Άν ήμουν έγώ κάποιος άλλος κι έσύ σάν εμένα.

Ο μόνιτωρ μέσα στά χί καλά του, καλλιεργεί προσεκτικά ένα ξεχωριστό χαρακτηριστικό. Μπολντισμένοι οι τίτλοι των βλόγς, στέλλονται πρώτοι – πρώτοι στό μάτι. Ένας πού μου έχει κάνει εντύπωση, χωρίς νά έχω επισταμένα εντρυφήσει στά περιεχόμενά του είναι ο: «Δέν θυμήθηκα νά σέ ξεχάσω». Στήν αρχή, όταν τό πρωτόδα η βραδύνοιά μου τό αντελήφθη ώς «Ξέχασα νά σέ θυμηθώ». Τό εξέλαβα κάπως σάν αρνητικό, ότι δέν μέ χέζεις ρέ μάστορα είχα κι άλλα πράγματα κατά νού, έσύ είσαι μέ προτεραιότητα ασθενούς ο οποίος παίρνει χαρτάκι στό ΙΚΑ γύρω στις 11:13 π.μ.. Μετά όμως – καθώς τό κάρβουνο είχε πυριασει γιά τά καλά – περαιτεριάστηκα καί κατάλαβα ότι μωρέ, ήταν γλυκουλιού περιεχομένου! Σού κάνω σκέρτσα, προσπαθώ νά τό παίξω κάπως, εκπέμπω νοοτροπία μποέμ, είμαι μιά τσιγγάνα ψυχή, εγώ ποτέ δέν αγαπώ ποτέ μου δέν στεριώνω (ασχέτως έάν έχω χάσει τον ύπνο μου ένεκα εσού). Μού κακοφάνηκε όμως αυτή η κυρία μέ τάς καμελίας διαρρύθμιση τού περιβάλλοντος. Κατέληξα σέ κάτι άλλο, εξίσου τρυφερό μέ τους μίσχους τών μαργαριτώνε στά οικόπεδα τής Σαλαμίνος:

Μανάρι μου θλιμμένο, προσπαθώ νά απαγκιστρωθώ άπό εσένα, βλέπω ότι μου κανείς κακό, δέν είσαι η καλλίστη τών συναναστροφών, αλλά δέν γίνεται! Προσπαθώ, προσπαθώ, προσπαθώ· όμως η προσπάθεια παραμένει σέ ευκτικές θελήσεις.

Όσο κι άν ήθελα, δέν μπόρεσα νά σέ περιθωριοποιήσω.

ΥΓ: Κουρεύτηκα σήμερα. Θυμήθηκα τήν προηγουμένη φορά – ήταν η 6 Νοεμβρίου.

Τί σκέψεις, άραγε, νά προέκυπταν στό παιδάκι όταν τό ζωγράφιζε;