Μισθοὶ Γεροὶ

Ὅλοι αὐτοὶ οἱ πολεοδόμοι, φιλόσοφοι, οἰκονομολόγοι, καθηγητὲς καὶ τὰ λοιπὰ ποὺ γράφουν, συζητοῦν, ἀγορεύουν σὲ συνέδρια καὶ σὲ σεμινάρια γιὰ τὴν βαρβαρότητα τῶν πόλεων, τὴν μαζοποίηση, τὴν ἀλλοτροίωση, τὸ ἀδιέξοδο τοῦ σύγχρονου τεχνολογικοῦ πολιτισμοῦ, ἀπὸ προοδευτικὴ πάντα σκοπιά, ἀριστερὴ καὶ συνήθως ῥιζοσπαστικὴ - πόσο βολεμένοι οἱ ἴδιοι σὲ θέσεις μὲ γεροὺς μισθοὺς κι ἐπιμίσθια, μὲ παροχὲς καὶ ταξίδια, πόσο δεμένοι οἱ ἴδιοι, μὲ τὸ σύστημα ποὺ καταριοῦνται καὶ ὑποτίθεται, ἀγωνίζονται γιὰ τὴν ἀνατροπή του, πόσο βέβαιοι τελικὰ πὼς τίποτα εὐτυχῶς δὲν κινδυνεύει ν’ἀλλάξῃ, τοὐλάχιστον στὸ ἀμέσως προσεχὲς μέλλον. 

Μ. Ἀναγνωστάκης

Τὸν λοποῦ!

Ἐπὶ τέλους, ἤγγικεν ἡ ὥρα!

Σε αυτόν τον πόλεμο τα γουρούνια της αστυνομίας αποτελούν μόνιμο στόχο

Ἕνας εἰκοσάχρονος συλληφθεὶς διότι ἀπαλλοτροίωσε κάμποσα χιλιάρικα εὐρὼ ἀπὸ μιὰν τράπεζα, δήλωσε αἰχμάλωτος πολέμου.

Ἴσως μάλιστα νὰ σφύριζε καὶ τὸν ἀειθαλῆ ῥυθμὸ τοῦ Μάλκολμ Ἄρνολντ ἀλλὰ τὰ χείλη του δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ σουφρωθοῦν στὴν δέουσα στάση διότι πρησμένα πολὺ καθ’ὅσον προηγουμένως εἶχαν τρακάρει πάνω σὲ γροθιὰ μπάτσου ὁ ὁποῖος, ἒ μὰ γαμῶ τὸ κέρατό μου!

Μιὰ κωλοληστεία θὲς νὰ κάνεις καὶ τῷ ὄντι τὴν πράττεις μὰ ὅλο κάποιος σπασίκλας θὰ σοῦ ξενερώσει – πάντα ἔτσι δὲν γίνεται μεσιὲ Μέρφυ; Ἂν κάτι εἶναι νὰ πάει στραβά, θὰ πάει! Τεσπά, τὴν πράττεις κι ἐξέρχεσαι τότες τοῦ μεγάρου μὲ τὴν μπικικινιασμένη κι ἔγκυον τσάντα ὑπὸ μάλης, νοιώθοντας γαμῶ, ὡσὰν ἥρως ταινίας τῶν ἀφῶν Κοέν. Ὅλα φαίνονται ὑπέροχα, τὰ καλλίτερα τώρα ἔρχονται διότι σὺν τοῖς ἄλλοις εἶσαι μόλις εἴκοσι χρονῶ μὰ φεῦ! Μαντρόσκυλα σὲ πῆραν μυρωδιά καὶ σὲ ἔπιασαν στὸ κατόπι.

