Γιά σενα, ‘4’...

Ένα κλικ στο μεσαιο, στο φαρδυ κουμπι. Κατω βελακι, δις. Φαρδυ κουμπακι. Καί παλι κατω βελακι. Αναζητησεις αναμεσα σέ αποθηκευθεντα σμς, γιά τό ζητουμενο. Αλλα αυτό είναι μιά άλλη ιστορια. Εξαλλου ενας λιγος καμποσος χυμος ροδακινου, εκχυθεις στα κουμπακια (φαρδια καί μη) κανει τήν αναζητηση δυσκολη.

Μέ καποια ζορια λοιπον, στήν περιοχη του «Δημιουργια μηνυματων». Τό «160» ισταται πανω μου, ιεροεξεταστικως. Κι αρχιζω τό κλικωδες μπλα μπλα. Ωσπου σταματω. Σταματω γιά τά καλα. Κυττω δυο κουμπακια. Τό «’» καί τό «“».

Έάν τό πρωτο, τό κλικαρεις δυο φορες, σου βγαινει «“». Είναι όμως ακριβως τό ιδιο πραγμα μέ τό «“» - πού ανεφερα στήν προηγουμενη παραγραφο.

Είναι, φαινεται τό ιδιο ακριβως πραγμα αλλα τό μεν μας στερει μονο ένα ψηφιο άπό τό μέ δαμοκλειο σπαθη «160» ενώ τό δε, δυο ψηφια…

Γιατι;

Αυτό είναι προβλημα κυριοι και ουχί τά αλλα τά χαζα μέ τήν νοσο του 2000 καί τά δυο μηδενικα πού θά μαρτυρουσαν 1900 μ.Χ.

Όταν μέ μεγαλη θερμη προσπαθω νά δωσω μιαν ερμηνεια σέ κατι τετοια δηλια προβληματα, μου θυμιζω τόν Κέες Πόπινγκα. Δέν ξερω έάν ειχε κινητο ο ιδιος (λιγο δυσκολο βεβαιως, ενεκα καποιων εμποδιων τεχνικης φυσεως) αλλα παντως καπως ετσι θά ενοιωθε όταν παρεα μέ τον γιατρο του (καί ενώ σχεδον όλα ειχαν τελειωσει) προσπαθουσε νά περαση απλως τίς ημερες του:

«…Τελος παντων! Ετσι ηταν πιο ασφαλες. Αποδειξη ότι ο γιατρος ειχε τήν ιδεα νά του ζητηση τό τετραδιο πού του ειχε δωσει γιά νά γραψη τά απομνημονευματα του καί οπου μπορουσε κανεις νά διαβαση ακομη μονο μιά φραση:

Η αληθεια γιά τήν περιπτωση του Κέες Πόπινγκα.

Ο γιατρος σηκωσε εκπληκτος τά ματια του, μέ υφος πού αναρωτιοταν γιατι ο ασθενης του δέν ειχε γραψει περισσοτερα. Καί ο Ποπινγκα, μέ ένα βεβιασμενο χαμογελο, αισθανθηκε υποχρεωμενος νά μουρμουρηση:

- Δέν υπαρχει αληθεια, ετσι δέν είναι;»

Κλεινοντας τό βιβλιο, κλεινω καί τό του δωματιου φως. Γιά πολύ λιγο, ένα υπερβαρο σκοτος μέ ακομπανιαρει. Η συνεχεια ανηκει σέ έναν γαλαζιο αναπτηρα ο οποιος ασπαζεται ένα ρεσω.

Καί πανω πού (βιβλιου περατωθεντος) αφηνομαι σέ μιά τερψη της ολοκληρωσης (η ιδια αισθησις μέ αυτην των οινοδοκιμαστων· των τήν γλωττα πλαταγιζοντων) ερχεται παλι κατι πού μέ ριχνει σέ βουρκο αποριας:

Μετα άπό τήν πρωτη φλογα, όταν τό φιλι του αναπτηρα στο κερακι φερνει οπτικες ανατριχιλες στο δωματιο, το φυτιλακι δακρυζει. Γιά πολύ λιγο ενας ελλειψοειδης στρογγυλος ογκος δημιουργειται καί κατηφοριζει αυτοκτονων.

Γιατι;

Ευχαριστω τήν αβάντι γιά τό ιματζάκι τό γαμάτο νά’ούμ’!