εἰς τὸν κάμπο μιὰ φορά!

Ἡ περίπτωσις τῶν νεοφιλελευθέρων εἶναι πολὺ πολὺ ἐνδιαφέρουσα. Εὑρίσκονται ‘σ’τὸ μέσον καὶ τοὺς βαρᾶνε ἀμφότερα τὰ ἄκρα - καὶ οἱ ἀριστεροὶ καὶ οἱ δεξιοί. ‘Σ’τὰ ἐπίπεδα τὰ οἰκονομικά, τοὺς βαροῦν οἱ ἀριστεροί, σὲ θέματα πιὸ ἄϋλα ξερωγώ, νὰ ποῦμε ἰδεαλιστικά; οἱ δεξιοί. Περίεργη πάστα ἀνθρώπου ὁ νεοφὶλ λοιπόν. Τὸ μόνο ποὺ θὰ τοῦ πίστωνα εἶναι τὸ θάρρος νὰ ἐπιλέξῃ ἕνα μέρος ὄχι καὶ τόσο δημοφιλὲς σὲ μιὰν χῶρα ἄκρως λαϊκιστικὴ ὡς ὑπανάπτυκτη. Ἀλλὰ ὅταν τὸν βλέπῃς (τὸν νεοφὶλ) νὰ γίνεται ἀριστερός, νὰ μετέρχεται μέσων ἀριστερῶν δηλαδή· δηλαδὴ νὰ ἀπορρυθμᾷς τὴν πραγματικότητα καὶ τὴν ἀλήθεια ὡς κυρία συνιστῶσα αὐτῆς, γιὰ νὰ βολέψῃς τὶς ἰδέες σου, ἒ τότε κανένα συναίσθημα συμπαθείας δὲν σοῦ πρέπει.
Γράφει ὁ πολὺς Μανδραβέλης σήμερα ‘σ’τὸ medium.gr, σχολιάζει τὴν περίπτωση τῶν ἑλληνικῷ στρατεύματι ἀλβανῶν ποὺ ἐνσταντανὲ τόνισαν τὸν ἐθνισμόν των. (Ἡ ἄποψις τῶν νεοφίλ, ἡ θεώρησίς των περὶ τοῦ μεταναστευτικοῦ, τοῦ ἂς ποῦμε ῥατσιστικοῦ, βρωμᾷ σκέτη ἀριστερίλα) σὲ ἕνα ἐμετικὸ ἄρθρο χωρὶς ἀρχὴ καὶ τέλος, γιὰ τὸ ὁποῖο δὲν μπορεῖς νὰ καταλάβῃς ποῖα ἡ σκοπιμότης του. Ὁ Μανδραβέλης ἔχει γράψει οὐκ ὀλίγα· περιποιημένα, καλλιεπῆ, σαφῶς διαφορετικὰ τοῦ μέσου ὅρου, ἴσως καὶ λίγο ἐπιτηδευμένα ἀλλὰ τέλος πάντων, ἐνδιαφέροντα. Ἔχει γράψει γιὰ ἐπιφαινόμενα, ὑποφαινόμενα, περιφαινόμενα, τὰ ἄρθρα του διανθίζονται μὲ σινεφὶλ παρόλες, ἱστορικὰ δεδόμενα, γεωπονικὲς λεπτομέρειες, ἐδάφια οἰκογενειακοῦ δικαίου ἀλλοτινῶν ἐποχῶν... Τὸ ὕφος του γέμει ἀπὸ ἐπηρμένη ζαλάδα ἐπειδὴς τὰ ἠξεύρει ὅλα. Σὲ ὅλα αὐτὰ τὰ ὅλα δὲν χώρεσε ἡ γνῶσις (ἂς ποῦμε) γιὰ τὸ τί συμβολίζουν αἱ παλάμαι τῶν ἀλβανῶν ὁπλιτῶν; Διότι, ἀναρωτᾶται ὁ Πάσχος, μπορεῖ ἡ χειρονομία νὰ ἀναπαριστᾷ πεταλούδα.
Ὄχι τὸν ἀετὸ τῆς σημαίας τῆς φίλης γείτονος.
Ὄχι.
Καὶ ἐπειδὴ δὲν εἶναι σίγουρος ὅτι συμβολίζουν τὸν ἀλβανικὸ ἀετό...
...Δὲν προχωρᾷ στὸν συλλογισμό του, ποῖα ἡ σκοπιμότης κάποιων νὰ δηλώνουν (ὑπὸ τῶν συγκεκριμένων συνθηκῶν βεβαίως, ἤτοι ἑλληνικῷ στρατῷ) τὴν ταυτότητά των.
Καὶ ὡς νεοφὶλ λίγο ξεπεράσας τὰ περὶ πατρίδων καὶ ἄλλα συντηρητικά, νὰ κράξῃ τοὺς ἀλβανόπαιδες, φέρων κἄνα ψαγμένο ἐπιχείρημα ὅπως π.χ. :
Πρὸς τί καὶ γιατί, ἀλβανόπαιδες μᾶς λέτε ὅτι εἶσθε ἀλβανοί; Δηλαδὴ μήπως εἷς ἑβραῖος ἢ μουσουλμάνος θὰ πρέπῃ νὰ μᾶς κοτσάρῃ σὲ 6 μεγκαπίξελ τὴν περιτετμημένη τσουτσοῦ του φόρα παρτίδα γιὰ νὰ δηλώσῃ ὅτι εἶναι παῖς τῆς Καμπάλα ξερωγὼ ἢ τέκνον τῆς Μεδίνας;

