ἐν ὄψει;

 

Καπνοὶ

 

Serlock holmes peterson

Connoisseur’s choice peterson

Ashton Smooth Sailing

Erinmore

Mc Baren Vanilla Cream

Mc Baren golden ambrosia

Mc Baren Virginia 1

κἄποιες συνόψεις γιὰ τὰ διαβασθέντα τὸ 2022

Οἱ Σατανικοὶ Στίχοι εἶναι ἕνα σχοινοτενὲς βιβλίο, οἱ μουσουλμάνοι μᾶλλον τὸ διεφήμισαν μὲ ἐκεῖνον τὸν فتوى‎ .

 

Ὅσο βαρετὰ εἶναι τὰ σκηνικὰ (τὸ 90% τοῦ βιβλίου) μὲ τὸν ἄγγελο καὶ τὸν διάβολα, τόσο ὑπέροχα καὶ ἐνδιαφέροντα τὰ (ὀλίγα – 10% τοῦ βιβλίου) κεφάλαια ὅπου ὁ Ῥουσντὶ περιγράφει κἄτι ποὺ δὲν εἶναι ἀπίθανο νὰ εἶναι ψεύτικο, δηλαδὴ ὁ Μωάμεθ νὰ προσπάθησε κἄποια στιγμὴ νὰ μὴν εἶναι αὐστηρὰ καταδικαστικὸς πρὸς τὸν πολυθεϊσμὸ τῶν Ἀράβων ὥστε νὰ προσεταιριστεῖ μεγαλαλύτερο κοινό: 

 

“O Moυχαμέτης γελά, διασκεδάζει φανερά. «Φαίνεται δεν έχετε ζήσει εδώ αρκετό καιρό», λέει ευγενικά. «Δεν το ἔχετε παρατηρήσει; Οι άνθρωποι δεν μας υπολογίζουν. Κάθε φορά που μιλώ, δεν υπάρχουν περισσότεροι από πενήντα ανάμεσα στους ακροατές, και οι μισοί από αυτούς είναι ξένοι. Δεν διαβάζετε τα σατιρικά ποιήματα που καρφώνει στους τοίχους της πόλης ο Βάαλ;» Απαγγέλλει:

 

Κήρυκα, άκουσε προσεκτικά.

Η μονομανία σου για τον ένα

δέν κανει για την Τζαχίλια

Να επιστραφεί στον αποστολέα

 

«Μας περιγελούν παντού και μας θεωρούν επικίνδυνους», φώναξε. Τώρα ο Χάμτζα μοιάζει στενοχωρημένος. «Ποτέ δεν έδωσες σημασία στις γνώμες τους. Γιατί τώρα; Γιατί ειδικά μετά τη συζήτηση με τον Σιμπέλ;» Ο Μουχαμέτης κουνά το κεφάλι του. «Μερικές φορές νομίζω ότι πρέπει να τα απλουστεύσω για να με πιστέψουν οι άνθρωποι». Μια σιωπή ταραχής κυριεύει τους μαθητές. Ανταλλάσσουν ματιές, κουνιούνται νευρικά.”

 

Ὁ Μωάμεθ, διαβάζουμε στοὺς ΣΑΤΑΝΙΚΟΙ ΣΤΙΧΟΙ, ἔρχεται σὲ μιὰ κἄποια συνεννόηση μὲ ἕναν ἂς ποῦμε εὐγενῆ (τὸν τὸπ) τῆς πόλης, πολυθεϊστὴ βεβαίως, (Ἀμποὺ Σίμπελ θαρρῶ ὠνομάζετο) μὲ τὸν ὁποῖον εἶχαν κόντρα. Ὁ πολυθεϊστὴς Ἀμποὺ Σίμπελ τοῦ λέει πὼς ἂν (ὁ Μωάμεθ), προσθέσει ψήγματα πολυθεϊσμοῦ, ὑποψία σεβασμοῦ σὲ ἤδη ὑπάρχουσες θεότητες στὴν διδασκαλία του, οἱ ἄραβες ἴσως καὶ νὰ τὸν πιστέψουν, θὰ γίνει μιὰ κἄποια ἀρχή, σίγουρα δὲν θὰ τοὺς εἶναι ἀπορριπτέος ἐξ ἀρχῆς.  Ἔλα, τοῦ λέει, τὸ ἀπόγευμα απὸ τὴν πλατεία νὰ δείξουμε στὸν κόσμο πὼς μποροῦμε νὰ ἀμαλγαμίσουμε τὸν γχβχ aka יְהֹוָה‎ μὲ τὶς ἀράβισσες θέαινες*¹! ὁ Μωάμεθ παγαίνει καὶ:

 

«Aυτή είναι μια συγκέντρωση πολλών ποιητών», λέει με καθαρή φωνή, «και εγώ δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι είμαι ένας από αυτούς. Είμαι ο Κήρυκας και μεταφέρω τους στίχους Αυτού που είναι ο σπουδαιότερος από όλους όσοι είναι συγκεντρωμένοι εδώ». Το ακροατήριο χάνει την υπομονή του. Τα θρησκευτικά είναι για το ναό. Τόσο οι κάτοικοι της Τζαχίλια όσο και οι προσκυνητες ήρθαν εδώ για να διασκεδάσουν. Σιωπή! Πετάξτε τον έξω! Αλλά ο Αμπού Σιμπέλ μιλά για άλλη μια φορά. «Αν σου έχει μιλήσει πραγματικά ο Θεός σου», λέει, «τότε όλος ο κόσμος πρέπει να το ακούσει». Αυτόματα νεκρική σιγή απλώνεται μέσα στη σκηνή. «Το Αστέρι»*², φωνάζει ο Μουχαμέτης και οι γραφείς αρχίζουν να γράφουν.

 

«Στο όνομα του Λάχ, του Ελεήμονα και Φιλανθρώπου!

»Μα το Αστρο όταν πάει για να δύσει, ο σύντροφός σας δεν πλανάται κι ούτε έχει παραπλανηθεί.

»Ούτε μιλά υποκινούμενος από δικές του επιθυμίες. Αυτό δεν είναι παρά έμπνευση: που τον εμπνέει. Τον έχει διδάξει αυτός που έχει μεγάλη δύναμη, ο προικισμένος με σοφία!

»Και παρουσιάστηκε αυτοπροσώπως, ενώ βρισκόταν στο υψηλότερο σημείο του ορίζοντα. Μετά πλησίασε κι έμεινε μετέωρος στον αέρα, σε μια απόσταση γύρω στα δύο τόξα ή και λιγότερο, και ενέπνευσε στο δούλο του εκείνο που ήθελε ο Λάχ να εμπνεύσει.

»Σε καμιά περίπτωση και η καρδιά του δούλου δεν διέψευσε ό,τι είδε. Μήπως θα διαφωνήσετε μαζί του όσον αφορά σε αυτά που είδε;

»Είχε δει τον άγγελο και μια άλλη φορά, κοντά στο δέντρο του λωτού πέρα από το οποίο κανείς δεν ξέρει τι βρίσκεται, κι έχει κοντά του τον Κήπο της Διαμονής. Ο λωτός σκεπάζεται από μυστήρια [που μόνο στον Λάχ είναι γνωστά]. Το βλέμμα μου ποτέ δεν παρατράπηκε κι ούτε έκανε σφάλμα. Και είδα μερικα από τα σημεία του Κυρίου μου, τα μεγαλύτερα θαύματα».

Σε αυτό ακριβώς το σημείο, χωρίς την παραμικρή ένδειξη δισταγμού ή αμφιβολίας, απαγγέλλει ένα ακόμη στίχους. «Μήπως είδατε τη Λατ και την Ούζα, και την άλλη, τη Μαναάτ;» Μετά τον πρώτο στίχο, η Χιντ πέφτει στα γόνατα. Ο Μεγάλος της Τζαχίλια έχει ήδη σημωθεί όρθιος. Και ο Μουχαμέτης, με κλεἰςτά μάτια, απαγγέλλει: «Είναι τα υψιπετή πτηνά και η παρέμβασή του είναι όντως επιθυμητή»*³. Καθώς ο θόρυβος - φωνές, ζητωκραυγές, φωνές λατρείας στη θεά Αλ-Λατ γεμίζει κατά κύματα τη σκηνή, η ήδη έκπληκτη συγκέντρωση βλέπει το διπλά εκπληκτικό θέαμα του Μεγάλο Αμπού Σιμπέλ να τοποθετεί τους αντίχειρές του πάνω στους λοβούς των αυτιών του και να κουνά τα υπόλοιπα δάχτυλά του και να προφέρει με δυνατή φωνή «Αλλαχού Ακμπάρ». Αμέσως μετά πέφτει στα γόνατα και πιέζει αποφασιστικά τα μέτωπό του στο έδαφος. Η σύζυγὀς του η Χιντ τον μιμείται ακαριαία. Ο νερουλάς ο Χαλίντ έχει μείνει πιο πίσω στο άνοιγμα της σκηνής, απὀ όπου και παρακολούθησε όλα τα συμβάντα. Τώρα βλέπει με τρόμο όλο τον κόσμο να συγκεντρώνεται, τόσο αυτοί που βρίσκονται μέσα στη σκηνή όσο και το πλήθος απέξω, ένα πλήθος από άντρες και γυναίκες, να αρχίζει να γονυπετεί, σε σειρές, και η κίνηση μεταφέρεται προς τα έξω από τη Χιντ και τον Μεγάλο Αμπού, λες και πέφτουν βότσαλα μέσα στη λίμνη. Μέχρι που τελικά όλο το πλήθος μέσα και έξω από τη σκηνή αρχίζει γονυκλισίες εμπροστά στον Προφήτη, ο οποίος έχει αναγνωρίσει τις κυρίαρχες θεότητες της πόλης. Ο Κήρυκας παραμένει όρθιος, λες και είναι απρόθυμος να μοιραστεί τις λατρευτικές εκδηλώσεἰς της ομήγυρης.