Καὶ ἐκεῖ ἀρχίζουν τὰ ζόρικα· ἀστυνομικὰ ὄργανα μαρτυροῦν ζῆλον ὑπερβάλλοντα (στοὺς τρεῖς πάντως ἀπὸ τοὺς τέσσαρες καλασνικοφέροντας ἀγωνιστάς, ὁ ἕνας εἶχε βύσμα) μὴ προβλεπόμενο κι ἐπισύροντα πειθαρχικὰς κι ὅ,τι ἄλλο ποινὰς ἀλλὰ ἄντε νὰ βρεῖς ἄκρη τί ἔγινε. Κι ἀπὸ τὸν ὄλυμπο τῶν πρωθιερέων τῆς παγκοσμίου ἐπαναστάσεως, στὰ ὑπόγεια σκοτεινιὰ ὑγραμένα δώματα τοῦ ποινισμοῦ.

Πρὸς τὴν μπουζοῦ.

Ἔνθα ἵστασαι ἐνώπιον καμερὸς γιὰ τὶς ἀναμνηστικὲς τοιαῦτες, σὺ κι ἄλλοι τρεῖς, τοῦ αὐτοῦ ἀριθμοῦ μὲ αὐτὸν τῶν ἀφῶν Ντάλτον ἀγωνισταί, ἀναλαμβάνεις ἀγριοβλεματιάρικο ὕφος καὶ ταλαντεύεσαι μεταξὺ γούστων καὶ συφιλιάσματος: ἀπὸ τὴν μία, δηλαδὴ πωπὼ θὰ μὲ δεῖ τώρα τὸ Χαρικλειάκι καὶ θὰ καταλάβει πόσο σένιος εἰμὶ καὶ ὦ τί καλὰ καὶ σοῦπερ σὲ λέω μὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη τί κρίμα καὶ μὰ γιατί δὲν μᾶς τραβᾷ ὁ Ἀλμπέρτος ὁ Κόρντας; Ἀφοῦ θὰ τὸν ἀλλάξωμε τὸν κόσμον καίτοι ἐνῆλιξ πιὰ καὶ δύναται σπεύδων μόνος στὸν καμπινὲ γιὰ τὸ ψιλὸ του μὰ καὶ γιὰ τὸ χοντρό.

Καὶ πάνω ποὺ ζβήνουν τὰ φλὰς καὶ περατοῦται ἡ ἐκδήλωσις, ὁδηγεῖσαι στὸ κρατητήριο. Ὧρες περισυλλογῆς αὐτοῦ, οἱ ὁποῖες διακόπτονται καὶ διασπῶνται ἀπὸ ἕνα ἐνταῦθα χορδαῖς ὀργάνοις τζέρτζελο καὶ τὴν Ἀλίκη ἡ ὁποία (σοῦ) λικνίζει δυὸ δράμια προκλητικῶς τοὺς γοφοὶ λέγουσα πὼς ὅστις εὔκολα θυμώωωωωνει νὰ μὴν πιάνει τὸ τιμόοοοονι, βρὲ νὰ μὴν πιάνει τὸ τιμόοοοονι, ὅποιος εὔκολα θυμώωωωωνει!

Καὶ σκύβεις ἐλαφρῶς παραιτημένως τὸ πρόσωπό σου στὶς παλάμες ἀπηυδυζμένος ἀπὸ τὴν τῶν λοιπῶν ἀνύπαρκτη ταξικὴ συνείδηση συγκρατουμένων σου. Τότε εἶναι ποὺ ἐπινοεῖς τὸ αἰχμάλωτος πολέμου.

Εἰκοσάχρονος συλληφθεὶς ἀπαλλοτροίωσας κάμποσα χιλιάρικα εὐρὼ ἀπὸ μιὰν τράπεζα. Φέρελπις νέρος βαλθεὶς νὰ ἀλλάξει τὸν κόσμο ὅλο μὰ τί κρίμα! Οὔτε τὴν δική του μοίρα δὲν μπορεῖ!

