Ξέρεις κάτι;

Δέν ξέρω έάν τήν ντομπροσύνη, τήν ταυτίζεις μέ έξακολούθηση, μέ διατήρηση, μέ συνέχιση μώβ παρακαλητών, μουντών παρακλήσεων, άγχωμένων ικεσιών, πληγωμένων έκλιπαρήσεων, γονυπετών έπικλήσεων.

Έάν, γιά νά είναι ντόμπρος κάποιος, πρέπει δηλαδή, νά συνεχίση τήν πορεία πρός τόν άπόλυτο εύτελισμό, τό προσωπικό ξεγύμνωμα, τό ξεπούλημα τής προσωπικότητας καί τού χαρακτήρα.

Ύπάρχουν καί κάποια όρια στήν έκφραση τού «παρακαλώ»· δέν γίνεται νά διατυπώνωνται έσαεί μόνον άπό τόν έναν καί ο άλλος, μέ τά τρόπαια τής δυνατότητος τής επιλογής νά χαρίζη, νά άπονέμη «ναί» ή «όχι».

Αύτά πού λές άγαπητέ Ντύλαν Τόμας!

Νά προσέχης τίς μοκαμβίλιες, τά usb καί τά σκληρά, τά δύσκαμπτα χαρτάκια.

ΥΓ: Δέν πρόκειται νά συνεχίσω, νά γίνω ρηάλιτυ.