Δέν σέ πιστεύω! Πιστεύω! Στεύω! Εύω!

Πάει αρκετός καιρός από τότε πού κάποια εκ τών υστέρων δάκρυα (μάλλον κροκοδίλεια) είχαν αποτρέψει μιά βαρκάδα πρός τόν νότο.

Σάν ένα τάμα θρησκευτικό πού η τωρινή ευρωστία τό είχε παραμελήσει καί είχε αφεθεί σέ γωνία συρταριών εκτός βεληνεκούς ματιών.

Η ψυχραιμία όμως πού αναδύεται από στεγνά μάγουλα κι εξατμισμένα δάκρυα πάντα γίνεται οδηγός.

Μέ ή χωρίς κουπιά, μηχανή, λαγουδέρα καί έναν καπετάνιο στήν (ανύπαρκτη) γέφυρα.