Σε αυτόν τον πόλεμο τα γουρούνια της αστυνομίας αποτελούν μόνιμο στόχο
Ἕνας εἰκοσάχρονος συλληφθεὶς διότι ἀπαλλοτροίωσε κάμποσα χιλιάρικα εὐρὼ ἀπὸ μιὰν τράπεζα, δήλωσε αἰχμάλωτος πολέμου.
Ἴσως μάλιστα νὰ σφύριζε καὶ τὸν ἀειθαλῆ ῥυθμὸ τοῦ Μάλκολμ Ἄρνολντ ἀλλὰ τὰ χείλη του δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ σουφρωθοῦν στὴν δέουσα στάση διότι πρησμένα πολὺ καθ’ὅσον προηγουμένως εἶχαν τρακάρει πάνω σὲ γροθιὰ μπάτσου ὁ ὁποῖος, ἒ μὰ γαμῶ τὸ κέρατό μου!
Μιὰ κωλοληστεία θὲς νὰ κάνεις καὶ τῷ ὄντι τὴν πράττεις μὰ ὅλο κάποιος σπασίκλας θὰ σοῦ ξενερώσει – πάντα ἔτσι δὲν γίνεται μεσιὲ Μέρφυ; Ἂν κάτι εἶναι νὰ πάει στραβά, θὰ πάει! Τεσπά, τὴν πράττεις κι ἐξέρχεσαι τότες τοῦ μεγάρου μὲ τὴν μπικικινιασμένη κι ἔγκυον τσάντα ὑπὸ μάλης, νοιώθοντας γαμῶ, ὡσὰν ἥρως ταινίας τῶν ἀφῶν Κοέν. Ὅλα φαίνονται ὑπέροχα, τὰ καλλίτερα τώρα ἔρχονται διότι σὺν τοῖς ἄλλοις εἶσαι μόλις εἴκοσι χρονῶ μὰ φεῦ! Μαντρόσκυλα σὲ πῆραν μυρωδιά καὶ σὲ ἔπιασαν στὸ κατόπι.
Καὶ ἐκεῖ ἀρχίζουν τὰ ζόρικα· ἀστυνομικὰ ὄργανα μαρτυροῦν ζῆλον ὑπερβάλλοντα (στοὺς τρεῖς πάντως ἀπὸ τοὺς τέσσαρες καλασνικοφέροντας ἀγωνιστάς, ὁ ἕνας εἶχε βύσμα) μὴ προβλεπόμενο κι ἐπισύροντα πειθαρχικὰς κι ὅ,τι ἄλλο ποινὰς ἀλλὰ ἄντε νὰ βρεῖς ἄκρη τί ἔγινε. Κι ἀπὸ τὸν ὄλυμπο τῶν πρωθιερέων τῆς παγκοσμίου ἐπαναστάσεως, στὰ ὑπόγεια σκοτεινιὰ ὑγραμένα δώματα τοῦ ποινισμοῦ.
Πρὸς τὴν μπουζοῦ.
Ἔνθα ἵστασαι ἐνώπιον καμερὸς γιὰ τὶς ἀναμνηστικὲς τοιαῦτες, σὺ κι ἄλλοι τρεῖς, τοῦ αὐτοῦ ἀριθμοῦ μὲ αὐτὸν τῶν ἀφῶν Ντάλτον ἀγωνισταί, ἀναλαμβάνεις ἀγριοβλεματιάρικο ὕφος καὶ ταλαντεύεσαι μεταξὺ γούστων καὶ συφιλιάσματος: ἀπὸ τὴν μία, δηλαδὴ πωπὼ θὰ μὲ δεῖ τώρα τὸ Χαρικλειάκι καὶ θὰ καταλάβει πόσο σένιος εἰμὶ καὶ ὦ τί καλὰ καὶ σοῦπερ σὲ λέω μὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη τί κρίμα καὶ μὰ γιατί δὲν μᾶς τραβᾷ ὁ Ἀλμπέρτος ὁ Κόρντας; Ἀφοῦ θὰ τὸν ἀλλάξωμε τὸν κόσμον καίτοι ἐνῆλιξ πιὰ καὶ δύναται σπεύδων μόνος στὸν καμπινὲ γιὰ τὸ ψιλὸ του μὰ καὶ γιὰ τὸ χοντρό.