 

*1 ἀράβισσες θέαινες

*2 Εἶναι τὸ 52^ον κεφάλαιον τοῦ κορανίου

*3 Αυτός ο στίχος δὲν περιλαμβάνεται στὸ κοράνι καὶ σύμφωνα μὲ μουσουλμανικὴ παράδοση, διασωθεὶς ὑπὸ τοῦ ἄραβος ἱστορικοῦ καὶ θεολόγου Muhammad ibn Jarir al Tabari (838-923) πρόκειται γιὰ λόγια «σατανικὰ», ἐμπνευσθέντα δῆλα δη ὑπὸ τοῦ Σατανέως

*** ἀληθινὴ ἱστορία, ἱστορία βγαλμένη ἀπὸ τὴν ζωὴ ***

 

*** ἀληθινὴ ἱστορία, ἱστορία βγαλθεῖσα ἐκ τῆς ζωὴς ***

 

Θυμᾶμαι κἄτι πανὰρχαια χρόνια (ὅταν ἤμανε νειὰτο δηλαδὴ καὶ γκάζωνα σὲ ῥομὰντζα, ἀγάπες καὶ λουλοὺδια), νὰ ἀνεβαίνω εἰς τὰς Ἀθῆνας γιὰ νὰ παρασύρω νεανίδας εἰς τὸν βόρβορον τῆς ἀμαρτὶας. Γιὰ νὰ γὶνω πιὸ τζιπιὲς, ἀνηφοροῦσα εἰς τὸν Λυκαβηττὸν – καθ’ ὅσον λὶαν πεῦκο καὶ ὡς ἐκ τούτου, παραπετάσματα ἀσφαλείας.

 

Σὲ μιὰ δὸση τὸ λεπόν, ἀραχθὲντες εἰς τὸ ἄκρον τοῦ μέγα πάρκιν ἂν θυμᾶμαι καλῶς (λυκαβηττῷ, ἔ; ), σὲ σὺμπλεγμα λίγο μπερδεμὲνο, μὲ κυρία ἡ ὁποία βάσει τοῦ οἰκογενειακοῦ δικαίου θεωρεῖτο «πιασμένη», τῆς πούλαγα (πουλοῦσα) σινεφιλισμό, ὀβερτουράροντας σενάρια ὅπου νεραυλικὸς (ἄχ, δημοτικιά!) ἐπισκέπτεται κυρία τοῦ Παλαιοῦ Ψυχικοῦ καὶ τῆς κάμνει ἕνα κἄτι ποὺ μπορεῖ νὰ θεωρηθῇ καὶ ψυχικό. Ἦταν πολὺ δεκτική, ἐξέφραζε ἐνστάσεις γιὰ τὸ ἂν παρουσιάζῃται στὸν Ταρκόφκι καὶ τὸν Καθρέφτη του κἄποιο σκηνικὸ ἀποχωρητηρίου, ἐγὼ τηλεφωνοῦσα τὸν Μπακογιαννόπουλα γιὰ περισσότερα ἐπαϊόμενα, ἀλλὰ γρήγορα καταλαβαίναμε ὅτι ὅλα τοῦτα ἤντουσταν προφάσεις. Ὅλα ἐκεῖνα ἦσαν ἄλλοθια γιὰ νὰ συνεχίσουμε/καταλὴξουμε τὸ φεστιβὰλ σὲ χοτὲλ ὁδοῦ παραλλήλου τῆς λεωφόρου Ἁλίμου, σχεδὸν ἐπὶ τῆς παραλιακιᾶς, χοτέλι 20 εὐρὼ γιὰ δυὸ ὧρες.