(Διότι) Τὸ παρελθόν του χιμαιρικῶς τὸν κυνηγᾷ· σὲ (ἀπὸ) μιὰ οἰκογένεια ἀνέκδοτο, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ βγῇ φυσιολογικός.

Ὁ παπποῦς του, κάποιος Θανάσης Νάσιουτζικ εἶχε ἐπίσης ἕνα θέμα μὲ τὰς ἀρχάς. Ὕποπτος δολοφονίας· δηλαδὴ τί ὕποπτος, ταμὰμ γκίλτης ἦταν ὁ τυπᾶς ὅστις μαρτύρησε τὴν λερωμένη φωλιά του διὸ εἶχε προσλάβει τὸν Λυκουρέζο γιὰ νὰ τὸν ἀθωώσῃ. Προσπαθοῦσε νὰ πείσει ὅτι ὁ δολοφονηθεὶς Διαμαντόπουλος δὲν δολοφονηθεὶς μὰ ηὐτοκτόνησε. Ηὐτοκτόνησε μὲ 98 σφυριὲς (τόσες ηὗρε ὁ Καψάσκης) ἐνῷ μιὰ στριγγλιὰ - ἰκεσία τοῦ δολοφονηθέντος κατὰ τὴν στιγμὴ τοῦ ἐγκλημάτου «Ὄχι μὴ Θανάση» ἦταν (κατὰ τὸν παπποῦ τοῦ αἰχμαλώτου πολέμου καὶ ἀτυχήσαντος κατὰ τὸ παντελόνιασμα κάμποσων χιλιαρίκων εὐρώ, ὁραματιστοῦ ἀταξικῆς βορειοπροαστιτικογενοῦς κοινωνίας) ἁπλᾶ ἔκφραση ἀπέχθειας στὸ γνωστὸν χαρτοπαίγνιο – καμμία σχέση μὲ τὴν φρίκη ἑνὸς ἀνθρώπου λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ παρὰ φύσει μοιραῖο.

Ἡ κόρη αὐτοῦ τοῦ ἀπίθανου τύπου καὶ μητέρα τοῦ περιορισμένης εὐθύνης, κοινωνικοῦ ἀγωνιστῆ βγαίνει καὶ ἑπαίρεται ποὺ ὁ υἱός της βάλλει (sic) τὸ σύστημα τὸ ὁποῖο ὅμως τόσο καγκούρικα φαίνεται νὰ ὑπηρετεῖ καὶ νὰ τρέφεται (ἀπὸ αὐτὸ) ποζάροντας σὲ ἑβδομαδιαῖα περιοδικὰ ποικίλης ὕλης καὶ συγγράφοντας κάτι τρεντοπαπαροκοσμοπολιτανιές. Μάλιστα ἕνας φασίζων μικροαστισμός, κατάλοιπος ἐθνοκεντρικῆς παιδείας τὴν κάνει νὰ μετέρχεται ὑπόπτων ἐκφράσεων (θὰ ὑπερασπιστῶ τὸν γιόκα’μ’ μέχρι τῆς τελευταίας ῥανίδος τοῦ αἵματός μου) στρατόκαβλη ἡ μάνα τὸ δίχως ἄλλο – πάλι καλὰ ποὺ δὲν ὡμνίσθη φυλάττωμα πίστης σὲ κάποιον συνταγματικὸν Βασιλέα. Γνωρίζουσα πὼς δὲν ἔχει προνοηθῇ αὐτεπάγγελτη ἐπέμβαση τῆς πρόνοιας ἀναδρομικῷ τῷ τρόπῳ, ἀντιπερισπασμίζει χωρὶς ντροπὴ καὶ κάνει ἀκόμα καὶ τὴν γνωστὴ Σώτη Τριανταφύλλου (ἡ ὁποία γιὰ τὸν γράφοντα ἀποτελεῖ ἀνεκαθένειο ἔρωτα) νὰ συντάξει κάτι ποὺ κάνει μερικοὺς νὰ πιστέψουν πὼς ἡ Χρυσῆ Αὐγὴ τὸ ἔγραψε.