Καὶ πάνω ποὺ ζβήνουν τὰ φλὰς καὶ περατοῦται ἡ ἐκδήλωσις, ὁδηγεῖσαι στὸ κρατητήριο. Ὧρες περισυλλογῆς αὐτοῦ, οἱ ὁποῖες διακόπτονται καὶ διασπῶνται ἀπὸ ἕνα ἐνταῦθα χορδαῖς ὀργάνοις τζέρτζελο καὶ τὴν Ἀλίκη ἡ ὁποία (σοῦ) λικνίζει δυὸ δράμια προκλητικῶς τοὺς γοφοὶ λέγουσα πὼς ὅστις εὔκολα θυμώωωωωνει νὰ μὴν πιάνει τὸ τιμόοοοονι, βρὲ νὰ μὴν πιάνει τὸ τιμόοοοονι, ὅποιος εὔκολα θυμώωωωωνει!
Καὶ σκύβεις ἐλαφρῶς παραιτημένως τὸ πρόσωπό σου στὶς παλάμες ἀπηυδυζμένος ἀπὸ τὴν τῶν λοιπῶν ἀνύπαρκτη ταξικὴ συνείδηση συγκρατουμένων σου. Τότε εἶναι ποὺ ἐπινοεῖς τὸ αἰχμάλωτος πολέμου.
Εἰκοσάχρονος συλληφθεὶς ἀπαλλοτροίωσας κάμποσα χιλιάρικα εὐρὼ ἀπὸ μιὰν τράπεζα. Φέρελπις νέρος βαλθεὶς νὰ ἀλλάξει τὸν κόσμο ὅλο μὰ τί κρίμα! Οὔτε τὴν δική του μοίρα δὲν μπορεῖ!
(Διότι) Τὸ παρελθόν του χιμαιρικῶς τὸν κυνηγᾷ· σὲ (ἀπὸ) μιὰ οἰκογένεια ἀνέκδοτο, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ βγῇ φυσιολογικός.
Ὁ παπποῦς του, κάποιος Θανάσης Νάσιουτζικ εἶχε ἐπίσης ἕνα θέμα μὲ τὰς ἀρχάς. Ὕποπτος δολοφονίας· δηλαδὴ τί ὕποπτος, ταμὰμ γκίλτης ἦταν ὁ τυπᾶς ὅστις μαρτύρησε τὴν λερωμένη φωλιά του διὸ εἶχε προσλάβει τὸν Λυκουρέζο γιὰ νὰ τὸν ἀθωώσῃ. Προσπαθοῦσε νὰ πείσει ὅτι ὁ δολοφονηθεὶς Διαμαντόπουλος δὲν δολοφονηθεὶς μὰ ηὐτοκτόνησε. Ηὐτοκτόνησε μὲ 98 σφυριὲς (τόσες ηὗρε ὁ Καψάσκης) ἐνῷ μιὰ στριγγλιὰ - ἰκεσία τοῦ δολοφονηθέντος κατὰ τὴν στιγμὴ τοῦ ἐγκλημάτου «Ὄχι μὴ Θανάση» ἦταν (κατὰ τὸν παπποῦ τοῦ αἰχμαλώτου πολέμου καὶ ἀτυχήσαντος κατὰ τὸ παντελόνιασμα κάμποσων χιλιαρίκων εὐρώ, ὁραματιστοῦ ἀταξικῆς βορειοπροαστιτικογενοῦς κοινωνίας) ἁπλᾶ ἔκφραση ἀπέχθειας στὸ γνωστὸν χαρτοπαίγνιο – καμμία σχέση μὲ τὴν φρίκη ἑνὸς ἀνθρώπου λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ παρὰ φύσει μοιραῖο.
