αααααχ Καθριν!

 

ὄχι ἐπειδὴς ἦταν τὸ σοῦπερ θεόμουνο, ἡ ὑπερτάτη γκομενάρα, συνδυάζουσα τὰ πάντα ὅλα, τέλειο οὔσα.

 

Μορφωμένη καὶ ὄμορφη.

 

Καὶ μὲ βυζάρες.

 

Τί ἄλλο μπορεῖ νὰ ζητήσῃ κἄποιος;

 

Ἀκόμα καὶ τώρα, εἶναι ἀξιογάμητη. Ἔμπαινα ἄνευ σκέψεως δευτέρας.

 

Συνεπῶς ὅ,τι καὶ νὰ πῇ ἡ Κατερίνα Μπέη (ογλοὺ ἀπὸ τὴν μία, μπέη ἀπὸ τὴν ἄλλη, μόλις ἐνετόπισα ἕνα στῖγμα) εἶναι ἀποδεκτό.

 

Μαζύ της.

 

Καὶ πιὸ πολὺ μαζύ της ὅταν λέῃ κἄτι τόσο ξεκάθαρο, γνωστό, σωστό, ἀπέχον μάλιστα τῆς ἐπικρατούσης ἀπόψεως.

 

«ὀξύθυμος, ἀγροῖκος καὶ πάντα μουτρωμένος»

 

Τὸ δίχως ἄλλο, πρέπει ἀποχὴ ταινία – ἁγιογραφία ἑνὸς τύπου μὲ χίλια δυὸ σκατὰ πάνω του τὰ ὁποῖα ἀνεχόμασταν διότι εἶχε φωνάρα.

αμπαλοι

 

Βλέπεις (διαβάζεις) σὲ μεγάλες καὶ ἔγκυρες ἱστοσελίδες εἰδήσεων νὰ χαρακτηρίζουν ὡς ἀλεβίτη [σιΐται χωρὶς τρελλὸ κόλλημα στὴν τήρηση τῶν πέντε στύλων τοῦ ἰσλὰμ – π.χ. τὸ χάτζ (=προσκύνησις στὴν Μέκκα) τὸ περιφρονοῦν, δὲν τηροῦν νηστεία ῥαμαζανίου, αἱ γυναῖκες ἄνευ μαντηλὸς γυρνοβολοῦσιν καὶ πίνουν (ἄντρηδοι καὶ μανταμίτσαι) τὰ ξύδια των χωρὶς νὰ θεωροῦνται ἐξωλέστατοι ἀμαρτωλοὶ - συναντῶνται κυρίως στὴν τουρκία καὶ ἡ διάστασίς των μὲ τὸν σουνιτισμὸ (ἐπικρατοῦσα τάσις ἰσλὰμ στὴν γείτονα) εἶναι τὀσο ἀγαπησιάρικη ὥστε τὸν ἰούλιο τοῦ 1993 ἔκαψαν (οἱ ίσλαμισταὶ /γκρίζοι λύκοι/ σουνίται) ἕνα ξενοδοχεῖο (καὶ πολὺ κόσμο) στὴν Σεβάστεια ὅπου ἐλάμβανε χῶραν ἑορτὴ τῶν (τούρκων) ἀλεβιτῶν - ὁ (προφανῶς σουνίταρος ὀθωμανιστὴς) Ἐρντοὰν ἔδωκε χάρη τὸ 2020 σὲ ἕναν τότε καταδικασθέντα! Πρέπει νὰ τονιστεῖ ὅτι ἡ ἑλληνικὴ πολιτεία ἔκανε μόλις τὸ 2021 κἄτι καλὸ (μετὰ ἀπὸ πάμπολλα χρόνια) στὴν θράκη ἐγκαινιάζοντας οἶκον προσευχῆς τῶν (δὲν ἔχουν τζαμιὰ) άλεβιτῶν διότι οἱ σουνίται τουρκόφρονες τῆς περιοχῆς, τοὺς ἔχουν προσεταιριστεῖ μὴ ἐπιτρέποντες αὐτοῖς νὰ τηροῦν τὰ ἰδιαίτερα ἐθίματα τοῦ ἀλεβισμοῦ] τὸν Ἄσαντ ἐνῷ εἶναι ἀλαουΐτης, μιὰ πάλι τάσις σιϊσμοῦ, μικροτέρου μεγέθους ἀπὸ τὸν ἀλεβισμὸ - περιοριζομένη εἰς τὸ 12% τοῦ πληθυσμοῦ τῆς Συρίας. Ἐνθυμούμενος τὸν ἀείμνηστο Ῥαφαηλίδη ὅστις μεταξὺ Σάχη καὶ Χομεϊνοῦ προετίμα τὸν πρῶτον κἀγὼ συμφωνάω καὶ θεωρῶ ὅτι ὅλαι αἱ χῶραι τῆς ΜΑ δέον νὰ ὦσιν μοναρχίαι, σένιαι καὶ ἥσυχαι ὅπως ἡ τῆς Ἰορδανίας ἀλλὰ καὶ τοῦ Μαρόκου.

Σᾶς καλῶ λοιπὸν νὰ ἀναφωνήσωμεν ὅλοι ὁμοῦ: ζήτωσαν οἱ Βασιλεῖς!

ἰσόθεος

Εἴκοσι καὶ δυὸ ἡμέρας πρὸ τοῦ 2025, ἀκόμα ὑπάρχει χρόνος γιὰ κἄτι. Ἂν θὰ ἤπρεπεν ὅμως τώρα μιὰ σύνοψις θὰ ἔλεγον πὼς

Τὸ «ἡ Ἑλλάδα μεταξὺ τῶν δύο πολέμων» τοῦ Γρηγόρη Δαφνῆ εἶναι ὅ,τι πιὸ γαμιστερὸ ἔχω διαβάσει τὰ τελευταῖα χρόνια - γιὰ κάμποσους λόγους. Λόγῳ ἐπειδὴς τοῦτο, δὲν θἄθελα νὰ προσέθετα ἄλλο βιβλίο ἀλλὰ θὰ παραθέσω

Τὸ «ἡ κρύπτη τῶν καπουτσίνων» (τὴν εἶχα στὴν βιβλιοθήκη ἀπὸ τὸ 2007 καὶ τὴν ἀγνοοῦσα ὁ μυρωδιὰς)

Τὸ «ἡ ζωὴ καὶ οἱ ἀπόψεις τοῦ Τρίστραμ Σάντυ, κυρίου ἀπὸ σόϊ»: λόγῳ μείζων ἀπογοήτευσις, τί στραπάτσο ἦταν αὐτό, δὲν θὰ σὲ πετύχω πουθενὰ ῥὲ θεῖε του Τόμπυ, θὰ σοῦ μήσωγα τὸ γκρόβερ. 

Τὸ «Τί Λούκι!» τοῦ Μανσέτ. Δῶσε κι ἄλλο, μπάρμπα.

Καὶ ἄνευ κατατάξεως :

Αναμνήσεις τοῦ Μαιγκροῦ

Ὁ Δολοφόνος

Ὁ Μαιγκρὲς καὶ ὀ ψαρὰς

ὁ Μαιγκρὲς καὶ ὁ ἥσυχος κλέπτης

Ἕνεκα ὁ ἰσόθεος καὶ τί σοῦ κάνω μάνα’μ’, Σιμενόν.

σίριουσλυ;

Βρὲ τοὺς ἀλήτιδοι! Ἔσχος! Ἔσχος πάλι!

Στὰ σκουπίδια!

 

 

απ'τα λίγα!