Καλοκαιράκι γάρ...

ἀνάγνωσμα γιὰ παραλία...

σπόιλερ ἀλὲρτ

Aὐτὸν τὸν καιρό, βλέπω τὸ γκέημ ὂφ θρόουνς. Ταυτοχρόνως, βλέπω καὶ τὸ μπρέηκινγ μπάντ.

Ὡραῖα εἶναι.

Ἔχουν στόρυ, πλοκή, αἷμα, κακοσύνη, ἄγρια βλέμματα, δολοπλοκίες, μὴ κλισέ... αὐτὸ ὅμως ποὺ μὲ χαλάει εἶναι ὅτι περιέχουσιν καὶ ἄπρεπα πηδήματα.

Θέλω ῥὲ παιδί μου νὰ κάτσω νὰ δῶ καμιὰ σειρά, νὰ κάτσω νὰ τὰ δῶ μὲ τὴν φαμίλια κάποιο Κυριακῆς μεσημέρι μετὰ ἀπὸ τὴν μάσα ἀλλὰ πῶς νὰ τὸ κάμω ὅταν μερὶς τοῦ λέοντος τῆς πλοκῆς, χῶραν λαμβάνει σὲ οἴκους ἀνοχῆς ἔνθα πρωταγωνιστοῦν ἱέρειαι τῆς ἀφροδίτης αἵτινες στάσει ἵππου καὶ κύωνος χαμογελοῦν σατανικῶς καθὼς ὁ στόμας τους ὁσονούπω γίνεται φιλόξενο ἀπάγκιο γιὰ μεσαιωνικὰ βρώμικους φαλλοὺς προστύχων φεουδαρχῶν. Ἄντε νὰ δῶ τέτοιο πρᾶμμα μὲ τὰ παιδιά μου!

Κι ἐντάξει, τὰ ἀγόρια δὲν τὰ ντρέπομαι· μὲ τοὺς γυιούς μου (ὁ εἷς, ὁ μικρός, φάνταρο εἶναι, ὁ ἄλλος περιμένει τὸ δεύτερό του παιδὶ) εἴχαμε βγεῖ καὶ μπουρδελότσαρκα ὅταν ἤντουσταν στὴν ἐφηβεία τους. Μάλιστα, εἶχα βρεῖ εὐκαιρία νὰ ῥίξω κι ἐγὼ ἔναν – στὰ 19 χρόνια γάμου ἕνας τέτοιος ῥιχθεὶς εἶναι λίαν λυτρωτικός, ἀσχέτως ἂν ἔκτοτε δὲν ἔχω ξαναματαλαδώσει τὴν ἄχρηστη γυναῖκα μου - ἄχ, εὔχομαι νὰ καίγεται στὴν κόλαση, σὲ στενὸ καζάνι ἡ θειά μου ἡ Πουλχερία ποὔχε μεσολαβήσει γιὰ τὸ προξενειὸ στὸ χωριό, στὴν Ζαχάρω… Ἦταν, τότε, ποὺ ὁ πατήρ μου, εἶδε κι ἀπόειδε μὲ τὶς αἱμομιξίες ποὺ εἶχα κωλυωθεῖ νὰ κάμω καὶ κάτι κτηνοβασίες στὰ ζὰ τοῦ θειοῦ μου, Λαυρέντη κι εἶπε στὴν μάνα μου (ἡ ὁποία ἦτο καὶ θειά μου ἀπὸ τὴν πλευρά τοῦ πατρός μου) πὼς πρέπει ὁ μικρὸς ἄμεσα ἄμεσα τ’ἀκοῦτε; νὰ παντρευτεῖ διότι κανεὶς δὲν θἆναι ἀσφαλὴς μ’αὐτόν, μὲ μένα δηλαδή.

