δεκαπεντάωρη μπίζνα

 

Στὴν Γαλλία πρὸ δεκαημέρου, εἴκοσι ἀπόστρατοι ἀξιωματικοὶ σὲ ἐπιστολή τους, ἀνέφεραν τοὺς κινδύνους ἀπὸ τὸν ἰσλαμισμὸ καὶ ὅτι πρέπει νὰ ἀντιμετωπιστῇ. Πῶς; Οἱ ἐγχώριοι ἀναλυτές, μὲ ξεκάθαρη στάση βεβαίως, ἄποψη καὶ προτίμηση, πιάνονται ἢ ἀμαθεῖς ἢ κινδυνολόγοι. Διότι ἡ παρέμβαση ἀπὸ ἐν ἐνεργείᾳ συναδέλφους ἀποστράτων στρατιωτικῶν, γιὰ τὴν προστασία τοῦ γαλλικοῦ πολιτισμοῦ καὶ ἔθνους (ὅπως γράφουν οἱ ἐ.ἀ.) δὲν εἶναι ἀπαραιτήτως πραξικόπημα, ἀλλὰ pronunciamento. Ἡ διαφορὰ μεταξὺ τῶν δύο, εἶναι πολὺ μεγάλη καίτοι νομίζω ὅτι ἀμφότερα εἶναι παράνομα. Μόνον οἱ ἐκλεγμένοι ἔχουν τὴν ἐξουσιοδότηση νὰ πολιτικοπράττουν· τὰ κοινοβούλια νὰ νομοθετοῦν καὶ οἱ κυβερνήσεις νὰ ἐφαρμόζουν τὰ ψηφισθέντα. Τώρα, ἂν ἔχουν ἄλλες προτεραιότητες, ἂν παραγνωρίζουν τὸν ὅποιον κίνδυνο, ἂν τυρβάζουν περὶ ἄλλων, ἂν ἐν ὀλίγοις τὸν παίζουν, τότε τί νὰ κάνουμε; Ὑπάρχουν ἐκλογὲς στὸ βάθος τῆς πενταετίας. Ἄλλως τε, οἱ διαπιστώσεις αὐτὲς προέρχονται ἀπὸ ἀλαφροΐσκιωτους ἀκροδεξιοὺς (οἱ ὁποῖοι κινδυνολογοῦν διότι αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ὑπάρξεώς των) τῶν ὁποίων οἱ προβληματισμοὶ ἐλέγχονται. ὅπως π.χ. ἑνὸς ἄλλου ἀκροδεξιοῦ ἐπ’ἴσης, γάλλου ἐπ’ἴσης. Τοῦ Μichel Onfray. Ὁ ὁποῖος ἐκτὸς ἀπὸ ἀκροδεξιὸς εἶναι συνεκδότης τοῦ περιοδικοῦ Front Populaire, μὲ ξεκάθαρα αντιδραστικὸ περιεχόμενο – τὸ μαρτυρᾷ καὶ ὁ τίτλος του ἐξ ἄλλου. Ὁ Onfray, στὸ βιβλίο του ποὺ κυκλοφόρησε στὸ τέλος τοῦ 2020, «τὸ πλοῖο τῶν τρελλῶν» καυτηριάζει τὸ κίνημα τῆς πολιτικῆς ὀρθότητας, τὴν τυραννία τῶν μειονοτήτων κλπ κλπ.. Στὸ ἄρθρο αὐτό, λέει μερικὰ πολὺ πολὺ πολὺ νόστιμα:

 

Όταν κάποιος κραυγάζοντας Αλλάχ Αχμπάρ κόβει το λαρύγγι κάποιου άλλου, το πρώτο που λένε οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί είναι «προς θεού, μην είστε ισλαμοφοβικοί!»

 

Έβαλε ένα όργανο της ισλαμοαριστεράς να κάνει έρευνα για τον εαυτό του. Είναι σαν να βάζεις τον ντίλερ να κάνει έρευνα για τα βαποράκια, (σχολιάζοντας τὴν κυβέρνηση ἡ ὁποία ἀνέθεσε στὸ Κέντρο Κοινωνικῶν Ἐρευνῶν νὰ πραγματοποιήσῃ μελέτη περὶ τῆς ἰσλαμοαριστερᾶς)

 

Είμαι άνθρωπος της παλιάς αριστεράς, όταν η αριστερά ήταν οικουμενική και κοσμική, όταν δεν γονάτιζε μπροστά στο κατακτητικό Iσλάμ. Σήμερα παρουσιάζουμε τον σκοταδισμό ως διαφωτισμό.