Στών γιορτών τήν ολόμαυρη ράχη (Τρείς τελίτσες εδώ παρακαλώ.)

Αί ημέραι αυταί έχουσιν κατακλυσθη άπό έναν μορφασμο χεσμεντέν όταν συναντώ την ζυγαριά στο δωματιον. Δέν μου λέει τίποτε, απλώς ένα απαξιώσεως ύφος είναι ηλίου φαεινότερον καί μέ αγχώνει περισσότερο απ’ο,τι έάν καθόταν νά μου σούρνη τα εξ (σικ) ζυγαριάς

Ο στυλίστας μου μού προετεινε δυο τρόπους ευκόλου απωλείας βάρους.

Πρώτον: Νά κουρέψω λίγο τά φρύδια μου (πολύ πράμμα κατοικοεδρεύει μετώποις)

Δεύτερον: Νά ξύσω τά σκασμένα χείλη μου. (Κι εκεί, η συλλογή, πλουσιότατη)

Βιαστικά πρέπει νά επιλέξω, πρέπει νά κάνω καλήν εντύπωση, εκεί χαμηλά, στο κουτούκι τής του δις εξαμαρτειν ουκ ανδρος/ου γυναικός σοφού/σοφής, καταστάσεως.