Mέχρι πρὶν τὸ ἀγγούρι φθάσει πίσω μας

Φυσικὰ καὶ δὲν πρέπει νὰ ἐξισώνουμε τὰ δύο ἄκρα· τὸ ἀριστερὸ εἶναι πιὸ σιχαμένο κι ἀπὸ ἐνενηντάχρονου μύξα, διότι πάντα στέκεται ἱεροεξεταστικὰ καὶ κρίνει αφ’ ὑψηλοῦ κάθε διαφορετικό του. Εἰδικὰ γιὰ τὴν δεξιὰ (καὶ τὴν ἀκροδεξιὰ) τὸ κάνει πολὺ μανταμσουσούδικα, ἄσε δὲ ποὺ μετέρχεται τῶν ἴδιων μέσων μὲ αὐτὰ ποὺ στηλίτευε – ἡ στηλίτευση αὐτῶν εἶναι ἄλλωστε ἡ γενεσιουργὸς αἰτία ὕπαρξής της. 
 
Πέρα πάντως ἀπὸ σιχαμένοι καὶ ἐπικίνδυνοι, εἶναι καὶ ἀστεῖοι. Τὸ γνωστὸ ῥητὸ ἀριστερὸς εἶμαι, δὲν εἶμαι μαλάκας, διαμορφώνεται κάπως διαφορετικὰ μὲ τὴν περίπτωση κάποιας συριζαίας (μὲ ὅ,τι κάλο στὸν ἐγκεφαλικὸ φλοιό, τοῦτο συνεπάγεται) εἶναι ἀλληλέγγυα σὲ καταλήψεις γιὰ πρόσφυγες καὶ λαθρομετανάστες ἀλλὰ μόλις ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἡ κατάληψις χῶραν λαμβάνει σὲ (δικό της ἑπταώροφο τοὐλάχιστον κτήριον – πτώχεια κατηραμένη) φωνασκεῖ (τονίζει μάλιστα ὅτι θὰ ἤπρεπε οἱ καταληψίες νὰ παγαίνανε πιὸ κάτω, νὰ κατελάμβαναν ἄλλα κτήρια, ὄχι τὸ δικό μου, γαμῶ τὴν ἰδεολογική μου συνέπεια!) ποῦ τὸ κράτος, ποῦ ἡ ἐφαρμογὴ τῶν νόμων καὶ τὰ ῥέστα. ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΡΕ ΜΟΝΙΑ! 
 

Γαμάει τὸ λίνκ!