Πονάς ακόμη, Διαμαντή;

Πονώ ναί. Μπορεί νά έχουν περάσει 3-4 ημέρες, παραμένω όμως εξίσου κομμάτια. Αποφεύγω ώς αξύριστος οξαποδώς τό λιβάνι, σάν ενσυνείδητη δέσποινα τόν φλεβώδη δύσκαμπτο φαλλό, σάν βρουκόλακας τήν ηλιοθεραπεία.

Έχω κλειστά τά (αθλητικά) ραδιόφωνα (στό τουτού θά προτιμήσω νά ακούσω κάποιον θλιβερό πεισιθάνατο* τραγουδοποιό), οι τηλεοράσεις κλείνουν όταν η ώρα φλερτάρει τίς αθλητικές ειδήσεις κι εκπομπές και εφημερίδες μπαίνουν μόνον οι αγαπημένες μου πολιτικές· η «Εποχή» καί τό «Πρίν» διότι δέν μπορώ νά κόψω τόν καθημερινό μου αυνανισμό διαβάζων τά κύρια άρθρα των.

Παύω πάσα επαφή τηλεφωνική μέ φίλους οίτινες αθλητικογουστάρουν (επί φόβω ξεφυγάουα καζούρας) κλείνω κινητά επιτρέποντα σκωπτικά σμς.

Κυρίως όμως, μόλις μαθαίνω τήν λήξι ενός μέ μή-θετικού αποτελέσματος, πέφτω μέ ρυθμούς πειραγμένου προϊόντος παχέως εντέρου άμα τή εξόδω διά τού απευθυσμένου.

Δέν μπορώ νά καταλάβω γιατί, προσπαθώ νά τό αποβάλλω ή έστω νά τό μετριάσω. Νά μήν εξαρτάται η διάθεσίς μου τόσο πολύ από αποτέλεσμα τής ομάδος πού αγαπώ. Θετικόν αυτής αποτέλεσμα είναι μιά free of charge μυτιά κόκας ενώ μή θετικόν μέ κάνει νά τζακνικολιάζομαι σέ τέτοιο βαθμό ώστε νά μπορώ – έν τέλει – νά σηκώνω τόν ψύκτη καί, δραπετεύων, νά τρέχω μέ ταχύτητες Βασίλη Λάκη.

Από τά ελάχιστα περιστατικά τού μακρυνού παρελθόντος πού θυμάμαι, είναι τόν πατέρα μου νά μας προφυλάσση (τόν αδελφό μου κι εμένα) από κακές έξεις καί καταδικασμένο μέλλον. Στό περιβάλλον, γειτονιά μας (συγγενείς, φίλοι καί γνωστοί νά είναι πωπόγαυροι) ήταν σχεδόν σίγουρο ότι θά ακολουθούσαμε λανθασμένες επιλογές. Προνοήσας , μαντέψας τά σήμερα, έβαλε σέ εφαρμογή μιάν άφθαστη παιδαγωγική μέθοδο:

- Άν δέν γίνετε ΑΕΚ, θά σάς βάλω στό πατάρι.


* Είπαμε ρέ, αλλά όχι κι έτσι!