Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσιν ντόλφινς.

Ο κλάιν μάιν προοδευτικός, ημέτερος, κόσμος έχει βραχυκυκλώσει τίς τελευταίες μέρες.

Τό κλάσιμο τών πυκνωτών τους συνίσταται όχι σέ φασιολοφαγία αλλά σέ ό,τι συμβαίνει στάς Ευρώπας.

Τούς γεννάται ένα πελώριο πουρκουά... Πουρκούα νά μπούμε (εδώ άρχεται ό πρώτος πληθυντικός, πληθυντικός συμπαραστάσεως πρός τούς σκληρά δοκιμαζομένους τό πέος έκλαιγον προοδευτικούς) σέ τέτοια δοκιμασία καί τριπάκι γαμώτο;

Νά υπερασπιστούμε τους μουσουλμάνους πρέπει. Μέσα στην Ευρώπη δεν πρέπει έπ’ουδενί, να νιώθουν άσχημα, προσβεβλημένοι, απόβλητοι, παρείσακτοι…

Αλλά εάν πάρωμε τό μέρος τους τότε έμμεσα επιδοκιμάζομε συμπεριφοράς τών εγχωρίων φανατικοχριστιανών... Μάλλον δέν θά αργήσωμε νά ακονίσωμε μιάν φαλτσέτα τήν οποίαν καί θά «δοκιμάσωμε» σέ κάνα πανί κινηματογράφου μέ βλάσφημο έργο... Όπως εκείνο πού έδειχνε τόν πολύ ψυλομύτη Γιεσούα νά θωπεύη τίς βυζάρες τής Μαγδαληνής...

Νά μήν ξεχάσωμε τό λεπόν, νά αγοράσωμε έναν ονειροκρίτη μπάς καί μάς δώση λύση αυτός γιά τήν δέουσα. ημετέρα στάσι...