Πρωινάδικο

Σημερα, παραμονη της ανθυποπαραμονης της πρωτοχρονιας εχω κι εγω ευχες πρός Αη-Βασιλη:

* Νά μήν σφιγγω τα δοντια όταν κοιμαμαι.

* Νά αποκτησω μελαγχολικο/ψαγμενο/κουλτουρε/πιασαρικο/εν απογνωσει/ισως κι απελπισμενο/αφυψηλειου υφος.

* Νά γινουν καποια δικα μου, wordακι σέ φολντερ στον σκληρο, δεσποινης τινος.

Τί χαζες ευχες ζητησες, ενώ θα μπορουσες νά αποκτουσες ένα πειρατικο καραβι πλεημομπιλ! Ξερεις ε; Πολλακις άπό τό χερι δέν μας πιανει ο μεγαλυτερος αδελφος, ο πατερας/η μανα, ενας μπάρμπας, μιά θειά. Μπορει νά εχωμε διπλα μας την «προαγωγο», την «μαστρωπο» μας. Οι ιδεες εχουν παντα ένα τιμημα, ειδικα όταν είναι «ιδεες», όταν εχουν ζυμωθει στον παγκο του ψευδους, όταν σχηματιζονται μέ τον πλαστη της κρυψινοιας, όταν ετοιμαζονται στον φουρνο της ανερρυθριαστης μυθοπλασιας κι όταν ματι του οποιου τό βλεμμα παντα κανει κοιλια όταν ερχεται αντιμετωπο μέ ένα άλλο, τίς παρακολουθει νά μήν καουν.

Κι όταν όλα αυτά γαρνιρονται μέ τό μπαχαρικο της απαιτησης πρός αφοσιωση τοτε πιστοποιειται ότι ο εαυτος μας εχει χασει τό στοιχημα μέ τον χρονο καί του ελευθερου νά πεταξει υπνου.