Οἰκογένεια ἀνέκδοτο ποὺ ἐπιβεβαιώνει φυσικὰ ὅτι γεννιέσαι, δὲν γίνεσαι.

λαχανοπρασόρυζο

Στὸ νομοτελειακὸ τοῦ καφὲς + τσιγάρο=τάση γιὰ χέσιμο ὑπάρχει ἕνα κάτι ἄλλο πιὸ σιγουράκι: ἡ ἐπιλεκτικότητα τῆς ἀριστερῆς σκέψης. Αὐτὴ ἡ ἐπιλεκτικότης, σὲ θέματα ὀλίγον τί χαρντκόρ, φιλτράρεται ἀπὸ μιὰν αἰδώ.

Ὅταν παραδείγματος χάριν, τίθεται ζήτημα βίας (σὲ πολλὰ καὶ διάφορα ἐπίπεδα) τότε προσπαθεῖ αὐτὴ ἡ Ἀριστερὰ νὰ μὲ λένε ῥίζο κι ὅπως θέλω τὰ γυρίζω πρὸς χάριν ἑνὸς οὐμανίζοντος καθωσπρεπισμοῦ.

Δηλαδή, μετὰ ἀπὸ μπόλικη μὴ ἀμπελοφιλοσοφία, καταλήγει πὼς ἡ βία ἑνὸς φασίστα πρὸς τὸν χῖ ψῖ ἐχθρό του εἶναι κακή, ἑνῷ ἡ βία ἑνὸς κομμουνιστῆ εἶναι καλή, ὑπὸ τὸ πρίσμα πάντοτε τῆς ὑποκειμενικῆς της κρίσης - ἀναπόφευκτο τοῦτο.

Προφανῶς καὶ ἴσως, αὐτὸ τὸ μοντέλο, ὅταν ἀπευθύνεται σὲ μετριοπαθεῖς κεντρώους ἂς ποῦμε, οἱ ὁποῖοι ἀπεχθάνονται τὸ ἴδιο τὰ δύο ἄκρα, νὰ μὴν πείθῃ.

Κι ἔτσι, κάποιοι πρωτοπόροι ἀπὸ τὴν ἰντελιγκέντσια τῶν ἀπολογητῶν τῆς κόκκινης τρομοκρατίας κάνουν ἕνα βῆμα παραπάνω καὶ ἀλλάζουν τὰ μέχρι τώρα δεδομένα.

Συγκεκριμένα, ἡ πανεπιστημιακὸς Ἄννα Φραγκουδάκη, σὲ συνέντευξή της, τονίζει κάτι τὸ ὁποῖον μάλιστα τίθεται ὡς ὑπέρτιτλος:

«Η βία σήμερα είναι ακροδεξιά, από όπου και αν προέρχεται»

Δηλαδὴ καὶ προφανῶς, ἡ βία ὡς ἔκφραση κρὸ μανιὸν συμπεριφορᾶς, ἡ βία ὡς οὔτε κἂν ἔσχατον μὰ ἀπαράδεκτον μέσον ἐπίλυσης διαφορῶν, ἡ βία ὡς ἀπομεινάρι πιθηκισμοῦ εἶναι στὴν οὐσία της ἀκροδεξιά. Ὅποιος κι ἂν τὴν μετέρχεται.  

Δηλαδὴ καὶ μᾶλλον, ἡ ῥοβεσπιέρειος τρομοκρατία εἶναι προφανῶς ἀκροδεξιὰ ἢ μήπως δὲν εἶναι βία; Ἡ ἀπόπειρα δολοφονίας τοῦ Βλαδιμήρου ἀπὸ τὴν Φάνια Καπλάν; Αὐτὴ εἶναι στάνταρ ἀκροδεξιά καίτοι ἡ Φάνια προσπαθοῦσε ντρίμπλες ἐξ ἀριστερῶν. Τὸ στενὸ μαρκάρισμα τῶν ντουρουντικῶν ὑπὸ τῶν σταλινικῶν; Ἀκροδεξιὰ κι αὐτὴ ἐκτὸς κι ἂν δὲν εἶναι βία.

