μὰ οὔτε σαπούνι στὴν στεριά, οὔτε ῥεξόνα!

Ἕνας κἄποιος πολὺ ἀμφιλεγόμενος τύπος, ἀγνώστων προθέσεων, εἶχε πεῖ γιὰ τοὺς ἀναρχικοὺς ὅτι ἀπλᾶ πρόκειται γιὰ πουθενάδες οἱ ὁποῖοι μὲ σημαία τὴν ἀναρχία καὶ τὰ ῥέστα προσπαθοῦν νὰ ἀπεκδυθοῦν τῆς ἀνυπαρξίας των. Σωστὸς ὁ μάστωρ, καλή του ὥρα.

Εἶναι κἄτι ποὺ συμβαίνει συχνάκις. Κι ὄχι μόνον σὲ τυρόμπαλα ἐπαρχιωτόπουλα. Μᾶς ἔχει τύχει, μᾶλλον ὅλοι τὸ ἔχομε κάνει· νὰ υἱοθετοῦμε ἂς ποῦμε, σὲ τσιγαροσυζητήσεις σὲ σπίτια φίλων, θέσεις λίγο χάβαλες, ἔτσι γιὰ νὰ ἀποπροσανατολίσουμε τὴν προσοχὴ τῶν γύρω μας καὶ μὴ μᾶς πολυπροσέξουν ὅτι σπεύδουμε στὴν τουαλέττα τους γιὰ αἰφνιδίως ἀφιχθεῖσα χονδρὴ ἀνάγκη.

Κἄποιοι δὲν εἶναι τόσο πολὺ προχώ. Ἁπλῶς ἔχουν γοητευθεῖ ἀπὸ μιὰ οὐτοπικὴ ἰδεολογία. Λίγο πρὶν τὴν κάνουν ἐγκληματικὴ ὀργάνωση, συμμορία τέλος πάντων, βαυκαλίζονται γιὰ τὶς ἰδιαίτερες καὶ μακρὰν τῆς μεϊνστριμιᾶς, θέσεις τους. Γι’αὐτοὺς σημαντικὸ ῥόλο, πρωτεύονται ῥόλο δὲν παίζει τὸ ματσάκι τῶν ἰδεῶν, ἀλλὰ τὸ στύλ. Ἀπέχουμε ἀπὸ τὰ καὶ καλά, μαζικά.

Ὁπότε φαντάζομαι τί ζημιὰ τοὺς ἔκανε τὶς προάλλες, ὅταν ἡ ἀνάλγητος κατὰ τ’ἄλλα, ἑλληνικὴ δημοκρατία ἔκανε ταρίφες τοὺς μπάτσους της καὶ τοὺς ἐπέστρεψε (τοὺς ῥουβικῶνες) ἐκεῖ ἀπόπου τοὺς πῆρε. Δὲν θἄθελα μὲ τίποτε νὰ ἤμουν τραμποῦκος ἀναρχιστής, στὸ πίσω κάθισμα τοῦ κωλάδικου, νὰ ἀκούω μελωδία ἐφὲμ ἑκατὸ καὶ τοὺς βρωμοσυριζόμπατσους νὰ συζητῶσιν περὶ ξερωγὼ ἐνόσῳ μοῦ κάνουν τὸ σωφέρ!

Ἄντε μετὰ νὰ πρέπει νὰ βγῇς (ἀναρχοάπλυτος ὢν) σὲ κἄνα κατουρλοκαταγῶγι νὰ ἀρχίσῃς νὰ μιλῇς γιὰ τὸ τί στοιχηματικὴν ἀπόδοσι δίδει μιὰ κενωνία ἐν ᾗ ἄτομα συνεργάζονται ἐλεύθερα καὶ ἰσότιμα, ἐνώπιον, ἔστω, ψαρωμένης κι ἄβγαλτης ψόφιας γκόμενας. Νὰ τὸ παίξῃς μάχιμος καλῶς νοούμενος φετιχίστας τῆς συγκρούσεως καὶ ξαφνικὰ νὰ ἀκούσῃς ἀπὸ κἄποια φουντωμένη πατσαβούρα: Κάτσε κάτω ῥὲ μαλάκα, γίνηκες πιὸ ῥεφόρμα κι ἀπὸ τὸν Μίκη, μὰ τί λέω ἡ γκαυλωμένη ἀλλὰ κι ἀπότιστη, πιὸ προβοκατόρας κι ἀπὸ τὸν Μιχαλολιάκο! Κάτω ῥέεεεεε!

