τίτλος

Ὁ γυιὸς τοῦ ῥατσιστῆ ἐξῆλθε τοῦ νοσοκομείου χθές, μᾶλλον ὑγιῆς. Ὡς φαίνεται, αἱ εὐχαὶ κάποιων δὲν ἔπιασαν τόπο. Ἀπὸ ὅλο αὐτὸ τὸ σκηνικό, μᾶς μένει

(i) τὸ πόσο εὔκολα μπορεῖ νὰ τὴν πατήσῃς ἀπὸ ἐνδονοσοκομειακὴ λοίμωξη (;)

(ii) ὅτι στὴν σκατοψυχία εἴτε δεξιοῦ, εἴτε ἀριστεροῦ, τὸ θλιβὸ κι ἀστεῖο στὴν περίπτωση τοῦ δευτέρου εἶναι πὼς ὁ ἀριστερὸς προμοτάρει ἑαυτὸν (προφανῶς ὅοοοολες τὶς ἄλλες στιγμὲς πλὴν ἐκείνης ποὺ εὔχεται τὸν θάνατο κάποιου) ὡς μέγκαν ἀντρωπιστὴ (ἐν ἀντιθέσει μὲ τὸν δεξιὸ). Μέγας ἀνθρωπιστὴς ὁ πᾶσα ἕνας ἀριστερός, τὸ καυχᾶται συνεχάκις, γιὰ νὰ δείξῃ πόσο διαφορετικὸς τοῦ δεξιοῦ. Φυσικά, ὁ ἀνθρωπισμός, μέχρι ποὺ ἀπέναντί σου θὰ ἔχῃς ἕναν κάποιον διαφορετικό, ἐκεῖ δοκιμάζεται (ὁ ἀνθρωπισμὸς) καὶ ἀποδεικνύεσαι ὁ ἴδιος σκατόψυχος.

Βέβαια, παίζει καὶ κάτι ἄλλο:

Αὐτὸ δὲν εἶναι ἀριστερά!

Σωστά! Ἡ παθογένεια κάποιας ἰδέας δὲν ἀνήκει στὴν ἰδέα.

(Αὐτὸ φυσικὰ δὲν ἰσχύει γιὰ τὴν δεξιὰ)