Μὰ ἡ Φραγκουδάκη δὲν μπαίνει σὲ τέτοιες χρονοβόρες καὶ μυαλαπασχολοῦσες καταστάσεις ἀνάλυσης. Ἡ πανεπιστημιακὸς διατείνεται πὼς αὐτὴ ἡ βία καθ’ἑαυτὴ εἶναι ἀκροδεξιά.

Ἀκόμη κι ἂν ὁ Σπάρτακος, ὁ Ἔνγκελς, ὁ Πουλαντζᾶς, ὁ Μπέρια, ὁ Κροπότκιν, ὁ Μπανιᾶς, ὁ Μόρ, ὁ Κουφοντίνας, ὁ Καστοριάδης, ὁ Τρότσκι, ὁ Μπέρια, ὁ Τζουμάκας, ὁ Γκράμσι σὲ κάποια φάση τους εἶχαν ἕνα κάτι νευροφυτικό, τοῦτο αὐτομάτως μπορεῖ νὰ χαρακτηριστῇ ὡς ἀκροδεξιὰ ἀπόκλιση. Δὲν χρεώνεται στὴν ἀριστερά τους καριέρα.

Πανεπιστημιακὸς μεταμοντερνίζει μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο καὶ ξεφεύγει τῆς ἴσως κοπιώδους προσπάθειας καθαγιάσεως τῆς ἀριστερῆς βίας ὅταν καὶ διότι καὶ ποὺ αὐτὴ γίνεται γιὰ τὸ καλό μας – ἐνίοτε μάλιστα γιὰ τὸ καλό μας ἐρήμην μας ἢ καὶ εἰς βάρος μας! Χωρὶς πολλὲς ξῆγες, βαπτίζει ἀκροδεξιὰ κάθε εἴδους βία.

Φυσικά, δεδομένης τῆς προϊστορίας τῆς σχέσης τῆς ἐν λόγῳ μαντὰμ μὲ τὴν ἀκροδεξιά, ἡ μόνη ἐξήγηση γιὰ αὐτὸ τὸ παραπάνω σκέπτεσθαί της μπορεῖ νὰ προκύψει ἂν ἐντρυφήσεις σὲ περὶ ψυχοπαθολογίας συγγράμματα, γιὰ ψυχωσικὰ σύνδρομα, γιὰ κατατονικὲς μονομανίες.

Οἱ καιροὶ ὅμως δὲν εἶναι γιὰ κάτι τέτοια, κολλάει ἄλλωστε μιὰ τέτοια ἀρρώστεια κι ἄντε νὰ βρῇς κάποιον νὰ σὲ τρίψῃ γιὰ νὰ γειάνῃς.  

Ἀλλὰ ἔστω! Ἀκόμη κι ἄν τὴν εἴχαμε «περάσει» μικροὶ τὴν ἀσθένεια αὐτὴ κι ἀνοσία διαθέταμε πιά, πόσο νὰ ἀσχοληθῇς τελικῶς μὲ τὴν Φραγκουδάκη ὅταν στὸ ἄρθρο αὐτό, σὲ μιὰ λεζάντα σὲ φωτογραφία της, τὸν καιρὸ τῶν σπουδῶν της (ἐπὶ ἐπαναστάσεως 21^ης Ἀπριλίου) στὴν Γαλλία (πωπώ, ἄλλη μιὰ προλετάρια ἀναντὰμ παπαντὰμ) γράφει:

Μοῦ ἔφερναν δάκρυα τὰ τζιτζίκια ἐπειδὴ τὰ δικά μας εἶχαν δικτατορία.

rofl 

Ναὶ ναί. Τῆς ἔφερναν δάκρυα τὰ τζιτζίκια ἐπειδὴ τὰ δικά μας εἶχαν δικτατορία.

