παράκλησις

Ξέρω ὅτι κάνεις τὸ καλλίτερο, ὅτι θὰ κάνεις τὸ καλλίτερο, ὅτι προτίθεσαι, ὅτι διέπεσαι καὶ ὠθεῖσαι ἀπὸ καλὲς κἀγαθὲς προθέσεις. Διότι σὺν τοῖς ἄλλοις, γνωρίζεις ὅτι γίνεται μὲ σκοπὸν τὴν ἴασιν πονεμένης ψυχῆς, ἡ ὁποία παραμένει σὲ μιὰν οἱονεὶ ἀπομόνωση ἐπὶ ἕξι συναπτοὺς ἐνιαυτούς! Εἶναι μιὰ ἐπίδοσις, ἡ ὁποία θὰ μνημονεύῃται μετὰ ἀπὸ σαράντα – πενῆντα μπορεῖ καὶ ἑβδομῆντα ἔτη, σὲ ντοκιμανταὶρ τύπου σὰν σήμερα τὸν 20όνε αἰῶνα, μόνον ποὺ ὁ τρέχων αἰὼν θὰ εἶναι ὁ 21^ος συνεπῶς μᾶλλον θὰ ὑπάρχῃ πρόβλημα μὲ τὴν παραγωγή. Ἐν πάσῃ περιπτώσει, θὰ σκάει ὁ ντοκιμανταίρης καὶ θὰ ἀκούγῃται ἡ βραχνὰ φωνὴ τοῦ ἀφηγητοῦ πὼς ὁ Ἀριστοτέλης ἔσχε γνωματεύσει ὅτι ὁ διαμένων μακρὰν τῶν κοινωνιῶν εἶναι ἢ θηρίο ἢ θεὸς καὶ καπάκι μὲ ἕνα ἄρτιο μοντὰζ θὰ παρουσιάζεσαι ἐσὺ εἰς τὸ πλάνο, σὲ πλάνο τριῶν τετάρτων νὰ κυττᾷς τρεῖς μοῖρες δεξιὰ τοῦ φακοῦ λέγων…

 

«δὲν εἴχαμε τότενες καταλάβει ὅτι μετέσχε τοῦ τρισυπόστατου, ἐξ ἄλλου δὲν εἶχε ἀκόμα ἀναληφθῇ εἰς τοὺς οὐρανούς· τὸν νομίζαμε ἁπλῶς μαλάκα καθὼς ξέραμε ὅτι τὸν ἔπαιζε τοὐλάχιστον πεντάκις ἡμερησίως σὲ ἐκεῖνο τὸ διάστημα Νοεμβρίου - Μαΐου, ὅταν ἦταν ἡ πανδημία καὶ ἡ μωρὲ πῶς τὴν λέγαμε; Καραμπίνα ναί! Μὰ ἔχουσιν περάσει τὰ χρόνια, εἶναι τριάντα πέντε, τριάντα ἑπτὰ ἀπὸ τότε; Ὦ, ναί, εἶναι!»

 

Καὶ θὰ σιάχνεις τὰς διόπτρας εἰς τὴν ῥίνα σου, μᾶλλον μιὰ νευρικὴ κίνησις καὶ οὐχὶ χρειαζουμένη ἕνεκα ἡ συνειδητοποίησις τῆς παρελεύσεως τῶν ἐτῶν, συνεχίζων:

 

«Μπόρεσε καὶ ἀπεσύρθη στὴν ἐνδοτέρα ὕπαρξιν γνωρίζων βιωματικῶς τὸ θεῖο, πολὺ εὔκολα σχετικῶς, ἂν σκεφθῇτε ὅτι αὐτὸ τὸ καταφέρνουν ἐλάχιστοι μοναχοὶ εἰς τὸ Ἅγιον Ὅρος, ἐρημίται κυρίως, μετὰ ἀπὸ ἀδιάλειπτη προσευχὴ δεκαετιῶν».

 

Εἰς τὸ σημεῖον τοῦτο, τὸ πλάνο θὰ ἀλλάζῃ καὶ θὰ γεμίζῃ πεῦκο ἡ ὀθόνη. Πεῦκο καὶ εἰς τὸ κάδρον, τὸ καθολικὸν μιᾶς μονῆς, τῆς μεγίστης Λαύρας! Ἔσχατο πλάνο, τρεμάμεναι τινὲς κοντογλουκικαὶ μορφαὶ ἁγίων ὑπὸ τὸ ἡμίφως καντηλιῶν καὶ μοναχοὶ σεπτῶν χαρακτηριστικῶν μὲ τὸ μικρόφωνο ἀνὰ χείρας. Οἱ ὁποῖοι θὰ ἐξηγῶσιν τί ἐστὶ ἡσυχασμὸς εἰς τὴν ἀνατολικὴν ὀρθόδοξον ἐκκλησίαν καὶ ὅταν θὰ ἐκφέρουν τὸ ὄνομα Βαγγέλακας θὰ σταυροκοπιοῦνται!

 

Κι ἄλλα πολλὰ θὰ συμβαίνωσιν ἀλλὰ πρέπει νὰ διακόψωμεν γιὰ διαφημίσεις. Σὲ μιὰ ἀπὸ αὐτὲς ἴσως νὰ δοῦμε καὶ μία τῆς αἰτζήαν νὰ κάνῃ λόγο γιὰ ταξίδια καὶ ἐπειδὴ πρῶτα ὁ Θεός, δρομολογοῦμε ἕνα τὴν Παρασκευὴ καὶ σήμερις εἶναι ἐπ’ἴσης Παρασκευὴ καὶ ἕπεται ΣΚ ὅπερ ἐστὶ ἀργία, μήπως μποροῦμε νὰ μάθουμε ἐὰν ὁ ἰατρὸς οὕτινος τὴν συνδρομὴ αἰτηθήκαμε, σφράγισε ἔντυπο καὶ ὅ,τι προβλέπεται τέλος πάντων εἰς τὴν sui generis κατάστασιν ταύτην; Νοιώθω λίαν ἐνοχικῶς ποὺ σὲ ζαλίζω σὲ ἐργασίμους ὥρας ἀλλὰ ἐκλιπαρῶ γιὰ τὴν κατανόησίν σου.

