Ο Ανως Νευροκοπης, ντε!

Ντάξει, ἱστορία ἐντελὰ ἀπαγκιστρωμένη ἀπὸ τὸ γαμῶτο, ἀπὸ τὸ κἄποιο μικρουλότατο θεματάκιον στὰ σώψυχα τοῦ ἱστοριογράφου, ἀκόμα καὶ τοῦ πιὸ ἀνυστερόβουλου, δὲν ὑπάρχει.

Ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη, εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν μπορῇ αὐτὴ ἡ ἐπιστήμη (ἐπιστήμη δὲν εἶναι;) νὰ καταλήξῃ ἔστω σὲ κἄποιους γενικότατους βραχίονες, ὥστε νὰ μὴν παρατηρῇται αὐτὸ τὸ ἰλαρὸν φαινόμενο, δύο χῶρες ποὺ (ὀψίμως) ἀντιπαθιοῦνται, νὰ ἑορτάζουν ὁμοῦ ἕναν ἥρωα τῆς ἀνεξαρτησίας τοῦ ἔθνους του; Ὅπου ἔθνος του, ἡ γνωμάτευση τῆς ἐπιστήμης τῆς ἱστοριογραφίας: βούλγαρος ἢ δυτικοβούλγαρος;

Κι ἂν τέλει, ὅλο τοῦτο ἐπιφέρει ἕνα πλῆγμα στὶς ἐπιστημονικὲς περγαμηνὲς ἀλλὰ καὶ στὸν ἐγωισμὸ κἄποιων (ἀποτυχημένων στὴν οὐσία) τρὸλ περὶ Μακεδονίας (σλαβικῆς ἐννοεῖται) ἂς φέρουν κατὰ νοῦ τὸν παϊονίρη περὶ τοῦ Μακεδονισμοῦ Πούλεφσκι, ὁ ὁποῖος ἔκανε ὅ,τι ἔκανε καὶ πρὸς τὸ τέλος, ἀποζητοῦσε (εἰς Κρέσνα Ῥαζλὸγκ) τὴν ἑνοποίηση τῆς ὀθωμανικῆς Μακεδονίας μὲ τὴν Βουλγαρία. Χιχιχί. Ἐπιφανεῖς εἰδικοὶ ἀναλυταὶ περὶ ἀταβιστικῶν συμπλεγμάτων, κάνουν λόγο γιὰ ἀναπόφευκτες ἐγγενεῖς προκαταλήψεις, ἕνα ἀπομεινάρι ἀπὸ ἐποχὲς κατὰ τὶς ὁποῖες συμμετέσχον σὲ ἀκροδεξιὰ μπλὸγκς καὶ ὁμάδες μὲ διαρρήδην ἀχτιβιστικιὰ δράση.