ἀφομοίωσις ταμὰμ

Προσπαθῶ νὰ σκεφτῶ γαυράκια ἐκεῖ κάπου στὶς καπτὲς ἡμέρες τοῦ ἰουλίου ὅταν ἀνακοινοῦνται αἱ μετεγγραφαί, πάνω στὴν ἱκανοποίηση λόγῳ ἐπειδὴς ἀπεκτήθη τὸ δέον ἑξάρι ὅπερ πολὺ μᾶς ἐπόνει ἡ ἀπουσία του, νὰ τὸ ἀκούῃ τὸ ἑξάρι στὴν παρουσίασι νὰ λέῃ:

Γαῦρος; Ἄ, ὄχι, γὼ βαζελάκι ἐγεννήθην καὶ οὕτως ἄντρειεψα· μὲ τὴν ἀφίσσα τοῦ Σαραβάκου ἤμανε πάνω ἀπὸ τὸ κρεβάτι μου, ἐκεῖ στὸ κύπελλο μὲ τὰ τέσσερα τὰ συναπτὰ τὰ τεμάχια! Ἀλλὰ ἐν τάξει, θὰ τιμήσω τὴν φανέλλα τοῦ δαφνοστεφοῦς τε καὶ τετιμημένου ἐφήβου!

Καὶ τίποτις βαζελάκια, σὲ ἀντιστοίχους ἐκδηλώσεις παρουσιάσεως μετεγγραφῆς, μὲ τὸν νιόφερτο στὸν Παναθηναϊκό, νὰ κάνῃ λόγο γιὰ τὸ ὅτι βαπτίσθη στὰ Καμίνια καὶ τὸ Νέο Φάληρο καὶ ὅτι ἱστορίες ἀφηγούμενες ὑπὸ τοῦ Ἀνδρέου Μουράτη, τὸν κοίμιζαν κάθε βράδυ...

Ὅλα τοῦτα θυμήθηκα, βλέπων καὶ διαβάζων κρίσεις ψυχραίμων σχολιαζόντων τὴν φωτογραφία ἀλβανοπαίδων στρατευμένων στὴν ὁποίαν τόνιζαν, γιομάτοι χαμόγελο καὶ περηφάνεια, τὸν ἀλβανικὸ ἐθνισμό τους.