Ἡ κόρη αὐτοῦ τοῦ ἀπίθανου τύπου καὶ μητέρα τοῦ περιορισμένης εὐθύνης, κοινωνικοῦ ἀγωνιστῆ βγαίνει καὶ ἑπαίρεται ποὺ ὁ υἱός της βάλλει (sic) τὸ σύστημα τὸ ὁποῖο ὅμως τόσο καγκούρικα φαίνεται νὰ ὑπηρετεῖ καὶ νὰ τρέφεται (ἀπὸ αὐτὸ) ποζάροντας σὲ ἑβδομαδιαῖα περιοδικὰ ποικίλης ὕλης καὶ συγγράφοντας κάτι τρεντοπαπαροκοσμοπολιτανιές. Μάλιστα ἕνας φασίζων μικροαστισμός, κατάλοιπος ἐθνοκεντρικῆς παιδείας τὴν κάνει νὰ μετέρχεται ὑπόπτων ἐκφράσεων (θὰ ὑπερασπιστῶ τὸν γιόκα’μ’ μέχρι τῆς τελευταίας ῥανίδος τοῦ αἵματός μου) στρατόκαβλη ἡ μάνα τὸ δίχως ἄλλο – πάλι καλὰ ποὺ δὲν ὡμνίσθη φυλάττωμα πίστης σὲ κάποιον συνταγματικὸν Βασιλέα. Γνωρίζουσα πὼς δὲν ἔχει προνοηθῇ αὐτεπάγγελτη ἐπέμβαση τῆς πρόνοιας ἀναδρομικῷ τῷ τρόπῳ, ἀντιπερισπασμίζει χωρὶς ντροπὴ καὶ κάνει ἀκόμα καὶ τὴν γνωστὴ Σώτη Τριανταφύλλου (ἡ ὁποία γιὰ τὸν γράφοντα ἀποτελεῖ ἀνεκαθένειο ἔρωτα) νὰ συντάξει κάτι ποὺ κάνει μερικοὺς νὰ πιστέψουν πὼς ἡ Χρυσῆ Αὐγὴ τὸ ἔγραψε.
Οἰκογένεια ἀνέκδοτο ποὺ ἐπιβεβαιώνει φυσικὰ ὅτι γεννιέσαι, δὲν γίνεσαι.
Ἴσως μάλιστα νὰ σφύριζε καὶ τὸν ἀειθαλῆ ῥυθμὸ τοῦ Μάλκολμ Ἄρνολντ ἀλλὰ τὰ χείλη του δὲν ἦταν δυνατὸν νὰ σουφρωθοῦν στὴν δέουσα στάση διότι πρησμένα πολὺ καθ’ὅσον προηγουμένως εἶχαν τρακάρει πάνω σὲ γροθιὰ μπάτσου ὁ ὁποῖος, ἒ μὰ γαμῶ τὸ κέρατό μου!
Μιὰ κωλοληστεία θὲς νὰ κάνεις καὶ τῷ ὄντι τὴν πράττεις μὰ ὅλο κάποιος σπασίκλας θὰ σοῦ ξενερώσει – πάντα ἔτσι δὲν γίνεται μεσιὲ Μέρφυ; Ἂν κάτι εἶναι νὰ πάει στραβά, θὰ πάει! Τεσπά, τὴν πράττεις κι ἐξέρχεσαι τότες τοῦ μεγάρου μὲ τὴν μπικικινιασμένη κι ἔγκυον τσάντα ὑπὸ μάλης, νοιώθοντας γαμῶ, ὡσὰν ἥρως ταινίας τῶν ἀφῶν Κοέν. Ὅλα φαίνονται ὑπέροχα, τὰ καλλίτερα τώρα ἔρχονται διότι σὺν τοῖς ἄλλοις εἶσαι μόλις εἴκοσι χρονῶ μὰ φεῦ! Μαντρόσκυλα σὲ πῆραν μυρωδιά καὶ σὲ ἔπιασαν στὸ κατόπι.