 

Καὶ ἐκεῖ ποὺ ἤμεθα εἰς τὸ τσίρι μίρι, ξαφνικὰ αἰσθάνομαι μέγα φῶς νὰ μὲ/μᾶς λοὺζει καὶ νὰ σκέπτωμαι τί εἰς τὸν φαλλὸν συμβαίνει, εἴχομεν γὰρ δὼσει ῥαντεβοῦ νῦξ, πότε τέλεψε αὕτη, πότε ξημέρωσε καὶ γιατί ἀργοῦν τέλος πάντων τὰ πετεινάρια; Σήκωσα κεφάλι ἀφήνοντας τὰ πεδὶα ενὸς τιτανικοῦ cleavage, κούνησα τὸ βλέμμα μοῖρες 190 καὶ εἶδον ἕνα τηλεοπτικὸ συνεργεῖο νὰ γυρνᾷ.

 

Ὄχι νὰ ἐπιστρέφῃ, ὄχι! Ἁπλᾶ, ἔκανε γύρισμα! Κἄτι δημοσιογράφοι πουθενάδες, κἄποιοι προσκεκλημὲνοι ψωροκωστίζοντες, φίρμες τῆς ἑλληνικῆς δημοκρατίας μ’ αὐτήνανε τὴν ἀέναη παρακμή, δημοσιογραφία ΜΜΕ ὅπου ἔχει μπλέξει ὁ μοντερνισμὸς καὶ τὸ λάϊφ στάϋλ μὲ τὴν ἀμορφωσιὰ καὶ τὴν ἀγραμματοσύνη σὲ παράγοντα ὑποπολιτισμοῦ, ἕνα κράμα κουτσομπολιοῦ καὶ δῆθεν ἀποκάλυψης, ποὺ προσβάλλει τὴν αἰσθητικὴ ἀκόμα καὶ τοῦ πιὸ ζμπουτσαμάτικου.

 

Φῶτα κάμερες πᾶμε καὶ κἄποιος ἀνθυποδημοσιογραφίζων μιλοῦσε μὲ ἕνανε ποὺ δήλωνε τοῦ αὐτοῦ ἐπιτηδεύματος μὲ τὸν Λῶρενς Ὀλιβιὲ καὶ ἕνα μικρόφωνο στὴν μέση – αὐτὸ λυπόμουν περισσότερο! Καὶ ἐγὼ μὲ τὴν μανδὰμ νὰ εἶμαι στὸ κὰδρο, νὰ εἴμαστε στὸ κὰδρο, ὄχι πρῶτο πλάνο βεβαίως ἀλλὰ σίγουρα στὸ κάδρο! Ἐξωτερικὸ γύρισμα, ἕνας πεταμένος νὰ παίρνῃ συνέντευξη ἀπὸ ἄλλον πεταμένο, μὲ ἀφ’ὑψηλοῦ φόντο τὰς Ἀθῆνας καὶ ἡμᾶς ὡς προεῖπον, σὲ ἕνα ἄκρον ἔστω!

 

Ἠλεκτριστὴκαμε αὐτοστιγμεὶ καὶ ἔπιασα νὰ τρέχω ὁ κιαρατᾶς, νὰ φεὺγω χέρι χέρι μὲ τὴν τύπισσα καὶ μὲ τὴν κούτρα ἡμῶν χαμηλὰ ὡσὰν τὴν ἀντίστοιχον τοῦ Γιώργου τοῦ Γούκου ὅταν οὗτος ἔτρεχε ὁμοῦ μὲ ὄργανα τῆς τάξεως πρὸς τὸ Μεταγωγῶν – πῶς; Δὲν συνελήφθη ποτές; Συγγνώμη! Δὲν ἤξερα! Κατηφορίζαμε κρυπτάμενοι λοιπόν, γλυστρούσαμε τρεχάμενοι στοὺς ἐγκρεμνοὶ τοῦ Λυκαβηττοῦ, τσαλακωνόμασταν ἀλλὰ οὕτως ἔδει! Λίγο πιὸ μετά, κάμποσο πιὸ χαμηλὰ καὶ μακρὰν τοῦ φακοῦ βεβαίως βεβαίως, ἠρεμήσαμε καὶ μοῦ εἶπε ἡ συνοδίνα μου, ἔχουσα μεγαλύτερο πρόβλημα προφανῶς, νὰ πάω πάλι ὄπισθεν, νὰ ἐπιστρέψω αὐτοῦ, ἐκεῖ καὶ νὰ ῥωτήσω λεπτομερείας. Καὶ ποιό τσάνελε εἶστε καὶ ποῖα ἐκπομπὴ καὶ δὲν μὲ λέτε, εἴχατε ἀπ’εὐθείας σύνδεση, ἂ ὄχι ἔ; ὡραῖα μπράβο καὶ πότε θὰ προβληθῇ αὐτὸ τὸ ἀγλαὸν προϊὸν ἀνθρωπίνης πνευματικῆς δραστηριότητος ἵνα σταθῶμεν κατανυκτικῶς ἐπὶ τῆς τηλοψίας νὰ προσπορισθῶμεν σοφία σὲ 17 μέρες χρόνια πολλὰ - ἦταν 31 Αὐγούστου τότε.

