What’s new, pussycat?

Η σκηνή καθ’ ήν ο Γούντυ Άλλεν προσποιείται ότι βλέπει κάποιον γνωστόν του καί τόν χαιρετά, ξεγελώντας τοιουτοτρόπως τήν σέ πεσσοπαίγνιο αντίπαλον (αφού πετάξει σάν άλλος Δευκαλίων, έναν πιόνι πίσω του) νομίζω ότι είναι η πιο αστεία άπό καταβολής κινηματόγραφου (ο τονός στο πρώτο όμικρον περικαλώ).

Η μάλλον σέπια (μού έμαθες καί την σέπια ρέ ξεβράκωτε;) ταινία, ο χώρος κινηματογραφήσεως (η αγ. Δημητρίου, στην Δραπετσώνα πάνω άπό τον σταθμό των τραίνων), τα λιτά τραπεζάκια (είναι όμως όλα γεμάτα) οι εσπρέσσο καί τα λουκουμάκια πάνω σέ αυτά (ο Σταύρος Παράβας θαμών σέ ένα – τραπεζάκι - εξ αυτών), κάποιοι ποδηλάτες – εφημεριδοπώλαι (μοιράζοντας την μυστική γνώση πού μόνο ένας Ριζοσπάστης μπορεί νά αφυπνίση) κάποιοι ζοχαδιασμένοι εκπατρισμένοι (ένεκα skg δημάρχου Καρατζαφέρη) νά φορούν τα κασκώλ μέ κόμπο ναυτικό, (διαμαρτυρίας τό ανάγνωσμα) κάνει πολύ γραφική την σκηνή αυτούνη.

Κι έτσι, αφήνεσαι καί παρακολουθείς τό έργο αυτό.

Θέλω πάλι νά τό ξαναδώ. Ολάκερο, όχι αποσπασματικό. Καί ήρεμος. Η αλλιώς, σέ ένα μπαλκονάκι μέ θέα τήν ονειρική υφή της πραγματικότητας.