150 χρόνια ἀπὸ τὸν θάνατο τοῦ Ὄθωνος.

Στὸν ἱερὸ ῥωμαιοκαθολικὸ ναό, τὴν Τεατίνερκιρχε Μονάχου εὑρίσκονται οἱ σαρκοφάγοι τῶν μελῶν τοῦ βασιλικοῦ Οἴκου Βίττελσμπαχ, τὰ ὁποῖα ἀπὸ τὸ 1180 μέχρι τὸ 1918 ἐβασίλευσαν στὴν Βαυαρία. Κάθε χρόνο, ὁ Δοὺξ τῆς Βαυαρίας τελεῖ στὴν Τεατίνερκιρχε μνημόσυνο γιὰ ὅλα τὰ μέλη τοῦ ἐν λόγῳ βασιλικοῦ Οἴκου καὶ προσκαλεῖ τὸν ἐκπρόσωπο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γερμανίας, Πρωτοπρεσβύτερο Ἀπόστολο Μαλαμούση νὰ παραστῇ στὸ μνημόσυνο, ἐφ’ ὅσον ἐκεῖ εἶναι καὶ ἡ σαρκοφάγος τοῦ Βασιλέως Ὄθωνος τῆς Ἑλλάδος, μέλους τοῦ βασιλικού Οἴκου Βίττελσμπαχ καὶ τῆς Βασιλίσσης Ἀμαλίας. Ἐφέτος, μὲ ἀφορμὴ τὰ 150 χρόνια ἀπὸ τὸν θάνατο τοῦ μαρτυρικοῦ Βασιλέως Ὄθωνος, στὶς 26 ἰουλίου, ἐτελέσθη μνημόσυνο γι’αὐτόν.

λόγῳ διακοπῶν

ἂν θὰ μποροῦσε ἕνα σκίτσο νὰ ἐκφράσῃ τὴν παθογένεια τῆς ἑλληνικῆς δημοκρατίας, εἶναι αὐτό.

70 ζπ

Τὰ σιμενονικὰ εἶναι ἐξόχως καλοκαιρινά, ὄχι ἐπειδὴ περιέχουν κἄτι καλοκαιρινὸ – πόσο καλοκαιρινίλα ἔχει νὰ σοῦ μεταφέρῃ ἕνας βαλλόνος ἄλλως τε; - ἀλλὰ ἐπειδὴ κάθε ἰούλιο ἐκδίδεται ἕνα. Ἐφέτος ὅμως ἡ ἄγρα τομπαίζει καὶ χάνεται παράδοσις δέκα ἐτῶν τοὐλάχιστον – μᾶλλον δὲν θὰ ἐκδόσουν. Τὸ ἤμαθα ὅταν πλέρωνα, ἕνα περασμένο Σάββατο, ποὺ εἶχαν τὶς ἐκπτώσεις στὸν ἀκάλυπτο· τίιιιιι;, φώναξα ὅταν μοῦ τὸ εἶπε ἡ παρὰ τῷ ταμείῳ. Ὡσὰν χαρμάνης ταξίαρχος Θεοχάρης, κατέβασα μέχρις ἑνὸς τὰ βιβλία ἀπὸ τὰ ῥάφια τους φωνασκῶν ὡς πωλῶν μαροῦλι καὶ μπρόκολο στὴν βοῦ λαϊκιὰν ἀγορὰν Πειραιῶς, ἐξαπολύων οὐρανομήκεις καὶ ἀκατανοήτους ὕβρεις γιὰ τὴν ῥαθυμίαν των. Στὸ ῥάφι μὲ τὸν μεγάλο ἀνατολικό, ἐν τούτοις, οὐδὲν ἤπεσεν, τὰ πάντα ὅλα ἀνηρθωθήκανε. Ἔφυγα γρήγορα πρὶν πλακώσουν τὰ ἐξαρχιωτόμπατσα. Στόπ. Ἀπαλλοτροίωσα τὸ ἐπίτομο τοῦ ἐν λόγῳ ἑνδεκατόμου (; ) ἔργου. Στόπ.