ε ναι!

 

κιεφτὲ

Χρυσηῒς Δημουλίδου. Μιὰ ἀγλαὴ μορφὴ τῶν ἑλληνικῶν γραμμάτων. Κοσμεῖ τὰς δέλτους τῆς λογοτεχνίας ἡμῶν καὶ κἄποια στιγμή, σὲ χρυσεῖες βίβλους τὸ ὄνομά της θὰ τεθῇ παρὰ τῇ Βιργινίᾳ Γούλφᾳ, τῇ Συλβίᾳ Πλάθᾳ καὶ τῇ Ἑλένι Ἀκρίτᾳ.

 

Προσφάτως ἐξέδωσε ἄλλο ἕνα ὑψιπετοῦς ἐπιπέδου βιβλίο, ὅπερ φέρει τίτλον «τὸ παιγνίδι τοῦ νάνου». Σὲ αὐτό, καταγράφονται ὀλίγα τινὰ περὶ τῆς νήσου Σαλαμῖνος: 

 

«Ο Μίλτος, ο πιλότος, της είχε προτείνει να πάνε στο εξοχικό του στη Σαλαμίνα. Τι δουλειά είχε στη Σαλαμίνα όπου πήγαιναν μόνο οικογένειες με τα κεφτεδάκια σε τάπερ στην παραλία ή νέοι που δεν είχαν λεφτά να πάνε σε ένα νησί της προκοπής: Εκείνη ήθελε Σαντορίνη, Μύκονο, Πάρο, Ρόδο, Κέρκυρα, να κάνει τις βόλτες της με τους κοσμικούς, να φορέσει τα στρεις μίνι της και τα τάνγκα μαγιό της».

Καὶ συνεχίζει ἡ σχεδὸν Πολυδούρη ὅσον ἀφορᾷ τὴν καλλιέπεια τῶν πονημάτων της:

 

«Εκτός αν αποδεχόταν την πρόσκληση μιας συναδέλφου της να πάει στο εξοχικό της στο Μπατσί της Ανδρου. Μπορεί να μην είχε την κοσμική ζωή που ήθελε, αλλά ήταν αρχοντόνησο, όχι Σαλαμίνα!»

 

Ὦ, μάστορα, κοῖτα ποὺ τζὰστ ἀντελήφθην καὶ μόλις σήμερις ἔμαθα, εἰκοσιτρίτη ἡμέρα τοῦ ὀγδόου μηνὸς τοῦ ἔτους Κυρίου εἴκοσι εἰκοσιένα, τὸ γιατί *ἐδῶ*, δὲν παρεπιδημοῦν κυρίαι, προσφέρουσαι, παρὰ θῖν’ἁλός, τὴν κωλάρα των (ἢ ἀκόμα πιὸ ἡδεία εἰκών: τὰς βυζάρας των) ἐς τὸν ζωτικὸ χῶρο τῶν ὀφθαλμίων ἀμφιβληστροειδῶν μου – κωλάρα ἡμικρυπτομένη, ἔστω, ὑπὸ τάνγκου μαγιοῦ!

 

Πόσονε χρόνονε, ἤχασα ὁ καψερός, βουτάμενος ἐς τὰ ὕδατα τῆς Σαλαμῖνος!

 

Πρόσῳ ὁλοταχὰ λοιπόν, γρήγορα τε καὶ τάχιστα γιὰ Σαντορίνη, Μύκονο, Πάρο, Ῥόδο, Κέρκυρα–ἔστω Ἄντρο!