Κι ἔτσι μπῆκα στὴν πρίζα καὶ ὑπανδρεύθην - δηλαδὴ ὄχι, δὲν παντρεύτηκα, νυμφεύτηκα ὀ καψερὸς κι ἂς φώναζα ἐκλιπαρευόμενος τῷ πατρί μου πὼς ἔλα ῥὲ πατέρα, αἱ αἰμομιξίαι σὲ πείραξαν; ἄλλως τε πυργιῶται εἴμεθα,  τί σοῦ συμβαίνει μοῦ λές; Καὶ κεῖνος τὸ μόνο ποὺ βρῆκε νὰ μὲ πεῖ ἦταν νὰ ζήσετε καὶ ἔτσι, δώσαμε τὰ χέρια μὲ τὸν πατέρα τῆς ἀχαΐρευτης συμβίας μου ἥτις, εἰρήσθω ἐν παρόδῳ, ποτὲς δὲν ἦτο διαχυτικὴ στὰ τσιριμίρι! Ὁπότε τί καὶ πόσο πιὸ λογικὸ νὰ μπῇ μιὰ ταφόπλακα στὰ βάστα τοῖχε θὰ σμπρώξω ὅταν ἐκεῖνο τὸ βράδυ τοῦ Δεκέμβρη τοῦ 94 ἔβγαλα τὰ καμάρια μου μπουρδελότσαρκα σὲ ἕνα ἰνστιτοῦτο βεντούζας στὴν ὁδὸν Φυλῆς καὶ ἐρωτεύτηκα (μὰ καὶ πλέρωσα) τὴν Βενέρα, μιὰ πρώην ίστρούχτορα τοῦ κομμουνιστικοῦ κόμματος Ἀλβανίας, μὲ εἰδίκευση στὶς παρτοῦζες στὰ κολχόζ τοῦ Κόρτσε – γιατί τὰ λέω ὅλα αὐτά; Πόθεν ἤρχισα καὶ γιὰ ποῦ τὸ εἶχα βάλει;

Ἐντάξει, τὰ ἀγόρια δὲν τὰ ντρέπομαι. Δὲν ντρέπομαι νὰ βλέπουμε ὁμοῦ, σήριαλ μὲ χαρμανιασμένους ἱππότες νὰ πιτσιλᾶνε μὲ σωματικούς των χυμούς, ὑπηρέτριες στὰ πύργους τῶν ἀρχόντων καθὼς αὐταὶ (αἱ ὑπηρέτριαι) στὰ κατόπιν δὲν πλένουν τὰ χέρια τους καὶ μὲ αὐτὰ τὰ λερὰ χέρια σερβίρουν τὰ φαγιὰ στοὺς ἀρχόντηδοι κι αὐτοὶ τρώγοντες, παράγουν ἤχους ἱκανοποιήσεως λέγοντες ἂααααχ μπερεκέτια, θεὰ τὸν ἔκανες τὸν μουσακά, Ἕλβια!

Ντρέπομαι ὅμως τὴν Γιώτα, τὴν θυγατέρα μου, ὅταν ἀράζωμε στὰ σαλόνια, πλήρεις μάσας, μὲ κουβὰ σόδας δίπλα μας - ἐγὼ δηλαδὴ - γιὰ νὰ δοῦμε κάτι μεσημεριάτικο, κάτι διασκεδαστικὸ ῥὲ παιδί μου! Καὶ πῶς μὲ τὴν κορούλα δίπλα μου νὰ βλέπουμε ἐπεισόδιο σειρᾶς ὅπου κάποιοι ἄγριοι ὀρεσίβιοι παγανισταὶ κάμνουσιν ἀλλαξοπρωκτιὲς μεταξύ των;

Τέλος πάντων, μποροῦσα νὰ τὸ πῶ πολὺ νωρὶς καὶ νὰ μοῦ τρώγω χρόνο – ἔνα ἔχω νὰ τονίσω μὲ ὅλα αὐτὰ τὰ σήριαλ:

Αἶσχος!

Χρόνια πολλὰ Βασιλεῦ!

ἂχ   ἂχ   ἂχ   ἂχ   ἂχ   ἂχ   ἂχ   ἂχ   ἂχ   ἂχ   ἂχ   ἂχ   ἂχ   ἄχ!

Χρόνια πολλά, ὦ ἄναξ!  

ὤι ὤι!

Ξαναμμένες θηλυκὲς οἱασδήποτε ἡλικίας, χρώματος, φυλῆς καὶ θρησκεύματος ἀπὸ τότες ποὺ καλλιέργευσα μύστακα εἰς τὸ θεῖον προσώπατόν μου, μὲ κυνηγοῦσιν ὡσὰν ὑποψήφιος δήμαρχος τὰς ὑπηκόων ψήφους, ἐποφθαλμιῶσαι προφανῶς τὰς δυνατοτήτας λειχίας ἃς διαθέτει στόμας μὲ χλωρίδα στὰ χείλη ἀπὸ πάνου.

Συναισθανόμενος τὸ ἄχθος τῆς εὐθύνης πολὺ ἁτλάντεια βαρὺ ἕνεκα ὁ μύσταξ, θεωρῶ ὅτι πρέπει νὰ διελευκάνω, νὰ ξεκαθαρίσω κάτι ποὺ παραμένει στὸν κόσμο, θολὸ καὶ κυρίως λανθασμένο.

