Ὁ Κοκκαλιάρης κι ὁ Τσιμπούρης

καλορίζικη!

χὸ χὸ

Δὲν τὸν ἔσπασα διότι ἡ μὴ καταστροφή του εἶναι σεβασμὸς πρὸς τὴν ἰδιότητά του, ἴσως μάλιστα ἡ ἀξία του νὰ ἔπρεπε νὰ ὑπολογιστῇ στὰ μαζωχθέντα.

Ἄνοιξα λοιπὸν τὸν κουμπαρὰ καὶ εἶδα πὼς μυτζίρισα ἑβδομῆντα δύο εὐρὼ καὶ ἐξῆντα τρία λεπτά, ἤγουν εἰκοσιτέσσερις χιλιάδες ἑπτακόσιες σαράντα ὀκτὼ δραχμές.

Μπράβο μου.

Θερινὸ λιοστάσι – ἡ μεγαλύτατη ἡμέρα

Σκοπεύω, σκόπευα μᾶλλον, νὰ βάλω τὴν Κοραθὸν νὰ μοῦ (sic) τρίψῃ ἀπόψε.

Μὰ εἶναι ἡ μεγαλυτέρα ἡμέρα τοῦ ἔτους καὶ λίγο θὰ δύσκολο νὰ πραγματωθῇ τὸ τῆς λαϊκῆς Σοφίας ῥητὸ πὼς ὅσο νυχτώνει ἡ πίτσα μεγαλώνει. (φισκώνει ἡ ζύμη της δηλαδή, στὸν κόκκινο φοῦρνο ἔνθα τὸ γκρίλλ του καμουτσικώνει τὸ λευκὸ σαρκίο τοῦ ὁσονούπω στοματωμένου).

Χμ... Θὰ δῶ τί θὰ κάνω.














Λαϊκὴ Σοφία.

Πρόκειται γιὰ τὴν Σοφία ἀπὸ τὰ Καμίνια, ἀπόφοιτο ἐσπερινοῦ ΤΕΛ, φερέλπιδος νυμφιδίου, ληψάσης ὅλον τὸν ἄρρενα πληθυσμὸ τοῦ σχολειοῦ +περιλαμβανομένων τοῦ κυλικιάρχη καὶ πατέρων +μαθητῶν.

Σχολείου περατωθέντος, σπούδασε στὴν σχολὴ κομμωτικῆς τοῦ Ἀμάραντου. Τσίμπησε μάλιστα μπαρμπέριο μάστερ καθὼς διέθεταν χέλια δεξιότητα τὰ χέρια της. Κορνίζωσε τὸ πτυχίον καὶ μιὰ οὐρίτσα phd καὶ ξόδεψε καιρὸ πολὺ νὰ ἀναζητᾷ κάποιον συνάδελφό της ὀνόματος Ἄγγελος ὥστε συνεταιρικῶς νὰ ξεκινήσουν κατάστημα – φεῦ! ἀνεπιτυχῶς! Σημαῖνον στέλεχος τοῦ φὰν κλὰμπ τοῦ Γιώργου Γερολυμάτου καὶ διαπρύσια θαυμάστρια τῆς Χρυσηΐδος Δημουλίδου, μὲ εὐρὺ φάσμα γνωριμιῶν στὸ μεσοδιάστημα καταπιολῶν ἄμστελ, μιὰ Κατερίνη Στανίση μὲ πέρλες, μὲ τὴν Ἄρτα καὶ τὰ Γιάννενα πάνω της, νυστάζω - κοιμᾶμαι ὅποτε ἀνοίγω βιβλίο.

Στὰ κρίσιμα πρὸ τῆς συμπλήρωσης τῶν 30 ἐτῶν, χρόνια, τὴν κατακυρίευσε τὸ σύνδρομο θέλω νὰ γίνω μάνα καὶ ἄρον ἄρον ἐγκατέλειψε τὶς ἐφήμερες διασκεδάσεις· κότσισε τὰ μαλλιὰ (ποὺ τόσο ὅμορφα τὰ πετύχαινε!) καὶ πῆρε τὰ βουνά· τὸ ὅρος Αἰγάλεω γιὰ τὴν ἀκρίβεια. Λίγο πιὸ κάτω ἀπὸ τὰ πυροβολεῖα, σὲ ἕνα ἄνευ ἠλεκτρισμοῦ καὶ ὅλων τῶν ἀνέσεων ποὺ δὲν εἶναι πιὰ ἀνέσεις τὴ σήμερον ἡμέρα, λυόμενο καλύβι 16 τετραγωνικῶν καὶ μόνη τροφὴ ἀκρίδες κι ἄγριο θυμαρίσιο μέλι, γίνηκε μιὰ ἀναχωρήτρια, μιὰ χίππυ, μιὰ προφήτις.