Καὶ ἐκεῖ ἀρχίζουν τὰ ζόρικα· ἀστυνομικὰ ὄργανα μαρτυροῦν ζῆλον ὑπερβάλλοντα (στοὺς τρεῖς πάντως ἀπὸ τοὺς τέσσαρες καλασνικοφέροντας ἀγωνιστάς, ὁ ἕνας εἶχε βύσμα) μὴ προβλεπόμενο κι ἐπισύροντα πειθαρχικὰς κι ὅ,τι ἄλλο ποινὰς ἀλλὰ ἄντε νὰ βρεῖς ἄκρη τί ἔγινε. Κι ἀπὸ τὸν ὄλυμπο τῶν πρωθιερέων τῆς παγκοσμίου ἐπαναστάσεως, στὰ ὑπόγεια σκοτεινιὰ ὑγραμένα δώματα τοῦ ποινισμοῦ.
Πρὸς τὴν μπουζοῦ.
Ἔνθα ἵστασαι ἐνώπιον καμερὸς γιὰ τὶς ἀναμνηστικὲς τοιαῦτες, σὺ κι ἄλλοι τρεῖς, τοῦ αὐτοῦ ἀριθμοῦ μὲ αὐτὸν τῶν ἀφῶν Ντάλτον ἀγωνισταί, ἀναλαμβάνεις ἀγριοβλεματιάρικο ὕφος καὶ ταλαντεύεσαι μεταξὺ γούστων καὶ συφιλιάσματος: ἀπὸ τὴν μία, δηλαδὴ πωπὼ θὰ μὲ δεῖ τώρα τὸ Χαρικλειάκι καὶ θὰ καταλάβει πόσο σένιος εἰμὶ καὶ ὦ τί καλὰ καὶ σοῦπερ σὲ λέω μὰ ἀπὸ τὴν ἄλλη τί κρίμα καὶ μὰ γιατί δὲν μᾶς τραβᾷ ὁ Ἀλμπέρτος ὁ Κόρντας; Ἀφοῦ θὰ τὸν ἀλλάξωμε τὸν κόσμον καίτοι ἐνῆλιξ πιὰ καὶ δύναται σπεύδων μόνος στὸν καμπινὲ γιὰ τὸ ψιλὸ του μὰ καὶ γιὰ τὸ χοντρό.
Καὶ πάνω ποὺ ζβήνουν τὰ φλὰς καὶ περατοῦται ἡ ἐκδήλωσις, ὁδηγεῖσαι στὸ κρατητήριο. Ὧρες περισυλλογῆς αὐτοῦ, οἱ ὁποῖες διακόπτονται καὶ διασπῶνται ἀπὸ ἕνα ἐνταῦθα χορδαῖς ὀργάνοις τζέρτζελο καὶ τὴν Ἀλίκη ἡ ὁποία (σοῦ) λικνίζει δυὸ δράμια προκλητικῶς τοὺς γοφοὶ λέγουσα πὼς ὅστις εὔκολα θυμώωωωωνει νὰ μὴν πιάνει τὸ τιμόοοοονι, βρὲ νὰ μὴν πιάνει τὸ τιμόοοοονι, ὅποιος εὔκολα θυμώωωωωνει!
Καὶ σκύβεις ἐλαφρῶς παραιτημένως τὸ πρόσωπό σου στὶς παλάμες ἀπηυδυζμένος ἀπὸ τὴν τῶν λοιπῶν ἀνύπαρκτη ταξικὴ συνείδηση συγκρατουμένων σου. Τότε εἶναι ποὺ ἐπινοεῖς τὸ αἰχμάλωτος πολέμου.
Εἰκοσάχρονος συλληφθεὶς ἀπαλλοτροίωσας κάμποσα χιλιάρικα εὐρὼ ἀπὸ μιὰν τράπεζα. Φέρελπις νέρος βαλθεὶς νὰ ἀλλάξει τὸν κόσμο ὅλο μὰ τί κρίμα! Οὔτε τὴν δική του μοίρα δὲν μπορεῖ!
(Διότι) Τὸ παρελθόν του χιμαιρικῶς τὸν κυνηγᾷ· σὲ (ἀπὸ) μιὰ οἰκογένεια ἀνέκδοτο, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ βγῇ φυσιολογικός.
