17 χιλιόμετρα συμπτώσεων.

Τά πρωινά μου είναι ρυθμισμένα μέ κάποια ελβετική ακρίβεια. Όχι όμως μεσευρωπαϊκής χώρας αλλά τής συνοικίας στού Βύρωνα. Τέλος πάντων, δέν λέω ότι μέ ακρίβεια εγγλέζικης ******** (ούπς! Censored τοίς κείνων ρήμασι πειθόμενος) θά μέ δή κάποιος νά βγαίνω από τό σπίτι ακριβώς τήν ίδια ώρα κάθε πενθήμερο απαντων τών μηνών. Αλλά, τέλος πάντων τό 09-17 σέ βάζει σέ ένα καλούπι...

Kάθε πρωί λοιπόν, η ίδια διαδρομή. (Λ.Αθηνών, Λ.Κηφισού, Παραλιακή, Λ.Αλίμου.)

Σήμερα η 270 μοιρών αναστροφή σέ μιά από τίς γέφυρες τού Νέου Φαλήρου, οι μέ τίς μπάντες (σίκ) πορεία, μού άλλαξε λίγο τήν σκέψη. Σημαντικόν ρόλο στό ανακουρκούδιασμα τού μυαλού, έπαιξε η σχεδόν χεράκι χεράκι πορεία μου μέ ένα μικρό κίτρινο λεωφορειάκι. Στούς δρόμους βλέπουμε λίαν συχνάκις κίτρινα λεωφορειάκια. Μεταφέροντα παιδιά. Σχεδόν κάθε πρωί, τυχαίνει νά ομοδρομιάσω μέ ένα. Βλέπω πάντα, είναι πολύ ευδιάκριτα τά γράμματα, η «ταυτότητα» του στά πλάγια. Λεωφορείο άπό τήν εταιρεία προστασίας σπαστικών.

Ήταν πρίν από το καλοκαίρι τού 2004. Ειχαμε σταματήσει σέ ένα φανάρι δίπλα δίπλα, γιά νά μπούμε στήν Αλίμου. Φανάρι πού ξέχναγε νά ανάψη πράσινο. Κάθησα, κόλλησα τό βλέμμα μου εκεί, στίς αντιδράσεις τών παιδιών. Δέν ήταν η πρώτη φορά πού έβλεπα μέ ειδικές ανάγκες παιδιά, όμως μού είχε κάνει μεγίστη εντύπωση, μέ είχε αγγίξει πολύ κυρίως όμως μέ είχε μελαγχολήσει, μέ είχε φοβίσει καί πανικοβάλει. Σε αυτά τά μαύρα συναισθήματα, μιά ελάχιστη ίνα φωτός γιά τήν δεδομένη (;) υγίεια μου, αλλά καί τού κύκλου μου. Παρέμενε όμως μιά ασφυξία, ένας βρόγχος άγχους, ανασφάλεια γιά τό μέλλον, συνδυαζομένη μέ μιά σκέψη γιά τούς συγγενείς τών παιδιών αυτών.

Αντελήφθην σήμερα ότι συμβαίνει σχεδόν κάθε μέρα νά βλέπω αυτό τό λεωφορειάκι. Προσπαθώ κι αποφεύγω νά κυττώ εκεί, στίς ακαθόριστες κινήσεις κεφαλιών, στά μισάνοιχτα στόματα, στίς σκληρές εκφράσεις τών προσώπων.

Μπορεί νά μήν περνάη κάποιος καί τά καλλίτερά του, βλέποντας όμως, κάτι τέτοιο, κάνει τόν σταυρό του καί ευχαριστεί τόν Θεό γιά τήν υγίεια του. Τόν σταυρό μου έκανα καί συνέχισα τήν πορεία μου. Θά τά δώ πάλι αύριο υποθέτω.