Κόσμος πολὺς μαζωχνόταν ἐκεῖ καὶ κρεμόταν ἀπὸ τὰ χείλη της γιὰ μιὰ κουβέντα. Κάθε δεύτερη Τετάρτη μάλιστα, ὑπῆρχε happy hour καὶ γινόταν τὸ πήγαινε νὰ δῇς. Σὲ ἕνα τέτοιο, κάποιο ἀπόγευμα ποὺ γνωστὴ φίρμα πίτσας τὴν εἶχε πλευρίσει μὲ δόλιους καπιταλιστικοὺς σκοπούς, ἡ λαϊκὴ Σοφία, ἵνα ἀπέλθῃ ἀπ’αὐτῆς, ἔμεσε πὼς ὅσο νυκτώνει ἡ πίτσα μεγαλώνει.

μπίττερ ἀλήθειαι

count on me!

ΛΓΜ - 5,2

Ὁ Βασιλεὺς Κωνσταντῖνος γιὰ τοὺς ἀγανακτισμένοι.

ἀπὸ ἐδῶ: http://www.greekroyalfamily.org/el/index.cfm?get=news&show=news&ItemID=275 

ΥΓ: Εὐχαριστῶ, ξὲς ἐσύ! 

σταδιάλα ἂς ποῦμε!

Ἂ ῥὲ Γιατζόγλαινα!

Ὅλοι οἱ φίτσουλες, οἱ πουθενάδες, οἱ τίποτες εἶναι στὴν τηλοψία κι ἐσὺ στὴν ἀπόξω ἀσοῦμε ναοῦμε… 

:-( :-( :-( :-( :-( :-( :-( :-( :-( :-( :-( :-( :-( :-( :-( :-( :-( :-( 

θὰ τὸν μεθύσουμε τὸν γρύλο, σιγουράνε.

