σύγχρονα πολιτικὰ θέματα

 

Διαβάζοντας κἄτι τοῦ Κλ. Παπαλοΐζου (τὸ κυπριακὸ καὶ ἄλλα σύγχρονα πολιτικὰ θέματα) βρῆκα καὶ κἄτι ἄλλο πολὺ ἐνδιαφέρον. 

 

 

 

πικρα αληθεια

 

Βαρώσια

Ἐν τῷ μεταξύ, ὅσο μαλάκας κι ἂν εἶσαι ἐσύ, ὅσο ἄσχετος, ὅσο ἀχάμπαρος, ὁ τοῦρκος παραμένει τοῦρκος. Νομίζοντας ὅτι εἶναι 1926 -ὅταν ὁ ἕλλην ἔκανε ἔδεσσα τὰ βοδενὰ καὶ ὁ βούλγαρος τὴν πόλη τοῦ Φιλίππου, πλόβντιβ χωρὶς νὰ ὑφίσταται δυνατότης δημοσιότητος- καλύπτει τώρα ταμπέλες ἑλληνικές. Ἡ μία φῶτο τοῦ 2020 ὅταν ἄνοιξαν τὰ Βαρώσια, ἡ ἀπὸ κάτω, τὸν Μάρτιο τοῦ 2024.

LCA

Συνήθως τὸ «προδοσία» συνοδεύει καὶ σκέπει πᾶσα κουβέντα γιὰ τὰ τῆς πρὸ 50ετίας Κύπρου.

 

Διαβάζοντας ὅμως, ὄχι πολλά, ὀλίγα, ἂς ποῦμε δύο τοῦ (κυπραίου καὶ ψιλομακαριακοῦ) Μακάριου Δρουσιώτη, δύο συλλογικὰ ἀπὸ τὰ Ε ἱστορικὰ [τὸ ἕνα μάλιστα τοῦ 2010 μὲ (διαρρευθεῖσες τότε) καταθέσεις στελεχῶν τῆς δικτατορίας] ἀλλὰ καὶ ἕνα ἀκραιφνοῦς χουντικοῦ, καταλήγεις στὸ ὅτι δὲν ἔγινε προδοσία ἀλλὰ μιὰ (δυσκολοεπίτευκτη) ἀσχετοσύνη κυρίευσε κάθε παράγοντα τῆς χῶρας καὶ συντελέστηκε ὁ πιὸ ἀπίθανος συνδυασμὸς μαλακίας μὲ ἀποτέλεσμα κἄτι ποὺ διαρκεῖ 50 χρόνια.

 

Καὶ ὁ ἕλληνας διαμαρτύρεται, περιμένει, ἐνίσταται, προσφεύγει. Γιὰ πενῆντα χρόνια.

 

Δόξα τῷ Θεῷ, ὄχι καὶ τόσο πολλὰ χιλιόμετρα ἀνατολικῶς τῆς νήσου, μᾶς ἔρχεται λαμπερὴ μιὰ περίπτωση μούρλια.

 

Χονδρικῶς:

 

1990 διάλυση ΣΕ. Ἁρμενία καὶ Ἀζερμπαϊτζὰν ἀνεξαρτητοποιοῦνται. Τὸ ἐθνικῶς ἁρμενικὸ ἐδαφικῶς ἀζερικὸ ΝΚ γίνεται Κυρήνεια, γίνεται Λευκωσία. Κερδᾶνε οἱ Ἁρμένιοι. Τὸ 1994 γίνεται πιὸ ἔντονο πατιρντί, ἡ Ἁρμενία κερδίζει καὶ τὰ ἐδάφη ποὺ συνδέουν τὴν κυρίως χῶρα μὲ τὸ ΝΚ – καθ’ὅσον, αὐτὸ εἶναι νησίδα μέσα στὸ Ἀζερμπαϊτζάν, ἐνκλάβιο. Ἡ χῶρα (ἔθνος ἀδελφὸν τῆς Τερκίας καίτοι σιϊτικὸν) αὐτὴ καταπίνει τὴν πίκρα, ἀνέχεται τὴν ξεφτύλα καὶ τὸν Νοέμβριο 2020 ἐξαπολύει ἐπίθεση – προφανῶς ἑτοιμασθεῖσα/ἑτοιμαζομένη 40 περίπου χρόνια. Καταπίνει τὸ ΝΚ καὶ ὅταν τὰ στρατὰ φθάνουν σὲ ἀπόσταση ἀναπνοῆς τῆς πρωτευούσης (Στεπανακὲρτ) οἱ Ἁρμένιοι ζητοῦν ἐκεχειρία μὲ ὅ,τι μπορεῖ νὰ σημάνει αὐτό. Τὸ Ἀρτσᾶχ – Ναγκόρνο Καραμπάχ, ὑφίσταται κολοβωμένο. Καὶ τέσσερα χρόνια μετά, οἱ ἀζέροι ὁλοκληρώνουν τὸ γαμήσι, κάνουν ἕνα κλὶκ παραπάνω καὶ ὄχι μόνο ἐδαφικὰ ἀλλὰ πληθυσμιακὰ ἀφαρμενοποιεῖται - ὅλοι οἱ ἀρμένηδες κάτοικοι προσφεύγουν στὴν κυρίως χῶρα.

 

ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΟ ΑΖΕΡΜΠΑΪΤΖΑΝ!

 

ἐμεῖς, περιμένουμε νὰ ἔλθει ὁ χειμὼν γιὰ νὰ νοικιάσουμε χλεμπόνες φυματικοὺς νὰ μᾶς φτύνουν ὅσο ἀντέχουν οἱ πνεύμονές των.

 

 

Ἡ εἰσβολὴ τῆς Χούντας στὴν Κύπρο Μ. Δρουσιώτη

ΕΟΚΑ, ἡ σκοτεινὴ ὄψη Μ. Δρουσιώτη

Τὰ ἀπόρρητα ντοκουμέντα Ἰούλιος 2010 Ε ἱστορικὰ

Πῶς φθάσαμε στὸν Ἀττίλα 1968-74 Μ. Χατζηδάκη

Ἡ ὀδύσσεια τῆς ἀνεξαρτησίας Ε ἱστορικὰ

 

 

 

Μίτιας γαμάει

 

ὅ,τι μᾶς ἤμεινεν ἐκ τοῦ ἔουρου 24.

ἡ ἀπόδειξις τῆς κλιματικῆς ἀλλαγῆς