ἀφομοίωσις ταμὰμ

Προσπαθῶ νὰ σκεφτῶ γαυράκια ἐκεῖ κάπου στὶς καπτὲς ἡμέρες τοῦ ἰουλίου ὅταν ἀνακοινοῦνται αἱ μετεγγραφαί, πάνω στὴν ἱκανοποίηση λόγῳ ἐπειδὴς ἀπεκτήθη τὸ δέον ἑξάρι ὅπερ πολὺ μᾶς ἐπόνει ἡ ἀπουσία του, νὰ τὸ ἀκούῃ τὸ ἑξάρι στὴν παρουσίασι νὰ λέῃ:

Γαῦρος; Ἄ, ὄχι, γὼ βαζελάκι ἐγεννήθην καὶ οὕτως ἄντρειεψα· μὲ τὴν ἀφίσσα τοῦ Σαραβάκου ἤμανε πάνω ἀπὸ τὸ κρεβάτι μου, ἐκεῖ στὸ κύπελλο μὲ τὰ τέσσερα τὰ συναπτὰ τὰ τεμάχια! Ἀλλὰ ἐν τάξει, θὰ τιμήσω τὴν φανέλλα τοῦ δαφνοστεφοῦς τε καὶ τετιμημένου ἐφήβου!

Καὶ τίποτις βαζελάκια, σὲ ἀντιστοίχους ἐκδηλώσεις παρουσιάσεως μετεγγραφῆς, μὲ τὸν νιόφερτο στὸν Παναθηναϊκό, νὰ κάνῃ λόγο γιὰ τὸ ὅτι βαπτίσθη στὰ Καμίνια καὶ τὸ Νέο Φάληρο καὶ ὅτι ἱστορίες ἀφηγούμενες ὑπὸ τοῦ Ἀνδρέου Μουράτη, τὸν κοίμιζαν κάθε βράδυ...

Ὅλα τοῦτα θυμήθηκα, βλέπων καὶ διαβάζων κρίσεις ψυχραίμων σχολιαζόντων τὴν φωτογραφία ἀλβανοπαίδων στρατευμένων στὴν ὁποίαν τόνιζαν, γιομάτοι χαμόγελο καὶ περηφάνεια, τὸν ἀλβανικὸ ἐθνισμό τους.

ἀμέεεε

Καὶ μὲ γραβάτα καὶ ὁμοτράπεζος τοῦ Διαδόχου Παύλου!

Πεταμένοι χρυσαυγίται παρέα μὲ ἀνήλικα

Κεερφάδες (μαζὺ μὲ ἀνήλικα παιδιὰ βεβαίως βεβαίως) διαδηλώνουν κατὰ τοῦ προέδρου Τράμπ. Ἡ μαζικότης καὶ πληθυματικότης τῆς διαδηλώσεως, ἠνήγκασε τὸν ἀθήνησι πρέσβητα τῶν ἔπα, νὰ ἐκτακτομηνυματίσει στὸν κυρ πλανητάρχα τὸν νοῦ σου.

τρολλιὰ πραγματικότης τρολλιὰ

σὲ καμιὰ 30ριὰ χρόνια

“Κρατάνε φρουρούμενο το παιδί μου, τα σκουλήκια. Είναι αιχμάλωτος πολέμου 6 χρονών παιδί”

ἑξάχρονος αἰχμάλωτας πολέμου...

Ῥὲ πούστη... Καινούργιος Μητσοτάκης μᾶς προέκυψε...

ὑπάρχει ἐλπίδα

Πᾶσα μία μάνα εἶναι μάνα καὶ ἐμεῖς οἱ ἕλληνες γνωρίζομε καλῶς λίαν τὴν μαγικὴν ταύτην σχέσιν μητρὸς τέκνου, ὡς ἐξεφράσθη παλαιόθεν· ὅρα οὖν τὴν λάκαινα μάνα, τὴν Ἠλέκτρα ἀλλὰ καὶ βυζαντινὰς τινὰς αὐτοκρατορίσσας ποὺ ξηγιόσαντε μὲ τὰ παιδ – ὤπα! Τὸ βυζάντιον δὲν ἦτο ἑλληνικόν, σωστά.

