Berghof patients

Δὲν θυμᾶμαι, νὰ μὲ ἔχῃ ὑπάρξει περίοδος μὲ ταυτόχρονη ἀνάγνωση δύο βιβλίων. Αὐτόνανε τὸ γκαιρόνε ὅμως, εἶμαι σὲ τρία μέτωπα – βέεεεβαια! Γεννηθήτω φῶς! Πρῶτον: Ἀντιχιλιαστικὸν ἐγχειρίδιον τοῦ χαλκέντερου Νικολάου Σωτηροπούλου. Μιλᾶμε γιὰ σπουδαία, γιὰ γαμάτη θεολογικὴ μελέτη. Ἀπορῶ ἂν τὸ ἔχῃ διαβάσῃ κἄποιος μάρτυρας τοῦ ΓΧΒΧ καὶ πῶς διαχειρίστηκε ὅ,τι ἔμαθε ἀπὸ αὐτό. Δεύτερον: Σταυροφορίαι τοῦ Ῥάνσιμαν. Μὲ ἔχει τυραννήσει πολὺ καίτοι λατρεύω τὸν βρετανὸ βυζαντινολόγο. Χιλιάδες ὀνόματα παρελαύνουν στὸ τρίτομο ἔργο του – τὸ ὁμολογεῖ καὶ ὁ ἴδιος εἰς τὴν εἰσαγωγήν: «ὅποιος χαλιέται μὲ τὸ πλῆθος ὀνομάτων, ἂς πάρῃ νὰ διαβάσῃ λογοτεχνία». Τῆς ποτάνας. Σᾶς πέμπω τὰ χαιρετίσματά μου ἐκ τοῦ δευτέρου τόμου. Τρίτον: Τὸ μαγικὸ βουνό. Σκεφτῇτε κατάσταση τώρα: καλοκαίρι, διακοπαὶ θεριναὶ ὡσὰν μὴν τοῦ μέλιτος. Μάσες, ξάπλες καὶ ῥαχάτι – ὅπου ῥαχὰτι (αὐτὴ ἡ ὑπέροχος ἀραβικιὰ λὲξις) ἴσον πὰλη σωμὰτων σὲ πρόβες ἀναπαραγωγικῆς διαδικασίας καὶτοι ἀγαποῦσα τὴν (τὸτενες) γκόμενα (νὺν συζυγὰτα) ἀπὸ μὲρη ἀντισυλληπτικά. (Σ.Σ.: Τὸ τότες ὁρίζεται εἰς τὸ 2003 μετὰ Χριστόν, χωρὶς νὰ ὑπολογίζωμε τὸ λάθος τοῦ μικροῦ Διονυσίου, ὄχι τοῦ Διαμαντῆ ἀλλὰ τοῦ σκύθη μοναχοῦ) οὔπς, θαρρῶ ὅτι πλατειάζω! Ἀλλὰ πλατειάζω οὐχὶ ἀκύρως – διαθέτω λόγον. Ἐν αὐτῷ τῷ σκηνικῷ, χώρεσα καὶ τὸ σπουδαῖο πόνημα τοῦ Τόμας Μὰν – μὲ πολὺ κόπο πάντως. Σφιγγόμανε πολὺ γιὰ νὰ τὸ τελειώσω! Καὶ ὄχι ὅτι τὸ γουστάρισα κάργα! Ὅταν τὸ τελείωσα (στὰς διακοπᾶς ποὺ προεῖπον, Παξῷ μάλιστα εἴχομεν πάει, τί μέρος!) λοιπὸν καὶ ἀνάσανα ἀνακουφισθεὶς ὡς νὰ ἐπανῆλθε ἡ δέουσα κίνησις τοῦ παχέος ἐντέρου μετὰ ἀπὸ ἕνδεκα ἡμέρες ἀδρανείας, εἶδον τὸ σημείωμα τοῦ συγγραφέως ὅστις ἀξίωνε ἀνάγνωση δὶς γιὰ νὰ τὸ καταλάβουμε ἐντελά. «λὸλ» εἶπον! «Τί λὲ ῥὲ συγγραφεῦ! Δὲν πᾶ νὰ παντρευτῇς ποὺ θὲ καὶ δύο φορές, διάβασμα;» Πρέπει νὰ ὁμολογίσω ὅμως, ὅτι κατὰ καιροὺς καὶ ἔνιοτε σκεπτόμανε τὸ ἔργο, τὴν πλοκὴ... Καὶ ἦτο τέρψις τὸ συναίσθημα ὅπερ ἀνέκυπτε καθὼς ἀνεκάλων τὰς ξιφομαχίας Σετεμπρίνι καὶ Νάφτα! Δὲν ξέρω τί μοῦ ἔκατσε ἐφέτος, τί μαζόχειος φάσις καὶ τὸ ἔπιασα πάλι! Καὶ μπορῶ νὰ πῶ ὅτι τὸ ἀπολαμβάνω αὐτὴν τὴν φορά! Μὰ μιὰ ἀπορία μοι ἐγεννήθη: Τὸ ὅτι κινοῦμαι σὲ τρία κομμάτια, μήπως σημαίνει διάσπαση προσοχῆς;

