χωρις λογια

Γιὰ τὴν Νίνα

ημερα ποιησεως

ἀντὶς φιλὶ σοῦ ἔδωκα στραγάλια νὰ μὲ ψήσῃς

μὰ μπάμιες ἔφκιαξες, πωπὼ καὶ οὔτε νὰ τὶς πτύσῃς

 

παράπονα καὶ μάνητα τὰ νύχια σου· μὲ σκίσαν

ὅλο μὲ στέλνεις στὴν μπουζοῦ μὲ τόσην μείζων λύσσαν

 

μοῦ ἔκραξες τὸ φέρεσθαι, πὼς εἶμαι θεομπαίχτης

δασκάλα, ἔκφυλη, ψωλοῦ, δημοτικοῦ τῆς ἔχτης

 

Εγὼ μωρὴ σὲ ἀγαπῶ καὶ θέλω νὰ σὲ πάρω

Νὰ φᾶμε γεῦμα ἐλαφρό, προεξαρχόντο σπάρο

 

Μὴ μοῦ ἀρνιέσαι τὶς βουλὲς νὰ ρθῶ νὰ σὲ ζητήσω

‘πτὸ μπούστη τὸ μπατέρα σου μὲ τὴν ἀχλάδα πίσω

 

Μὰ ἡ μάνα σου κυρα σουσοῦ τὴν πλάτη της μοῦ δείχνει

Νομίζει με ἕναν ντιντή, πὼς χεσμεντὲν μὲ ἴχνη

 

Μαζὺ μ’ αὐτοὺς ἐν ἀκαρεῖ καὶ κειὸς ὁ ἀδελφός σου

Σοῦ βάζει λόγια τοῦ χαμοῦ· μακρόθεν μοι ὁ πωπός σου;

 

ἐν ἀκαρεὶ ὅλα αὐτὰ τὰ γράφω κακαλάκοις

οὐ μὴν ἀλλὰ λάψε κι ἐσὺ τὴν πούτσα μου ὀκτάκις

 

παντοίοις τρόποις μετ’οὐ πολὺ καὶ ἐν ἀπαραβύστῳ

νὰ μοῦ γεννήσῃς τὸν υἱὸν καὶ ἐγὼ θὰ βγάλω δίσκο

 

μὰ φρόντισον ἀγάπη μου τὰ εὔτορνά σου στήθη

νὰ τὰ λειχάζω σὰν μπεμπὲ, τὸ μέγεθός των πείθει

 

Στερρῶς ἐχόμενος τσουτσοῦς καὶ εὐφλεβὴς μὲ θάμβος

ἅμα τῇ ἕῳ τὴν σχισμή σ’, νὰ στὴν ἀνοίγω πάντως.

 

Σὲ ἀγαπῶ πάρα πολύ, μὴ δίδῃς σημασία

Νὰ σοῦ τελειώσ’ τὸ ποίημα, ἐκεῖ ἐστὶ ἡ οὐσία!

ΚΑΥΛΑ!

 

του αφηρέθη κι αυτουνου το οχημα.

 

ἡ χώρα αὐτὴ εἶναι ἡ πιὸ ἀστεία ποὺ ἔχει ποτὲς προκύψει στὸν γαλαξία ἡμῶν ἀσοῦμε.

Μεθυσμένος ὁ κληθεὶς νὰ μεταφέρῃ ὀχήματα θετικῶν σὲ ἁλκοτὲστ ὁδηγὸς γερανοφόρου.

 

 

κρλ!

Ὑπάρχουν φορὲς ποὺ τραβᾷς τὸ καζανάκι ἀλλὰ σκατοσωματίδιά τινα δὲν ἔχουν μπουλευτῇ. Δὲν τὰ βλέπεις βεβαίως, ἀλλὰ ἕνα ἔνστικτο σὲ κάνει νὰ (θὲς νὰ) ξανατραβήξῃς τὸν (οἰκιακὸ) νιαγάρα. Ἐλπίζω, τὸ σίχαμα ποὺ δέσποζε στὴν ἀγαπημένη ἡμῶν κωλοχώρα ἐπὶ ἔτη πέντε συναπτὰ ὡς πρώτη πολίτις νὰ (μᾶς/σᾶς/τῶν) ἀφήσῃ τὸ ὀλιγώτερο δυνατὸν ἀποτύπωμα - ὅσο κι ἂν εἶναι ἀπίθανο τοῦτο μιᾶς καὶ ὅσο νἆναι, τὸ ἐλάχιστον, θὰ εὑρίσκεται στὴν καταλογάρα μὲ τοὺς ΠτΡ. Ἕνα (ἀριθμητικὸ) καθῆκον ἔχει (στὴν ἑλλαδικὴ ῥεπούμπλικα) τὸ ἀξίωμα αὐτό· νὰ δημιουργῇ, νὰ σφυρηλατῇ, νὰ διατηρῇ, νὰ διορθώνῃ, νὰ τρανεύῃ τὴν ἑνότητα. Καὶ γιὰ πρώτη φορὰ στὰ χρονικὰ τῶν ἀνωτάτων ἀρχόντων, εἴδαμε μιὰν πρώτη πολίτιδα, μετὰ ἀπὸ ψήφιση νόμου ὁ ὁποῖος νόμος εἶχε διχάσει σχεδὸν πρωτόγνωρα τὴν γνώμη τὴν κοινή, νὰ σπεύδῃ νὰ (τὴν ὑπερψήφιση) ἑορτάσῃ.

Μιλᾶμε γιὰ σίχαμα, ἀπωθητικότερο κι ἀπὸ προϊὸν ἐντέρου θνήσκοντος ἐμπολαπαθοῦς.

 

Γμτνψχς.

λαβ