Κάμποσα χρόνια πρίν, γιὰ κάποιους λόγους μὴ ἀναφερομένους ἵνα μὴν πλατειάσωμε, ἡ διασκέδασις τῶν νεοελλήνων ἑστιάζετο στὸν Περαῖα καὶ συγκεκριμένως στὴν γούβα τοῦ βάβουλα. Νυχτερινὰ μαγαζὰ ἐπιστροφὴ σὲ αἰσθητικὲς κάποτε μαγκιώρικες ἤγουν βαρέλια ἀντὶς τραπεζῶν, ῥετρὸ παντοῦ ἀντικείμενα, φωτιστικὰ σχεδὸν λούξ, κάτι σὰν τὸ 10 τοῦ Μ. Καραγάτση.

Κοντὰ σ’ὅλα αὐτά, τὸ ῥεπερτόριον δὲν θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι παρὰ μιὰ ἔξαρσις ἑλλαδικοῦ τέτοιου. Αὐστηρῶς! Καὶ βρέθηκαν νὰ ἀκούγωνται ἀσματοτέτοιοι ὅπως οἱ Παναγιώτης Μιχαλόπουλος, Πρόδρομος Τσαουσάκης, Ἀπόστολος Νικολαϊδης - Ἀπόστολος Νικολαϊδης μέσα στὸν Περαῖα; Ἀμέ! Μέσα στὸν Περαῖα! Καὶ γενόταν ὁ κακὸς χαμὸς ὅταν ἔβαζε ὁ διαβολάκος τὴν οὐρά του πάλι μὰ καὶ καθὼς κολύμπαγε τὸ χαρέμι στῆς πόλης τὸ χαμάμ. Καὶ χαρτοπετσέται ποσότητος δένδρων τοῦ βασιλικοῦ κήπου ἀπογειώνοντο στὸν χῶρο τῶν οἰονεὶ ἐντελῶς ξενυχτάδικων ὅταν ἀκούγετο ὁ Καπετανάκης ὅστις ἔσχε ποτίσει φαρμάκι τὴν δόλια μανοῦλα τοῦ δημιουργοῦ. Κι ὅλοι ἀσχολοῦντο χορεύοντες, μὲ τὴν μουστάκα τοῦ Καπετανάκη.

Τὸ δίχως ἄλλο, αὐτὴ ἡ μουστάκα πρέπει νὰ ἦτο πολὺ σένια, δηλαδὴς πολὺ ὑπερπαραγωγὴ καὶ γιὰ νὰ ὑπερθετιστεῖ στὸ ἄσμα, ἐτέθη μιὰ λεξοῦλα ποὺ ὅλοι ἐμεῖς οἱ ὄψιμοι κουτσαβάκηδες τὴν ἀκούγαμε ὡς μπούκλα. Καὶ πόσο πιὸ φυσιολογικόν, εἷς μάγκας νὰ διαθέτει μουστάκι ζόρικο στὸ ὁποῖον μάλιστα νὰ ἔχει καλλιεργηθεῖ μπούκλα· τόσο πολυετές, τόσο μεγαλόπρεπο τὸ τρίχινο τεκμήριο μαγκιᾶς! Μπούκλα; Μπούκλα!

Μὰ στὰ πιὸ καθαρὰ δὲν εἶχε μπ ἡ λέξις ἡ περιγράφουσα τὸ μουστάκι τοῦ Καπετανάκη. Ντ εἶχε καὶ τὸ κλ ἦταν γκλ, ἤτοι ντούγκλα. Ντάξει, μικρὸ τὸ κακό, τὸ μουστάκι εἶχε ντούγκλα. Ντούγκλα τὸ μουστάκι. Καὶ ἐπειδὴς τὸ ἄσμα ἦταν γενικῶς πολὺ μυστήριο, περὶ μανοῦλες ποὺ φαρμακώνοντο, γιὰ ξυπνήματα κι ἐγέρσεις ὅπου δίπλα ὑπῆρχον σίδερα στὴν γῆς στερεωμένα καὶ κάτι καημένα παιδιά, πολὺ ποίησις ῥὲ γαμῶτο καὶ ποῖος καταλαβαίνει ἐντελῶς τὴν ποίησις; Στὴν ποίησιν μέσα λοιπὸν ἡ ντούγκλα κι ἂς μὴν ἀντιλαμβανώμεθα τὴν ἑτυμολογίαν αὐτῆς. Τοῦ λεξιλογίου τῆς μαγκιᾶς θὰ ἦτο καὶ ἀπὸ τὰ συμφραζόμενα – μὴν λέμε τὰ ἴδια – ἀνθιζομαστάνε καὶ τείναμε στὴν μεγαλοπρέπεια τοῦ μύστακος. Ντούγκλα ἴσον κάτι σὰν μπούκλα, ντούγκλα ἴσον κάτι τὸ πολὺ βαρυσήμαντο στὸ μουστάκι, ντούγκλα ἤγουν μουστάκλα ῥὲ παιδί μου! Ἄσε ποὺ τὸ ντούγκλα γειτνιάζει καὶ θυμίζει καὶ τὴν ντάγκλα, δὲν γινόταν νἆναι τυχαῖο. Φυσικά, ὁ τραγουδιστὴς ἀκουγόταν νὰ ἐκφέρει τοὺς φθόγγους ὡς ἑξῆς: με τον καπετανακι που χι ντυγκλα στο μυστακι. Τὸ σῖγμα δηλαδὴ δὲν πάγαινε στὸ ντούγκλα ἀλλὰ στὸ στὸ πρὶν ἀπὸ τὸ μουστάκι. Ἦταν ὁριστικό: Ποὔχει ντούγκλα στὸ μουστάκι.