μουναρχοφασίσται

 

Κατὰ τ’ἄλλα, πταίει, γιὰ τὴν παθογένεια τῆς κοινωνίας μας, ἡ πουλημένη στοὺς ἄγγλοι (μέχρι τὸ 40-45 καὶ μετὰ στοὺς ἀμερικάνοι) ἑλλὰς καθὼς ὑποστηρίζουν οἱ ἀψεγάδιαστοι ἐρασταὶ τῆς ἐθνικῆς ἀνεξαρτησίας, κομμουνισταί.

σκατὰ στὴν ῥεπούμπλικα!

Τί στὸν ποῦτσο συμβαίνει σὲ αὐτὴν τὴν κωλοχῶρα τέλος πάντων! Καὶ πόσο κρίμα ποὺ κατὰ τὸν σχηματισμὸν τῆς Αιγηΐδος, τὰ νερὰ δὲν κάλυψαν ὅλην τὴν περιοχή, ὥστε νὰ ἀπηλλάγετο ἡ ἀνθρωπότης ἀπὸ τὴν σκέψη τῶν νεοελλήνων!

 

Προσωπικῶς, πρὶν ἀρχίσω νὰ λέω μαμά, εἶχα μάθει ὅτι τὸ (κύριο) χαρακτηριστικὸ τῆς ἀριστερᾶς σκέψεως εἶναι ἡ τήρηση μιᾶς στάσης ἀξιοπρεπείας, μετριοπαθείας, σεβασμοῦ - τοὐλάχιστον ἔτσι μᾶς ἔμαθε ἡ κρατοῦσα ἄποψις. Φυσικὰ καὶ ὑπάρχει ἀκραία τάση τῆς παράταξης ἀλλὰ τὴν στάχτη καὶ μπούρμπερή της, τὴν ἀνάγουν κἄποιοι, σὲ λογοτεχνικὲς φάσεις οἱ ὁποῖες καθίστανται ὡς ἐκ τούτου γραφικές!

 

Καὶ βγαίνει λοιπὸν μιὰ τύπισσα ἡ ὁποία ἔχει στηλιτεύσει ἀπὸ ἐξαπανέκαθεν χαρακτηριστικὰ δεξιῶν (καὶ ἀκροδεξιῶν βεβαίως βεβαίως) χαρακτηριστικὰ ὅσον ἀφορᾷ τὸ φέρεσθαι. Δῆλα δη, κρίνουμε κατακρίνουμε ἕναν ζηλωτὴ χριστιανὸ ὄχι ἐπειδὴ εἶναι χριστιανὸς ἀλλὰ ἐπειδὴ γίνεται κάφρος στὶς ἀντιδράσεις του σὲ μιὰ παράσταση λιγουλάκι αἱρετική.

 

Καὶ τώρα, ἕνας ἄνθρωπος νοσηλεύεται ἀσθενὴς ἀπὸ ἰὸ ποὺ ταλαιπωρεῖ πανδήμως, σὲ μιὰ κατάσταση ποὺ κυριολεκτικῶς συμβαίνει κάθε ἔτη ἑκατὸ καὶ δημοσιογράφος ἀριστερὴ μὲ εὐαισθησίες κλπ κλπ, ἔχει ἁπλῶς νὰ πῇ γιατί νοσηλεύεται δωρεάν, ἂν διαθέτῃ ἄμκα.