μαζύ!

 

δεκαπεντάωρη μπίζνα

 

Στὴν Γαλλία πρὸ δεκαημέρου, εἴκοσι ἀπόστρατοι ἀξιωματικοὶ σὲ ἐπιστολή τους, ἀνέφεραν τοὺς κινδύνους ἀπὸ τὸν ἰσλαμισμὸ καὶ ὅτι πρέπει νὰ ἀντιμετωπιστῇ. Πῶς; Οἱ ἐγχώριοι ἀναλυτές, μὲ ξεκάθαρη στάση βεβαίως, ἄποψη καὶ προτίμηση, πιάνονται ἢ ἀμαθεῖς ἢ κινδυνολόγοι. Διότι ἡ παρέμβαση ἀπὸ ἐν ἐνεργείᾳ συναδέλφους ἀποστράτων στρατιωτικῶν, γιὰ τὴν προστασία τοῦ γαλλικοῦ πολιτισμοῦ καὶ ἔθνους (ὅπως γράφουν οἱ ἐ.ἀ.) δὲν εἶναι ἀπαραιτήτως πραξικόπημα, ἀλλὰ pronunciamento. Ἡ διαφορὰ μεταξὺ τῶν δύο, εἶναι πολὺ μεγάλη καίτοι νομίζω ὅτι ἀμφότερα εἶναι παράνομα. Μόνον οἱ ἐκλεγμένοι ἔχουν τὴν ἐξουσιοδότηση νὰ πολιτικοπράττουν· τὰ κοινοβούλια νὰ νομοθετοῦν καὶ οἱ κυβερνήσεις νὰ ἐφαρμόζουν τὰ ψηφισθέντα. Τώρα, ἂν ἔχουν ἄλλες προτεραιότητες, ἂν παραγνωρίζουν τὸν ὅποιον κίνδυνο, ἂν τυρβάζουν περὶ ἄλλων, ἂν ἐν ὀλίγοις τὸν παίζουν, τότε τί νὰ κάνουμε; Ὑπάρχουν ἐκλογὲς στὸ βάθος τῆς πενταετίας. Ἄλλως τε, οἱ διαπιστώσεις αὐτὲς προέρχονται ἀπὸ ἀλαφροΐσκιωτους ἀκροδεξιοὺς (οἱ ὁποῖοι κινδυνολογοῦν διότι αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ὑπάρξεώς των) τῶν ὁποίων οἱ προβληματισμοὶ ἐλέγχονται. ὅπως π.χ. ἑνὸς ἄλλου ἀκροδεξιοῦ ἐπ’ἴσης, γάλλου ἐπ’ἴσης. Τοῦ Μichel Onfray. Ὁ ὁποῖος ἐκτὸς ἀπὸ ἀκροδεξιὸς εἶναι συνεκδότης τοῦ περιοδικοῦ Front Populaire, μὲ ξεκάθαρα αντιδραστικὸ περιεχόμενο – τὸ μαρτυρᾷ καὶ ὁ τίτλος του ἐξ ἄλλου. Ὁ Onfray, στὸ βιβλίο του ποὺ κυκλοφόρησε στὸ τέλος τοῦ 2020, «τὸ πλοῖο τῶν τρελλῶν» καυτηριάζει τὸ κίνημα τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας, τὴν τυραννία τῶν μειονοτήτων κλπ κλπ.. Στὸ ἄρθρο αὐτό, λέει μερικὰ πολὺ πολὺ πολὺ νόστιμα:

 

Όταν κάποιος κραυγάζοντας Αλλάχ Αχμπάρ κόβει το λαρύγγι κάποιου άλλου, το πρώτο που λένε οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί είναι «προς θεού, μην είστε ισλαμοφοβικοί!»

 

Έβαλε ένα όργανο της ισλαμοαριστεράς να κάνει έρευνα για τον εαυτό του. Είναι σαν να βάζεις τον ντίλερ να κάνει έρευνα για τα βαποράκια, (σχολιάζοντας τὴν κυβέρνηση ἡ ὁποία ἀνέθεσε στὸ Κέντρο Κοινωνικῶν Ἐρευνῶν νὰ πραγματοποιήσῃ μελέτη περὶ τῆς ἰσλαμοαριστερᾶς)

 

Είμαι άνθρωπος της παλιάς αριστεράς, όταν η αριστερά ήταν οικουμενική και κοσμική, όταν δεν γονάτιζε μπροστά στο κατακτητικό Iσλάμ. Σήμερα παρουσιάζουμε τον σκοταδισμό ως διαφωτισμό.

Kαὶ βάλε!

ἡ ὑπεροχοτέρα εἴδησις τῆς δεκαετίας. Θεΐνα! Θεΐνα εἴδησις! Τί θεΐνα! Ἡμιθεΐνα καὶ βάλε!

(...) Σύμφωνα με τις δραματικές περιγραφές, το γεμάτο νεανικό ενθουσιασμό δρώμενο κράτησε περίπου δύο ώρες και καθ’ όλη τη διάρκεια του ενδοπρολεταριακού ξύλου κάποιοι αλληλέγγυοι σύντροφοι του…πυροβολικού “πετούσαν σκουπίδια και σκατά” και έφτυναν φωνάζοντας “φύγετε από την πλατεία μας” και “εμείς είμαστε η αναρχία” (...)