Ὁ παπποῦς του, κάποιος Θανάσης Νάσιουτζικ εἶχε ἐπίσης ἕνα θέμα μὲ τὰς ἀρχάς. Ὕποπτος δολοφονίας· δηλαδὴ τί ὕποπτος, ταμὰμ γκίλτης ἦταν ὁ τυπᾶς ὅστις μαρτύρησε τὴν λερωμένη φωλιά του διὸ εἶχε προσλάβει τὸν Λυκουρέζο γιὰ νὰ τὸν ἀθωώσῃ. Προσπαθοῦσε νὰ πείσει ὅτι ὁ δολοφονηθεὶς Διαμαντόπουλος δὲν δολοφονηθεὶς μὰ ηὐτοκτόνησε. Ηὐτοκτόνησε μὲ 98 σφυριὲς (τόσες ηὗρε ὁ Καψάσκης) ἐνῷ μιὰ στριγγλιὰ - ἰκεσία τοῦ δολοφονηθέντος κατὰ τὴν στιγμὴ τοῦ ἐγκλημάτου «Ὄχι μὴ Θανάση» ἦταν (κατὰ τὸν παπποῦ τοῦ αἰχμαλώτου πολέμου καὶ ἀτυχήσαντος κατὰ τὸ παντελόνιασμα κάμποσων χιλιαρίκων εὐρώ, ὁραματιστοῦ ἀταξικῆς βορειοπροαστιτικογενοῦς κοινωνίας) ἁπλᾶ ἔκφραση ἀπέχθειας στὸ γνωστὸν χαρτοπαίγνιο – καμμία σχέση μὲ τὴν φρίκη ἑνὸς ἀνθρώπου λίγο πρὶν ἀπὸ τὸ παρὰ φύσει μοιραῖο.
Ἡ κόρη αὐτοῦ τοῦ ἀπίθανου τύπου καὶ μητέρα τοῦ περιορισμένης εὐθύνης, κοινωνικοῦ ἀγωνιστῆ βγαίνει καὶ ἑπαίρεται ποὺ ὁ υἱός της βάλλει (sic) τὸ σύστημα τὸ ὁποῖο ὅμως τόσο καγκούρικα φαίνεται νὰ ὑπηρετεῖ καὶ νὰ τρέφεται (ἀπὸ αὐτὸ) ποζάροντας σὲ ἑβδομαδιαῖα περιοδικὰ ποικίλης ὕλης καὶ συγγράφοντας κάτι τρεντοπαπαροκοσμοπολιτανιές. Μάλιστα ἕνας φασίζων μικροαστισμός, κατάλοιπος ἐθνοκεντρικῆς παιδείας τὴν κάνει νὰ μετέρχεται ὑπόπτων ἐκφράσεων (θὰ ὑπερασπιστῶ τὸν γιόκα’μ’ μέχρι τῆς τελευταίας ῥανίδος τοῦ αἵματός μου) στρατόκαβλη ἡ μάνα τὸ δίχως ἄλλο – πάλι καλὰ ποὺ δὲν ὡμνίσθη φυλάττωμα πίστης σὲ κάποιον συνταγματικὸν Βασιλέα. Γνωρίζουσα πὼς δὲν ἔχει προνοηθῇ αὐτεπάγγελτη ἐπέμβαση τῆς πρόνοιας ἀναδρομικῷ τῷ τρόπῳ, ἀντιπερισπασμίζει χωρὶς ντροπὴ καὶ κάνει ἀκόμα καὶ τὴν γνωστὴ Σώτη Τριανταφύλλου (ἡ ὁποία γιὰ τὸν γράφοντα ἀποτελεῖ ἀνεκαθένειο ἔρωτα) νὰ συντάξει κάτι ποὺ κάνει μερικοὺς νὰ πιστέψουν πὼς ἡ Χρυσῆ Αὐγὴ τὸ ἔγραψε.
Οἰκογένεια ἀνέκδοτο ποὺ ἐπιβεβαιώνει φυσικὰ ὅτι γεννιέσαι, δὲν γίνεσαι.
αναρτήθηκε από το χρήστη vangelakas στις
12:18 μ.μ.
3 σχόλια:
Like
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
:-)
Δημοσίευση σχολίου
Εγγραφή σε Σχόλια ανάρτησης [Atom]
<< Αρχική σελίδα