 

Δῆλα δη πόσο διαφορετικὴ εἶναι ἡ περίπτωση αὐτὴ εἶναι μὲ τὴν τοῦ Κασιδιάρη ὅταν ἔφτιαχνε γιατροὺς μόνον γιὰ Ἕλληνες;  

 

Ὁ Βασιλεὺς Κωνσταντῖνος, πρώην τῶν Ἑλλήνων, εἶχε κορωνοϊὸ καὶ ἄρχισε νὰ ῥωτᾷ μιὰ κἄποια γιὰ τὸ ἂν ὁ «Γλύξμπουργκ» διαθέτει ΑΜΚΑ. Μιὰ μπαγιάτικη παλαιοπασοκικὴ στάση ποὺ πλέον εἶναι πασὲ καθὼς ἡ ἀναφορὰ ἑνὸς χωριοῦ τῆς Δανίας ὡς ἐπώνυμο κἄποιου, γιὰ νὰ ἀλερτάρει τὰ ῥατσιστικὰ ἔνστικτα τοῦ μέσου νεοέλληνα ἀντιβασιλικοῦ (τοῦ ὁποίου ἡ ὀξυδέρκεια καὶ τὸ iq συναγωνίζονται τοῦ τῶν καφὲ ματοτσίνορων πιγκὰλ σὲ καμπινὲ στὰ ΚΤΕΛ Λιοσίων) ἔρχεται σὲ φονταμενταλιστικὴ ἀντίθεση περὶ κωλονεοέλλην γίνεσαι, δὲν γεννιέσαι.

 

Ὁ δὲ Κωνσταντῖνος, ἐμβολιασθείς, τὸν πέρασε μᾶλλον εὔκολα καὶ πῆρε ἐξιτήριο. Σιδερένιος, Κῶτσο! 

 

 

τορπίλη!

ἀγκαπημένο με ἡμερολόγιον,

δὲν ξέρω ἂν στὄπε ἄλλος, μὰ εἶδον ἐν τῷ ὕπνει μου ψὲς τὸ βράδυ (ποὺ γιὰ τὴν ἀκρίβεια, δὲν ἦτο ψὲς ἀλλὰ σήμερις ἕνεκα ποὺ εἶχε διέλθει τὸ ὡρολόγιον τὸν ζενὶθ ἀριθμὸ δώδεκα) τὸν παπποῦ, ὅπου παπποῦς, διὰ τοὺς μὴ γνωρίζοντας, ὁ λυκειάρχης ἡμῶν ὅταν παγαίναμε σχολεῖο τὴν προηγούμενη χιλιετία. Ἂν μάθωμε, τὰς ἑπομένας ἡμέρας, ἑβδομάδες καὶ τὰ ῥέστα κἄτι περὶ αὐτοῦ, ὅτι ἐταξίδεψεν εἰς τὸ ἐπέκεινα, εἰς τὴν χῶρα τῶν μακαρίων, νὰ θυμᾶστε τὴν ἡμερομηνία καθ’ἣν σᾶς τὸ ἀνεκοίνωσα, διότι μιὰ τέτοια προβλεψιὰ περιμένω γιὰ νὰ τὴν Ἱερᾷ Συνόδῳ ὑποβάλλω ὥστε νὰ ἀποκτήσω καὶ μὲ τὸν νόμο τὸν τίτλο Lux Aeterna, δηλαδὴς Αἰώνιον Φῶς. Συγγνώμη ποὺ τὸ πρῶτο πρᾶγμα ποὺ περνᾷ ἀπὸ τὸ μυαλό μου γιὰ τὸ μπαπποῦ, εἶναι τὸ φευγιὸ ἀπὸ τὸν κόσμο τούτονε τὸν μάταιον, ἀλλὰ εἶναι λογικὴ αὐτὴ προτεραιότης καθ’ὅσον ἕνας παπποῦς πρὸ 29 ἐτῶν, σήμερις εἶναι προπάππους καὶ στὰ ἑλληνικὰ εἰωθότα δὲν εἶναι συνήθης μιὰ τέτοια ἰδιότης. Τὸν νοῦ μας! Μνήσθητί μου ἂν μάθουμε κἄτι!