O κος Γεωργουσόπουλος έχει τόν λόγο...

Χθές, σέ ένα έργο τού ************ μέ έπιασε μιά νύστα. Όχι τίποτε βαρύ, απλώς ήτο η φάση πού επιτρέπει κάποια νεύρα τού σώματος νά βαράνε τσίτες.

Μόλις σηκώθηκα κουίζαρα τόν εαυτό μου:

Πότε, Ευάγγελε, είχες (ξανα) κοιμηθεί σέ ταινία ;

Χμ...

Στό «λάβ άξουαλλυ», ένα έργο πού δέν θά τό ξανα(;)βλεπα ούτε μέ απειλή ευνουχισμού. Σιδήρω περιτετμημένος θά καθόμην νά τό παρηκολουθούσα μόνον, θά κινούσα καί τήν σφιχτή γροθιά μου πάνω κάτω, στήν γνωστή χειρονομία τής μαλακίας κι ας μην μιλάνε στού κρεμασμένου τό σπίτι, γιά σκοινί.

ΥΓ: Χμ... ρέ πούστη μου... Μπόλικες ψυχές... Στατιστικά νά τό δής, όλο καί κάποια (ψυχή) θά κάτση.