Ζήτω ὁ Βασιλιᾶς

Μιὰ σκέψη ποὺ οὔτε νὰ τὴν κάνουμε, θέλουμε, εἶναι αὐτὸ ποὺ συνιστᾷ τὴν μεγαλύτερη δυστυχία· τὸ νὰ θάψῃ ὁ γονέας τὸ παιδί του. Προέκυψε πρὸ ἡμερῶν μιὰ ἔκτακτη περίπτωση - ἕνας μικρός, ἔπεσε σὲ πηγάδι καὶ τέτλος πάντων, ὅλοι ξέρουμε πῶς κατέληξε.

 

Καὶ ἔβλεπα εἰδήσεις, ἔβλεπα τοὺς γονεῖς τοῦ μικροῦ Ῥαγιὰν μόλις νἄχουν μάθει ὅτι ὁ γυιός του μετὰ τόσες ἡμέρες, δὲν τὰ κατάφερε! Καὶ ἔδειχνε τὸ ῥεπορτάζ, τὸν πατέρα νὰ μιλᾷ μὲ τὸν Βασιλιᾶ τοῦ Μαρόκου καὶ στὰ καπάκια, μόλις νὰ κλείνῃ, νὰ συνεχίζῃ μὲ τοὺς δημοσιογράφους καὶ ἡ ἀρχὴ τῆς κουβέντας του νὰ εἶναι Ζήτω ὁ Βασιλιᾶς.

 

Τί σὲ κάνει νὰ πῇς κἄτι τέτοιο, σὲ μιὰ τόσο δύσκολη στιγμή σου τὴν ὁποίαν θὰ κουβαλᾷς πάντοτε, ποὺ πάντα θὰ σὲ στοιχειώνῃ;

 

Θέλω νὰ σκεφτῶ ἂν θὰ μποροῦσε κἄποιος νὰ πῇ Ζήτω ἡ Σακελλαροπούλου, ζήτω ὁ/ἡ πρόεδρος μὰ εἶναι τόσο φρικτὴ ἡ ὅλη περίπτωση, τὸ παράδειγμα καὶ δὲν χωροῦν ἀντιρεπουμπλικανισμοί. Μακάρι νὰ ἦταν αὐτὴ ἡ τελευταία κηδεία παιδιοῦ ἀπὸ γονεῖς.

 

Γαῖαν ἔχοις ἐλαφρὰν ἀδελφὲ ἡμῶν Ῥαγιάν!