Τράβα ρέ μάγκα καί αλάνι, τράβα γιά τό ...

Ο Απόστολος μόλις μέ είδε νά μπαίνω στην Βασιλίσσης Σοφίας άπό τήν Σωτήρος Διός, πέταξε τήν τυρόπιττα κάτω, κατάπιε καί μου φώναξε:

- Λεοπόλδε! Ω, είναι περίεργα σκλαβωτικό! Καθηλωτικό μέχρι λιγοθυμιάς… Σίγουρα ορόσημο θα σταθη σέ όλους τους κύκλους, σέ όλους τους κριτικούς.

Μέ τίς παλάμες αμυδρά ανοικτές καί νά κυτταν πρός τα κάτω, του έδειξα νά σωπαση. Τόν πλησίασα· τα σώματα, τα πρόσωπα μας ήρθαν πολύ κοντά, δέν μπορούσαμε περισσότερες διαχυτικότητες, είχε πολύν κόσμο γύρω, δέν μας ήταν πολύ αρκετό τό γεια.

Πιάσαμε νά κατηφορίζουμε την Βασ. Σοφίας, φθάνοντας στην πλ. Κανάρη. Σέ ένα παγκάκι καθίσαμε.

- Γιά πες τώρα… Τί σέ ενθουσίασε τόσο; Περισσότερο κι απ’οσο εγω συνήθως…

Πλημμύρισε τό πρόσωπο του ένα ειλικρινές χαμόγελο τό οποίο γρήγορα μετουσιώθηκε σέ λέξεις.

- Είναι υπέροχο! Τό διάβασα όλο χθες τό βράδυ – ουδέν κακόν αμιγές καλού τελικά, αφού δέν ήλθες… Δέν μπορώ νά περιγράψω τί ένοιωθα. Συνεχείς πνευματικοί οργασμοί, έκλαιγα πολύ στα μονά κεφαλαία, ξεκαρδιζόμουν στα ζυγά. Τό τέλος του σέ μαγνητίζει, σέ ακινητοποιεί. Στεκόμουν γιά ώρα, δέν κατάλαβα πόση κι αναλογιζομην την πλοκή, κάποιους διαλόγους, φανταζομην μέρη, τοποθεσίες, σκαρφιζομην εναλλακτική κατάληξη σέ καποια σημεία. Παρ’το! μου είπε επιτακτικά. Παρ’το και πήγαινε σπίτι τώρα νά τό διαβασης. Θα τα πούμε αύριο εμείς.

Κύτταξε γύρω, διεπίστωσε ερημιά καί μέ φιλησε. Τό βημα του σταθερο· δέν γυρισε ουτε μιά φορα νά μέ δη, κατι που κανει παντοτε.

Προτίμησα νά μήν τό ξεφυλλίσω, φθάνοντας σπίτι τό μόνο που είχα κάνει ήταν νά κολλήσω τό βλέμμα στο κυβισμού σχέδιο του εξωφύλλου. Ο καναπές μέ υπεδέχθη μέ διαπιστώσεις γιά θερμό κατά τ’άλλα Δεκέμβριο, του έκλεισα τό μάτι χωρίς περαιτέρω απαντήσεις.

Οι πρώτες 19 σελίδες είχαν ακόμη την υγράδα που ενίοτε μερικές παλάμες φέρουν κατά την χειραψία του χαίρω πολύ· δέν καταδικάζεις κάποιον γι’αυτό. Οι επόμενες 43 θύμιζαν φαντασμένο καλεσμένο προκαλούντα εκνευρισμόν καί δυσαρέσκεια στην ομήγυρη. Στις 39 της συνέχειας, συναντάς κρύο, έκ ντελίβερυ φαγητό. Ποτά αλκοολούχα μάρκας no name άπό lidl στα 52 υστεραίες σελίδες καί χαρτοπαίγνιο μέ σημαδεμένη τράπουλα οι εναπομείνασες 174.

Δέν σηκώθηκα αμέσως. Κύτταξα ένα σημείο στον τοίχο που θα ήταν μούρλια εάν σχηματιζόταν μιά μικρή ρωγμή σέ ενδεχόμενο σεισμό. Τεντώθηκα, έψαξα κάποιες παντόφλες καί εγέρθηκα. Τό βιβλίο χρειάστηκε 174 δευτερόλεπτα γιά νά – στο τζάκι - καή, προσφεροντας ενεργεια γιά ψήσιμο 1,5 κάστανου.

Ή όση χρειάζεται νά (αυτο)φωτισθή η οθόνη ενός κινητού κατά τήν πληκτρολόγηση ενός σμς:

«Τόλη.. Στό είχα ξαναπει, δέν μέ ακουγες. Έάν εχης παλι διαισθηση γιά καποιο βιβλιο, νά μου τό δινης απ’ευθειας. Πως αλλιως πρεπει νά σου πω ότι άλλη φαια ουσια εχει ένα βιβλιο παρθενο, όταν δέν εχει διαβασθή κι άλλη όταν ήδη έχει “δωθεί” στόν πρώτον αναγνώστη»





update:

Δέν θα ευχαριστησω πολύ τον Introspection μονο γιά τα καλα του λογια αλλα επειδη μεσω αυτου, ειδα κατι λαθακια σέ αυτό που παρεθεσε:, στην δευτερη Lidl… (Τό διορθωσα βεβαιως - ισως πρεπει νά ριχνω μιά ματια πριν άπό τό ποστ)

Οι πρώτες 19 σελίδες είχαν ακόμη την γράδα που ενίοτε μερικές παλάμες φέρουν κατά την χειραψία του χαίρω πολύ· δέν καταδικάζεις κάποιον γι’αυτό. Οι επόμενες 43 θύμιζαν φαντασμένο καλεσμένο προκαλούντα εκνευρισμόν καί δυσαρέσκεια στην ομήγυρη. Στις 39 της συνέχειας, συναντάς κρύο, εκ ντελιβερυ φαγητό. Ποτά αλκοολούχα μάρκας no name άπό lid στα 52 υστεραίες σελίδες καί χαρτοπαίγνιο μέ σημαδεμένη τράπουλα οι εναπομείνασες 174.

Στην μεν πρωτη λεξη ηθελα νά γραψω υγραδα, στην δευτερη Lidl… (Τό διορθωσα βεβαιως - ισως πρεπει νά ριχνω μιά ματια πριν άπό τό ποστ)