ἀπὸ τὸ Θάλαττα Θάλαττα τῆς Ἄϊρις Μέρντοχ

 

Γαμάτος! Long live The King!

Ὁ βασιλεὺς Κάρολος, τὴν προηγουμένη Τετάρτη στὸ κορονέησον γκάρντεν πάρτη, στὸ Μπάκινγχαμ, μὲ λαιμοδέτη παράσταση γκρὶκ φλὰγκ

 

 

 

Καὶ ἡ ὑπέροχη Βασίλισσα ἡμῶν! 

ο τότε ρήγας ο Κόδρος

Μιᾶς καὶ ἤρχισαν τὰ δρομολόγια... Τὸ νὰ συναντᾷς νωρίτερα τὸ μοναδικὸ φαινόμενο ποὺ θὰ συμβεῖ σίγουρα σὲ κάθε ἄνθρωπο, δὲν εἶναι πρωτόγνωρο οὔτε καὶ σπάνιο. Μπορεῖ νὰ σὲ εὕρῃ καρδιά, καρκίνος, μεγάλη μπουκιά, γροθιὰ κλπ κλπ.. Τὸ νὰ σοῦ συμβαίνῃ ὅμως κἄτι τέτοιο, ἐπειδὴ ἐπὶ σειρὰ ἐτῶν, οἱ ἔχοντες τὴν ὑποχρέωση νὰ σὲ προστατέψουν ἀπὸ αὐτό, τὴν παραμελοῦν (ἐκουσίως ἢ ἀκουσίως) πῶς μπορεῖ νὰ θεωρηθῇ; Ἀπὸ τὰ πανάρχαια χρόνια, οἱ ἄνθρωποι δημιούργησαν κοινωνίες καὶ συνεταιρισμοὺς γιὰ νὰ ἀποφεύγουν τὴν βροχή, τὸ κρύο, νὰ προστατεύωνται τέλος πάντων, ἀπὸ ὅ,τι δηποτε τοὺς ζόριζε. Τώρα, τί; Τὸ πρᾶγμα, ἡ κουβέντα φλερτάρει μὲ λαϊκισμό, ἀλλὰ πῶς πρέπει νὰ τὸ διαχειριστοῦμε;

 

Πῶς, ὁ ἱστορικὸς τοῦ μέλλοντος, θὰ χαρακτηρίσῃ τὴν κοινωνία μας; Ποῦ θὰ τὴν κατατάξῃ; Πῶς θὰ τὴν ἀξιολογήσῃ; Πενῆντα - ἑκατὸ ἄνθρωποι, ταξιδεύουν. Διεκπεραιώνουν κἄτι τυπικότατο ποὺ λογίζεται ὡς τὸ παραμικρό, οὔτε κἂν ὡς τέτοιο, ὡς μιὰ ἰδιαίτερη, ἐποικοδομητικὴ δραστηριότητα δῆλα δη καὶ σὲ αὐτὴν τὴν τυπική, εὐτελῆ πρᾶξι χάνουν τὴν ζωή τους - ὄχι λόγῳ ἑνὸς κεραυνοῦ σὲ μιὰ σπανίως ἔντονη κακοκαιρία ἀλλὰ ἐπειδή, καθηκονφέροντες ἄρχοντες παραμερίζουν στοιχεῖα τῶν ὑποχρεώσεών τους καὶ οἱ συγκοινωνίες καταντοῦν ῥιξιὰ σὲ μπαρμπούτι.

 

Καὶ δὲν εἶναι μόνον τὰ τραῖνα· διάβαζα σὲ μιὰ ἐφημερίδα πὼς στὴν πλειονότητα τῶν δημοσίων συμβάσεων, τὰ ἔργα ὑλοποιοῦνται σὲ πολλαπλάσιους χρόνους ἀπὸ τὶς ἀρχικὲς προβλέψεις καὶ δεσμεύσεις. Μπορεῖ κἄποια γέφυρα π.χ. νὰ μὴν ἀντέξῃ τὸ ΙΧ μας, μπορεῖ νὰ μὴν ὑπάρξῃ κἄποια ἔνεση σὲ διανυκτερεῦον νοσοκομεῖο.

 

Ἔχουμε καλοσυνηθίσει νὰ θέτουμε στὸ ζενὶθ τῆς ἀνθρωπίνης προόδου τὰ ὅσα βιώνουμε στὸν νῦν χωροχρόνο.

 

Καὶ αὐτό, ἐνῷ ταυτοχρόνως καταδικάζουμε ὅ,τι συνέβη παλαιότερους καιρούς· ὄχι κατ’ἀνάγκην πολὺ παλαιότερους. Σὲ κάθε εὐκαιρία, ὅποια ἐπέτειος κι ἂν προκύψει, ἡ ἱστοριογραφία μας θὰ καταδείξῃ τὰ ἰουλιανά. Ἡ συνταγματικὴ ἐκτροπὴ τοῦ 1965! Ὁ

πρωθυπουργὸς καταναγκάζεται σὲ παραίτηση ἀπὸ τὸν βασιλιᾶ ὁ ὁποῖος (ὁ ἄναξ) δὲν ξέρει τὶς ἁρμοδιότητές του. Ἡ κρίση φέρνει τοὺς συνταγματάρχες (σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο ἀγνοοῦμε ἐσκεμμένως προφανῶς τὸ ὅτι ὁ ΙΔΕΑ ὑφίστατο ἀπὸ τὸ πενῆντα καὶ ἔκτοτε ἤθελε ὅ,τι καὶ τότε εἶχε προσπαθήσει μὰ ὁ Παπάγος τὸ ἀκύρωσε) οἱ συνταγματάρχες τὴν Κύπρο (λὲς καὶ ἀνέφελα ἦταν τὰ σκηνικὰ στὸ νησὶ ὅταν, οἱ ἄγγλοι σημάδευαν ἀπὸ τὸ 60 μὲ πράσινη γραμμὴ τὸν χάρτη, ὅταν ὁ Κιουτσοὺκ ἀρνεῖτο τὴν ἀντιπροεδρία, ὅταν ὑπῆρχαν ἐπιθέσεις σὲ τουρκοκυπρίους - ἀλλὰ ἔστω! Ἡ χούντα φταίει ἀποκλειστικῶς γιὰ τὴν Κύπρο).

