ὑπάρχει ἐλπίδα

Πᾶσα μία μάνα εἶναι μάνα καὶ ἐμεῖς οἱ ἕλληνες γνωρίζομε καλῶς λίαν τὴν μαγικὴν ταύτην σχέσιν μητρὸς τέκνου, ὡς ἐξεφράσθη παλαιόθεν· ὅρα οὖν τὴν λάκαινα μάνα, τὴν Ἠλέκτρα ἀλλὰ καὶ βυζαντινὰς τινὰς αὐτοκρατορίσσας ποὺ ξηγιόσαντε μὲ τὰ παιδ – ὤπα! Τὸ βυζάντιον δὲν ἦτο ἑλληνικόν, σωστά.

Τέλος πάντων, ὁ νόμος λέει ὅτι ἅπαξ καὶ λείπει ὁ φάδερ, πρέπει τὸ μπαιδὶ νἆναι μὲ τὴν μάνα – ἀκόμα καὶ στὴν μπουζού. Δὲν γίνεται κάποια πρόβλεψις γιὰ τὸ ποιὸν τῆς μανός. Μπορεῖ νὰ εἶναι καμιὰ μὲ μπόλικες ἀποκλίσεις στὰ γενετήσια, ἀπὸ μιὰ κάποια νυμφομανία π.χ. νὰ πάσχῃ καὶ ὁ καταναγκαστικὸς αὐνανισμὸς, συνιστῶσα τῆς ν., νὰ τὴν κάνῃ νὰ τὸ παίζῃ παρὰ τῷ τέκνῳ, κεῖ δίπλα ῥὲ παιδί μου, τὸ παιδί, ὄχι ἐσὺ τὸ παιδί, ἐκτὸς πιὰ κι ἄν θἄθελες ὀφθαλμὸν νὰ λαμβάνῃς τὴν Πωλαρούπα.

Τί λέγαμε; Ναί. Ὁ νόμος λέει: Παῖς παρὰ τῇ μητρὶ ὅπως καὶ δήποτε.

Ἀφοῦ πρῶτα συγκρατήσωμε ἕναν Τζαίημς Κάγκνεϋ γέλωτα περὶ τῆς εὐλαβοῦς ἀνακλήσεως καὶ προσφυγῆς στὸν Νόμο ἀπὸ κάποιους, θὰ συνεχίσουμε ἀναρωτώμενοι πῶς γίνεται νά...

Πῶς γίνεται νὰ κόπτωνται κάποιοι (ναί, αὐτοὶ οἱ ἴδιοι οἱ κάποιοι ποὺ ἀνηφέρθησαν πρὸ τριῶν ἀράδων) γιὰ τὸ ὅτι ξερωγὼ τὸ Κράτος κι ὁ Νόμος ἐκδικεῖται τὴν πωλαρούπα μὲ τὸ νὰ μὴν τῆς δίδῃ τὸ παιδί της, ὅταν αὐτὴ τὴν ἐκδίκηση, τὴν τόσο καθαγιάζουν σὲ περιπτώσεις ποὺ ἔχουν νὰ κάνουν μὲ φασίστες π.χ.. Γιατί διαμαρτύρονται οἱ φασίστες, σκέπτονται καὶ λένε, ποὺ τοὺς φερθήκαμε-νε φασιστικά; Ἔτσι δὲν θὰ φέροντο ἂν ἤσαντε ἐξουσία; Γιατί χαλιοῦνται λοιπὸν μὲ τέτοια (κρατικὴ) συμπεριφορά;

Τὸ κράτος, κατὰ τοὺς κάποιους αὐτοὺς (ναί, οἱ ἴδιοι ποὺ ἀναφέρονται ἐδῶ, πέ τους κι ἄπλυτους ἂν θὲ) μπορεῖ νὰ ἐκδικεῖται ἕναν ἐχθρὸ του, τὸν ἀκροδεξιὸ π.χ.. Καὶ γελοῦσιν οἱ κάποιοι, μ’αὐτὸ τὸ σκηνικό, ποὺ τὴν πατοῦσιν οἱ οὖλτρα δεξιοί. Ἀπολαμβάνουσιν, οἱ κάποιοι, τὴν στάση τοῦ κράτους (τὸ ὁποῖον, δὲν πολυσυμπαθοῦσιν ἐδῶ ποὺ τὰ γράφουμε· τί δὲν συμπαθοῦσιν, τὸ μισοῦσιν) ἡ ὁποία ἐνδεχομένως νἆναι παράτυπη-παράνομη. Ὅταν ὅμως ἐνώπιον τῆς πωλαρούπας, βλέπουν τὸ κράτος νὰ καθυστερῇ (;) τὴν ἀπόδοσιν τοῦ τέκνου της, τότε τὸ κράτος ἐκδικεῖται, τὸ κράτος ἀπαισιοῖ, τὸ κράτος γίνεται κράτος. Καὶ μὰ γιατί δὲν τηρεῖται ὁ νόμος, μοῦ λέτε; ἀναρωτιέται ὁ κάποιος, ὁ ὁποῖος ἔχει κάνει λάστιχο τὴν στοιχειώδη λογική, κατὰ τὶς ἰδεοληψίες του φυσικά.