Μήν ξαναρθείς άπ’τήν δουλειά, νά’ούμ’...

Μού σκάει μιά πληροφορία από κάτι συνεργάτηδοι.

Πρέπει νά τήν μεταφέρω, πάω σέ ένα μήνυμα, κάνω ρηπλάυ κι αρχίζω νά γράφω:

"Κυρία Νικολαϊδου, ................"

Έλα όμως πού το μυαλό μου είναι κάπου αλλού.

Σε ένα μπουφανάτο απόγευμα μέ πολύ ήλιο σέ περιοχή αραιοκατοικημένη.

Τά πολλά πεύκα δέν είναι αρκετά γιά νά εμποδίσουν τίς μακρυές σκιές μας νά σταμπάρωνται στούς μέ λίγο χαλικάκι δρόμους. Η ατμόσφαιρα είναι ηδεία πολύ, σέ βάζει σέ σκέψεις όχι πολύ χαρούμενες ούτε όμως καί μαύρες, απλώς σέ δρομολογεί γιά λίγο, σέ πιο κλειστές φάσεις κι άς χαμηλώνεις τήν ένταση τού ραδιοφώνου.

Κι έτσι μέ συλλαμβάνω νά γράφω:

«Κυρία Νικολαϊδου, θυμάσαι τότε πού συγκεντρώναμε...»

Μέχρι εκεί η αυθόρμητη, λίγο ανεγκέφαλη, αναρχανεξάρτητη γραφίδα.

Γέλασα λίγο (διότι δέν μού είχε ξανασυμβή) καί ντηλήτ.