Καθυστερημένος ὅπως πάντα, κίνησα γιὰ τὴν Ἀθήνα τὸ μεσημέρι. Ἔφθασα στὸ ἄστυ, ἀργοπορημένη ἦταν καὶ ἡ ἑτέρα πλευρὰ ὁπότε ἄραξα σὲ κάποιο παγκάκι, δεξιὰ ὅπως βγαίνεις ἀπὸ τὴν γνωστὴ μυρμήγκιον ἔξοδο. Εἶχε ἥλιο ἐκεῖ ὅμως καὶ δὲν μποροῦσα νᾶ σταθῶ, ἀργοῦσε καὶ ἡ ἑτέρα ὅπως ἐτόνισα. Γυρνοβολοῦσα, σφυρίζοντας κάτι τοῦ Χατζηδάκι γιὰ νὰ τσιγκλίσω εὐήκοα στὴν κουλτούρα ὤτα, κόσμος ἦταν πολὺς ἐκεῖ, ἐτοιμαζόταν γιὰ τὸ βράδυ (βράδυ ἴσον πανευρωπαϊκὴ ἐκδήλωσις ἀγανακτισμένων). Κάποιοι μὲ ξαπλωμένα χαμαὶ πανὼ ζωγράφιζαν κουτσαβάκικες δηλώσεις καὶ τελεσίγραφα, ἄλλοι στὰ γρασίδια παῖζαν μὲ μποῦκλες τῶν μακρυῶν μαλλιῶν τους, μὲ ἔντονο δὲν μὲ μέλλει ὕφος, ἔχοντες κατὰ νοῦ φυσικὰ πάλη στὶς πρασινάδες, ὄχι πάλη ταξικὴ καὶ πάλης ξεκίνημα νέοι ἀγῶνες. Σὲ κάποια ἄλλα πόστα ἡ γραφικότης χτυποῦσε κόκκινο· διέκρινες αὐτοσχέδιες πινακιδοῦλες ἀπὸ τὶς ὁποῖες μάθαινες ὅτι τὸ μέρος ἐκεῖνο, φιλοξενοῦσε ἐπιτροπὴ σιτίσεως. Ἔψαξα στὰ γύρω νὰ ἐντοπίσω μὰ δὲν εἶδα ἀνάλογες ἐπιτροπὲς μεριμνοῦσες καὶ γιὰ τὴν πνευματικὴ σίτιση τῶν ἀγωνιστῶνε ἢ τὴν ἀφροδίσια τέτοια – στὴν τέτοια τους, καλάαααα. Μοῦ ἔβαλα θερμόμετρο καὶ διεπίστωσα ὅτι ἂν συνέχιζα νὰ παραμένω ἐκεῖ τὸ οὕτως ἢ ἄλλως θλιβερό μου σαρκίο θὰ ἐκρηγνυόταν, χάσκουσα καιόμενα κρέατα θὰ ῥάντιζαν τὰ δένδρα τῆς πλατείας, τὰ προσώπατα τῶν ἀγανακτισμένων, τὰ θράκαις λουκάνικα πλανόδιων, τὰ ἐξώφυλλα τῆς Ἐργατικῆς Ἀλληλεγγύης. Ἀνηφόρισα τὴν ἀριστερὰ κλίμακα καὶ κατηυθύνθην στὸ μνημεῖο τοῦ ἄγνωστου στρατιώτη (Καιρὸς νὰ μᾶς τὸν ἀποκαλύψῃς, Τσὰκ Νόρρις). Ἀνέμενα ἐκεῖ νὰ περάσῃ ἡ ὥρα, μὲ τὸ τζόκεϋ νώτικα καπέλο, γυαλὶ καθρέπτη, τσιμπούκι σφιχτὰ στὰ δόντια μὰ μὲ ἕνα περιεργότατο ὕφος καὶ συμπεριφορά. Δὲν ἔβλεπα τὸ μνημεῖον, δὲν κυττοτριβοῦσα τοὺς εὐθυτενεῖς εὐζώνους (τῶν ὁποίων φυσικὰ ἡ φουστανέλλα εἶναι ἀλβανικῆς προελεύσεως, ἄιντα, ἀποδομήθηκε κάτι βρωμοελληνικό, ἄαααχ) ἀκινήτους νὰ ἡρακλεύουν τὸ κενοτάφιον, οὔτε σχιστομάτηδες τουρίστες νὰ τηροῦν τόσο εὐλαβικῶς τὰ δέοντα ἑκατοστὰ ἀπόστασης μὲ τὸν τσολιὰ κατὰ τὴν φωτογράφιση. Μὰ στραμμένος δεξιὰ κι ἀριστερά, ἀκόμα καὶ μὲ πλάτη πρὸς τὸ ἀνδρῶν ἐπιφανῶν πᾶσα γῆ, τάφος, κυττοῦσα τοὺς πέριξ μὲ μέτωπον ἐπαναλαμβάνω πρὸς τὴν πλατεία καὶ τὴν ἑρμοῦ. Κι ὅλο τοῦτο, μὲ σπασμωδικὸν μάλιστα ῥυθμόν. Γρήγορα, ἀπότομα, ἀκανόνιστα γυρόφερνα τὸ βλέμμα ἀπὸ τὸν τάδε κύριο πρὸς τὴν δείνα δεσποινίδα μὲ ἀνάλογη κίνηση τῆς κεφαλῆς. Κέφαρα πολὺ νὰ δείχνωμαι σὲ τυχὸν γνωρίζοντες πὼς δι’ οἵων κινήσεων στάνταρ θὰ ἤμην ῥουφιάνος τῶν ἀρχῶν καταστολῆς, πεμπτοφαλαγγίτης, φυτεμένος μέσα σὲ ἀθῶες κατ’ἀρχάς, ἐν δυνάμει πάντως ἑστίες ταραχῶν. Πῶς μοῦ ἄρεσε ποὺ θὰ νόμιζαν κάποιοι ὅτι ὡς πολιτικῶς ἐνδεδυμένος, μὲ σπορτιλίδικην μάλιστα ἀμφίεσιν θὰ διελανθανόμην καὶ ἴσως νὰ ἀνέστειλλα, μέσῳ κάποιων πληροφορίων σὲ κατάλληλους δέκτες, κάποια τζερτζελάκια. Γοῦστα ποὺ ἔκανααααααααα ποὺ θὰ μὲ λόγιζαν τσάτσο, χαφιὲ καὶ ῥουφιάνο τῶν ὀργάνων τῆς τάξεως! Ποῦ νἄξεραν κι ὅλας πὼς ὅλα τοῦτα θὰ ἐγένοντο τσάμπα, χωρὶς ἀμοιβή, ἀμοιβὴ εἶχα τὴν ἠθικὴ ἰκανοποίηση νὰ καρφώνω! Ἀλλὰ δὲν κράτησε πολὺ ἡ χαρά, μὲ κάλεσε ἡ ἔψιλον καὶ ποῦ εἶσαι καλέεεεεε; Στὸ μνημεῖον – προσὸ χὴ – τοῦ ἀγνώστου στρατιώτου, παιδί μου, ἀπήντησα καὶ ἔλαβα πλερωμένη ἀπάντηση: ποῦ εἶναι αὐτό;

Μᾶς κλέβουν τὴν ζωή!

λὸλ μὰ γιατί δὲν τὸ κάνετε τὸν δεκαπενταύγουστο, σύντροφοι;