 

Ὅ,τι μοῦ εἶπε ἐκεῖνος ὁ δημοσιογράφος-1, δὲν μοῦ ἔδωκε καθόλου κουράγιο. Θὰ ἔπρεπε νὰ παρακολουθῶ/οῦμε γιὰ τὶς ἑπόμενες ὁκτὼ ἡμέρες ὄχι ἁπλῶς κἄποιες πεταμένες ἐκπομπὲς ἀλλὰ ὁλάκερα πεταμένα κανάλια! Σιγὰ μὴν τὸ ἔκανα, δὲν τὸ ἀπετόλμησα! Βαρέθηκα! Ἄλλως τε, δὲν μοῦ διεκυβεύετο κἄτι· ἤμανε τότες, μικρὸς καὶ λεύτερος! Ἡ δὲ ἄλλη… Δὲν μοῦ εἶπε ποτὲς τὸ παραμικρὸ καίτοι ἡ μὴ ἀπάντησις, εἶναι ἀπάντησις. Ἦταν μιὰ στάσις της περίεργος. Τὸ ἔπαιζε ἄνετη; Ἦταν ὄντως καὶ πρᾶγμα τι, ἔτσι; Ἀγχωνόμουν ἀρκετὰ καὶ μοῦ κατέβαλλε τὴν διάθεση τοῦτο, μέχρι ποὺ τῃς ἔβλεπα τοὺς βραχίονες νὰ χάνωνται ὄπισθεν τῆς πλάτης της. 2,5 δεύτερα μετά, τὸ σουτιὲν πετιόντανε στὸ κρεβάτι, ἐγὼ βουτοῦσα σὲ βύζους F cup καὶ ὁ μίλκυ γουέϊ ἔπαυε τὶς κινήσεις του.

 

*** ἀληθινὴ ἱστορία, ἱστορία βγαλμένη ἀπὸ τὴν ζωὴ ***

ὡραῖος παλαιακὸς κώδων

 

σε φεροντες

 

Δὲν ξέρω, ἡ ΝΔ μοῦ προκαλεῖ φρίκη, ὁ μεσαῖος μητσοτακικὸς χῶρος ἀκόμα περισσότερο, εἰδικῶς τώρα, μὲ (κυρίως) ὑποκλοπὲς καὶ τόσα καὶ τόσα ἀκόμα, ἀλλὰ πρέπει νὰ πιστωθῇ στὸν ΠΘ πὼς ἦταν αὐτὸς ποὺ μετὰ ἀπὸ πολλὰ πολλὰ χρόνια ἐπεσκέφθη τοὺς Ἕλληνες τῆς βορείου Ἡπείρου.

Ἴσως καὶ προφανῶς τὸ γεγονὸς αὐτὸ νὰ ἔρχεται νὰ δένῃ μὲ τὴν δύσκολή του κατάσταση, καθ’ὅσον ὁ ἐθνικισμὸς εἶναι τὸ ἔσχατον καταφύγιον ἀπατεῶνος τινός (γι’αὐτὸ ἄλλως τε, θεωροῦμε τὸν ἐθνικισμὸ κἄτι ὑπέρτατο) ἀλλὰ ἀκόμα κι ἔτσι, ὑπῆρχαν καὶ ὑπάρχουν πάμπολλα πεδία γιὰ νὰ πουλήσει πατριωτισμὸ κλπ κλπ, ὄχι νὰ πάει στὴν Ἀλβανία, νὰ μιλήσει σὲ φέροντες σημαία ἕλληνες.

Μπράβο στὸν Μητσοτάκη.