Πωπώ πόζα!

Ίσως ο αναγνώστης νά ενθυμήται ένα ποστάκι εν τώ οποίω έβγαζα ένα παμμέγιστο παράπονο σχετικώς μέ τήν κατάστασιν τού εγγονού μου. Τέλος πάντων, μήν τό αναμοχλεύω· μέ πονά πολύ καί κάθε πλουταρχική σονάτα δυσκολεύει τήν ίασιν...

Σήμερα μού έστειλε μιά φωτογραφία του. Θέλει, λέει, νά τήν επεξεργαστώ καί νά τυπωθούν κάποιες εορταστικές κάρτες... Φωτογραφία από τά πρωινά του στήν δουλειά... Όπως τότε, πού περιέγραφα τήν παρουσία δημοσίων υπαλλήλων σέ εργοτάξια, εκεί πού κυττάν οι 6 τους 9, οι 9 τους 5 καί οι 5 τον έναν. Α! Υπαρχει άλλος ενας ενας, ο εγγονας μου!

Ένοιωσα περηφάνεια, μεγάλο καμάρι κι έπαρση πού είδα τόν έγγονα μαζύ μέ τόσους προκομένους προλεταρίους, παλικάρια πού αγαπούν άδολα τήν αγνή κοπέλα τους, είναι πτωχοί πλήν τίμιοι καί τό μόνο αλλαντικό πού ξέρουν είναι η μορταδέλλα...