κατάλαβες τί γίνεται;

 Εἶδα, λέει, πὼς ἤμανε στὸ (κἄπου στὴν Βρυξέλλα) διαμέρισμα, μιᾶς παλιᾶς, λέει, συμμαθητρίας (σχολεῖον ἐπήγαινα τὴν προηγουμένη χιλιετία) ἡ ὁποία (ἡ συμμαθήτρια, ὄχι ἡ χιλιετία) ἐργαζομένη οὔσα ἐν τῷ παρλαμέντῳ, μὲ ψάρωνε ἀνέκαθεν μέχρι ποὺ μοῦ ἐζήτησε νὰ τῆς πάω μιὰ κούτα ντάβιντωφφ. Καὶ ἤμανε, λέει, ὄρθης (ὄρθης ὁ ἐγώ, ὅλος ἐγώ, ὄχι ὁ μῦς τῆς κεντρικῆς μου ὑδραυλικῆς μου ἐγκατάστασής μου) ἐνώπιον, λέει, τῆς βιβλιοθήκης της. Αὐτὴ ἀραχτὴ εἰς τὸν τριθέσιον, λέει, στὸ γκαναπέ, τρώγουσα πατάτες τηγανητὲς (ἔλααα!) καὶ τὴν μακάριζα διὸ διέθετε, λέει, τόσα πολλὰ τοῦ Σιμενόν, λέει, ἔτι ἀνέκδοντα (sic) στὴν ἑλληνική, λέει, ἀλλὰ ἐκείνη, πιότερο φανέρωνε, λέει, οἴησιν διὰ τὰ Ἀστερίξ της. Βέεεεεβαια! λέει. Διότι μποροῦσε, λέει, ἔλεγε, διαβάζουσά τα γαλλιστὶ νὰ ἀντιλαμβάνῃται τὰ πάντα ὅλα λογοπαίγνια, τὰ μὴ δυνάμενα μεταφερθεῖν ἑλληνικῶς. Λέει. Δὲν ἔδωκα σημασία εἰς ὅ,τι ἐτόνισε. Ξέφυγα, ἕρπειν, λέει, γιὰ τὸν καμπινὲ ἔνθα ἔπλυνα τὴν ἀνάσα μου μέ, λέει, κολυνός, τὸ ἐφαϊὰρ τῆς πόσθης μου καὶ τὴν ὑφαλοκρυπίδα τῆς βαλάνου μου, λέει, μὲ σάπωνα ὅστινα εἴχομεν ἀγοράσει ἐκ τῶν λάς, λέει, εἰς τὸ 22 τῆς ὁδοῦ Neuve, ὥστε γιὰ πιὸ μετά, ἀναζητήσεις, λέει, τοῦ ἐρυθροῦ, λέει, σταυροῦ, κυρίως εἰς τοὺς γλουτοὺς αὐτῆς καὶ οὐχὶ μόνον. Τὸ (ἑπόμενον) πρωί, ἔψαχνα γάλα γιὰ μέλανος σοκολάτας, δημητριακὰ - ἐκείνη τὰ σιγάρα της. Εἶχα δὲν εἶχα καταπιεῖ τὴν πρώτη γουλιομπουκιὰ ὅτε μοι εἶπεν πὼς ὅτε ἐμεῖς τὸ (προηγούμενον) βράδυ, κάναμε ὅ,τι κάναμε, ἰσραηλινοὶ στρατιῶται ῥεσαλτάρανε εἰς τὸ 1 (ὁλογράφως ἕνα) καράβι γιὰ τὴν Γάζα. Ἐξύπνησα κάθιδρος, μὲ τὴν ὀνείρωξιν, ἀμβλωθεῖσα ἐν τῇ γενέσει της. Διάρκεια ὀνείρατου, δευτερόλεπτα τρία.

Ο Ανως Νευροκοπης, ντε!

Ντάξει, ἱστορία ἐντελὰ ἀπαγκιστρωμένη ἀπὸ τὸ γαμῶτο, ἀπὸ τὸ κἄποιο μικρουλότατο θεματάκιον στὰ σώψυχα τοῦ ἱστοριογράφου, ἀκόμα καὶ τοῦ πιὸ ἀνυστερόβουλου, δὲν ὑπάρχει.

Ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη, εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν μπορῇ αὐτὴ ἡ ἐπιστήμη (ἐπιστήμη δὲν εἶναι;) νὰ καταλήξῃ ἔστω σὲ κἄποιους γενικότατους βραχίονες, ὥστε νὰ μὴν παρατηρῇται αὐτὸ τὸ ἰλαρὸν φαινόμενο, δύο χῶρες ποὺ (ὀψίμως) ἀντιπαθιοῦνται, νὰ ἑορτάζουν ὁμοῦ ἕναν ἥρωα τῆς ἀνεξαρτησίας τοῦ ἔθνους του; Ὅπου ἔθνος του, ἡ γνωμάτευση τῆς ἐπιστήμης τῆς ἱστοριογραφίας: βούλγαρος ἢ δυτικοβούλγαρος;

Κι ἂν τέλει, ὅλο τοῦτο ἐπιφέρει ἕνα πλῆγμα στὶς ἐπιστημονικὲς περγαμηνὲς ἀλλὰ καὶ στὸν ἐγωισμὸ κἄποιων (ἀποτυχημένων στὴν οὐσία) τρὸλ περὶ Μακεδονίας (σλαβικῆς ἐννοεῖται) ἂς φέρουν κατὰ νοῦ τὸν παϊονίρη περὶ τοῦ Μακεδονισμοῦ Πούλεφσκι, ὁ ὁποῖος ἔκανε ὅ,τι ἔκανε καὶ πρὸς τὸ τέλος, ἀποζητοῦσε (εἰς Κρέσνα Ῥαζλὸγκ) τὴν ἑνοποίηση τῆς ὀθωμανικῆς Μακεδονίας μὲ τὴν Βουλγαρία. Χιχιχί. Ἐπιφανεῖς εἰδικοὶ ἀναλυταὶ περὶ ἀταβιστικῶν συμπλεγμάτων, κάνουν λόγο γιὰ ἀναπόφευκτες ἐγγενεῖς προκαταλήψεις, ἕνα ἀπομεινάρι ἀπὸ ἐποχὲς κατὰ τὶς ὁποῖες συμμετέσχον σὲ ἀκροδεξιὰ μπλὸγκς καὶ ὁμάδες μὲ διαρρήδην ἀχτιβιστικιὰ δράση.

 

 

 

πσ ευδης

 

Βρὲ βρὲ βρέ!

 

Ψευδὴς καταμήνυση. Ναί, καλά. Ποῦ νὰ καταλάβῃ, τὸ ἀρτηριοσκληρωτικὸ ἑλληνικὸ κράτος ὅτι ἴσως νἆναι κι αὐτὸ ἕνα ὅπλο, ἕνα βέλος στὴν φαρέτρα τοῦ σεπτοῦ ἡμῶν ἀγῶνος.

 

αυτο ακριβως, τιποτ'αλλο

 

Ζήτω ὁ Βασιλιᾶς

Μιὰ σκέψη ποὺ οὔτε νὰ τὴν κάνουμε, θέλουμε, εἶναι αὐτὸ ποὺ συνιστᾷ τὴν μεγαλύτερη δυστυχία· τὸ νὰ θάψῃ ὁ γονέας τὸ παιδί του. Προέκυψε πρὸ ἡμερῶν μιὰ ἔκτακτη περίπτωση - ἕνας μικρός, ἔπεσε σὲ πηγάδι καὶ τέτλος πάντων, ὅλοι ξέρουμε πῶς κατέληξε.

 

Καὶ ἔβλεπα εἰδήσεις, ἔβλεπα τοὺς γονεῖς τοῦ μικροῦ Ῥαγιὰν μόλις νἄχουν μάθει ὅτι ὁ γυιός του μετὰ τόσες ἡμέρες, δὲν τὰ κατάφερε! Καὶ ἔδειχνε τὸ ῥεπορτάζ, τὸν πατέρα νὰ μιλᾷ μὲ τὸν Βασιλιᾶ τοῦ Μαρόκου καὶ στὰ καπάκια, μόλις νὰ κλείνῃ, νὰ συνεχίζῃ μὲ τοὺς δημοσιογράφους καὶ ἡ ἀρχὴ τῆς κουβέντας του νὰ εἶναι Ζήτω ὁ Βασιλιᾶς.

 

Τί σὲ κάνει νὰ πῇς κἄτι τέτοιο, σὲ μιὰ τόσο δύσκολη στιγμή σου τὴν ὁποίαν θὰ κουβαλᾷς πάντοτε, ποὺ πάντα θὰ σὲ στοιχειώνῃ;

 

Θέλω νὰ σκεφτῶ ἂν θὰ μποροῦσε κἄποιος νὰ πῇ Ζήτω ἡ Σακελλαροπούλου, ζήτω ὁ/ἡ πρόεδρος μὰ εἶναι τόσο φρικτὴ ἡ ὅλη περίπτωση, τὸ παράδειγμα καὶ δὲν χωροῦν ἀντιρεπουμπλικανισμοί. Μακάρι νὰ ἦταν αὐτὴ ἡ τελευταία κηδεία παιδιοῦ ἀπὸ γονεῖς.

 

Γαῖαν ἔχοις ἐλαφρὰν ἀδελφὲ ἡμῶν Ῥαγιάν!

