Ἀμέ..

Εἶδον κι ἤκουσα κάποιες προτάσεις ἐκφραζόμενες σὲ προτάσεις τέλεια διατυπούμενες· μὲ ἀτσαλάκωτη ἐκφορὰ τῶν φθόγγων ἀπὸ μιὰ συνεσταλμένη ὡστόσο γλῶσσα καὶ εὐδιατεταγμένα δόντια.

Καὶ κατάλαβα. Πῆρα πάσα.

Ἐπέσπευσα παρακάμπτοντας κάποια κονιόρδικα μεσολαβοῦντα καὶ μοῦ ἐπέτρεψα νὰ τυλιχτῶ μὲ τὸ πιὸ ἐφήμερο, μάταιο κι ἀνακόλουθο συναίσθημα κατὰ πὼς εἶπε κι ὁ Μπωντλαῖρ.

Συνέχισα σὲ ἐπιμελῆ ἀλισβερίσια μὲ δόλιο τέλος· πάνω στὸν ἐνθουσιασμό μου μάλιστα, ἤμουν ἔτοιμος νὰ τῆς ἐκμυστηρευθῶ ὅτι ἔνοιωθα μαζύ της καλλίτερα κι ἀπὸ ὅταν ξύνω τὶς αἱμορροΐδες μου.

Μὰ ἕνα μου διακριτικὸ βλέμμα ἀριστερά, τὴν πρόσεξε νὰ δίδῃ περισσότερη προσοχὴ σὲ μιὰν παρωνυχίδα της καὶ ἔκοψα ταχύτητα.

Θύμωσα.

Σηκώθηκα, ἀνέσυρα τὸ σκονάκι μὲ τὶς ἀτάκες γιὰ τὶς ἰδιαίτερες στιγμὲς καὶ πάνε μωρὴ νὰ μάθῃς νὰ μιλᾷς, ποὺ κάθεσαι δίπλα μου καὶ θὰ νομίζουν ὅτι σὲ ξέρω.