Κι όταν, τό μικρό δάκτυλο έχει καί νυχάκι...

Σέ ένα βλόγ κάθησα όλίγον περισσότερον τού συνήθους.

Μού έκανε μεγάλη εντύπωση όχι απλώς η ειλικρίνεια πού έβγαζε, αλλά η παρρησία της, σε θέματα τά οποία δέν εμφανίζονται και πολύ συχνάκις «εδώ».

Σέχ δηλαδής.

Σέ ένα περιβάλλον όπου όλοι τό παίζουν (-με) υπεράνω καί ποτέ (μά ποτέ, μά ποτέ, μά ποτέ!) τά κύτταρά μας τά εγκεφαλικά δέν πάνε σέ φαλ(λ)ικά σύμβολα καί τήν γενεσιουργό αιτία πού διαστέλλει τήν φλέβα τού πέους δυόμιση εκατοστά τού δευτερολέπτου πρό εκσπερματώσεως, θεωρώ πολύ μαγκιώρικη τήν παρουσία τής εν λόγω, γουστάρω πολύ νά διαβάζω/βλέπω «πρόσωπα» κι όχι «πρόσωπα ελαττούμενα ενός μικρού δακτύλου».