Τέλος πάντων, ὁ νόμος λέει ὅτι ἅπαξ καὶ λείπει ὁ φάδερ, πρέπει τὸ μπαιδὶ νἆναι μὲ τὴν μάνα – ἀκόμα καὶ στὴν μπουζού. Δὲν γίνεται κάποια πρόβλεψις γιὰ τὸ ποιὸν τῆς μανός. Μπορεῖ νὰ εἶναι καμιὰ μὲ μπόλικες ἀποκλίσεις στὰ γενετήσια, ἀπὸ μιὰ κάποια νυμφομανία π.χ. νὰ πάσχῃ καὶ ὁ καταναγκαστικὸς αὐνανισμὸς, συνιστῶσα τῆς ν., νὰ τὴν κάνῃ νὰ τὸ παίζῃ παρὰ τῷ τέκνῳ, κεῖ δίπλα ῥὲ παιδί μου, τὸ παιδί, ὄχι ἐσὺ τὸ παιδί, ἐκτὸς πιὰ κι ἄν θἄθελες ὀφθαλμὸν νὰ λαμβάνῃς τὴν Πωλαρούπα.

Τί λέγαμε; Ναί. Ὁ νόμος λέει: Παῖς παρὰ τῇ μητρὶ ὅπως καὶ δήποτε.

Ἀφοῦ πρῶτα συγκρατήσωμε ἕναν Τζαίημς Κάγκνεϋ γέλωτα περὶ τῆς εὐλαβοῦς ἀνακλήσεως καὶ προσφυγῆς στὸν Νόμο ἀπὸ κάποιους, θὰ συνεχίσουμε ἀναρωτώμενοι πῶς γίνεται νά...

Πῶς γίνεται νὰ κόπτωνται κάποιοι (ναί, αὐτοὶ οἱ ἴδιοι οἱ κάποιοι ποὺ ἀνηφέρθησαν πρὸ τριῶν ἀράδων) γιὰ τὸ ὅτι ξερωγὼ τὸ Κράτος κι ὁ Νόμος ἐκδικεῖται τὴν πωλαρούπα μὲ τὸ νὰ μὴν τῆς δίδῃ τὸ παιδί της, ὅταν αὐτὴ τὴν ἐκδίκηση, τὴν τόσο καθαγιάζουν σὲ περιπτώσεις ποὺ ἔχουν νὰ κάνουν μὲ φασίστες π.χ.. Γιατί διαμαρτύρονται οἱ φασίστες, σκέπτονται καὶ λένε, ποὺ τοὺς φερθήκαμε-νε φασιστικά; Ἔτσι δὲν θὰ φέροντο ἂν ἤσαντε ἐξουσία; Γιατί χαλιοῦνται λοιπὸν μὲ τέτοια (κρατικὴ) συμπεριφορά;

Τὸ κράτος, κατὰ τοὺς κάποιους αὐτοὺς (ναί, οἱ ἴδιοι ποὺ ἀναφέρονται ἐδῶ, πέ τους κι ἄπλυτους ἂν θὲ) μπορεῖ νὰ ἐκδικεῖται ἕναν ἐχθρὸ του, τὸν ἀκροδεξιὸ π.χ.. Καὶ γελοῦσιν οἱ κάποιοι, μ’αὐτὸ τὸ σκηνικό, ποὺ τὴν πατοῦσιν οἱ οὖλτρα δεξιοί. Ἀπολαμβάνουσιν, οἱ κάποιοι, τὴν στάση τοῦ κράτους (τὸ ὁποῖον, δὲν πολυσυμπαθοῦσιν ἐδῶ ποὺ τὰ γράφουμε· τί δὲν συμπαθοῦσιν, τὸ μισοῦσιν) ἡ ὁποία ἐνδεχομένως νἆναι παράτυπη-παράνομη. Ὅταν ὅμως ἐνώπιον τῆς πωλαρούπας, βλέπουν τὸ κράτος νὰ καθυστερῇ (;) τὴν ἀπόδοσιν τοῦ τέκνου της, τότε τὸ κράτος ἐκδικεῖται, τὸ κράτος ἀπαισιοῖ, τὸ κράτος γίνεται κράτος. Καὶ μὰ γιατί δὲν τηρεῖται ὁ νόμος, μοῦ λέτε; ἀναρωτιέται ὁ κάποιος, ὁ ὁποῖος ἔχει κάνει λάστιχο τὴν στοιχειώδη λογική, κατὰ τὶς ἰδεοληψίες του φυσικά.