τῶν ἔκανες τὰ μοῦτρα, κρέας

Εἶχαν τελειώσει (ἐκείνη) τὴν (δεδομένη χρονικὴ) στιγμὴ αἱ γκόμεναι, αἱ γυναῖκαι ἔσχον ἔλλειψις ἀλλὰ ὁ μὲν διέθετε μιὰ ἀνεκλάλητη ἀδημονία καὶ ἕνα ἀνυποχωρὸν σφίξιμο, πρὸς τοῦτο δὲ χρεία ἐνέσκυψε νὰ τὴν πέσει (ὁ εἷς) εἰς τὴν γυναῖκα τοῦ ἑτέρου.

 

Βέβαια, χωροῦν κτητισμοὶ στὴν ἀφὰν γκατὲ τοῦ ἐπαναστατικοῦ κινημάτου τῆς χῶρας; Ἄλλως τε καὶ τὰ τέκνα, φχιάχνονται γιὰ τὴν συνέχιση τοῦ καπιταλιστικοῦ συστημάτου, τὰ δωρεὰν χέρια στὴν ὑπηρεσία τῆς παραγωγῆς ξερωγὼ καὶ ἄλλα οἷα ὑπέροχα.

 

Τέλος πάντων, ὁ Ζαχαριάδης λάδωνε τὴν κυρία Μάρκου. Ἔτσι λένε τὰ ἀρχεῖα.

 

Τὰ ὁποῖα, εἴχομεν βγάλει στὴν φόρα πολλὰ πολλὰ χρόνια, εἶπε ὁ ΓΓ τοῦ ΚΚΕ, κάνοντας τὴν φάση, τί; Δὲν μετρᾷ τὸ κέρατο, ἔτσι, ἐπειδὴ τὸ ξέραμε, ἢ ἔπρεπε νὰ τὸ ξέρουμε; Οἱ ἀλλαξοκωλιὲς τῆς κυρίας Βαφειάδου γίνονται σεξουαλικὴ ἀγωγή; Καὶ στὸ φινάλε, κυρ Κουτσούμπα, τότε τὰ εἶχες βγάλει στὴν φόρα ἀλλὰ δὲν εἶχαν κυκλοφορήσει καθόλου – τώρα ὅμως ἔπιασε ὀλίγη δημοτικότης.

 

Τὰ εἴχομεν ἀποκαλύψει ἐδῶ καὶ χρόνια, ἔφα ὁ ΓενικὸςΓραμματεὺς καὶ συνέχισε σὲ ὕφος πολὺ ἁρμόζον γιὰ πολιτικό, γιὰ κομμουνιστή, κάνοντας λογοπαίγνιον, ὅπερ πλέον θεωρεῖ πασὲ καὶ ὁ Σεφερλῆς, ὁ γίγας οὗτος τῆς παγκοσμίου κωμωδίας, μὲ τὸ ὄνομά του.

 

Περισσότερο σημαντικὴ πάντως, εἶναι ἡ εἴδησις γιὰ τὸ ὅτι μόνον τὸ 10% πολέμησε ἐθελοντικῶς στὶς τάξεις τοῦ ΔΣΕ. Θὰ μὲ πῆς, ἐδῶ σένιαραν ἀρχηγὸ τοῦ ΕΛΑΣ μὲ ῥοχάλα, δὲν θὰ εἶχαν μὲ τὸ ζόρι τοὺς ἐννέα ἀπὸ τοὺς δέκα στὸν στρατό τους; Εἶναι μία βάναυση σοδομία στὸ στόρυ τοῦ ΚΚΕ ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια. Οἱ πολεμιστὲς τοῦ ΔΣΕ, πολεμοῦν μὲ χαρὰ γιὰ ἕνα καλλίτερο αὔριο, οἱ πολεμιστὲς τοῦ ἐθνικοῦ στρατοῦ, μὲ πολὺ σφίξιμο καὶ βαριεστημένα καὶ κοῖτα νὰ δῇς ποὺ ψάχνουν καὶ τρόπο νὰ ἔλθωσιν εἰς τὸν μαχαλᾶ μας.

 

Ἀργοῦν αἱ ἀποκαλύψεις ἀλλὰ ἔρχονται. Κάλλιο ἀργὰ παρὰ ποτέ. Ὁ δὲ σ. Κουτσούμπας, ἂς μᾶς ἀναφέρῃ πλὴν πεφωτισμένων λογοπαιγνίων: οἱ γονεῖς, παπποῦδες, θεῖοι του καὶ τὰ ῥέστα, ἐπολέμησαν στὸν ΔΣΕ; Ἂν ναί, σὲ ποῖα κλίκα; Μὲ τὸ ζόρι ἢ ἦσαν συναινετικοί;

 

Ἀναρωτιέμαι τώρα, τί καὶ πόσο περγαμηνάτος στατιστικοτέτοιος πρέπει νὰ εἶσαι ὥστε νὰ ἀναγάγῃς τὸ 90-10 δεθελοντῶν καὶ ἐθελοντῶν στοὺς 40 ἀγύρτες, 59 ἀφελεῖς καὶ 1 πραγματικὸς κομμουνιστής, κατὰ πὼς ἔλεγε ὁ Βλαδίμηρος.