Μικρός πού είν’ ο κόσμος!

.... «Δέν μπορώ νά πιστέψω ότι τά παρατήσατε τόσο εύκολα»

Ο Έιντριαν πήρε μιά βαθιά ανάσα. «Εννοείτε πώς μπόρεσα νά εγκαταλείψω όλες αυτές τίς ατελείωτες, μοναχικές ώρες πού περνούσα κυττάζοντας τήν κενή σελίδα, ή έξω άπό τό παράθυρο, μασώντας τήν άκρη τού στυλό, προσπαθώντας νά δημιουργήσω κάτι έκ τού μηδενός, νά εμφυσήσω ζωή σέ χαρακτήρες πού δέν υπήρχαν προηγουμένως, νά τούς δώσω ονόματα, γονείς, μόρφωση, ρούχα, περιουσία... Νά πρέπει νά αποφασίσω άν θά έχουν ίσια ή κατσαρά μαλλιά ή καθόλου μαλλιά – Θεέ μου, τί πλήξη! καί ύστερα η άχαρη, εκνευριστική προσπάθεια νά τά βάλω όλα αυτά διά τής βίας σέ λέξεις – καινούριες τάχα λέξεις, λέξεις πού νά μήν ηχούν σάν νά τίς έχω πάρει από δεύτερο χέρι ή μέ τό κιλό... Καί ύστερα νά πρέπει νά βάζω τούς χαρακτήρες νά κινούνται, νά ενεργούν, νά επηρεάζουν ο ένας τόν άλλον μέ τρόπους πού νά δείχνουν ταυτοχρόνως ενδιαφέροντες, αληθοφανείς, απροσδόκητοι, αστείοι καί συγκινητικοί». Μετρούσε όλα αυτά τά επίθετα μέ τά δάκτυλά του. "Είναι σάν νά παίζης σκάκι σέ τρείς διαστάσεις», είπε. «Σκέτη κόλαση. Εσάς θά σάς έλειπε;»


Χεχέ! Έξ απαλών ονύχων, πώς έδειχνα ότι θά γινόμουν στρατόκαυλος, ρέ γαμώτο! Καί φασίστας καί ακροδεξιός καί μισάνθρωπος καί σχιζοειδούς προσωπικότητος, καί σοδομισθείς καί γκρρρρ καί χουντικός καί ντιριντάχτα!




Καί γιά τό τέλος ένα ντάνκε:

Πόσο πολύ φανερωτικό γιά τήν έλξη, τήν αγάπη, τόν θαυμασμό, τήν αφοσίωση - πρός κάποιον - είναι τό ότι μόνο τό δικό του νούμερο (τηλεφωνικόν) θυμάμαι;

Σε ευχαριστώ Π., Χ., Η., Τ. ή όπως αλλιώς συνηθείς νά σέ λένε...

Φχαριστώ, νά’ούμ’!