες στελέχη τὰ τῆς κεντροδεξιᾶς· καλὰ γιὰ τὴν ἀκροδεξιὰ δὲν τὸ ἄφηνα οὔτε ὡς ὑποψίαν σκέψης καὶ ἀπελπιζόμανε. Τώρα, ἐδῶ κι ἕναν χρόνο ἔχω ἐντυπωσιαστῇ τόσο εὐχάριστα μὲ τὴν ποιότητα τῶν ἀριστερῶν κυβερνώντων. Δὲν ποτὲς φανταζόμανε πὼς γι'αὐτοὺς τὸ ὅριο δὲν εἶναι οὔτε ὁ οὐρανός! 

 

Φάτε την!

Πάντως, ὅσοι ἠθοποιοὶ καὶ καλλιτέχναι κράζουν τώρα τὸν ὑπουργὸ γιὰ τὸν κύριο Γιὰν Φάμπρ, στήριζαν μαχητικῶς τὸ συριζά! Στὰ τέσσερα τώρα! Χιχιχί!

κακά!

Χιχιχί! Δὲν θέλει νὰ κοροϊδεύῃ.