17-18 χρόνια μετά, μὲ μένα πλέον νὰ διαθέτω μύστακα ὅστις προκαλεῖ ἔντονες καρδιαγγειακὲς ἐπιτάσεις στὰ γκομενάκια ὡς προείπομεν, τὸ λάθος παραμένει. Διαδηλώσεις λαμβάνουν χῶρα (κάθε πρωὶ κατὰ τὴν φευγάλα μου γιὰ τὴν δουλειά, τὸ ἀπόγευμα τῆς ἐπιστροφῆς καὶ τὸ βράδυ ὅταν βγαίνω νὰ ποτίσω) ἀπὸ θηλυκὰ τὰ ὁποῖα ἀπαιτοῦν νὰ τῶν ἀμαλγαματίσω τὰ ὑγρὰ τῶν ἄπρεπων γούστων των διὰ τῶν ἰδίων. Κάποιες ἐξ αὐτῶν, κατόπιν κληρώσεως, διαδικασίαν τὴν ὁποίαν ἔχει ἀναλάβει τὸ ὑπουργεῖον δημοσίας τάξεως διότι ἀπειλεῖται ἡ καθεστηκυία τέτοια, ἐπισκέπτονται τὸν ὀντά μου καὶ τῶν ἐξηγῶ τὸ ὄνειρο. Κατόπιν, καθὼς εἴμεθα ἀραχτοὶ σὲ κρέββατον προσπαθῶντες νὰ συμμαζέψωμε τὰς ἀνάσας ἡμῶν ἀπὸ τὸν προηγηθέντα κάματο, ἀκούω νὰ κάνουν λόγον, χαϊδεύουσες τὴν ἄνω τῶν χειλέων τριχοφυϊαν μου, γιὰ ντούγκλα.

Ὦ θεοί! Ξυρισμένοι μὰ καὶ πωγωνοφόροι! Ντούγκλα στὸ μουστάκι;

Ἕνα Σάββατο, χρόνια πολλὰ πρίν, εἶχα συναντηθεῖ μὲ τὸν Ἠλία Πετρόπουλο, στὴν Φαντασία γιὰ νυχτερινὸ τσιριμίρι – πρέπει ἐκεῖ καὶ τότες νὰ ἐνεφανίζετο ἡ Ρίτα Σακελλαρίου μὲ τὸν Δημήτρη Κοντολάζο. Λέγαμε πολλά, ἔλεγε δηλαδής, γιὰ τὸν καφὲ τὸν τούρκικο, γιὰ τὸν Ἄρη Βελουχιώτη, γιὰ τὰ ὀνόματα τῶν ὁδῶν καὶ πῶς ταῦτα. Μοῦ εἶπε ἐπίσης γιὰ τὸ ὅτι τὸ μουστάκι δὲν εἶχε ντούγκλα, ἁπλᾶ ὁ ἕρμος ὁ Καπετανάκης εἶχε τὸ μουστάκι του τσιγκελωτὸν ὡσὰν τὸ ἀντίστοιχον ἑνὸς ἀμερικανοῦ ἠθοποιοῦ, ἀποβιώσαντος τὸ 1939, ὀνόματι Douglas Fairbanks. Μουστάκι ἀλὰ Ντούγκλας δηλαδή, ἔχω τὸ μουστάκι μου ντούγκλας. Κι αὐτὸ στραβοπάτησε καὶ γίνηκε (ἔχω) ντούγκλα στὸ μουστάκι.

Συναισθανθεὶς τὸ ἄχθος τῆς εὐθύνης πολὺ ἁτλάντεια βαρὺ ἕνεκα ὁ μύσταξ, φρονῶ ὅτι ξεκαθάρισα τὴν θολούρα.

Καὶ ἴσως νὰ πρέπει, πλέον, νὰ ξουρίσω τὴν μουστάκα.