 

Καὶ βαυκαλιζόμεθα. Δουλεύει ἡ δημοκρατία μας πλέον.

 

Δὲν μιλᾶμε ὅμως πλέον γιὰ ἀνωμαλίες ἀπὸ περιόδους τοῦ 1960 ἢ γιὰ ἐκτροπὲς τοῦ σήμερα. Γιὰ τὸ νὰ εἴμαστε ἐδῶ καὶ νὰ στηλιτεύουμε ἕναν βασιλιᾶ ἢ μιὰ ΠτΔ. Πλέον, τὸ σκηνικὸ ἔχει καταλήξει στὸ νὰ μὴν εἴμαστε ἐδῶ γιὰ νὰ κρίνουμε κἄτι, διότι κἄποιος σταθμάρχης δὲν ἐπικουρεῖται ἀπὸ κἄποιο σύστημα ἀσφαλείας τῶν τραίνων καὶ τὸ σῶμα μας ἐξαϋλώθηκε ἀπὸ φωτιὰ χιλίων βαθμῶν κελσίου.

 

Ὅταν ξεθυμαίνῃ ἡ μάνητα, παραμένουμε καμαρωτοὶ γιὰ τὰ νῦν μας.

 

Παραμελοῦμε νὰ δοῦμε τί ἔγινε π.χ. ἐπὶ Σημίτη, ὅταν διαπλεκόμενος ἄνευ δημοκρατικῆς νομιμοποιήσεως κάθισε στὴν καρέκλα τοῦ πρωθυπουργοῦ, γιὰ τὸ τί ἔγινε ἐπὶ Γιώργου Ἀν. Παπανδρέου ὅταν μὲ τὸ μνημόνιο ή Βουλή τῶν Ἑλλήνων, τό κατ' ἐξοχήν ὄργανο τῆς λαϊκῆς κυριαρχίας, ἐπικύρωνε ἀποφάσεις τῶν δανειστῶν καί παρέδωσε τήν ἐξουσία της σε ξένα κέντρα, γιά τό τί ἔγινε ἐπί Ἀλέξη Τσίπρα, ὁ ὁποῖος κουρέλιασε τόν θεσμό τοῦ δημοψηφίσματος μετατρέποντας τό «ὄχι» σε «ναι» σέ μιά νύχτα, καί γιά τό τί γίνεται σήμερα, πού ή Πρόεδρος τῆς Δημοκρατίας συγκαλεῖ ἀναρμοδίως, ὡς μή ὤφειλε, συσκέψεις γιά τήν δικαιοσύνη καί ὁ εἰσαγγελέας τοῦ Ἀρείου Πάγου ἀπαγορεύει σέ πρόεδρο ἀνεξάρτητης ἀρχῆς νά ἀναζητήσει τήν ἀλήθεια γιά τήν κατάλυση τοῦ πολιτεύματος μέ τίς ὑποκλοπές. Ἀλλὰ ποτὲ δὲν ἀκοῦς ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ μποροῦν νὰ μιλᾶνε καὶ νὰ ἀκούγονται πὼς ὅλα αὐτὰ στοιχειοθετοῦν μιὰ  πολιτεία ὄχι σὲ κρίση ἀλλὰ σὲ κῶμα. Εἶναι ἀπίθανο νὰ προκύψῃ κἄποτε ἕνα κἄποιο θάρρος σὲ μερικούς, νὰ ποῦν ὅ,τι φαίνεται μακρυὰ ἀπὸ σκοπιμότητες. Τὰ συμπλέγματα παραμένουν θαλερά. Καὶ συνέχεια.

 

Ἔψαχνα κἄτι γιὰ τὴν Σαλαμῖνα καὶ ἡ ἱστοσελίδα γνωστοῦ φραντσάϊζ ἀριστερίλας, ἐντὸς τριῶν σελίδων φανερώνει τὸ κόμπλεξ.

 

Περίπου έναν χρόνο αργότερα, πληροφορούμαστε ότι η επικείμενη άφιξη στον Πειραιά του αρχιδούκα της Αυστρίας γίνεται αφορμή να διαμορφωθεί ένας χώρος για λοιμοκαθαρτήριο και μάλιστα με ρητή εντολή να διακοσμηθεί με τις οδηγίες του θαλαμοποιού του τότε βασιλιά Οθωνα…

 

1837 καὶ ὁ ἀρχιδούκας τῆς Αὐστρίας εἶναι ἀρχιδούκας, ὁ Ὄθων εἶναι ὁ τότε βασιλιᾶς τῆς Ἑλλάδος – μὴν τυχὸν καὶ διατυπώσουμε ὅρο βασιλιᾶς τῆς Ἐλλάδος τάδε.