Καὶ πῶς θὰ τσιγαρίσῃς τώρα τὸν κυμᾶ ὅταν ἐκτὸς ἀπὸ τὰ κρεμμύδια, δάκρυα σοῦ φέρνουν καὶ τὰ τζιτζίκια;  

επειδής είναι αναρχικός

Μιὰ οἰκογένεια ἀναρχικῶν (;) ἡ ὁποία βεβαίως ὅλως κατηχητικῶς ἔκανε ἀναρχικοὺς καὶ τοὺς γόνους της, παραπονιέται ὡσὰν μειράκιον ποὺ πρέπει νὰ τὰ ξαναφυλάξῃ:


«Ο γιος μου και οι υπόλοιποι συλληφθέντες δεν αντιμετωπίσθηκαν όπως αντιμετωπίζονται άλλοι για παραβάσεις ποινικού κώδικα, αλλά με ιδιαίτερο μίσος επειδή είναι αναρχικός»

Καὶ ποῦ τὸ παράλογο στὸ νὰ ἔχῃς ἕνα κάποιο περισσότερο καὶ ἰδιαίτερο μῖσος σὲ ἕναν ποὺ σὲ κάθε εὐκαιρία σὲ ὑπονομεύει;

Οἱ ἐποχὲς Καζαντζίδη - Μάτσα τελειώσανε, κύριοι!

Λογικό, λογικότατο τὸ μῖσος, ἴσως μάλιστα νὰ πρέπῃ νὰ καθιερωθῇ Π+Ξ γιὰ τέτοιες περιπτώσεις. Ἄκου ἐκεῖ νὰ παραπονιέται τὸ κάθε ῥετάλι!

Ἀμέ..

Εἶδον κι ἤκουσα κάποιες προτάσεις ἐκφραζόμενες σὲ προτάσεις τέλεια διατυπούμενες· μὲ ἀτσαλάκωτη ἐκφορὰ τῶν φθόγγων ἀπὸ μιὰ συνεσταλμένη ὡστόσο γλῶσσα καὶ εὐδιατεταγμένα δόντια.

Καὶ κατάλαβα. Πῆρα πάσα.

Ἐπέσπευσα παρακάμπτοντας κάποια κονιόρδικα μεσολαβοῦντα καὶ μοῦ ἐπέτρεψα νὰ τυλιχτῶ μὲ τὸ πιὸ ἐφήμερο, μάταιο κι ἀνακόλουθο συναίσθημα κατὰ πὼς εἶπε κι ὁ Μπωντλαῖρ.

Συνέχισα σὲ ἐπιμελῆ ἀλισβερίσια μὲ δόλιο τέλος· πάνω στὸν ἐνθουσιασμό μου μάλιστα, ἤμουν ἔτοιμος νὰ τῆς ἐκμυστηρευθῶ ὅτι ἔνοιωθα μαζύ της καλλίτερα κι ἀπὸ ὅταν ξύνω τὶς αἱμορροΐδες μου.

Μὰ ἕνα μου διακριτικὸ βλέμμα ἀριστερά, τὴν πρόσεξε νὰ δίδῃ περισσότερη προσοχὴ σὲ μιὰν παρωνυχίδα της καὶ ἔκοψα ταχύτητα.

Θύμωσα.

Σηκώθηκα, ἀνέσυρα τὸ σκονάκι μὲ τὶς ἀτάκες γιὰ τὶς ἰδιαίτερες στιγμὲς καὶ πάνε μωρὴ νὰ μάθῃς νὰ μιλᾷς, ποὺ κάθεσαι δίπλα μου καὶ θὰ νομίζουν ὅτι σὲ ξέρω.